#4
Μικρός Πρίγκηπας ( Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ) “Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από μόνοι τους, και είναι κουραστικό για τα παιδιά να προσπαθούν πάντα και συνέχεια να τους εξηγούν τα πράγματα”.
Θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί; “Πετάει…πετάει…ο γάιδαρος!” 🙂
Το παίζουμε οι δυο μας με τον Στέφανο για πρώτη φορά πριν 2-3 μέρες. Έχει επιστρέψει από το σχολείο και μου το παρουσιάζει σαν νέα ανακάλυψη!
Ακολουθώ την επιθυμία του για διασκέδαση με αυτό τον τρόπο.
Στέφανος: “Πετάει…πετάει…το αεροπλάνο!”
Μαμά (εγώ): “Πετάει…πετάει…το πουλί”
Στέφανος: “Πετάει…πετάει…το ελικόπτερο!”
Μαμά : “Πετάει…πετάει…το ανεμόπτερο!”
Στέφανος: “Πετάει…πετάει…η μέλισσα!”
Μαμά: “Πετάει…πετάει…η πεταλούδα!”
Στέφανος: “Πετάει…πετάει…το κρεβάτι” (γέλια…ήθελε να με μπερδέψει)
Συνεχίζουμε λίγη ώρα έτσι μέχρι που ξαναέρχεται η σειρά του με απροσδόκητη όμως κατάληξη.
Στέφανος: “Πετάει…πετάει…ο άνθρωπος!”
Μου το είπε ενθουσιασμένος, σαν να είπε κάτι πολύ σπουδαίο και σωστό! Αντιλαμβάνομαι γρήγορα ότι το εννοεί και τον ρωτάω “Αλήθεια Στέφανε, πετάει ο άνθρωπος;”
via weheartit.com/entry/15821136
“Φυσικά και πετάει μαμά!” επιμένει.
“Πώς εννοείς αγάπη μου ;”
Η απάντησή του έρχεται χωρίς σκέψη, με δύναμη λόγου και ματάκια ορθάνοιχτα…
“Θυμάσαι; Που ήταν ένας κύριος που οδηγούσε formula 1 και χτύπησε με το αυτοκίνητο πάρα πολύ και σκοτώθηκε; Ε, αυτός δεν πέταξε ψηλά στον ουρανό; Έτσι πετάνε οι άνθρωποι! Αλήθεια σου λέω!”
Με ξάφνιασε! Τον πήρα αγκαλιά, του έδωσα ένα φιλί και ξαφνικά προβληματισμένος απορεί “Δεν πετάνε μαμά;”
Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν εκείνον που κάθε μέρα σκέφτομαι να πετά, αλλά σε μια καθημερινή στιγμή σαν αυτή τι άλλο να έκανα; Εκλογίκευσα, ως όφειλα σαν “μεγάλη” και πήρα για λάθος το σοφότερο “πετάει…πετάει…ο άνθρωπος”
Τελικά, του είπα απλά “Σωστά αγάπη μου, έτσι ναι, πετάνε οι άνθρωποι”
http://www.youtube.com/watch?v=2bfdY42VKAk
♥♥♥
“Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu’avec le cœur. L’essentiel est invisible pour les yeux.”
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει όσα ίσως κάποτε ξέχασα.
Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους.
Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής
Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα.
Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
