Όσοι είστε στην παρέα αυτού του blog και μέσω της σελίδας στο facebook, ξέρετε ότι τη βδομάδα αυτή βρεθήκαμε εκτάκτως στο Παίδων με τον Στεφανάκο να νοσηλεύεται με ιογενή πνευμονία.
Χθες επιστρέψαμε σπίτι μας- ευχάριστη έκπληξη!- και συνεχίζουμε τη θεραπεία στη φωλίτσα μας! Home sweet home δε λένε; Έτσι ακριβώς νιώσαμε.
Μπορεί αυτή η νοσηλεία να μην ήταν κάτι σοβαρό, όμως το παιδί στο νοσοκομείο δεν το λες χαρά. Πόσο μάλλον έτσι που είναι τα ελληνικά νοσοκομεία. Το προσωπικό στην πλειοψηφία του ήταν πολύ καλό, ο όροφος που βρεθήκαμε δε μπορώ να πω, για νοσοκομείο πάλι καλά. Διόρθωση…για ελληνικό νοσοκομείο. Αλλά, το παιδί μου δεν το έχω ξαναδεί έτσι. Τόσο θλιμμένο. Μόνο τότε που βυθιστήκαμε οικογενειακώς στη θλίψη, ήταν τις πρώτες μέρες έτσι. Προβληματίστηκα πάρα πολύ γιατί εννοείται ότι δε συγκρίνονται τα περιστατικά.
Ο Στεφανάκος γέλασε ελάχιστα, έκλαιγε παραπονιάρικα, πολύ λέγοντας συνέχεια “θέλω να πάω σπίτι μου να παίξω με τα τρένα”, δεν είχε κέφι για τίποτα. Ακόμη και όταν χθες γυρίσαμε σπίτι, μόλις μπήκε μέσα, πάλι τα κλάματα έβαλε και όλη μέρα ένα χαμόγελο δεν “έσκασε”. Ή μάλλον χαμογέλασε, 1 φορά στις 23.30 το βράδυ.
Όσο είμασταν στο νοσκομείο θυμήθηκα και εκείνες τις ημέρες που κι εγώ παιδί είχα νοσηλευτεί για πολλές μέρες και τα συναισθήματά μου εκεί μέσα.
Είναι σαν φυλακή που σε “κοροϊδεύουν” γιατροί και οικογένεια ότι μια χαρά είναι όλα. Θα γίνεις καλά και θα φύγεις. Αλλά αναρωτιέσαι “αν είναι όλα μια χαρά, γιατί με τιμωρούν με ένα απαίσιο δωμάτιο, χωρίς παιχνίδια, χωρίς ίχνος διασκέδασης, χωρίς καν φαγητό που να τρώγεται;”
.Σκέφτηκα πολύ, πάρα πολύ εκείνα τα παιδάκια και τις οικογένειές τους που υπάρχουν λόγοι να μπαινοβγαίνουν συχνά στα νοσοκομεία ή και να μένουν πολύ, πάρα πολύ καιρό εκεί μέσα με πολύ άσχημα δεδομένα.
Τότε το μυαλό πήρε μπρος. Όταν οι σκέψεις μου ωριμάσουν για να γίνουν πράξεις, θα εξηγήσω τι εννοώ. Μέχρι τότε, ήθελα να δω πώς είναι τα νοσοκομεία για παιδιά σε άλλα σημεία του πλανήτη.
Μπορεί τα περισσότερα να είναι ιδιωτικά, ή να σκεφτούμε ότι απλά εμπορεύονται πιο “έξυπνα” τα παιδιά μας και την αγάπη μας για αυτά, αλλά η ουσία είναι ότι τα παιδιά σε τέτοιο περιβάλλον χρειάζονται χαρά και αίσθημα ασφάλειας. Αυτό θα έπρεπε να είναι δωρεάν!
Τα χρώματα, τα ερεθίσματα παίζουν σημαντικό ρόλο, όπως και η μουσική.
Δες…δε θα ήταν υπέροχο τα παιδιά όταν μπαίνουν σε ένα νοσοκομείο να μην καταβάλλονται από ασχήμια και φόβο, αλλά από εικόνες με όμορφους χώρους, καθαρούς, διαφορετικούς, σε μερικές περιπτώσεις καλύτερους και από το δωμάτιο τους στο σπίτι; Από αισιοδοξία και διάθεση για εξερεύνηση;
Από μηχανήματα που δεν τα προσέχεις γιατί παντού υπάρχει η φατσούλα από ένα φανταστικό χαμογελαστό μαϊμουδάκι;
Η Disney συνεργάστηκε με το νοσοκομείο για παιδιά στη Florida και έφτιαξαν ένα υπέροχο νοσκομείο. Δες το βίντεο
Ήξερες ότι στην Ιαπωνία υπάρχει μαιευτήριο Hello Kitty;
Εμείς ξέραμε ότι μπήκαμε για λίγες μέρες και μετά θα βρεθούμε και πάλι σπίτι μας.
Κάποια στιγμή που ο μικρούλης ήταν ιδιαίτερα λυπημένος του είπα ότι θα μπορούσε να κάνει μια ευχή, να τη γράψουμε σε ένα χαρτάκι και αυτή θα πραγματοποιηθεί! Βρήκαμε ένα χαρτάκι, ένα στυλό, γράψαμε “θέλω να πάμε σπίτι” όπως μου είπε, του τόνισα ότι έπρεπε τώρα εκείνος να τυλίξει σε ρολό το χαρτάκι για να πιάσει η ευχή και μετά το βάλαμε στην τσέπη του μπουφάν του. Τσεκάραμε μήπως η τσέπη ήταν τρύπια και αφού βεβαιωθήκαμε ότι όλα είναι οκ, ξαναβάλαμε το μπουφάν στη θέση του! Μαγικό! Η ευχή έπιασε! 🙂
Μακάρι να μπορούσαν όλα τα παιδάκια να πάνε τόσο εύκολα στο σπίτι τους! ♥ Να μπορούσαν οι γονείς να υποσχεθούν τόσο εύκολα την επιστροφή με καλό τέλος.
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥