Χθες έζησα ως μαμά χαζομαμά, μια πολύ μεγάλη στιγμή. Έγραψα τον θησαυρό μου στον παιδικό σταθμό! Φυσικά κρατήθηκα, κυρία σωστή, δε με πήραν τα ζουμιά, όμως πρέπει να σου πω ότι αυτή η τόσο απλή και τυπική διαδικασία δημιούργησε ένα νέο ψυχισμό. Με νέες αγωνίες, προσδοκίες, χαρές.
Είναι σα να πήρα στα χέρια μου ένα χάρτη που δεν έχω ξαναδεί, παρ’ όλο που πολλοί μου τον έχουν περιγράψει. Μου έχουν πει για τα χρώματά του, για τις χαρτογραφημένες περιοχές που θα συναντήσω και όλοι μου έχουν φωνάξει “προσοχή” για τις άλλες, τις αχαρτογράφητες…
Κάποιες από αυτές τις περιοχές- γνωστές και μη- χρειάστηκε να τις…περπατήσω πριν λίγο καιρό όταν πήρα κυριολεκτικά τους δρόμους, μέχρι να βρω τον καλυτερότερο παιδικό σταθμό για το αγγελούδι μου. Να είναι ωραίος, να μου αρέσουν οι άνθρωποι, να μαθαίνουν πολλά πράγματα στα παιδιά, να μου προσέχουν το γιόκα μου σαν τα μάτια τους…και τότε έφαγα το πρώτο χαστούκι. Ακολούθησαν και άλλα τέτοια. Αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είσαι ήδη γονιός με παιδί που πήγε σε σταθμό, με “έπιασες” ήδη.
Τα ματάκια μου είδαν πολλά, το μυαλό μου μετά από 15 σταθμούς που επισκέφθηκα και ατέλειωτες ώρες internet surfing ζητώντας και διαβάζοντας απεγνωσμένα συμβουλές και εμπειρίες από άλλες ομοιοπαθούσες, άρχισε τα black out. Είδα σπασμένα τζάμια, παιδιά στοιβαγμένα σα σαρδέλες, παιδαγωγούς που δεν ήξεραν να μιλήσουν, φοβισμένα παιδάκια όταν περνούσε από δίπλα τους η διευθύντρια..και πολλά άλλα “καλά”. Ευτυχώς είδα έστω και λίγους, πολύ λίγους αξιοπρεπείς σταθμούς με ωραίους ανθρώπους που φαίνεται πραγματικά να αγαπούν τα παιδιά και τη δουλειά που κάνουν.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι με “έφαγαν” τα διλήμματα. Άκουσα πολλούς γνωστούς και φίλους να μου λένε ότι το σημαντικότερο είναι τα παιδιά να μαθαίνουν πολλά πράγματα, να έχουν πλούσιο πρόγραμμα δραστηριοτήτων και πολλές εργασίες. Άλλοι με συμβούλεψαν να πάω το παιδί κάπου που καταρχάς θα περνά καλά και όλα τα άλλα στην ώρα τους. Μετά από ώρες και μέρες που αμφιταλαντευόμουν, αποφάσισα να ακολουθήσω τη δεύτερη σχολή. Όχι γιατί αδιαφορώ τι θα μάθει το παιδί μου, ή γιατί υποτιμώ την αξία της πρώτης επαφής με πολλά διαφορετικά ερεθίσματα. Κυρίως γιατί, δε θέλω να γίνω εκείνη η μαμά που άθελά της προσπαθεί να δημιουργήσει ένα τέλειο παιδί. Που τα καταφέρνει παντού, που είναι πάντα πρώτο, που όλοι το αγαπούν, το λένε όμορφο, έξυπνο, κοινωνικό, ευγενικό και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς.
Αποφάσισα να στείλω τον θησαυρό μου κάπου που ένιωσα και η ίδια ασφαλής κοντά τους, αυτές τις λίγες φορές που τους επισκέφθηκα στο σταθμό, κάπου που είδα τα παιδάκια να διασκεδάζουν μεταξύ τους αλλά και με τις δασκάλες, εκεί που οι άπειρες φωτογραφίες από δραστηριότητες μου μετέφεραν μια γλυκιά, χαρούμενη, θετική αύρα. Κάπου που τα φρόντιζε στο μεσημεριανό η μαγείρισσα σα να είναι δικός τους άνθρωπος και που είδα το φως του ήλιου να “πλημμυρίζει” την αυλή και τις αίθουσες. Ελπίζω να έκανα καλά μικρέ μου πρίγκηπα.
