Πώς πέρασαν 4 χρόνια;
Από τη μια νιώθω ότι δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα έφτασες να κάνεις το πρώτο σου πάρτυ γενεθλίων στο σχολείο και από την άλλη νιώθω ότι έχω απολαύσει κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου!
Πώς γίνεται καρδούλα μου να ζω με ένα θαύμα;
Ναι, είσαι θαύμα κι εσύ, όπως και κάθε παιδί που έχει δημιουργηθεί στον κόσμo.
Αλλά εσύ, είσαι το δικό μας θαύμα. Ακόμη να το “χωνέψω”.
Θυμάμαι όταν έμεινα έγκυος. Ήταν όλα πρωτόγνωρα για μένα.
Διάβαζα το βιβλίο- Βίβλος μου για το πώς αναπτύσσεσαι βδομάδα-βδομάδα και ήμουν…χαμένη. Έλεγα συνέχεια στο μπαμπά σου “Kαλά, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα τόσο προγραμματισμένα, τόσο τέλεια; Πώς είναι δυνατόν από τον έρωτα δύο ανθρώπων να συμβαίνουν όλα αυτά; Πώς γίνεται να περιμένεις παιδί, να βιώνεις όλο το ταξίδι και να μην πείθεσαι ούτε τότε ότι υπάρχει Θεός;”.
Εγώ που έτρεμα να γεννήσω, ανυπομονούσα τόσο πολύ να σε πάρω αγκαλιά που εκείνη την ώρα δε φοβόμουν τίποτα! Αισθανόμουν ατρόμητη!
Αγαπούλα μου, ήρθες στη ζωή μου και ομόρφυνες τον κόσμο μου! Τι στιγμή μοναδική, η στιγμή που ένιωθα να γλιστράς και μετά…το πρώτο κλάμα! Τι ευτυχία!
Όταν επιστρέψαμε σπίτι μας…τι μέρα! Αδιανόητο. Το σπίτι των 2 έγινε σπίτι 3. Ένα ανθρωπάκι μόνιμος κάτοικος. Ουάου!
Το σπίτι ξαφνικά…γέμισε!
Απέκτησαν νόημα στιγμές που μέχρι τότε τις ζούσα αλλιώς!
Ξέρεις κάτι αγάπη μου; Μέχρι τότε, χωρίς να το ξέρω, είχα μια μοναξιά. Την οποία κατάλαβα μόνο αφού ήρθες εσύ κοντά μου.
Ίσως αυτό να είναι η ολοκλήρωση που λένε ή μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Όμως εγώ μαζί με σένα,μέσα από σένα βρέθηκα σε 2 ηλικίες και μοιάζει να είναι απόλυτα τέλειο και σωστό.
Από τη μια μεγάλωσα όμορφα, η ύπαρξη μου είχε πλέον προτεραιότητα και ευθύνη εσένα και από την άλλη…κάτι μαγικό. Έγινα ξανά παιδί. Με αθωότητα, ενθουσιασμό και τόνους θετικής σκέψης.
Δεν είναι εύκολο να το περιγράψω αυτό που αισθάνθηκα ότι ξαφνικά ήμουν. Είναι αλλιώς όταν το βιώνεις. Κι όταν αγάπη μου μια μέρα γίνεις μπαμπάς, θα ξέρεις τι εννοώ. Και πρόσεξε…δε λέω έγινα, λέω ήμουν. Βγήκαν στην επιφάνεια οι ρίζες της ψυχής μου…κάπως έτσι.
Πω πω…κλαίω γιατί δε μπορώ να σου εκφράσω όλα αυτά που νιώθω.
Θυμάμαι που κοιμόσουν όπου να’ναι, όπως να’ναι.
Θυμάμαι που κοιμόσουν στο λίκνο σου δίπλα μου και σε χαζεύαμε ώρες ατελείωτες!
Θυμάμαι που σε φωνάζαμε χελωνάκι-βατραχάκι.
Θυμάμαι που σε χόρευα σ υ ν έ χ ε ι α και έσκασες πάνω σε χορό το πρώτο σου χαμόγελο 12 ημερών! Και ακόμη όταν σε χορεύω,ξεκαρδίζεσαι!
Κ0ίτα τι όμορφο χαμόγελο!
Θυμάμαι που στη γιορτή του πατέρα, τόσο μικρούλης, ήταν η πρώτη φορά που με τη βοήθειά μου κράτησες μαρκαδόρο. Για να γράψεις μια ευχή στο μπαμπά σου.
Θυμάμαι που η τρελή σου φορούσα μια κίτρινη μπαντάνα στο κεφάλι και όλοι γελούσαν.
Θυμάμαι που τα πατουσάκια σου ήταν και είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Και όλο τα φιλούσα και όλο τα φωτογράφιζα.
Θυμάμαι που σε τραβούσαμε συνέχεια φωτογραφίες. Ήταν προέκταση του χεριού μας η κάμερα.
“Ωχ! Πάλι φωτογραφία με βγάζουν”
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κράτησες τον Κοιμίση…και ακόμη τον κρατάς όπου πας! Είναι μέλος της οικογένειας ο Κοιμίσης! 😀 Τι όνομα! 😀
Που τον έβαλες στο στόμα από την πρώτη φορά και ακόμη τα χεράκια του τα βάζεις στο στόμα για να χαλαρώσεις και τα πρωινά πριν κατέβεις για το σχολικό, στέκεσαι στην πόρτα και μου λες “να τον γλείψω λίγο ακόμα;” χαχαχαχα
Θυμάμαι το πρώτο σου μπάνιο στη θάλασσα, 2 1/2 μηνών μωράκι και το λάτρεψες το νερό!
Θυμάμαι το πρώτο σου γεύμα με φρούτα. Πόση αγωνία είχα να σε ταϊσω σωστά! Εσύ…απολάμβανες εντελώς! Λιχουδάκο μου!
Καλά σε λέει ο μπαμπάς σου μουρχουτάκι!
Θυμάμαι το πρώτο χριστουγεννιάτικο στολίδι που έβαλες στο δέντρο!
Πόσα θυμάμαι!!!
Άπειρες στιγμές!
Τα υπέροχα ξανθά μπουκλάκια σου, την αγάπη σου στη σφουγγαρίστρα και την σκούπα, το νανούρισμα με το “κρουαζιέρα θα σε πάω”…χίλια δυο!
Για να φτάσεις τελικά αικριβώς πριν ένα χρόνο να κλείνεις τα 3
και να πηγαίνεις πρώτη μέρα στο σχολείο
Να μας παρατηρείς σε κάθε μας κίνηση
Έγινες Ολυμπιακός και έμαθες να γιουχάρεις χιχι
Άσε την πρώτη χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή! Και κλάαααμα η μάνα! Πόσο σε καμαρώσαμε μικρό μου καλικαντζαράκι!
Αγαπούλα μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο χαμογελαστό παιδί, έξυπνο και καλό!
Να είναι η ψυχούλα σου καθαρή και ήρεμη, σαν μια ηλιόλουστη μέρα ξάπλα στο γρασίδι!
Κι εγώ σου υπόσχομαι να συνεχίσω να σου λέω “μπράβο” τόσο πολύ που σου αρέσει να το ακούς!
Να σε παίρνω αγκαλίτσες κάθε μέρα, να σου δίνω ένα εκατομμύριο φιλιά και να σε φωνάζω “παλληκαράκι μου!” αφού το απολαμβάνεις!
Θα ήθελα αγοράκι μου, πρώτο μου παιδάκι να σου πω δυο λόγια από το βιβλίο που πιο πολύ αγαπώ
“Να θυμάσαι πάντα το θαύμα ότι γεννήθηκες”
“Εγώ θα σε μάθω να πιστεύεις.
όταν μεγαλώσεις, είσαι ελεύθερος να διαλέξεις.
Μα έχω χρέος να σου διδάξω την πίστη εκείνη, που εγώ κατάκτησα.
Και δεν σου το κρύβω πως, για να φτάσω εκεί, πέρασα από δύσβατους δρόμους.
Δεν είναι εύκολη η κατάκτηση μιας πίστης. Είναι η αλήθεια σου. Και την κερδίζεις σκληρά, σαν το ψωμί σου.
Λοιπόν, εγώ θα σε μάθω να πιστεύεις, αλλά και να ερευνάς. Γιατί αυτό έκανα κι εγώ.
Έχει μια γοητεία η έπαρση, όταν αρνείσαι.
Όμως, μη σταθείς εκεί.
Η αλήθεια,που θα αναζητήσεις, έχει βαθιές ρίζες μέσα σου. Είναι το πρόσωπό σου. Και μόνο όταν το κατακτήσεις, θα ελευθερωθείς απ’ αυτό, με την έννοια της υπέρβασης.”
(Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο. -Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου- Εκδ. Κέδρος)
Μαναράκι μου μοναδικό, χρόνια σου πολλά με άπειρη νεραϊδόσκονη από τη μαμά με άπειρη και ακόμη παραπέρα αγάπη! ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
