Όταν γινόμουν μαμά για πρώτη φορά, ούτε που φανταζόμουν κάποια πράγματα.
Σε εκείνο τον καινούριο κόσμο, με τις άπειρες πληροφορίες περί μητρότητας και ανατροφής, υπήρχε μια τόση δα μικρή λεξούλα, που θα έμπαινε στις ζωές μας, τη δική μου και του μωρού μου, αλλά μέχρι τότε δεν είχα ιδέα. Clinofar.
Φυσιολογικός ορός για τη μυτούλα προληπτικά, θεραπευτικά ως λύση στο συνάχι του μωρού, ορός κάθε μέρα. Εγώ ως μαμά, αυτό το γαλάζιο κουτάκι που το περιεχόμενό του θα φρόντιζε για την υγιεινή και την υγεία του μωρού μου, το είχα κοντά μου από την πρώτη μέρα!
Αυτό που δεν μου είχε πει κανείς, ήταν η αντίδραση του μωρού, κάθε φορά που τον έβλεπε.
tamaratemes.com
Ξέρω, δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι, αλλά ο Στέφανος έκανε πραγματικά λες και τον έσφαζες! Γενικά μέχρι τα 4 του χρόνια, ήταν το απόλυτα μη συνεργάσιμο παιδί στη λήψη φαρμάκων, στα εμβόλια, στους ορούς, στα πάντα που «μύριζαν» φαρμακείο ή ιατρείο.
Μη σου τύχει! 🙂
Η Δωροθέα, από την άλλη, ναι μεν έκλαιγε όποτε πλησίαζε η ώρα του ορού, αλλά σε πιο λογικά πλαίσια.
Ναι, έκλαιγε. Χρόνος παρελθοντικός. Ελπίζω μια για πάντα 🙂
Πώς; Με ένα κλικ του μυαλού που καθυστέρησε λίγα χρόνια, ήρθε τουλάχιστον!
Τι εννοώ; Δύο λέξεις. Δημιουργικό παιχνίδι!
via http://www.etsy.com/shop/karimachal?ref=l2-shop-header-avatar
Μα, ναι! Αυτή είναι τελικά η προσέγγιση! Να κάνεις το παιδί, να σταματήσει να φοβάται αυτή την τόσο απαραίτητη για τη φροντίδα του αμπούλα.
Να παίξεις μαζί της, για να απομυθοποιηθεί στα βρεφικά ματάκια.
Να την αποσυνδέσεις για λίγο από την αυστηρή χρήση της.
Το μυαλό στρόφαρε και το παιχνίδι ξεκίνησε μια μέρα που εκείνη δεν καθόταν με τίποτα κι εγώ άρχισα να κάνω την αμπούλα αεροπλανάκι, όπως άλλες μαμάδες κάνουν την ώρα του φαγητού.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η Δωροθέα χαμογέλασε, άπλωσε το χεράκι της για να παίξει κι εκείνη κι έτσι έγινε.
Δυο λεπτά μετά της είχα βάλει το φυσιολογικό ορό, χωρίς να προλάβει να το καταλάβει.
Κουκλοθέατρο αλλιώτικο από τα άλλα
Μια επόμενη φορά που το κεφαλάκι της γυρνούσε δεξιά αριστερά τόσο γρήγορα, ώστε να μην έβρισκε ποτέ τον στόχο της η αμπούλα, έπαιξα σαν να κρατούσα μια κούκλα που της μιλούσε. «Γεια σου Δωροθέα» είπα με φωνή αλλαγμένη για τις ανάγκες του νέου μου ρόλου 😀 «Με λένε Clinofar και είμαι η νέα σου φίλη.» Πρώτο χαμόγελο σημειώσατε checked! «Μου αρέσει που μένω στο δωμάτιό σου! Είναι τόοοοσο όμορφο! Κι εσύ είσαι τόοοοοοσο καλό μωρό! Να σου δώσω ένα φιλάκι;» Τα ματάκια της μικρής ήταν λαμπερά! Δεύτερο checked! 😉 «Σμουυυυυυτς» κάνω και της δίνει και καλά φιλί η αμπούλα.
Επιστρέφοντας και πάλι στη φωνή μου, της λέω ενθουσιασμένη « Δωροθεάκι, τι έγινε αγάπη μου; Είναι καλή η νέα σου φίλη; Θα παίξουμε μαζί της 1,2,3;» «1,2,3» είσοδος ορού στο ένα ρουθουνάκι με επιτυχία. «1,2,3» είσοδος στο δεύτερο ρουθουνάκι και πάλι με επιτυχία. Yeah baby! 🙂
Κάπως έτσι εξελίχθηκε και ωρίμασε η ιδέα στο μυαλό μου.
Άρχισα να παρατηρώ προσεκτικότερα τις αμπούλες. Το σχήμα τους. Τι μου θυμίζει; Αν τις χρησιμοποιούσα για ένα DIY, τι θα ήταν αυτό; Χμ… Μου ήρθαν μια δυο ιδέες. Δεν μου έκαναν όμως. Γιατί τις ήθελα όσο το δυνατόν περισσότερο «γυμνές». Χωρίς παρεμβάσεις δηλαδή. Στόχος και σκοπός μου ήταν να συμπαθήσει στα αλήθεια το παιδί μου τον ορό. Να εξοικειωθεί πλήρως με την εικόνα του. Δεν θα έβαφα λοιπόν τις αμπούλες, δεν θα τις κάλυπτα με χαρτί, δεν θα τις στόλιζα με πολλά πολλά.
Επιστράτευσα τα πλέιμομπιλ στο διάστημα!
Έδεσα μια αμπούλα στην πλάτη του καλού μας πλαστικού φίλου και τον κάναμε διαστημόπλοιο. Χεχεχε Η ιδέα εμπνευσμένη από εδώ (καλά, θα γινόταν τέλειος δύτης με τον ίδιο τρόπο).
Η πρώτη περιπέτεια μόλις ξεκίνησε!
«3,2,1 εκτόξευσηηηηηη! Διαστημάνθρωπος ενημερώνει Δωροθέα. Η πτήση στο φεγγάρι είναι υπέροχη. Η γη όλο και μικραίνει και μου θυμίζει τεχνική marble!» (Τι λέω στο παιδί μου!)
«Δωροθέα έχουμε πρόβλημα» ( Τι, καλύτερο είναι το Χιούστον από το Δωροθεάκι μου;) Μια ευχάριστη, παιδικότατη πλοκή ήταν σε πλήρη εξέλιξη.
«Αμπουλοspace καλεί Δωροθέα. Στο φεγγάρι βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες αμπουλών. Εδώ γίνονται ανάρπαστες! Επιστρέφω στη γη και φέρνω ποσότητα πολύτιμου φυσιολογικού ορού».
«Αμπουλοspace καλεί Δωροθέα. Προσδέθηκα και ξεκινώ την επιστροφή μου στη γη. Το διάστημα είναι μαγικά ξεχωριστό, όμως μου έλειψε ο μουσακάς της μαμάς σου» ( το έκανα κωμωδία και το…κουφό; Εκείνη γέλασε!)
«3,2,1…επιστρέφωωωωωωω!»
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα «Αμπουλοspace καλεί Δωροθέα…η πτήση για Ελλάδα θα έχει ολοκληρωθεί σε λιγότερο από 25′ σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου. Λάβετε θέσεις για την ολοκλήρωση των διαδικασιών». Σε 2 γήινα δευτερόλεπτα ο διαστημάνθρωπος αφαιρούσε προσεκτικά από το φορτίο του τους πολύτιμους φυσιολογικούς ορούς 😛
«Έτοιμη Δωροθέα; 1,2,3!» Η Δωροθέα σχεδόν μαγεμένη, σαν να έχει ξεχάσει τι πρόκειται να γίνει! Δεν έβγαλε άχνα! «Έσκασε» και γελάκι 😉 100% επιτυχία!
Ώρα για bowling!
Η μικρή κυκλοφορεί με μπάλες και μπαλάκια αρκετά συχνά. Ενίοτε τις τρώει κιόλας, όπως καθετί στο σπίτι, αλλά αυτό πάει σε άλλη ανάρτηση χιχι.
Ήμουν κάτι παραπάνω από βέβαιη, ότι αυτό το παιχνίδι θα της άρεσε πολύ!
Οι αμπούλες με το φυσιολογικό ορό έγιναν κορίνες 🙂 Μπήκαν στη γνωστή διάταξη και πολύ μα πολύ σύντομα έπεσαν όλες. Χωρίς τη χρήση μπάλας.
Γαργαληθήκαμε και όσο της έλεγα δυνατά «ζαβολιάραααααα!» εκείνη ξεκαρδιζόταν. Τότε εγώ ξαναέστηνα τις κορίνες.
1,2,3…της δείχνω πώς παίζουμε. Εννοείται ότι, ήθελε και κείνη να παίξει! Εννοείται ότι, ποτέ η μπάλα δεν έφτασε στις κορίνες. 😀 Όταν το τελικό σκορ ανέδειξε ΦΥΣΙΚΑ εκείνη ως νικήτρια, κάναμε τη διαδρομή του θριάμβου μέχρι την αλλαξιέρα μας. Το γέλιο! Εκεί ο νικητής, αντί για σαμπάνιες και μετάλλια, ανταμείβεται με ορό Clinofar χεχε. Με τρομάζω 😀 😀
Memory game
Μια πολύ καινούρια δραστηριότητα που έχουμε βάλει στο παιχνίδι με την μικρή, είναι το πού είναι η μαμά/μπαμπάς/αδερφός/γάλα/κλπ. Ελληνιστί…memory game.
Αυτή τη φορά αντί για κάρτα, χρησιμοποίησα μια 5άδα αμπουλών. Κόλλησα εικόνες και οι ερωτήσεις ξεκίνησαν 😉
Κάναμε τις νοσοκόμες
Ευκαιρία να εξοικειωθούμε και με το ιατρικό προσωπικό. Δύο σε ένα!
Το κουκλάκι αρρώστησε και χρειάστηκε να μπει στο δωμάτιο με τους γιατρούς. Μια νοσοκόμα πλησίασε το κουκλάκι μας και του είπε «Μην ανησυχείς για τίποτα. Ξέρεις τι είναι οι νεράιδες;».
«Ξέρω» είπε το κουκλάκι «Είναι εκεί όποτε τις χρειαστούμε, για να μας χαρίσουν σιγουριά και να μας προσφέρουν ό,τι έχουμε περισσότερο ανάγκη».
Η νοσοκόμα χαμογέλασε και είπε στο κουκλάκι ότι μερικές φορές οι νεράιδες κυκλοφορούν σε δωμάτια με γιατρούς, φορώντας λευκές στολές για να τις αναγνωρίζουν τα παιδιά. Θα ήταν το μυστικό τους! Αν μάλιστα έδινε το κουκλάκι το ένα χεράκι του σε αυτή τη νεράιδα, εκείνη θα φρόντιζε να το κάνει γρήγορα καλά.
Το κουκλάκι αισθάνθηκε καλύτερα κοντά της κι έτσι συμφώνησε. Εκείνη του έβαλε κάτι που το λένε φυσιολογικό ορό και ήδη νιώθει καλύτερα 😉
Σημείωσε αυτό το παιχνίδι στα SOS. 😉
Φτιάξαμε το πρώτο της τσαντάκι! Και βραχιόλι!
Αυτό ήταν ιδιαίτερα γλυκό, κυρίως γιατί νιώθω, πως είναι σα να το σκέφτηκε η μικρή. Οι αμπούλες έχεις δει, είναι ενωμένες σε ομάδες. Η Δωροθέα, λοιπόν, τις αδειάζει από το κουτί, τις παίρνει στα χέρια και περπατά με έναν τρομερό «αέρα» και χάρη κουνώντας τες. Μου θυμίζει μικρή κυρία!
Έτσι οδηγήθηκα στην ιδέα, να ενώσω αρκετές από αυτές με κορδελίτσες στα πλαϊνά, να δημιουργήσω κι ένα λουράκι ώμου, οπότε τσακ μπαμ να της χαρίσω το πρώτο της τσαντάκι. Χαριτωμενιά, ε;
Το βραχιόλι στα προσεχώς 😛
Γίναμε πειρατίνες
Καλά, ε; Τώρα που με έπιασε ο αμπουλοδημιουργικός μου οίστρος, ένα σου λέω…ειδικά αν έχεις αγόρι, μπορείς να παίξεις πολλά τέτοια. Ο Στέφανος για παράδειγμα μου έλεγε να φτιάξουμε πύργο!
Το κορίτσι μου είναι και αγοροκόριτσο. Μια χαρά ατρόμητη πειρατίνα μπορεί, θέλει κι επιβάλλεται να γίνει! 🙂
«Αρχιπειρατίνα, μόλις εντόπισα, εχθρικό καράβι να πλησιάζει. Αν δε με πιστεύεις, δες μόνη σου με τα ειδικά αμπουλοκυάλια».
Χρειάστηκα λίγη κόλλα για την ένωση των ακρών 😉 Το διασκέδασε δε λέω, αλλά όταν τα αμπουλοκυάλια τα κάναμε βραχιόλι, σαν να το χάρηκε περισσότερο 🙂
Με όλα αυτά τα παιχνίδια, το παιδί μου χαλάρωσε! Μα γιατί δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα; Δεν ξεκινά πια η γκρίνια μόλις με δει να κρατάω αμπούλες με φυσιολογικό ορό.
Για μένα ως μάνα, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν θα ξεχάσω πώς αισθάνθηκα όταν ο Στέφανος μικρότερος έπαθε βρογχοπνευμονία. Ήξερα ότι έφταιγα κι εγώ για εκείνη την κατάληξη. Είχα αποτύχει με την χρήση του ορού. Δεν μπορούσαμε να τον κάνουμε καλά δυο άτομα, με αποτέλεσμα την μειωμένη λήψη φυσιολογικού ορού, άρα και τη μειωμένη ρινική αποσυμφόρηση.
Η Δωροθέα όταν ακόμη ήταν νεογέννητη, έκανε το πρώτο της συνάχι. Πώς να μην έκανε δηλαδή; Γυρνώντας από το μαιευτήριο σπίτι, ο αδερφούλης της ήταν άρρωστος. Πριν προλάβει να σαραντίσει, είχε το πρώτο της μπούκωμα. Έχω λοιπόν χρησιμοποιήσει πάαααρα πολυ Clinofar. Χάρη σε αυτό το απλό και «μαγικό» υγρό, οι γονείς καταφέρνουμε σε πολλές περιπτώσεις, να αποφύγουμε την ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής και την ταλαιπωρία των μικρών μας.
Η ιδέα μου για δημιουργικό παιχνίδι μπορεί να μην «ξύπνησε» τότε που ο Στεφανος δεν συνεργαζόταν καθόλου, ήρθε όμως σε μια φάση που, η Δωροθέα είχε αρχίσει να αντιδρά έντονα.
Γονεϊκό παρεάκι μου, εμπνεύσου από το δικό μας παιχνίδι και από σήμερα παίξτε και στο δικό σας σπίτι! Επιστράτευσε τη φαντασία σου, «κλέψε» ιδέες από τις προτιμήσεις του παιδιού σου και πάρε από κοντά τον σύμμαχο 😉 Τέλος, μοιράσου αυτό το άρθρο με άλλους γονείς. Ίσως τους φανεί τόσο χρήσιμο, όσο και σε μένα! Καλό, δημιουργικό παιχνίδι από μένα!
