Η Ημέρα Της Γυναίκας. Στην Ουσία Της

8 Μαρτίου 2012

8 Μαρτίου σήμερα. Ναι, είμαι κι εγώ γυναίκα. Είμαι περήφανη για αυτό. Όμως, νιώθω λίγο ενοχικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Θα μου πεις γιατί ρε κοπελιά; Νομίζω ότι την κάναμε λίγο -ας μου επιτραπεί η λέξη- χυδαία αυτή τη μέρα οι ίδιες οι γυναίκες εδώ και κάποια χρόνια.Κάπου ξέφυγε το πράγμα. Όχι γιατί είχαμε τέτοια πρόθεση. Αλλά η εποχή και οι φαντεζί κορδέλες της μας παραπλάνησαν.

Η μέρα αυτή καθιερώθηκε μετά από πραγματικούς, αληθινούς αγώνες γυναικών που πάλεψαν για να αντιμετωπιστούν από την κοινωνία ως ίσες απέναντι στους άνδρες. Για να ψηφίζουν, για να επιλέγουν ποιες κυβερνήσεις θα ορίζουν τις ζωές τις δικές τους και των οικογενειών τους. Για να εργάζονται σε καλύτερες συνθήκες. Για να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι και όχι σαν μέσα εξυπηρέτησης του αντίθετου φύλου.

Εμείς δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν όλα αυτά μαζί. Όχι επειδή είναι ρόδινες οι συνθήκες της ζωής μας. Όχι επειδή ακόμη και εν έτει 2012 δεν αντιμετωπιζόμαστε διαφορετικά από εργοδότες, συναδέλφους, συνεργάτες. Ακόμη υπάρχουν σπίτια που πέφτει ξύλο και εκφοβισμός.Αλλά κορίτσια, εμείς είναι σα να ζούμε τη μία πίστα του παιχνιδιού. Εκείνες έπρεπε να τις περάσουν όλες μαζί. Κι αυτό ήταν κομματάκι δύσκολο.

via besottedblog.com

Ναι, την κάναμε χυδαία αυτή τη μέρα. Γιατί μην κοιτά ς που φέτος λόγω κρίσης δε θα πολυπαιχτεί αυτό το σκηνικό, αλλά πόσα χρόνια τώρα μεγάλη μερίδα γυναικών περίμεναν το κόσμημα, το ωραίο δείπνο, τα μπουζούκια με τις φίλες. Ναι, το έκανα μια φορά πιτσιρίκα, βγήκα με φίλες και δεν ήξερα το λόγο. Ένιωθα σχεδόν άβολα, αλλά όλες οι γυναίκες έτσι έκαναν. Ήμουν σε εκείνη τη μεταβατική περίοδο που από έφηβη προσπαθούσα να φορέσω την ταμπέλα γυναίκα. Οκ, το δοκίμασα, δε μου έκανε, μου τέλειωσε. Δεν κατηγορώ όσες το κάνουν, μην παρεξηγηθώ. Έχει και την πλάκα της η υπόθεση και το καταλαβαίνω. Μπορεί του χρόνου να το δω αλλιώς. Υπάρχουν και περιπτώσεις που ίσως η καταπίεση στη ζωή τους είναι τόση, που περιμένουν αυτή τη μέρα για αυτή τη μικρή επανάσταση. Μαζί τους κι εγώ. Αλλά δεν αναφέρομαι σε εκείνες τις περιπτώσεις. Εξάλλου αυτό που με “χαλάει” δεν είναι τόσο η έξοδος. Είναι τα χαζά δώρα. Είναι χαζό κάποιες γυναίκες να έχουν παλέψει για τα δικαιώματά τους κι εμείς να περιμένουμε σήμερα δώρο. Λέω λοιπόν για όλες εμάς που ζούμε σε κ.σ. και αντιμετωπίζουμε τη μέρα σχεδόν σαν του Αγ. Βαλεντίνου. Δημιουργηθήκαμε με μια απίστευτη ικανότητα να καταφέρνουμε αδιανόητα πράγματα. Η φύση μας είναι μοναδική. Γιατί να…”χαμηλώνουμε”;

via flickr.com/photos/airfuly/4231062482/in/photostream

Δε θέλω να μου προσφέρει σήμερα δώρο ο άντρας μου, ούτε να με βγάλει για φαγητό.

Θέλω μόνο μια τέτοια μέρα να σκεφτεί ως γυναίκα τι προσφέρω, τι αξίζω. Να μου πει 2 λόγια να καταλάβω ότι τίμησε την ημέρα. Το ίδιο να κάνει και για τη μάνα του. Για κάθε άντρα το ίδιο θέλω

Θέλω μια τέτοια μέρα κάθε παιδί να μάθει τι σημαίνει αυτή η γιορτή. Να τα μάθουμε να πράττουν με αγάπη και δικαιοσύνη. Γιατί η ελευθερία και η ισότητα είναι αληθινές μόνο όταν οι άνθρωποι τιμούμε αυτές τις λέξεις με τη συμπεριφορά μας. Όχι με τα πιστεύω μας μόνο.

Θέλω ειδικά αυτή τη μέρα του χρόνου, να αφιερώσουμε χρόνο να αναλογιστούμε γιατί υπάρχει αυτή. Η καθεμιά μας δίνει τον δικό της αγώνα. Άλλες μεγαλύτερο, άλλες μικρότερο. Άλλες με μεγαλύτερη επιτυχία, άλλες με μικρότερη.

Κάποιες με απίστευτη δύναμη ψυχής. Κάποιες γυναίκες με εμπνέουν, με συγκλονίζουν. Θέλω σήμερα να δούμε μερικές ιστορίες γυναικών που με συγκίνησαν πολύ. Υπάρχουν χιλιάδες από αυτές στον κόσμο που αν μπορούσα θα τις χειροκροτούσα ασταμάτητα. Επέλεξα αυτές που σκέφτηκα πρώτες σήμερα. Τέτοιες γυναίκες κάθε τέτοια μέρα, πετάνε από πάνω μου τις ενοχές που ανέφερα παραπάνω.

Ελευθερία Κρικέλη. Μια προσωπική ιστορία που κυκλοφορεί σε βιβλίο για όποιον ενδιαφέρεται και προσωπικά με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για τη δωρεά οργάνων. Θα μπορούσε να είναι το θέμα μου για τη γιορτή της μητέρας. Αλλά προηγείται η γυναικεία της φύση. Είναι άκρως συγκινητική η ιστορία της. Εδώ είναι το πρώτο μέρος της συνέντευξης, υπάρχουν άλλα δυο στο youtube να παρακολουθήσεις.

Γουόρις Ντίρι. Γνωστή ως Το λουλούδι της ερήμου. Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο έκλαιγα τόσο πολύ! Είχα απορροφηθεί, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε γύρω μου. Έκανα πολλά βράδια να κοιμηθώ ήρεμη. Σκεφτόμουν και δε μπορούσε να το “χωρέσει το κεφάλι” μου ότι η τύχη ενός κοριτσιού εξαρτάται από τη γεωγραφική της θέση!

Ζωή Κωσταρίδη. Μόλις σήμερα έμαθα την ιστορία αυτής της κοπέλας. Είναι στη λίστα φίλων μου στο facebook και δεν είχα ιδέα. Τιμήθηκε στις Γυναίκες Της Χρονιάς με το βραβείο «Αρίστη». Η Ζωή είναι η πρώτη Ελληνίδα που έγινε μητέρα με μεταμοσχευμένη καρδιά. Πέρασε πολλά, βρήκε όπως λέει η ίδια απίστευτη δύναμη και πίστη ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Χθες ήταν καλεσμένη στη Μενεγάκη, δείτε τη συνέντευξη

Χρόνια μας πολλά κορίτσια όλου του κόσμου! Όλες μας κρύβουμε μια μαγική δύναμη. Αρκεί να επικεντρωθούμε σε αυτή και τότε γινόμαστε νεράιδες! 🙂