Ο τίτλος είναι κλεμμένος. Τον είδα χθες το πρωί σε ένα στάτους της σελίδας του Παραμυθητή, εδώ. Ευτυχία είναι μια συλλογή ευτυχισμένων στιγμών!
Έτσι μας καλημέρισε και με αντιπροσώπευε 100%. Κυρίως σήμερα μετά από ένα υπέροχο ΠαρασκευοΣαββατοκύριακο!
Την Παρασκευή το απόγευμα ο Στεφανάκος ήταν καλεσμένος σε πάρτυ συμμαθητή του. Κι εμείς οι μεγαλύτεροι το βράδυ καλεσμένοι σε φίλους στο Λαγονήσι για μια μικρή γιορτή. Δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να συνδυάσουμε και τα δύο και τελικά δεν τα καταφέραμε. Λυπήθηκα, αλλά δεν μου πάει να στερήσω τη χαρά του Στέφανου για να περάσουμε καλύτερα εγώ και ο μπαμπάς του.
Στο πάρτυ λοιπόν του φίλου του του Απόστολου, ένιωσα πολύ όμορφα παρ’ όλο που τους γονείς, τους γνωρίσαμε σε συγκέντρωση γονέων και δεν είχε τύχει κάποια αφορμή για εξωσχολική συνάντηση. Ήταν όμως τόσο ζεστοί, φιλόξενοι, ωραίοι άνθρωποι που μετά από 2′ στο σπίτι τους, ξέχασα το νέο της γνωριμίας 🙂
Μιλήσαμε και με άλλες μαμάδες, αλλά και τη δασκάλα μας την οποία πολύ λατρεύω! Μπορώ να μιλάω μαζί της ώρες!
Τι να πω γι’ αυτή τη γυναίκα…θα κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση για κείνη νομίζω. Το τι κλάμα έριξα την ημέρα που έμαθα ότι του χρόνου δε θα την έχουμε εμείς, δεν περιγράφεται. Παρ’ όλο που ξέρω ότι η επόμενη δασκάλα μας είναι εξίσου καταπληκτική! Αλλά είπαμε. Άλλη ανάρτηση αυτή.
Τα παιδάκια έπαιξαν, γέλασαν, έκλαψαν, τσακώθηκαν, τα ξαναβρήκαν, έφαγαν παρεούλα σε ένα τραπεζάκι τόσο όμορφα και μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή, την τόσο απλή, φυσιολογική στιγμή ότι μπροστά μου παρουσιάζεται ένα θαύμα. Μικρά ανθρωπάκια, να τρώνε παρέα και να γελάνε, να ζητούν ευγενικά χυμό στα ποτηράκια τους, να ανταλλάσουν άποψη για τα φαγητά που προτιμούν ή αποφεύγουν 🙂
Και τα δράματα που έλαβαν χώρα, μέσα στο πρόγραμμα είναι, αν και αυτά δε θυμίζουν θαύμα 😀 😀
Φεύγοντας, ανανεώσαμε μικροί μεγάλοι το ραντεβού μας για παιχνίδι και κουβεντούλα. Ευχαριστούμε παιδιά για την όμορφη φιλοξενία! Να χαίρεστε τα αγόρια σας 🙂
Το Σάββατο η αφεντιά μου αφού έτριψε μπάνια, καθάρισε λίγο από λίγο από κει και τα λοιπά, άφησε τα υπόλοιπα στον αγαπητό σύζυγο και ξεκίνησε ειδικό αφιέρωμα σε φάτσα, μαλλί, σώμα…beaute με τα όλα του! χιχι Αφορμή ένας γάμος. Αλλά ξέρεις, δικαιολογία έψαχνα σαν κοριτσάκι κι εγώ.
Έκανα τη μασκούλα μου (σιγά μη σου δείξω φωτό!!), τα νυχάκια μου χέρια- πόδια, τις αποτριχώσεις μου και πάει λέγοντας. Όλα με την ησυχία μου…αυτό ήταν το διαφορετικό. Πάντα τρέχοντας τα κάνω, αλλά όχι αυτή τη φορά.
Σειρά είχε το κομμωτήριο. Η Ελπίδα στο αγαπημένο-σταθερό-κάτι- σαν- σπίτι- των- μαλλιών-μου κομμωτήριο Jo by Betty Marmarinou μου έφτιαξε το μαλλί πολύ ωραίο, όπως κάνουν πάντα εκεί!
Αργότερα ήρθε σπίτι μου η Naya Koutsou της οποίας τα χεράκια πρέπει να έχουν βγάλει τη σχολή που φοίτησε και ο φίλτατος Χάρι Πότερ.
Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όταν της έκανα πλάκα ότι θα έπρεπε να μου ρίξει λακ προσώπου για να είμαι έτσι όμορφη και το πρωί της Κυριακής που είχαμε άλλες χαρές και μου είπε “Αν δεν κλάψεις στο γάμο πολύ, κοιμήσου έτσι και θα είσαι μια χαρά” Το’ πε και το’ κανα!:P Έβαλα λίγο κραγιόν το πρωί και ήμουν έτοιμη!!! Απίστευτο;;!!!
Σας το λέω, αν κερδίσω το Τζόκερ μπορεί να σταματήσει να δουλεύει αλλού. Sorry κορίτσια…αλλά σκοπεύω να με αναλάβει σε καθημερινή βάση 😀
Για το γάμο τι να πω! Συγκινούμαι με τη σκέψη! Δε θα πω πολλά, αν και θα ήθελα! Όμως πέρασα υπέροχα, ένιωσα πολύ ιδιαίτερα, για πολλούς λόγους και ήμουν ανάμεσα σε κάποιους καταπληκτικούς ανθρώπους.
Η νύφη κούκλα, το ίδιο και ο γαμπρός. Άνετοι, απλοί, “έλαμπαν” από ευτυχία! Να ζήσετε ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, “λουσμένοι” με τύχη, αγάπη, γοργονάκια και μαγκάκια και φυσικά τη μαγική μου νεραϊδόσκονη ♥
Ο Στεφανάκος μου είχε το πρωί της Κυριακής αποστολή! Σχολική παράσταση στο θέατρο Περοκέ! Οπότε ο μικρός (σε ηλικία μόνο 😛 ) ηθοποιός, έμεινε στη γιαγιά για να ξεκουραστεί και έχασε το γάμο. Κατά τις 5 που πήγαμε σπίτι μας, έπαθα ένα… εγκεφαλικό ότι δε θα ξανακοιμηθεί εύκολα αλλά ευτυχώς “έπεσα” έξω. Στις 7.30 ήμουν ξανά όρθια. Ήμουν ζόμπυ φυσικά. Αλλά όμορφο, μακιγιαρισμένο ζόμπυ. Πόσο συχνά σου συμβαίνει αυτό; 😀 😀 😀
Το σχολικό 8.15 τον υποδέχτηκε και εγώ ένιωθα μια περίεργη αγωνία. Το παιδάκι μου θα το ξανάβλεπα πάνω σε μια σκηνή, παρέα με τα φιλαράκια του, να παρουσιάζει ένα μικρό δείγμα του πόσα έμαθε, πόσο εξελίχθηκε αυτή την πρώτη “σχολική” χρονιά.
Έφυγε με την σχολική του τσάντα 3 ετών και είναι 4.
Πήγε με μπουκλάκια και τώρα είναι κοντοκουρεμένο.
Πήγε με μια φατσούλα μπεμπέ που μεγάλωνε και σήμερα αντικρύζω ένα μικρό αντράκι.
Έφυγε την πρώτη μέρα με το σχολικό για το άγνωστο και τώρα ανυπομονούσε να κάτσει δίπλα σε κάποιο φίλο και να πει τα νέα του στη Μαρία, τη συνοδό. Για την οποία μου μιλάει συνέχεια!
Ξεροκατάπινα ήδη. Μήπως και προλάβω να μην χαλάσω το μακιγιάζ από τόσο νωρίς.
Όταν μπήκα στο Περοκέ, ανέβαινα τα σκαλιά και σκεφτόμουν ότι με οδηγούσαν σε μια ανάμνηση που δεν πρόκειται να σβήσει όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Ήταν όλα μυστικά, οδηγίες της δασκάλας. Ο Στέφανος δεν αποκάλυψε τίποτα. Έτσι κάνει σε κάθε σχολική γιορτή. Μόλις 2 μέρες πριν λάβαμε ένα πρόγραμμα από το σταθμό. Τη σειρά των παραστάσεων και επιδείξεων ανά τμήμα, με ρόλους και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Το παιδάκι μου στο ρόλο του κάβουρα. Το όνομα της παράστασης “Το ναυάγιο”. Τρελάθηκα! Καβουράκι το βατραχάκι μου; Όταν γεννήθηκε έτσι τον έλεγα! 🙂
Μόλις καθίσαμε, η αυλαία κλειστή, ο κόσμος γέμιζε “επικίνδυνα” την αίθουσα κι εγώ απλά χάζευα τη σκηνή.
Αυτή τη σκηνή
Αυτή στην οποία ήταν προγραμματισμένο να ανέβει το καμάρι μου μετά το διάλειμμα, έτσι για να σπάσει η αγωνία όλα τα κοντέρ.
Έκλαιγα από χαρά, ξεροκατάπινα, το χαρτομάντηλο στο χέρι, η καρδιά χτυπούσε δυνατά, μιλούσα ελάχιστα. Εγώ που όταν πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ, τώρα ξεκίνησα από νωρίς τη δική μου λιμνούλα χαράς.
Όταν άνοιξε η αυλαία για να υποδεχτεί τα πιο μικρά παιδάκια που κάποια μόλις είχαν περπατήσει, το χαρτομάντηλο είχε πολλά να πει!
Τόσο απίθανα τα γλυκά μου, τόσο συντονισμένα, έκαναν ό,τι έπρεπε!
Τότε ξεκίνησε να διαδραματίζεται μπροστά μου, παράλληλα με την παράσταση, μια άλλη ιστορία. Την οποία βίωνα μέχρι να τελειώσει και η δική μας τάξη.
Ενός τεστ εγκυμοσύνης που κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου στις 14-9-2007 και έδειχνε θετικό και τη συνέχειά του.
Την πρώτη φορά που ξάπλωσα για τον υπέρηχο και άκουσα την καρδούλα του.
Την πρώτη φορά που ένιωσα “κλωτσιά” και ο γιατρός μου έλεγε ότι ήταν νωρίς ακόμη, αλλά εγώ ήμουν σίγουρη και ξετρελαμένη! Και είχα δίκιο!
Τη στιγμή που τον γέννησα και μου τον έδωσαν αγκαλιά.
Τη μέρα που μου χαμογέλασε για πρώτη φορά.
Εικόνες πολλές, αναμνήσεις πάμπολλες μιας πινεζούλας που μεγάλωσε, τόσο ώστε να μου λέει τι θα κάνει όταν μεγαλώσει. Μα, εμένα μου φαίνεται ξαφνικά τόσο μεγάλος!
Πότε έφτασε εδώ;
Πότε έμαθε κι αυτός και όλα τα θαυματάκια που αντίκρυζα να μιλάει, να περπατάει, να αποστηθίζει κινήσεις και λογάκια, τραγούδια και ποιηματάκια!
Πότε έμαθε να συνεργάζεται με τόσο πολύ κόσμο και να συντονίζει βήματα, σκετσάκια, να τα θυμάται απ’ εξω και παράλληλα να παρακολουθεί τις οδηγίες της δασκάλας;
Πώς τα κάνει όλα αυτά; Εγώ θα έτρεμα εκεί πάνω αν από κάτω υπήρχε ένα κατάμεστο θέατρο. Κι αυτός είχε άγχος, τον καταλάβαινα, αλλά έφερνε εις πέρας αυτή την αποστολή με απόλυτη επιτυχία!
“Ουάου” σκέφτηκα! Παρακολουθώ την καλύτερη παράσταση της ζωής μου! Αυτοί οι ηθοποιοί είναι οι καλύτεροι του κόσμου και δε θέλω αντιρρήσεις! Δεν έκλαψε ούτε ένα παιδάκι πάνω στη σκηνή. Δεν ξέχασε κανένα τι έπρεπε να κάνει!
Κουκουβάγια θα με χαρακτηρίσεις, αλλά θα σου πω ότι για μένα τουλάχιστον φαίνεται τρομερά ελπιδοφόρο ότι τόσο μικρά παιδιά συνεργάζονται τόσο άψογα, ενώ εμείς οι “εξυπνότεροι¨ μεγάλοι έχουμε βρεθεί μπροστά στο απόλυτο μπάχαλο ασυνεννοησίας με συνεργάτες, έστω μια φορά στη ζωή μας.
Το καβουράκι μου στη μέση! 🙂
Αυτά τα πλασματάκια δε ζήλευαν ούτε στολές ,ούτε ρόλους, ούτε σειρά εμφάνισης. Ανυπομονούσαν στ’αλήθεια να δουν τους φίλους τους και συμμαθητές τους να παρουσιάσουν το τραγούδι που τους αρέσει, να χορέψουν εκείνη την ωραία μουσική, να φορέσουν μια διαφορετική από τη δική τους, πανέμορφη στολή!
Τα γέλια που ακουγόντουσαν, τα δυνατά χειροκροτήματα (πόνεσαν τα χέρια μου, χιχι) ήταν…εκκωφαντικά. Έλεγαν με ένα τρόπο, ότι ο κόσμος είναι πάντα εδώ και περιμένει το καλό, το αύριο, τον αυθορμητισμό και την αλήθεια. Τη βαθιά χαρά και ευτυχία που συγχωρεί κάθε δύσκολη στιγμή και απογοήτευση που έχουμε ζήσει. Ξέρεις γιατί; Επειδή με ένα τρόπο είναι ένα κομματάκι του puzzle της ζωής μας. Επομένως της ζωής με τα παιδιά μας, της στιγμής αυτής που δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, εκτός από το δάκρυ. Διαφορετικά, θες να ουρλιάξεις και αυτό θα τρόμαζε τα παιδιά. 😛
Όταν ήρθε η ώρα να παραλάβουμε οι γονείς τα παιδιά, ο Στέφανος έλαμπε από χαρά και ήταν από μακριά σαν να μου φώναζε “με είδες; Δεν ήταν όλα όμορφα;” Έλαμπε, έλαμπε, έλαμπε!
Όταν βγήκαμε όλοι έξω, γονείς, γιαγιάδες, παππούδες και νονά φαινόταν η ευχαρίστηση στο προσωπάκι του για τις αντιδράσεις μας! Πέσαμε όλοι πάνω του, του δίναμε φιλιά και συγχαρητήρια, του λέγαμε πόσο καταπληκτικά απίθανοι ήταν όλοι τους και πόσο περήφανοι νιώσαμε! Κι αυτό το καβουράκι κορδωνόταν και απολάμβανε!
Έτσι μπράβο αγοράκι μου, γιατί κουράστηκες, προσπάθησες, το ήθελες και το ονειρευόσουν! Και το κατάφερες! Έτσι όπως σου αρέσει να λες ενθουσιασμένος “μαμά, κοίτα! Τα κατάφερα!” Να είσαι σίγουρος γι’αυτό!
Μια ματιά έριξα γύρω μου και είδα το ίδιο έργο σε επανάληψη! 🙂 Όλοι οι περήφανοι συγγενείς και οι καμαρωτοί ηθοποιοί, βουτηγμένοι στην απόλυτη ευτυχία! 🙂
Ααααχχχχ κόντευε να κλείσει ένα υπέροχο τριήμερο. Επ! Ένα λεπτό!
Είπα να κάνω μια φορά το φωτομοντέλο με φωτογράφο το έτερον ήμισυ.
Γλυκιά δροσούλα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όμορφη διάθεση κι ας είχα ρίξει το (πιο ευχάριστο) κλάμα του αιώνα, ήδη αναπολούσα αυτές τις στιγμές. Να τις “κλειδώσω” και με ένα άλλο τρόπο, ε;
Σπάνια μου αρέσουν οι φωτογραφίες μου, πολύ σπάνια. Αυτή τη φορά μου άρεσαν όλες! Πειράζει που μια φορά κάποιες τις μοιράζομαι μαζί σου; 😛 Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ποια εποχή της ζωής μου θα αντιπροσωπεύουν αυτές για μένα και όταν περάσει πολύς καιρός 😉
Θα κλείσω με το τραγούδι που μου είχε βάλει…ψύλλους στα αυτιά (και “έπεσα” μέσα) ότι είναι μέρος της παράστασης της τάξης μας, αφού ο Στέφανος ήρθε μια μέρα σπίτι και το ήξερε όλο απ’ έξω κάνοντας και φιγούρες ότι βουτάει στο νερό. Από τότε το τραγουδάμε καθημερινά και ανεβάζουμε το κέφι στα ύψη!
Το ίδιο κάναμε και προχθές το βράδυ στη βεράντα…μετά τη φωτογράφιση 😀 Σα να περιγράφω backstage 😀 😀
http://www.youtube.com/watch?v=WC6P_qXMF9M
Μπα…με άλλο τελικά θα κλείσω!
Ξέρεις κάτι; Όλα καλά θα μας πάνε! Το τραγούδησαν και το χόρεψαν όλα τα παιδιά, σε αυτό το πανηγυρικό κλίμα! Δε μπορεί να κάνουν λάθος ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
