Ψηφιακές Γειτονιές: Το Πιο Μεγάλο Χειροκρότημα

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, πού να σταματήσω…θα πω ένα αστειάκι

Τους τρελούς ήξερα ότι τους καλμάρουμε λέγοντάς τους μόνο ναι, δεν ήξερα ότι τους χειροκροτάμε κιόλας 😀

Εγώ δηλώνω ότι είμαι η μία τρελή. Από εκείνους δηλαδή που πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, αν βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας

Η δική μου η προσπάθεια είναι να γίνουμε όλοι λίγο παραπάνω δημιουργικοί & ευτυχισμένοι. Αν το καταφέρουμε αυτό λίγο για εμάς, θα κάνουμε και τον διπλανό μας να νιώσει έτσι και με ένα μαγικό τρόπο θα ξανάρθει αυτό σε μας…περισσότερη ευτυχία σε μας και τελικά στους άλλους…τα συναισθήματα κύκλους κάνουν

Πώς το προσπαθώ; Με τις όμορφες ιδέες, τις απλές οδηγίες για μια χειροτεχνία, αλλά και μια μοιρασιά συναισθημάτων και σκέψεων μου.

Όταν κάτι σου φαίνεται δύσκολο, σου δείχνω πώς να το φτιάξεις εύκολα.

Όταν κάτι σου φαίνεται δεδομένο, σου υπενθυμίζω πόσο σπουδαίο και αξιοθαύμαστο είναι.

Το κάνω για σένα και για μένα. Να θυμάμαι κι εγώ

Κάπως έτσι από το τίποτα, κάνουμε κάτι! Κάπως έτσι μοιραζόμαστε αυτά που μας αρέσουν!(ShareYourLikes λοιπόν!)

Κάπως έτσι το Σάββατο, οι Ψηφιακές Γειτονιές (οι αρχηγοί των τρελών που λέγαμε) μας έκαναν μια μεγάλη, τρελή παρέα!

Τρελή, γιατί όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, είχαμε ένα τεράστιο χαμόγελο στην Ελλάδα που κλαίει καιρό τώρα

Όχι επειδή τα προβλήματα είναι σε όλους εμάς αόρατα, αλλά επειδή οι λύσεις είναι ορατές, όταν θες πραγματικά να υπάρξουν. Με κόπο, ψάξιμο και τίμημα, αλλά γεννιούνται. Δηλαδή δημιουργούνται. Από ποιον; Από σένα και από μένα

Πες μου, βρέθηκες ποτέ σε ένα χώρο που το μόνο που κυκλοφορούσε σε overdose ήταν η θετική ενέργεια, η έμπνευση, η αύρα αγάπης και το συναίσθημα της αγνής μοιρασιάς; Αν 20/4 ήσουν εκεί στις Ψηφιακές Γειτονιές, ξέρεις για τι πράγμα μιλάω. Αν δεν ήσουν, μπορεί να νομίζεις ότι έμπλεξες σε ανάρτηση για καμιά αίρεση 🙂

Επειδή στ’ αλήθεια μπορώ να γράφω για μέρες, επειδή είμαι τόσο θετικά επηρεασμένη που μου ήρθε να στείλω πόσες ιδέες για την επόμενη φορά στην υπέροχη ομάδα Μικροί Μεγάλοι (αν και δεν με χρειάζονται. Το’χουν!), επειδή όταν γράφω τα δάχτυλα δύσκολα απομακρύνονται από το πληκτρολόγιο, θα περιοριστώ σε φωτογραφίες και αναφορές σε σημεία της ημέρας (και λίγο πριν)

Πολλά θα είναι και πάλι…μη νομίζεις! 🙂

3 μέρες πριν μιλώντας τηλεφωνικά με την Άσπα

“Άσπα, τι θα πούμε το Σάββατο; Τι θα μας ρωτήσει ο δημοσιογράφος;”

“Mια φιλική κουβέντα θα κάνετε, για το blogging που όλοι αγαπάμε”

“Ξέρεις, έχω αγχωθεί για 2 λόγους: Από τη μια είναι το άγνωστο της κουβέντας. Από την άλλη στα μηνύματα και τα σχόλια μου λένε πράγματα του τύπου “αν από τα γραπτά είσαι έμπνευση και χαρά της ζωής, σκέψου από κοντά!!” Τι νομίζουν ότι θα δουν; Δεν είμαι χαζοχαρούμενη” Γέλια

“Άσπα, επειδή θέλω αν μου δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξω και να παρακινήσω μέσω του μότο μου “Πάρε το τίποτα και κάν’το κάτι”, σκέφτηκα να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι πολύ απλό”

“Δηλαδή;”

Μπλα, μπλα, μπλα, έστειλα και μια φωτογραφία να το δει και όπως χαρακτηριστικά μου είπε “Super!”

Σκέψεις μου μετά το τηλεφώνημα

“Τέλεια! Θα συμμετέχουμε όλοι δημιουργικά σε κάτι που υποστηρίζει αυτό που πιστεύω και θέλω να κρατήσει από μένα κάθε συμμετέχων φεύγοντας από εκεί. Θα είναι μια μικρή, δημιουργική έκπληξη για όλους! Όλοι παρέα θα φτιάξουμε ένα δωράκι για τους διοργανωτές”

“Για όλους; Στις blogoφίλες μου τις Β15 δε θα το πω που θα είναι εκεί; Να το κρατήσω έκπληξη και για εκείνες ή να τους το πω που δεν κρατιέμαι;;;;;; Θέλω να το πω! Όχι, όχι! Η έκπληξη θέλω να είναι και για εκείνες που αγαπώ, να το ζήσουν έτσι όπως και οι υπόλοιποι 🙂 “

Η μεγάλη μέρα

Ετοιμάζομαι από νωρίς και ναι και όχι, πότε θηλάζω, πότε νοικοκυρεύω, πότε προσπαθώ να τελειώσω τη μικρή έκπληξη που έχω ετοιμάσει. Είμαι όχι και τόσο αγχωμένη πια, αν και πού και πού παθαίνω κατιτίς 🙂

Χαλάρωσα στα αλήθεια όταν σκέφτηκα “Κοίτα πού πάω! Πάτησα ένα βράδυ το create your blog για να μικρύνω τη θλίψη μου και να μεγαλώσω τη θετική γωνιά των πραγμάτων και τώρα πάω καλεσμένη να μιλήσω. Για μένα; Για μας μικρέ μου πρίγκηπα. Είναι και δικό σου αυτό το blog. Ίσως εσύ να με έβαλες να πατήσω εκείνο το κουμπάκι. Θα είσαι εκεί μαζί μου, ε;”

Δεν κρατιέμαι τελικά, είμαι συνέχεια σε κίνηση χωρίς να κάνω και κάτι συγκεκριμένο και φεύγω χαρούμενη και σε υπερδιέγερση.

Στο δρόμο παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου, στέλνω μήνυμα στην πολύ αγαπημένη μου φίλη που την προηγούμενη με έχει συγκινήσει και φωτογραφίζω μέσα στο ταξί το βραχιολάκι μου για να θυμάμαι ότι ένιωθα καλύτερα φορώντας το. “Θα μου φέρει γούρι!”. Η σκέψη μου επικεντρώνεται χωρίς προσπάθεια σε εκείνο το πλάσμα που με έφερνε αυτή τη μέρα στο δρόμο για το Hub ως ομιλήτρια σε panel.

Φτάνω στο χώρο

Δυο συμπαθέστατα, χαμογελαστά κορίτσια μου δίνουν το πάσο μου, τη τσαντούλα μου και η ματιά μου συναντιέται με της αγαπημένης μου Πέπης, που με χαλαρώνει πραγματικά έτσι όπως τη βλέπω cool, να μου λέει γελώντας “Σούργελο!” 😀 Τι εννοείς πώς με χαλάρωσε αυτή η πρώτη της λέξη; Με έβλεπε πρώτη φορά από κοντά και με έκανε να σκέφτομαι μήπως ήμουν χάλια ντυμένη ή αν είναι το φυσικό μου αυτό. Δε σκεφτόμουν πια την ομιλία 😀 😀 😀

Ανεβαίνω την περίφημη φούξια σκάλα με ένα σωρό πράγματα στα χέρια μου και καταβάλλω προσπάθεια να μην πατήσω τη φούστα μου. Τα ψιλοκαταφέρνω 🙂

Ευχαριστώ την Άσπα Online για τη φωτό 🙂

Στο χώρο συναντώ την πρώτη φίλη, την γεμάτη χιούμορ Μαρία εκεί μπροστά και εκεί μένω… για 2 ώρες; Μπορεί και παραπάνω! Όχι, δεν μου κόπηκαν τα πόδια 🙂 Αλλά συνάντησα τόσο κόσμο εκεί, ερχόταν συνέχεια κάποιος που μου έλεγε “Γεια σου Σοφία” μες στην τρελή χαρά κι εγώ χαιρόμουν ακόμη περισσότερο και απορούσα πόσες φωτογραφίες μου έχω βάλει τελικά εδώ μέσα και με αναγνωρίζουν σχεδόν όλοι!

Ήταν ένα μικρό σοκ αυτό για μένα! Ευχάριστο φυσικά, αλλά δεν είχα καταλάβει την αναγνωρισιμότητα της φάτσας μου στην blogόσφαιρα. Την προηγούμενη μέρα έχω συναντήσει από κοντά για πρώτη φορά τη λατρεμένη μου Κατερίνα και μόλις τη ξαναβλέπω νιώθω σαν να μπαινοβγαίνουμε η μια στο σπίτι της άλλης καθημερινά…τέτοια οικειότητα. Μου λέει “Πού είσαι παιδί μου; Έλα μέσα, όλοι σε ψάχνουν, όλοι με ρωτούν πού είσαι” Ντόινγκ! Ψάχνουν εμένα;

Με αγκάλιαζε κόσμος, bloggers και αναγνώστες, τους αγκάλιαζα και τους φιλούσα και προσπαθούσα να καταγράψω ποιος είναι ο καθένας, πού γράφει ή ποιο σχόλιο μου έχει αφήσει. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι άγγιζα και άκουγα όλους εκείνους που είχαν μπει στη ζωή μου κι εγώ στη δική τους πολύ καιρό τώρα. Μα, ήταν μαγικό! Είμαι της επαφής άνθρωπος εγώ και αυτό που λέμε οπτικός τύπος. Δε φαντάζεσαι τι χαρά έπαιρνα! 🙂

Στο μεταξύ εκτός από νέες γνωριμίες που κάνω έχω και την ασφάλειά μου…τα κορίτσια μου, κάποιες από τις Β15. Έλα μου όμως που ξαφνικά τις χάνω! Λογικό αφού εκεί είμασταν για να παρακολουθήσουμε ομιλίες, να μιλήσουμε με όλους! Συνειδητοποιώ ότι δεν τις βλέπω πουθενά για ώρα, ότι δεν έχω προχωρήσει πιο μέσα και ότι έχω χάσει ομιλίες και workshops! Λέω ας φάω τουλάχιστον 2 κομμάτια πίτσας, έφαγα με δυσκολία το ένα διότι…μπούρου μπούρου μπούρου μπούρου 😀 Νηστική και πανευτυχής. Βίτσια είναι αυτά!

Επιτέλους, είμαι σε ομιλία!!! 🙂 Ό,τι άκουσα, ό,τι είδα είχε το δικό ενδιαφέρον και τη χρησιμότητά του. Θέλω όμως να ξεχωρίσω έναν ομιλητή, εξαιρώντας φυσικά τις ομιλίες της Κατερίνας και των γονιών-bloggers. Τον Τάσο Παγκάκη. Τον οποίο γνωρίζω από το facebook & το twitter, αφού είχε προηγηθεί παλιότερα μια ομιλία του σε ένα άλλο συνέδριο, τον λάτρεψα για το πνεύμα του και το πώς μπορεί να σε παρακινήσει με τις λέξεις του. Ευτυχώς τον παρακολούθησα! Όταν ξεκινούσε είπα στη φίλη μου τη Δήμητρα που καθόταν δίπλα μου “Αυτόν μην τον χάσεις! Είναι πολύ καλός!” Μόλις τελείωσε ξεκίνησα να πάω να τον βρω, αλλά δεν τα κατάφερα να τον φτάσω…next time! 😉

Στα υπέροχα των ωρών που κυλούσαν;

Η Μαρώ μου που η γλυκιά μου με ένα παιχνιδιάρικο τρόπο εμφανίστηκε μπροστά μου και μου έδωσε μια σοκολάτα για να φύγει το άγχος (όντως έφυγε και το τελευταίο εκείνη τη στιγμή!),

η Μαρία που δεν είπαμε όσα θέλαμε αλλά είχαμε να πούμε πολλά, η Άννα αναγνώστρια που βρεθήκαμε να μένουμε στην ίδια περιοχή και δεν το ξέραμε! Τι λαμπερή που είσαι κοριτσάκι!

Η Έφη που αγαπώ την ενέργειά της στα γραπτά αλλά και από κοντά 2 μέρες που τα λέγαμε. Την Όλγα 2 μέτρα γυναίκα, τη Βενετία μου τη γλυκιά που ήρθε από Ερμιόνη με τον συμπαθέστατο σύζυγο και τον γιο της!

Την Ειρήνη, τη Μαριάννα, την Αγγελική, την Αφροδίτη (τι υπέροχα που με πλησίασες! :), σε ευχαριστώ ), τη Χαρά (έχεις απίστευτη ενέργεια και χιούμορ!), την Ευαγγελία, το Βασίλη τον αεικίνητο, τη Νάταλι που λάτρεψα, την Κατερίνα από τους Μικρούς Μεγάλους που ενώ δεν είδα πολύ γιατί έτρεχε ήταν η συνομιλίες μας σαν να γνωριζόμαστε αιώνες, τη Μόνικα που όλοι ήθελαν να την παρακολουθήσουν, την Κατερίνα μου με τον Κώστα που το μπράβο του με έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα έτσι όπως το είπε. Την υπέροχη Θεανώ μου, την Αννούσα που με πλησίασε μετά την ομιλία μου και πολύ χάρηκα γιατί την παρακολουθώ, την Τζωρτζίνα, τη Σίνα που κοιτούσα με αγάπη, τη Ναυσικά που έγραψε πρώτη στον καμβά, τον Γιώργο Τασούλα που με έκανε να αισθανθώ πολύ άνετα από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε…τόσος κόσμος!!

Την χαμογελαστή μου Κάλη που έπρεπε να είναι και κείνη στο πάνελ μας (είναι το μισό Ανθομέλι), την Αναστασία, τη Γιάννα, την Δήμητρα που με εμψύχωσε μέρες πριν το συνέδριο με τρόπο μοναδικό (διάβασα καμιά 10αριά φορές το μήνυμά της), τη Βέρα που δίνει μια ξεχωριστή κοριτσίστικη νότα!

Δεν θέλω να παραλείψω ή να ξεχάσω κανέναν αλλά ξέρω ότι δε γίνεται να τους καταγράψω όλους!

Θα αναφερθώ όμως ξεχωριστά σε κάποιες κατηγορίες γνωριμιών.

Την Κατερίνα. Για μένα μια κατηγορία από μόνη της γιατί περίμενα πώς και πώς την ημέρα που θα αγκάλιαζε η μία την άλλη. Έγινε την Παρασκευή στην παρουσίαση του Teacher Tom και δεν την χόρταινα!

Η ομιλία της πήρε τεράστιο χειροκρότημα πριν καν μιλήσει γιατί ήταν η πρώτη δική μας, της κοινότητάς μας που θα μίλαγε και μάλιστα αγαπημένη όλων…δάκρυσα όταν ανέβηκε εκεί πάνω! Τόσο πολύ την αγαπώ. Μας χάρισε έμπνευση για άλλη μια φορά και μηνύματα ζωής! Άσε που από τη χαρά μας, δεν την χειροκροτήσαμε στο τέλος.

Με τις σαϊτες της γέμισε το χώρο χρώμα, λέξεις, συναισθήματα!

Πήρα τη σαϊτα της Βέρας μου, πόσο τυχερή είμαι! Η δική μου δεν ξέρω πού έφτασε. Του Δημήτρη που έστελνε αγάπη έμαθα από ανάρτηση ότι πήγε στη Σοφία κι εκείνος έλαβε μια…απόγνωση. Τι κρίμα! Μαρία όλοι έχουμε περάσει από κει. Εύχομαι φεύγοντας το Σάββατο να ένιωθες καλύτερα και να πήρες μαζί σου κάτι που θα σε οδηγήσει σε καλύτερα μέρη.

Το πάνελ στο οποίο βρισκόμουν κι εγώ ήταν ένα πάνελ υπέροχο! Γιατί ήμουν με 4 bloggers που αγαπώ πολύ και η επικοινωνία μας ήταν ούτως ή άλλως τακτικότατη! Η Κατερίνα, η Kid’s Cloud, η Λίτσα και η Σοφία. 4 γυναίκες που διαβάζω και ανήκουν στις πιο πολυδιαβασμένες και μαζί τους κι εγώ. Τιμή μου! 🙂

Κατερίνα, Λίτσα, Kid’s Cloud, Σοφία κι εγώ 🙂

Το δεύτερο πάνελ που ανάμεσα στους 5, ήταν και δυο φίλες μου. Η Ασπασία και η Γεωργία. Δυο κούκλες που με έκαναν και οι δυο να τις αγαπήσω περισσότερο και φυσικά τις καμάρωσα!

Τα κορίτσια μου!

Κωνσταντίνος, Αγγέλα, Χριστίνα, Ασπασία, Γεωργία

Τζορτζίνα, Γιολίνα, Νάντια, Άννα, Ιωάννα

Τη Γιολίνα. “Καταφέραμε” να μην συστηθούμε. Όμως επικοινωνήσαμε μετά, μέσω μηνυμάτων. Μου άρεσε για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για τη στιγμή που είπε ότι προτιμά να μπούμε στο giatinioanna.com, αντί να επισκεφθούμε το δικό της blog. Είσαι απίθανη Γιολίνα, με συγκίνησες πάααρα πολύ!

Την Αθηνά. Η Αθηνά δεν είναι (ακόμα) blogger. Είναι όμως δημιουργικός άνθρωπος (ένα κοινό μας σημείο), γνωρίζουμε την ίδια Χριστίνα (δεύτερο κοινό), ασχολείται με το e-commerce (τρίτο κοινό), αφού έχει με τον σύζυγο το easytoys.gr και κάτι μου λέει ότι τα κοινά μας σημεία δεν τελειώνουν εδώ. Η Αθηνά ήρθε από το Βόλο για αυτό το συνέδριο και επέστρεφε αυθημερόν. Περίμενα να την γνωρίσω, με “κέρδισε” με τη μία. Με συγκίνησε πολύ όταν φεύγοντας μου έδωσε ένα δωράκι και τα μάτια της και η φωνή της ήταν γεμάτα συγκίνηση.

Με ξανασυγκίνησε όταν το βράδυ σπίτι μου άνοιξα το δώρο…

Δε θα σταθώ στην προφανή ομορφιά της καλλιτεχνικής της έκφρασης. Αλλά στο πόσο προσωπικό έκανε αυτό το δώρο, πόσο έχει παρατηρήσει εμένα και την οικογένειά μου! Την ελίτσα του Στέφανου πάνω από τα χείλη, το άνισο μαλλί μου, το μουσάκι του Δημήτρη και την κορμοστασιά, το γοργονάκι μου με την κορδέλα του και βρε παιδιά…το δεντράκι μας. Συγκινούμαι κάθε φορά που το βλέπω ή που σκέφτομαι ότι το έβαλε εκεί μαζί μας! Με τα λευκά του ανθάκια να έρχεται να μας σκεπάζει τόσο όμορφα! Αθηνά, στο λέω κι από δω…χίλια καλά να έρθουν στη ζωή σου. Δεν πρόκειται να σε ξεχάσω…σε ευχαριστούμε! Ο Στέφανος μιλάει συνέχεια στην αδερφή του γι’αυτό το καδράκι 🙂

Μια στιγμή που ούτε την περίμενα έτσι, ούτε πρόκειται να λησμονήσω, είναι η ώρα που ανέβαινα στο πάνελ, που ο Γιώργος μας φώναζε μία μία, το κοινό χειροκροτούσε και μόλις ακούστηκε το όνομά μου το άκουσα να δυναμώνει. Πώς κρατήθηκα και δεν έκλαψα δεν ξέρω. Ήταν άλλη μια έκπληξη για μένα εκείνα τα δευτερόλεπτα! Χίλια ευχαριστώ βρε παιδιά δε φτάνουν! Υπέροχο συναίσθημα για κάποιον που δεν κάνει τίποτα αλλο πέρα από το να ανοίγει την καρδιά του και να μοιράζει μέσα από ιδέες ομορφιά!

Όταν ήμουν εκεί πάνω, ήμουν πολύ καλά. Πού και πού ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά, αλλά δεν ήταν πια άγχος νομίζω… ένιωθα πια μεγάλη χαρά, αρκετά μεγάλη άνεση (!), μια γαλήνη και σιγουριά. Κοιτούσα μπροστά μου και έβλεπα το καμάρι του Δημήτρη, τον φίλο μου το Νίκο δίπλα να καμαρώνει κι αυτός και μπροστά τους τις φίλες μου. Τι όμορφη εικόνα! Να σκέφτομαι τα παιδιά μου σπίτι που με έβλεπαν μέσω live streaming, όπως και το παιδάκι μου από κει ψηλά που ένιωθα να είναι δίπλα μου. Βασικά ένιωθα ότι εκείνο μου είχε φέρει την ηρεμία που μου είπατε πολλοί ότι βλέπατε. Ποιος ξέρει…

Λίγο πριν κατέβω από τη σκηνή, προσκάλεσα τους παρευρισκόμενους σε μια δημιουργική έκπληξη!

Έξω από την αίθουσα, εκεί που θα γινόταν το πάρτυ, είχα στήσει σε ένα τραπεζάκι μερικά υλικά.

Μολυβάκια με γόμα, είχαν προετοιμαστεί από μένα και είχαν γίνει σφραγιδούλες. Δηλαδή είχα κόψει με ένα κοπίδι τις γόμες τους σε τριγωνάκια. Δίπλα υπήρχαν χρώματα (δαχτυλομπογιές, ακρυλικά, μελάνια) στα οποία θα βουτούσε ο καθένας μας τη γόμα του μολυβιού και πάνω σε ένα λευκό καμβά που βρισκόταν εκεί τη χρωματισμένη γόμα. Έτσι θα δημιουργούσαμε σημαιάκια (αφού βρισκόμασταν σε μια γιορτή!). Ένα μεταμορφωμένο κονσερβοκούτι, ήταν γεμάτο με μαρκαδόρους, με τους οποίους θα γράφαμε λέξεις που μας εμπνέουν, ευχές και ό,τι άλλο όμορφο επιθυμούσαμε.

Το δημιούργημά μας, θα ήταν το δώρο μας στην ομάδα που δημιούργησε τις Ψηφιακές Γειτονιές!

Κατεβαίνοντας από το panel χτύπησε το τηλέφωνο 2 φορές. Τη μία ήταν η μαμά μου, την άλλη ήταν ο Στεφανάκος μου! Ήθελε να μου πει ότι με είδε, άκουγα τη φωνούλα του και ήξερα πώς ένιωθε 🙂 Τι περίεργη στιγμή! Τον ήθελα κοντά μου. Ήταν να έρθει κοντά μου, αλλά προτίμησε στο τέλος να με δει μέσω live streaming. Βλέπεις, δε θέλει η αδερφή του να έχει αποκλειστικό χρόνο με τη γιαγιά και τον παππού. Έμαθα ότι έλεγε στη γιαγιά του πως ανυπομονούσε να ανέβω στη σκηνή και μετά ανυπομονούσε να γυρίσουμε σπίτι.

Όταν βγήκα έξω από την αίθουσα βρήκα τον καμβά γεμάτο!!!! Ήταν μεγάλη η ηθική ικανοποίηση που πήρα!♥

Τι κάναμε παρεάκι μου; Πήραμε το τίποτα και το κάναμε κάτι! Όλοι μαζί γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ μας!

Μικροί Μεγάλοι έμαθα ότι έχει μπει ήδη στο γραφείο σας και χάρηκα περισσότερο από όσο νομίζετε! 🙂

Όταν επέστρεψα σπίτι τα παιδάκια μου είχαν αφεθεί στα χέρια του Μορφέα. Το πρωί μόλις ξυπνήσαμε το πρώτο πράγμα που ρώτησε με χαμόγελο μεγάλο ο Στέφανος ήταν “Μαμά, πώς πέρασες χθες;”. Κοίτα να δεις σκέφτηκα που με είχε έννοια! Να περάσω καλά, με καμάρωσε κι αυτός με έναν τρόπο. “Ήσουν πολύ ωραία” τον άκουσα να λέει♥

Tο καλύτερο σου το είπα;;;;

Α, βέβαια!!! Παραλίγο και θα παρέλειπα!! Ο φίλος μου ο Νίκος που ανέφερα παραπάνω είναι πειραχτήρι και χιουμορίστας! Την Κυριακή βρήκα στο προφίλ μου στο facebook, τη φωτογραφία του Jon (γνωστό το κόλλημά μου) και το υποτιθέμενο απολογητικό γράμμα του…το έφτιαξα και σου το παρουσιάζω παρεάκι! 😀 😀 Εγώ γέλασα πάρα πολύ!

Μικροί Μεγάλοι, δηλαδή Πέπη, Άσπα, Χρήστο, Νάταλι, Κατερίνα, Έλενα, σας ευχαριστώ για την τιμή της πρόσκλησης, για την υπέροχη διοργάνωση, για το μεθυστικό δωράκι, για όλη την στήριξή σας όλο αυτό τον καιρό!

Θα το πιούμε…home alone! 🙂

Είστε εμπνευστές για μένα! Σας το είχα πει πολύ παλιότερα! Όταν ακόμη υπήρχαν μόνο οι Μαμά…δες, Μπαμπά…δες! Ειδικά εσένα Χρήστο, σε ευχαριστώ λίιιγο παραπάνω για τις μικρές ψηφιακές μας συνομιλίες που με έχουν κάνει να νιώθω αρκετές φορές ότι κάτι καλό κάνω εδώ μέσα. Όπως και συγνώμη που την Παρασκευή έπεσα πάνω σου, να σε χαιρετήσω ενώ έτρωγες. Από τη χαρά μου το έκανα, όχι από αγένεια. Μετά ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί 🙂

Τι ομάδα όμορφη που είστε! Ο καθένας τον ρόλο του, αλλά όλοι μαζί ένα. Με ενέργεια, όραμα, πίστη στον καθένα από εμάς. Καλά σας λέω dream team 😉

Σε ευχαριστώ παρεάκι μου! Το είπα πριν το συνέδριο,στο ξαναλέω τώρα με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη. Όσοι βρεθήκατε εκεί και σας συναντούσα για πρώτη φορά με κάνατε να νιώσω πως όντως έχω βάλει το χεράκι μου κι εγώ να αλλάξει λιγουλάκι ο κόσμος. Να σας (μας) κάνω λίγο παραπάνω δημιουργικούς και ευτυχισμένους!

Φαινόταν στα μάτια των ανθρώπων που μου μίλησαν, που έλαμπαν όταν με χαιρετούσαν και όταν περιέγραφαν πόσο όμορφα νιώθουν εδώ μέσα ή τι έχουν πάρει από εδώ μέσα. Φαινόταν στις αγκαλιές που ανέφερα παραπάνω 🙂 Κάποια στιγμή πήγε το μυαλό μου σε μια ανάρτηση της Κάλης, πολύ πρόσφατη που λέει σε ένα σημείο “Μαμά, όταν μεγαλώσω θα γίνω blogger” . Θα το δανειστώ, παραφράζοντάς το λίγο…

Μαμά, μεγάλωσα και τελικά θέλω να παραμείνω blogger. Γιατί την έμπνευση που έψαχνα φαίνεται ότι πράγματι κατάφερα να τη μοιράσω, τη θετική πλευρά της ζωής την έχω τόσο μέσα μου που φαίνεται ότι μπορώ να τη δείχνω και σε άλλους. Μαμά, είμαι ευτυχισμένη ♥

Μην με περάσετε για ψώνιο. Δεν είμαι. Αλλά τα μάτια που λάμπουν και τα μάτια που βουρκώνουν, δε μπορώ να τα αγνοήσω.

Θα ήθελα για παράδειγμα να μπορούσε να πιάσει μια κάμερα τα μάτια του Γιώργου που συντόνισε το πάνελ μας όταν απάντησα στην ερώτησή του για το αν είμαι ευτυχισμένη. Από τις πιο όμορφες στιγμές για μένα!

Πάει, αυτό ήταν.

Ραντεβού του χρόνου και να ξέρετε θα είμαι εκεί και θα ζηλεύω γιατί θα θέλω να ανέβω εκεί πάνω και να σας πω τόσα πολλά. Αλλά θα είναι καιρός για άλλους, να εμπνεύσουν με τη σειρά τους και να ζήσουν αυτό το όμορφο παραμύθι.

Όταν σας γίνει η πρόσκληση, μην διστάσετε καθόλου. Ζήστε το blogογειτονάκια μου! Ζήστε το! 😉

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο;  Sharing is magic!♥