Ε, ναι! Είναι γεγονός παρεάκι μου! Όσοι δεν το ξέρετε ήδη, το καταλάβατε από την απουσία μου
Το γοργονάκι μου είναι εδώ!
Λίγο πριν την εκπνοή του Νοεμβρίου, κάνω υπεράπνθρωπες προσπάθειες να προλάβω να σου γράψω τι έζησα και τι ζω! 🙂
Το ραντεβού ήταν προγραμματισμένο.
Ξημερώματα Παρασκευής 9/11/2012 φύγαμε οικογενειακώς από το σπίτι μας.
Ο Στεφανάκος ήταν στο πίσω κάθισμα, ανυπόμονος να δει την αδερφούλα του.
Τόσο ανυπόμονος που ενώ είχε κοιμηθεί αργά, στις 05.00 που σηκωθήκαμε ξύπνησε με τη μία και πανηγύριζε “Γιούπιιιι!!! Πάμε στο μαιευτήριο μαμάκι μου!” ♥
Εγώ είμαι το μαμάκι του…έτσι με λέει το παλληκαράκι μου και λιώνωωω.
Κι αν αναρωτιέσαι…περιέργως είχα κοιμηθεί το βράδυ, σηκώθηκα μες στην τρελή χαρά, έβαλα μουσική κι ετοιμαζόμουν σε εντελώς χαλαρή διάθεση, λες και πήγαινα σε cocktail party 😛
Όμως όσο πλησιάζαμε στο μαιευτήριο, τόσο η φωνή μου δεν έβγαινε και το μυαλό χανόταν.
Έξω από την πόρτα που με περίμενε για να ανοίξει, το χαμόγελο μουδιασμένο.
Και μετά…αρκούσε ένα “περάστε μόνη σας στην προϊσταμένη για το ιστορικό” για να με πιάσει ο πανικός.
Κλάματα, φόβοι, φόβοι, φόβοι. Ότι θα πεθάνω, ότι θα πάθω κάτι με την επισκληρίδιο, ότι ίσως να μην ακούσω για άλλη μια φορά το θαυματουργό κλάμα του νεογέννητου που σου χαρίζει τον Παράδεισο…
Το προσωπικό του μαιευτηρίου, μηδενός εξαιρουμένου ήταν κάτι παραπάνω από άψογο! Καταλάβαινα ότι οι πάντες ήταν ενήμεροι για το ιστορικό μου και έκαναν τα πάντα για να είμαι καλά.
Όμως εγώ, δεν χαλάρωνα.
Ήμουν η μοναδική που πήγαινα να γεννήσω με τέτοιο τρόμο.
Έβλεπα τις υπόλοιπες γυναίκες τρισευτυχισμένες κι εγώ έτρεμα σαν το ψάρι.
Όταν ήρθε η στιγμή να μπω στο χειρουργείο, απροσδόκητα ηρέμησα.
Ένιωσα καλά.
Περίεργο, όμως, ε; Μετά την προηγούμενη εμπειρία τοκετού αυτό που φοβόμουν περισσότερο ήταν να μπω στο χειρουργείο και τώρα ήταν αυτό που με ηρέμησε. Η διαδρομή μου προς τα εκεί. Ο νοσοκόμος που με μετέφερε είχε ένα τρόπο να με χαλαρώνει που δε μπορώ να τον εξηγήσω. Ξαφνικά ένιωθα σαν πούπουλο, ήρεμη, γαλήνια.
Η διαδικασία ξεκινούσε και τότε άρχισε να περνά από μπροστά μου η ζωή μου.
Αλήθεια…έβλεπα στιγμές και εικόνες με τον Στεφανάκο μου, τον άντρα μου, τη μαμά μου.
Έβλεπα αυτά που μου είχε δείξει και πει στο όνειρο-όραμα ο δικός μου μικρός πρίγκηπας, το αγγελούδι που με προστατεύει και έπαιρνα δύναμη.
Σκεφτόμουν πως ήταν εκεί μαζί μου, κοντά μου να φροντίζει να πάνε όλα καλά.
Ανησυχούσα όμως ξανά. Για τον Στεφανάκο που ήταν έξω και περίμενε, όπως και τον Δημήτρη.
Αν κάτι πήγαινε στραβά;
Κάπου εκεί, μεταξύ αγωνίας και λαχτάρας, αισιοδοξίας και τρόμου, ελπίδας και ανησυχίας, ακούω το κλάμα της.
Ήταν σαν να μου έδωσαν το πιο ωραίο χαστούκι και να ξύπνησα!
Δεν το πίστευα! Δεν το πίστευα! Την παίρνουν για να την καθαρίσουν και προσπαθώ να τη δω.
Εκείνη η στιγμή…εκείνη η απίστευτη μαγική στιγμή…δε θα την ξεχάσω ποτέ! Που την είδα εκεί απέναντι μου και δεν πίστευα ότι ήταν δική μου! Δική μου! Θα την κρατούσα αγκαλιά! Ζωντανή, ζεστούλα, θα έμπαινε στην αγκαλιά μου! Δεν το χώραγε το μυαλό μου ότι συνέβαινε όλο αυτό!
Έκλαιγα τόσο πολύ, τόσο λυτρωτικά! Τόσο διαφορετικά από τα δάκρυα χαράς στη γέννηση του Στέφανου. Αυτά τα δάκρυα χαράς, τα “φυλούσα” καιρό, είχαν άλλη ορμή και σημασία!
Η πρώτη μας αγκαλιά ήταν για μένα σαν μια μαγική απαραίτητη γραμμούλα που χρειαζόμουν να ενώσει τις…τελίτσες που ακολουθούσαν τη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια.
Χρειαζόταν να ξανακρατήσω, να ξαναμυρίσω ένα πλασματάκι τόσο δα δικό μου, να ξαναθηλάσω, να ξαναδώ εκείνα τα μικρά βρεφικά δαχτυλάκια να γραπώνουν το δικό μου και να ξεκινήσει για άλλη μια φορά μια γνωριμία που το μέγεθος της αγάπης δεν έχει φραγμούς και όρια. Χρειαζόταν να ξαναγίνω μαμά και εκείνη η στιγμή ήταν αυτή που μου το επιβεβαίωνε.
22 μέρες μετά
Με τη μελισσούλα-λουλουδίτσα-φραουλίτσα-αστεράκι-πριγκίπισσα-νεραϊδούλα-αραχνούλα-σταματήστεμελέμε-αλλά πάνω απ’όλα γοργονάκι, ζω σπουδαίες στιγμές!
Είμαι άπειρα κουρασμένη, νυσταγμένη και εξουθενωμένη σωματικά…τα γνωστά.
Αλλά! Έχω δυο υπέροχα πλάσματα στο σπίτι μου, που γεμίζουν το είναι μου, το κρεβάτι μου, το δωμάτιό τους, την καρδιά τη δική μου και του μπαμπά τους, κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μας για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Σε αυτές τις 22 ημέρες ο Στεφανάκος είναι ο καλύτερος μεγάλος αδερφός που θα μπορούσε να έχει ένα κοριτσάκι.
♥Τη φροντίζει, την περιποιείται, την προστατεύει, της μιλάει και της τραγουδάει, της εξηγεί τι είναι τα Monsuno 🙂
♥Της κάνει κοπλιμέντα όπως όταν χτυπάει το κουδούνι γιατί γύρισε ο μπαμπάς τους σπίτι και της λέει με περίσσια χαρά “Ήρθε ο μπαμπάς! Κούκλα θα σε δει! Κούκλα μωρέ!” και της “σκάει” ένα φιλί.
♥Την καθησυχάζει όταν κλαίει “Αδερφή μου, εγώ είμαι εδώ τώρα. Ο αδερφούλης σου. Μην ανησυχείς για τίποτα!”.
♥Τη “μαλώνει” γλυκά της βάζουμε ορό στη μυτούλα και κείνη δυσανασχετεί “Αδερφή μου, θες να ξανάρθει η κα Ελευθερία; (η παιδίατρος) Ε; Δε θες. Γι’αυτό σου λέω, κάτσε να σου βάλει η μαμά ορό να είσαι καλά μωρέ. Σςςς…μην κλαις”.
♥Μιμείται τη μαμά του και επαναλαμβάνει τα λόγια της “Ψυχή μου! Μωράκι μου γλυκό!”.
♥Δίνει παραστάσεις κατ’ οίκον μόνο για κείνη. Ο Μίκυ και η παρέα του είναι αυτοί που επιστρέφουν συχνότερα στη σκηνή, με πρωταγωνιστή σε όλους τους ρόλους, εκείνον ♥ Τώρα της μαθαίνουμε το Μίσκα, Μούσκα, Μαστορεύω 😀
Τελικά αυτοί που δυσκολεύονται περισσότερο να προσαρμοστούν είναι οι γονείς και όχι τα παιδιά. Τουλάχιστον στο δικό μας σπίτι 🙂
Όλα σιγά σιγά βρίσκουν το ρυθμό τους κι ό,τι δεν γίνει όπως το φανταζόμασταν, δεν πειράζει.
Να είμαστε μόνο καλά και όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Λίγο, εντελώς ή έτσι κι έτσι, θα τα βρούμε.
Όσο για το αγγελούδι μας εκεί ψηλά; Λίγο μετά που γυρίσαμε στο σπίτι, με “επισκέφθηκε” και πάλι. Χαρούμενο, πανέμορφο, μεγαλύτερο από την προηγούμενη φορά, το άγγιζα και με έβαλε ξανά σε σκέψεις να ερμηνεύσω ό,τι είδα. Νομίζω ότι έχω αποκωδικοποιήσει το μήνυμά του.
Είμαι τόσο ευγνώμων που ξανάρθε με αυτό τον τρόπο! Αναρωτιόμουν αν θα το ξαναδώ έτσι ποτέ και μακάρι να ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση πολλές φορές.
Αυτό το αγγελούδι το ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που με έμαθε και μου πρόσφερε.
Το ευχαριστώ το αγγελούδι μου, που μου είχε δείξει σε εκείνο το όνειρο, μεταξύ άλλων, το κοριτσάκι που τώρα έχω ακριβώς δίπλα μου και ανοιγοκλείνει τα ματάκια της. Ναι, την είχα δει στην αγκαλιά μου. Έτσι ακριβώς όπως είναι τώρα! Το θαύμα που ζούσα τότε, τώρα το έχω στη ζωή μου και το κρατάω.
Όσο σκέφτομαι πού βρισκόμουν πριν 2 χρόνια ακριβώς, πού βρισκόμουν πριν 1 χρόνο ακριβώς, όταν μοιράστηκα με όλους εσάς την ιστορία μου και πού σήμερα! Με πολλά και διάφορα που συνέβησαν στη ζωή μου και στο μέσα μου όλο αυτό το διάστημα.
Σε 2 μέρες από τώρα κλείνουμε ακριβώς δυο χρόνια από την ημέρα που “έφυγε” ξαφνικά. 2 χρόνια μετά από τη χειρότερη μέρα της ζωής μου, επιβεβαιώνεται μια φράση που μου έχει “κολλήσει” στο μυαλό καιρό τώρα. “Συγκαλυμμένη ευλογία”.
Κάποια πράγματα είμαστε πολύ μικροί για να τα κατανοήσουμε, να τα καταλάβουμε και να τα αποδεχτούμε. Έχω όμως προσπαθήσει πολύ και είμαι βέβαιη ότι κάποια τα κατάλαβα.
Καλημέρα παρεάκι μου. Καλημέρα Ήλιε μου! Εσύ που βγαίνεις πάντα!♥
Θες λίγο…backstage; 😉
Προετοιμαζόμαστε για την πρώτη μας έξοδο. Από το μαιευτήριο στο σπίτι.
“Τι θα βάλω;” αναρωτιέται το γοργονάκι.
“Ας ξαπλώσω μέχρι να έρθει το εξιτήριο. Η μαμά πάλι φωτογραφία βγάζει”.
“Επιτέλους! Ντύνομαι και λατρεύω τα ροζ! Αλλά μαμά…πολύ τούλι, δε νομίζεις;”.
“Α! Εδώ είχε πολλή πλάκα! Οι κοπέλες του ορόφου με έπαιζαν, γελούσαν και τσίριζαν”δεν το έχω ξαναδεί αυτόοοοοο! Κορίτσια, κοιτάξτε!!!” 😀 😀 ”
“Ο αδερφός μου αν μη τι άλλο είναι χαμογελαστός, χαρούμενο τυπάκι. Κι ο κόσμος έξω καλός φαίνεται. Αν και δε βλέπω πολλά με τόσο τούλι μπροστά μου 😛 Άντε παίδες! Πάμε σπίτι μας”.
“Ωραία! Φτάσαμε αλλά εγώ πεινάω σα λύκος και σεις θέλετε να μπείτε στην κοσμική στήλη μου φαίνεται. Τελειώνετε λέμε! Πεινάωωωωω!!!!!! “.
Καλώς σε βρήκα παρεάκι! Γοργονάκι speaking 😉
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
