Παρεάκι μου γλυκό, αγαπημένο, μοναδικό!
Παρεάκι μου μπορεί να με ξέχασες, δεν ξέρω. Εγώ όμως σε σκέφτομαι κά θε μέ ρα!
Ξέρεις τι “παίζει” τώρα; Δεν ξέρω από πού να το πιάσω, πού να το αφήσω.
Τι να πιάσω και τι να αφήσω…
Από τη μια θέλω να σου πω τον “πόνο” μου, από την άλλη θέλω μόνο να σε κάνω να γελάσεις
Κάθε μέρα όλο αυτό το διαστημα που φαίνεται ότι λείπω, όλο λέω στον εαυτό μου “Σήμερα θα γράψω”
Αναρτήσεις που ξεκίνησαν και ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν
Σκέψεις & ιδέες που ήθελα να αποτυπώσω και ποτέ δεν κατέγραψα τελικά
Τι να σου πρωτοπώ!
Η αλήθεια είναι ότι διανύω μια μπερδεμένη περίοδο και λιγότερο αυθόρμητη
Καμιά φορά, μπορεί να είμαστε χαρούμενοι για ό,τι έχουμε στη ζωή μας, να γελάμε, να αισιοδοξούμε, αλλά να μας γαργαλάει κάτι εκεί στο πλάι…στην καρδιά. Να μας βαραίνει. Να μας κρατάει πίσω…με νιώθεις;
Αυτό έχω πάθει. Δεν είμαι σίγουρη ότι, σε αυτή τη φάση ξεχωρίζω την αιτία από τις αφορμές.
Τώρα να στα πω; Νομίζω θα σε ψυχοπλακώσω, ή θα σου φανούν όλα μπερδεμένα ή ακόμη και αδιάφορα. Από την άλλη, ξέρεις κάτι; Θα πάρω το ρίσκο μου 🙂 Αναπόσπαστη. Ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω, νιώθετε κάπως έτσι
Με περιτριγυρίζει ρουτίνα
Η ρουτίνα που λέει ότι 8 1/2 μήνες τώρα δεν υπάρχει πρωινό ξύπνημα. Υπάρχει ξύπνημα τη νύχτα, τα ξημερώματα, ξύπνημα μόλις είχα ξανακοιμηθεί. Θηλασμός και ξανά θηλασμός. Το πιο μαγικό πράγμα ανάμεσα στη μαμά και το παιδί της με έχει κάνει κουρέλι. Υπάρχουν βράδια που την ώρα του θηλασμού νομίζω ότι θα λιποθυμήσω. Νιώθω απίστευτη δυσφορία
Η ρουτίνα που λέει ότι κάθε μέρα το πρόγραμμά μου είναι να φροντίζω την οικογένεια, να είμαι όρθια όλη μέρα τελικά, να τρώω βιαστικά, λίγο και χωρίς πρόγραμμα
Η ρουτίνα που λέει ότι μόλις μπαίνει ο άντρας μου στο σπίτι νιώθω σαν να ήρθε ο Σωτήρας μου. Που τελικά δεν είναι και τόσο. Λίγο γιατί δεν θέλει, λίγο γιατί δεν μπορεί. Κι ας μην το παραδέχεται.
Η ρουτίνα που λέει ότι το βράδυ με το ζόρι κρατιέμαι ξύπνια, όχι γιατί το προσπαθώ τελικά. Αλλά από την υπερένταση. Να με τσούζουν τα μάτια και να μην μπορώ να κοιμηθώ. Αντιπαραγωγική αϋπνία δηλαδή
Η ρουτίνα που λέει ότι το μόνο που τελικά έκανα για μένα αποκλειστικά και σήμερα είναι να μιλήσω με καμιά φίλη στο τηλέφωνο ή στο email.
Με περιτριγυρίζουν τύψεις
Οι τύψεις γιατί ενώ θέλω να θηλάζω, εγώ το έχω επιλέξει, παραπονιέμαι – όπως παραπάνω-ότι με κάνει κουρέλι αυτή η διαδικασία. Πέρασα πολύ δύσκολα με τον θηλασμό 4 μήνες! Πονούσα αφόρητα, θήλαζα κι έκλαιγα και δεν τα παράτησα. Και τώρα που έχουν προστεθεί οι στέρεες τροφές, τώρα που όλα έχουν φτιάξει και περάσει, τώρα που είναι πιο εύκολα, τώρα γκρινιάζω;
Οι τύψεις για την γκρίνια που έχω, που σε σημαντικό βαθμό οφείλονται στην έλλειψη ύπνου και την κούραση.
Οι τύψεις για το ότι ήθελα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο άλλο ένα μωρό και τώρα δεν πλέω σε πελάγη ευτυχίας κάθε ώρα και στιγμή
Ναι, το ξέρω ότι είναι πολύ ηλίθιο αυτό που σου λέω. Έλα μου όμως που, έτσι σκέφτομαι κάποιες φορές.
Με περιτριγυρίζουν ανησυχίες
Για εκείνο το άτομο, το αφάνταστα σπουδαίο στη ζωή μου που έχει ένα θέμα υγείας που με προβληματίζει
Για το οικονομικό που δεν του δίνω αξία κι έτσι δεν την παίρνει. Υπάρχουν όμως μέρες που με κερδίζει αυτό και τότε εγώ “πνίγομαι”
Για την ρουτίνα που σου έλεγα παραπάνω. Με ανησυχεί η ρουτίνα. Όχι γιατί δεν ξέρω τον τρόπο ή δεν θέλω ή δεν μπορώ να την εξαφανίσω. Αλλά γιατί it takes two to tango
Με περιτριγυρίζουν αμφιβολίες
Αμφιβολίες για την αυθεντικότητα των φιλικών σχέσεων.
Αν εγώ νοιάζομαι για σένα, υπάρχουν 2 αρχές.
Η πρώτη είναι να ενδιαφέρομαι να μάθω πώς είσαι στα αλήθεια. Να σε ρωτάω με ειλικρινές ενδιαφέρον και να σε ακούω προσεκτικά. Η δεύτερη είναι να φροντίζω να σου προσφέρω απλόχερα τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι έχω για σένα.
Όταν κάτι από αυτά λείπει, κάτι δεν πάει καλά με τη βάση της σχέσης μας. Έτσι δεν είναι;
Δηλαδή γίνεται για παράδειγμα να κάτσω 3 ώρες μαζί σου και να μην σε ρωτήσω καν “τι κάνεις;”; Μια φορά επιτρέπεται. Τέτοιες επαναλήψεις όμως “σκουριάζουν” τους δεσμούς
Αμφιβολίες για το μέλλον μου. Είχα μάθει μια ζωή να δουλεύω σαν τρελή. 17 χρόνια περίπου. Ξαφνικά βρίσκομαι σπιτάκι μου, απλήρωτη και με ένα μωρό στην κοιλιά. Αποφάσισα ότι στο μοντέλο εργασίας και ζωής που είχα δεν επιστρέφω. Ήταν χάσιμο χρόνου τελικά κι ας είχα καλή θέση και προοπτική να κάνω ακόμη περισσότερα.
Το καλό με μένα είναι ότι έχω πολλά ενδιαφέροντα και ικανότητα να κάνω καλά ό,τι αναλαμβάνω. Αποδεδειγμένα. Το κακό είναι το ίδιο πράγμα 🙂 Είμαι σε μία πρωτόγνωρη φάση, που λέω θα ασχοληθώ με το Α, μετά λέω με το Β ή το Γ. Σε κάθε κατεύθυνση όμως του μυαλού, αυτούς τους μήνες όλο βρίσκω δικαιολογίες. Αληθινές και ισχυρές. Τεμπέλα δεν είμαι. 🙂 Τι μένει; Να δω πότε θα καταλήξω…:)
Με έχει κυριεύσει φόβος
Για εκείνο το άτομο που με τρόμαξε τόσο πολύ, ώστε για 1 μήνα και παραπάνω δεν έβγαινα ούτε στην είσοδο του σπιτιού μου μόνη. Και μόλις άρχισα να κυκλοφορώ λίγο πιο άνετα, ξανάπεσα πάνω του. Ω, ναι…τρέμω να κυκλοφορήσω πια.
Και ξέρεις τι πιστεύω; Ότι αυτό ήταν η αρχή του “κακού”.
Ο φόβος που με κυριεύει, είναι αυτός που μου στέρησε τον αυθορμητισμό μου, την Σοφία που ξέρω κι αγαπώ!
Αλλά δεν το βάζω κάτω
Γιατί από την άλλη πλευρά, υπήρξαν προβλήματα που λύθηκαν
Γιατί τα παιδάκια μου μεγαλώνουν και τα “χορταίνω”
Γιατί η μικρούλα μας καταγράφει τα πρώτα της σπουδαία κατορθώματα κι από νεογέννητο, έγινε μικροσκοπικό ανθρωπάκι!
Που ετοιμάζεται να πάρει το όνομά της και αυτό με γεμίζει χαρά, ανυπομονησία και κάτι εξτρά στην ημερήσια κούρασή μου 😀
Γιατί ο Στεφανάκος μου γράφει σε χαρτάκια “σε αγαπώ” με τον δικό του μοναδικό τρόπο!
Γιατί ο Δημήτρης δεν λέει κουβέντα όταν επιστρέφει σε σπίτι που μοιάζει με τρελοκομείο
Γιατί μια πεταλούδα κίτρινη και ιδιαίτερη τριγυρνά συχνά πυκνά στο παράθυρό μου και μου προσφέρει τόσο ξεχωριστά συναισθήματα!
Δεν το βάζω κάτω. Γιατί έτσι είμαι εγώ. Δεν το βάζω κάτω και πολύ μου τη δίνει που νιώθω λίγο περίεργα
Κι αν νομίζεις ότι δεν αισιοδοξώ, δε χαμογελάω, λάθος εικόνα σου έχω δώσει με αυτή την ανάρτηση.
Αλλά για κάποιο λόγο εκεί που έλαμπα από ευτυχία και χαρά, εκεί που δήλωνα “ευθαρσώς” ότι είμαι ευτυχισμένη, κάποιος κακός…δαίμων έβαλε το βρώμικο χεράκι του.
Κι όπως θα έλεγα αν ήμουν…6 ετών :D…Παλιοδαιμονάκι…άμπρα κατάμπρα σου κου του μπε, πήγαινε από κει που ήρθες, πολύ έκατσες καλέ! 😀
Μήπως φταίνε τα…άστρα; 😛
Θα μπορούσα να σου γράψω άλλα τόσα και στα δύσκολα και στα καλά που ζω…αλλά ήρθε η ώρα της τελείας.
Η ζωή είναι ωραία, το καλοκαίρι εδώ και το δικό μας μεγάλο γεγονός ετοιμάζεται πυρετωδώς! 😉
Παρεάκι, δοκίμασα να κρατήσω τη νεραϊδόσκονή μου για μένα for a while, αλλά δεν πιάνει 🙂
Οπότε θα κάνω αυτό που ξέρω καλά. Θα τη στείλω όοολη πακετάκι σε σένα με θετική αύρα. Που πιάνει 🙂
Αν σου βρίσκεται όμως περίσσευμα καλής ενέργειας, στείλε λίγο κι από δω! Θα γλιτώσεις επόμενες τέτοιου τύπου αναρτήσεις 😀 😀
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥