Σήμερα ο έρωτας γιορτάζει και ξέρω…μπορεί να σε παιδεύει
Ή να υπάρχουν μέρες που σε αφήνει αδιάφορο/η
Μπορεί σήμερα εσύ να μην έχεις το έτερον ήμισυ μαζί σου
Να σας χωρίζουν τα χιλιόμετρα
Τα γεωγραφικά ή τα άλλα…εκείνα που σε πονάνε
Μπορεί να λες ότι σήμερα δε γιορτάζεις…όμως όταν έχεις αγκάθι στην καρδιά, γιορτάζεις πάντα. Γιορτάζεις και σήμερα
Μπορείς να πεις σ’αγαπώ! Με όποιο τρόπο
Σήμερα να επιδιώξεις να δει εκείνο το πλάσμα που τόσο θες, αλλά φοβάσαι να διεκδικήσεις. Να το φωνάξεις ότι η καρδιά σου…βαράει για την καρδιά του
Κι αν είσαι από αυτούς που βρίσκονται κάθε μέρα, φώναξέ το κι εσύ! Δημιούργησε σήμερα τις συνθήκες και κάνε τη μέρα ξεχωριστή
Κι αν δεν ανταποκριθεί το πλάσμα που αγαπάς, δεν έχεις να χάσεις πολλά.
Ξέρεις πώς είναι η αγάπη να σε καίει
Αν όμως σήμερα οι καρδιές ενωθούν, η αγάπη καίει και πάλι…από την αρχή ξεκινά ταξίδι
Για την αγάπη έγραψαν πολλοί και οι λέξεις τους τρυπώνουν στις ζωές μας, στον τρόπο που νιώθουμε, κάθε που αγαπάμε…γι’αυτό μοιράζομαι αποσπάσματα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη «Οι κάργιες»
Ήταν καλά κρυμμένοι ανάμεσα στις πυκνές καλαμιές. Ούτε αστέρια δεν τους έβλεπαν.
Μόνο αν περνούσε κανένα νυχτοπούλι, θα πλήγωνε με τη φτερούγα του την ανάσα του έρωτα τους.
Δεν μιλούσαν. Δεν είχαν να πουν λόγια αγάπης ούτε να δώσουν όρκους αφοσίωσης.
Το πάθος μιλάει με την αφή.
Αυτή ανάβει χίλιες πυρκαγιές και κάνει στάχτες τα κορμιά.
Ύστερα, πάνω στις στάχτες και στ’ αποκαΐδια, κάνει βόλτες και σκαλίζει την ψυχή.
Σκαλίζει ήλιους τα μεσάνυχτα και κόκκινα φεγγάρια τα καταμεσήμερα.
Σκαλίζει… κι ονειρεύεται…
Τα κάρφωνε σαν πολύχρωμες χάντρες στα κιτρινισμένα φύλλα. Τα ‘δενε δαχτυλίδια και τα φορούσε στα χλωρά καλάμια.
Στα κορμιά τους έκανε αυλάκι ο ιδρώτας κι έτρεχε.
Και γύρω από το αυλάκι άνθιζαν όλα μαζί τ’ αγριολούλουδα της ασφοδελιών.
Δυο μεγάλα γυαλιστερά φίδια… γλιστρούσαν στα υγρά κορμιά τους και ερωτεύονταν.
Μέσα στη σιωπή. Μέσα στο σκότος. Μέσα σε μια φοβερή λαβα, που έσταζε από τα γένια του θεού.
Κανείς δεν είχα προσέξει πως τα σκίνα είχαν γεμίσει όνειρα και φίδια.
Κανείς δεν είχε προσέξει πως ένα ασφοδέλι ήξερε όλα τα μυστικά του έρωτα…
Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα… Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα… Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα νουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.
Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, …; Έτσι ακριβώς, …. Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες.
Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό…
Σήμερα, όπου και να’σαι, σε όποιο κεφάλαιο κι αν βρίσκεται η αγάπη, πες το “σ’αγαπώ”, “σε θέλω”, “μου έλειψες”
Πες ό,τι δεν ειπώθηκε ποτέ…
Δώσε την πιο όμορφη υπόσχεση…
Φίλα με σαν είναι η τελευταία φορά και γω σου υπόσχομαι να σ’αγαπώ, σαν να μην υπάρχει αύριο…
Άσε τα βέλη του έρωτα να σε βρουν στην καρδιά…πονάει, αλλά έχεις την ευκαιρία να ζήσεις μόνο μια φορά!
Άναψε τη φωτιά σας απόψε…εξάλλου ο Φεβρουάριος είναι ένας μήνας ξεχωριστός, θυμάσαι;
Πηγές αποσπασμάτων Αλκυόνης Παπαδάκη: http://seizethesky.blogspot.com/2008/03/alkioni-papadaki.html και http://litsakanavakipapadaki.blogspot.com/2011/08/blog-post_1674.html
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥