Στο λέω και ανατριχιάζω (ξανά!!!!). Στο λέω και δε μπορώ να το πιστέψω ότι πλέον είναι γεγονός, παρελθόν και το διηγούμαι. Στο λέω και καταλαβαίνω ότι κάνω σα να είμαι 15 χρονών, αλλά ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! Γου στά ρω που τρελαίνομαι έτσι, που ούρλιαζα τόσο που με μίσησαν μάλλον οι διπλανοί μου, που είδα το αγαπημένο μου συγκρότημα, που όταν ήμουν παιδί νόμιζα δε θα δω ποτέ από κοντά!!
Βαθιά ανάσα…να ηρεμήσω να σoυ τα πω με τη σειρά!! 🙂
Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, εδώ ό,τι σου πω είναι από μια καθαρόαιμη φανατική-πιο φανατική δε γίνεται- Bon Joviκιά και όχι από δημοσιογραφική οπτική γωνιά ή ειδήμων της μουσικής και του ήχου. Διάβασα ότι στο ΟΑΚΑ τελικά δεν έχει αποσαφηνιστεί αν ο κόσμος ξεπέρασε τις 70.000 ή τις 80.000 κόσμο, διάβασα ότι ο ήχος δεν ήταν και τόσο καλός, ότι τα 80’s είναι ξεπερασμένα αλλά το συγκρότημα εντάξει καλά την έκανε τη δουλειά του. Ακόμη και ότι ο κόσμος δε συμμετείχε και πολύ ζωηρά (;!!!)
Εγώ ξέρω τι έζησα μέσα σε ένα γεμάτο στάδιο που ο κόσμος δεν ξεχώριζες αν είχε πληρώσει εισιτήριο καθημένο ή αρένα διότι άπαντες ήταν όρθιοι. Άπαντες τραγουδούσαν, ούρλιαζαν, υπάκουα κουνιόντουσαν στο ρυθμό που τους υποδείκνυε ο Jon και η παρέα του. Άπαντες ήταν τρισευτυχισμένοι, χαμογελαστοί και έλεγαν με νόημα πριν ξεκινήσει η συναυλία “We kept the faith”!!
Ξέρω ότι μπήκα στο Circle όχι περπατώντας αλλά χοροπηδώντας σαν καγκουρό, ξέρω ότι όταν βρέθηκα στον πιο όμορφο κύκλο, είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα που θα τους απολάμβανα από τόοοσο κοντά!
Ξέρω ότι τη στιγμή που ακούστηκαν οι πρώτες νότες της εισαγωγής εισόδου τους στο stage, έχασα το μυαλό μου, χοροπηδούσα τόσο πολύ που νόμιζα ότι πετάω (αλήθεια…) και η καρδιά μου δεν έσπασε μόνο και μόνο για να μη μου χαλάσει τη βραδιά 😀
Ξέρω ότι το Raise your Hands με το οποίο ξεκίνησαν τη μαγική βραδιά, είναι πλέον ύμνος για όποιον βρέθηκε εκείνη τη νύχτα στο ΟΑΚΑ και προκαλεί τσιμπήματα ευτυχίας στην καρδιά.
Ξέρω ότι στο I’ll be there for you δεν ήμουν η μόνη που έκλαιγα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Οι ερωτευμένοι ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησαν να κοιτούν το ίνδαλμά τους και αφιέρωσαν στο ταίρι τους τον πιο γλυκό χορό.
Ξέρω ότι εκείνα τα λεπτά που φωνάζαμε You give love a bad name, είδαμε μπροστά μας την εφηβεία με τις αφίσες του Richie και του Jon κολλημένες στο δωμάτιό μας, ανελέητα “πετάχτηκε” μπροστά μας εκείνη η σχολική εκδρομή στην οποία κρατούσαμε ένα κασετόφωνο στον ώμο ζητώντας ένα γιατρό να μας κάνει καλά στο Bad Medicine και άλλες αξέχαστες (τελικά 🙂 ) μέρες της ζωής μας.
Ξέρω ότι η στιγμή με τον Jon και τον Richie στο κέντρο της αρένας με την ελληνική σημαία στα χέρια του πρώτου, ήταν η πιο φορτισμένη στιγμή, γιατί πώς να το κάνουμε…του πάει πολύ η γαλανόλευκη όταν τραγουδάει.
Ξέρω ότι η κοπελίτσα που του έδωσε τα λουλούδια και εισέπραξε το φιλί ήταν η πιο τυχερή από όλους μας, όπως κι εκείνοι που στα χέρια τους προσγειώθηκε μια πένα από τον αγαπημένο μας κιθαρίστα που τα “έδωσε” όλα.
Ξέρω ότι έζησα το όνειρό μου, γιατί πραγματικά ήταν όνειρο ζωής για μένα να τους δω live και μάλιστα από τόσο κοντά. Κι επειδή αυτό το όνειρο μου χάρισε μαγικές, απίστευτες για μένα στιγμές, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το επόμενο όνειρό μου είναι να τους ξαναδώ, ακόμη και αν δεν έρθουν Ελλάδα, εγώ θα είμαι κάπου εκεί μαζί τους και εκείνη τη φορά θα βρω τον τρόπο να βρεθώ backstage, να τους μιλήσω, να τους αγγίξω και μετά να τους απολαύσω για 2η φορά! Livin’ on a prayer; Ναι, γιατί όχι; Την πρώτη φορά “έπιασε” 😉
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τους Bon Jovi αλλά δε θες…θα σε πρήξω!!! 🙂 Αλλά όπως είπα και λίγες μέρες πριν…δεν περιγράφω άλλο!Γιατί είναι στιγμές που όσα κι αν πεις, τα συναισθήματα ξεπερνούν τις λέξεις όλου του κόσμου.
Απλά να ξέρεις αν με ψάξεις…i’m in Bonjoviland!!!!!!!!!!!!!