Σου το είπα την Παρασκευή. Σκόπευα να περάσω ένα διασκεδαστικό και δημιουργικό Σαββατοκύριακο με το παιδί μου!
Γιατί τα υπόλοιπα θα μου πεις, τι κάνεις; Το ίδιο. Η διαφορά τώρα όπως έχει συμβεί και άλλες φορές, είναι πως όοοολο το Σαββατοκύριακο ήταν σχεδιασμένο για να περάσουμε χρόνο μαζί με τον Στεφανάκο. Δεν είχα στο πρόγραμμα νοικοκυριό, μαγείρεμα, φίλους, προσωπικό χρόνο…τίποτα!
Φαντάζομαι τώρα την αντριχίλα που μπορεί να νιώθει κάποιος που μόλις διάβασε την παραπάνω παράγραφο. Σίγουρα δεν έχει ακόμη παιδιά και ένα Σαββατοκύριακο προσαρμοσμένο απόλυτα και ολοκληρωτικά στις επιθυμίες ενός σχεδόν 4χρονου, θυμίζει θρίλερ 😀 Την έχω νιώσει αυτή την ανατριχίλα π.Σ. (προ Στέφανου)
Ε, δεν είναι! Όλα ξεκινούν από το πρωινό ξύπνημα. Η ώρα μπορεί να είναι μετά βίας 7.00, υπενθυμίζω μιλάμε για Σάββατο πρωί, αλλά μια φωνούλα από το διπλανό δωμάτιο φωνάζει
“Μαμά, μπαμπά, τσιπνήτεεεεεε, είναι μέλα! Μαμάααααα, πού θα πάωωωω;”
“Αγάπη μου καλημέρα, δεν έχεις σχολείο είναι Σάββατο”
“Α, ντάτσει!” με εμφανή ανακούφιση.
“Μαμάααα, έλα στη παλέα μου!” Το’ πιασες…ώρα για παιχνίδι.
“Μωρό μου, είναι νωρίς ακόμη.Kοιμήσου” Ησυχία…όχι για πολύ. Ακούω πατουσάκια με βήμα γοργό.
Σε ελάχιστο χρόνο το παληκαράκι μου είναι δίπλα μου και το σχέδιο του είναι απλό και αποτελεσματικό. Με φωνή γατούλας και χαμόγελο πονηρό “Μαμάαααα, καλημέλα!” “Σκάει” φιλάκι και τι φιλάκι!!! Από αυτά που σε λιώνουν και ξέρεις ότι τέρμα τα “όχι”. Υπακούς στις επιθυμίες του χωρίς γκρίνιες. Εγερτήριο μαμάς εξετελέσθη! 😀
Κατευθυνόμαστε στην κουζίνα. Το πρωινό λιτό σήμερα και για τους δυο μας.
Καφεδάκι για τη μαμά, γαλατάκι και σοκολατένια δημητριακά για το Στέφανο. Στο ποτήρι του Cars οπωσδήποτε σήμερα. Αυτό το ποτήρι κοντραρίζεται τρελά σου λέω με το ποτήρι του Toy Story!
Θα ήθελα από μια πλευρά να τον έβλεπες πώς τρώει! Αυτό το μικρό αντράκι θέλω να το φάω όταν τρώει! Είναι τόσο, τόσο…γλύκας, αστείος, χαριτωμένος, όμορφος, απλά υπέροχος για τη μαμά του την κουκουβάγια! Αν δεις πώς κάνει τα χειλάκια του όταν τρώει κάτι που του αρέσει και πώς κλείνει τα ματάκια του τη στιγμή που απολαμβάνει! Μου πετάει και ένα “Μμμμμ…Melicious!” εννοώντας delicious και με “στέλνει” εντελώς. Αλοιφή με χαμόγελο η μάνα!
Εκεί λοιπόν που πίναμε και τρώγαμε, πήραμε το απαραίτητο gadget από δίπλα για να δούμε τι θα φτιάξουμε σήμερα. (Να σου πω ότι ο Στέφανος μου λέει πάντα ενθουσιασμένος ναι όταν του δείχνω ιδέες για χειροτεχνίες, αλλά συχνά τη στιγμή της υλοποίησης οπισθοχωρεί. Οπότε το αφήνω για τη στιγμή που θα θέλει πραγματικά να κάνουμε κάτι τέτοιο παρέα. Δε θέλω να φτιάξω μόνη μου κάτι που έχουμε πει ότι θα κάνουμε μαζί.)
Ε, ναι μετά από πολλά που είδαμε, αποφάσισε. Θέλει σήμερα τον πύραυλο! Αυτόν που συνέχεια ανέβαλε, αλλά μου τον ζητούσε ξαφνικά για να παίξει όποτε το θυμόταν. Χαρές και πανηγύρια στο σπίτι…δε φαντάζεσαι για τι ενθουσιασμό μιλάμε!
Ο βοηθός μου βοήθησε να συγκεντρώσουμε τα υλικά και αρχίσαμε το έργο μας. Χαρτί ασημένιο δεν είχαμε, χρησιμοποιήσαμε αλουμινόχαρτο. Μονωτική δε βρήκα, βάλαμε μια απλή ταινία. Λάστιχο επίσης δεν είχαμε, αλλά τα είχαμε συμφωνήσει. Θα βγαίναμε έξω, θα παίρναμε παραμάσχαλα τον ημιτελή πύραυλο και βουρ για κατάστημα με είδη ραπτικής. Μετά οι 2 μας κούνιες!
Όσο βέβαια φτιάχναμε τον πύραυλο κάναμε κι άλλα! Έτσι για να μη βαριόμαστε ρε παιδί μου 🙂
Παίξαμε κουκλοθέατρο. Γελάσαμε πολύ όταν στην παρέα μπήκε η χάρτινη κούκλα γάτα και ο χάρτινος σκανταλιάρης ποντικός!
Πήραμε την κόκκινη δαχτυλομπογιά και γίναμε χάλια! Πάνω σε μια λευκή κόλλα φτιάξαμε πεταλούδες με τα πόδια του Μίκυ, ναι ναι! Βουτήξαμε τα πόδια τους σε χρώμα μία δεξιά μία αριστερά βγήκε πεταλούδα! Με τα δάχτυλα μας φτιάξαμε αστέρια και λουλούδια, με την παλάμη του Στέφανου λερώσαμε ό,τι υπήρχε γύρω μας (ευτυχώς έβγαινε πανεύκολα) και ξεκαρδιστήκαμε!
Φόρεσε το αδιάβροχο του Μίκυ που στην κουκούλα έχει αυτιά και άρχισε να λέει ποίημα για την 25η Μαρτίου. Τελειώνει κι εγώ αναφωνώ “Mπράβο! Αγάπη μου, αγάπη μου!” και ο Στέφανος ” Μαμά, μη μου λες αγάπη μου, αγάπη μου. Να μου λες Μίκυ Μάου μου, Μίκυ Μάου μου!” 😀 😀 😀
Εδώ φωτογραφίες δε θα μπορούσα να έχω όπως αντιλαμβάνεσαι! χαχα
Αφού ξεσηκώσαμε όλο το σπίτι και φτιάξαμε τον πύραυλο, ετοιμαστήκαμε για έξω! Βάλαμε τα αστέρια, δηλαδή τα all star και με τον πύραυλο στο χέρι πήγαμε τη βόλτα μας. Ο Στέφανος πότε ανέβαινε στην τσουλήθρα, πότε στην τραμπάλα, πότε έτρεχε με τον πύραυλο “είμαι ο Buzz Lightyear!!!!” πότε φώναζε στην κούνια “πιο ψηλά μαμά!!” 🙂
Την κατάλληλη στιγμή ο μπαμπάς ήρθε στην παρέα μας και όλοι μαζί φύγαμε για Village Ρέντη! Συνέχεια στο παιχνίδι και φαγητό είχε το πρόγραμμα
Δε σταματούσε να τρέχει με τον πύραυλο στην πλάτη! Μέχρι και μπάσκετ έπαιξε και φαίνεται ότι τελικά ότι ένας τέτοιος πύραυλος απογειώνει το σκορ! 🙂
Συνεχίσαμε τις βόλτες μας μετά το φαγητό…επιτέλους κουράστηκε! Είχε φτάσει η ώρα 16.30 και μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο τα ματάκια έκλεισαν και άρχισε το ροχαλητό! 😀 😀
Πήραμε ένα καφέ στο χέρι και πήγαμε Γλυφάδα στην παραλία. Ο ήλιος υπέροχος, η θάλασσα μαγευτική, μουσική στο αυτοκίνητο και κουβεντούλα!
Επιστροφή στο σπίτι…ο ύπνος του συνεχίστηκε μέχρι το πρωί!
Την Κυριακή εννοείται ξυπνήσαμε νωρίς! Είχαμε προγραμματίσει θέατρο. Ο μπαμπάς του είχε δουλειά, οπότε και πάλι τα δυο μας.
Βάλαμε τσαντούλα στην πλάτη και ξεκινήσαμε χεράκι χεράκι την Κυριακή μας.
Πήραμε ταξί, ηλεκτρικό και μετρό και σε 1 ωρίτσα φτάσαμε Ακρόπολη!
Ήταν ονειρεμένα! Είχε ακόμη ησυχία, ήταν μόλις 10 το πρωί. Οι περαστικοί ελάχιστοι και εγώ για άλλη μια φορά διαπίστωνα την ενέργεια της περιοχής! Μα, είναι απερίγραπτο αυτό που νιώθω εκεί. Εκεί και στο Ναύπλιο κουβαλάω αυτή την ιδιαίτερη ενέργεια!
Κάναμε την βόλτα μας, βγάλαμε τα εισιτήριά μας και ανυπομονούσαμε για την έναρξη της παράστασης!
Ποιας παράστασης; Πινόκιο κυρίες και κύριοι στο Θέατρο Τέχνης!
Πολύ προσεγμένη παράσταση, ευρηματική, έξυπνη με ηθοποιούς που λάτρεψα! Αυτοσχεδιασμός μπόλικος, οι ηθοποιοί με τα σώματά τους μεταμορφωνόντουσαν σε ζώα, άλλαζαν ρόλους και κοστούμια επί σκηνής, οι ήχοι όλοι προερχόντουσαν από τους ηθοποιούς και πάλι, όχι από τα ηχεία όπως συνηθίζεται. Ξετρελαθήκαμε 🙂
Ο μικρός ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που για πρώτη φορά μου ζήτησε να πάμε στους ηθοποιούς. Είναι τεράστιο βήμα αυτό, δεδομένου ότι είναι αρκετά ντροπαλός ο μικρούλης μου. Πολλά λόγια μπορεί να μην τους είπε, αλλά δεν έχει σημασία. Με τον Πινόκιο έκανε τη γνωστή χειρονομία “κόλλα 5” !
Ο μπαμπάς του μας υποδέχτηκε στην έξοδο και η βόλτα προς το Μουσείο και ακόμη παραπέρα είχε μουσικούς, μαριονέτες, πολύ πολύ κόσμο και έναν ήλιο εκεί! Σταθερά λαμπερό και ανεπανάληπτο!
Ανοιξιάτικη μέρα χωρίς παγωτό, γίνεται; Δε γίνεται!
Κοίτα ανυπομονησία!!!
Όταν επιστρέψαμε σπίτι η κούραση ήταν εμφανής σε μικρούς και μεγάλους!
Φάγαμε, κοιμηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε.
Τον χάζευα πόση ώρα που κοιμόταν βαριά το μαναράκι μου. Ήμουν σίγουρη όμως ότι είχε περάσει τέλεια! Ανυπομονούσε να πάει σχολείο και να πει στη δασκάλα του για τον Πινόκιο και τον πύραυλο.
Εννοείται ότι γιαγιάδες, παππούδες και λοιποί ενημερώθηκαν από τον ίδιο με λεπτομέρειες! ♥
Ε, πες μου, ένα τέτοιο Σαββατοκύριακο, με άπειρες αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα εντάξει και λίγους καβγάδες, είναι να μην τραγουδώ με κέφι;
http://www.youtube.com/watch?v=UGnVazjAwIY
Αγοράκι μου γλυκό, μπορεί τα χνούδια στο σπίτι να έκαναν πάρτυ, να πρόλαβα όλο το Σαββατοκύριακο να φτιάξω μόνο μια μακαρονάδα (πεντανόστιμη όμως!), να έπεσα πτώμα από την κούραση για ύπνο πολύ αργά τελικά, να μην είχα χρόνο για πολλά από αυτά που μου έχουν λείψει, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο! Εγώ κι εσύ μαζί. Με τόση αγάπη και χαρά! Μίκυ Μάου μου σε λατρεύω! Όσο περισσότερο χρόνο περνάω μαζί σου, τόσο περισσότερο μου λείπεις τις Δευτέρες. Τόσο σε “συνηθίζω” κοντά μου και από τη μια αυτό είναι μαγεία και από την άλλη αγωνία. Θα με αγαπάς πάντα τόσο; ♥♥♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
