#3
Κώδικας: Αδέρφια 4,5 χρόνια διαφορά
Ναι, ναι, ναι…προσπαθούσαν να με πείσουν. 4,5 χρόνια διαφορά…δεν μου είχε κάτσει και λαχείο! Αυτό πίστευαν πολλοί όταν ήμουν έγκυος στη Δωροθέα (πια)
Τι άκουσα…και τι δεν άκουσα! Κι ακόμη δηλαδή…τι με περιμένει, δε φαντάζεσαι σου λέω! Μεγάλη καταστροφή! 🙂
Να, τώρα για παράδειγμα που εκείνος είναι στο νηπιαγωγείο κι εκείνη ακόμη ένα μωρό, πολύ…άχαρα τα πράγματα μεταξύ τους 😛 Όπως μου τα είχαν πει!
♥Γελάνε στο πίσω κάθισμα για λόγους που εγώ και ο μπαμπάς τους δεν γνωρίζουμε πάντα…ξεκαρδίζονται μέχρι δακρύων. Τελικά γελάμε όλοι
♥Την ταϊζει στο στόμα ο μικρός και εκείνη που μέχρι πριν 2′ έδειχνε μια αντιπάθεια στο μενού της ημέρας, ανοίγει ευχάριστα το στοματάκι της σε κάθε πρόσταγμα δικό του “Μικρούλα, άνοιξε το στόμα σου…Μπράβο το κορίτσι μου!”
♥Της παίζει κουκλοθέατρο κι εκείνη πότε τον παρακολουθεί, πότε προτιμά να εξερευνήσει γευστικά το γιο-γιο…κι εκεί που εκείνος απογοήτευεται, λίγη παρότρυνση δική μου να συνεχίσει γιατί θα την “κερδίσει” και τσουπ! Κοίτα τον χαρά…φωνάζει όσο μπορεί για την μία και μοναδική στο κοινό του
“Μπαμπά σσσσςςς…η παράσταση αρχίζει! Μη μιλάς!”
♥Την πλησιάζει όταν εκείνη κλαίει για να τη διαβεβαιώσει “Κορίτσι μου, μην κλαις. Είμαι εγώ εδώ, ο αδερφούλης σου. Ο Στέφανος σου!…Μα, αφού σου λέω ότι είμαι εγώ εδώ, γιατί κλαις; Μην ανησυχείς για τίποτα τώρα!…Σώπα κοπελίτσα μου γιατί στεναχωριέμαι κι εγώ όταν κλαις”
♥Την μαθαίνει να μιλά “Πες κορίτσι μου πα πα πα” Εκείνη επαναλαμβάνει. Της λέω αμέσως μετά κι εγώ “πες πα πα πα”…σιωπή!
♥Παίρνει σοβαρά τον ρόλο του…τον καινούργιο “Μαμά, εσύ και η μικρή είστε πριγκίπισσες. Γι’αυτό εγώ και ο μπαμπάς είμαστε τώρα πια ιππότες”
♥Εκείνος ξέρει με σιγουριά τι λέει εκείνη…
Δωροθέα: “πθθθθ” (ξέρεις, το γνωστό φτύσιμο-μπουρμπουλήθρα) “α για μπα μπα πθθθθθ”
Στέφανος, πιο_ ενθουσιασμός_δε_γίνεται: “Μαμά, μπαμπά ξέρετε τι είπε; Ο Στέφανος είναι ο μεγάλος μου αδερφός…αλήθεια σας λέω…μα, καλά, δεν την καταλαβαίνετε;” Μα, τίποτα δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι μεγάλοι! Το κορίτσι το είπε ξεκάθαρα!
♥Την κάνει μπάνιο κι εκείνη τον κοιτάει στα μάτια. Ακούνητη, υπάκουη, εκστασιασμένη ♥ “Σήκωσε το χεράκι σου κορίτσι μου να πλύνουμε τη μασχαλίτσα”
♥Χτυπιέται η μικρή σαν το χταπόδι όποτε φτάνει το σχολικό με εκείνον μέσα. Από χαρά 🙂 Για χάρη του έμαθε λίγο μικρότερη να απλώνει το χεράκι και να κάνει “έλα, έλα”
♥Τόσο δεν ταιριάζουν (not_true) που ακόμη και χωρίς να κοιτάζονται, παίρνουν συχνά το ίδιο ύφος
♥ Της δανείζει τα παιχνίδια του. Με τρόμο, αλλά της τα δίνει. Μόνο εκείνα που δεν είναι επικίνδυνα. Ξέρει αυτός. Ο προστατευτικός, αυστηρός, τρυφερός, μεγάλος αδερφός! 🙂
Οι στιγμές ατέλειωτες.Ξέρεις, εκείνες οι…άχαρες που λέγαμε. 4,5 χρόνια διαφορά δεν είναι παίξε γέλασε 😛
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει όσα ίσως κάποτε ξέχασα.
Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους.
Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής
Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρ και τη λέει με πάθος 
Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα.
Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
