Χριστός Ανέστη παρεάκι μου γλυκό κι όμορφο! Χρόνια πολλά στον καθένα ξεχωριστά, με ευχές για υγεία, χαρά, ελπίδα και ψυχική ανάταση.
Γι’αυτό το τελευταίο θέλω να μιλήσουμε. Θα αφήσω για σήμερα στην άκρη το πώς περάσαμε. Να καταγράψω εδώ μέσα τις σκέψεις μου, να τις μοιραστώ μαζί σου και και να υπάρξει μια επικοινωνία. Μήπως κάτι «κερδίσουμε» από αυτό το μοίρασμα.
Ανάψαμε τα κεριά μας με το Άγιο Φως. Κάποτε (έχει συμβεί), πετύχαμε με το βλέμμα μας κάποιον που δοκίμαζε να ανάψει το δικό του με τσιγάρο. Δεν “έπιασε”. Τσουγκρίσαμε τα κόκκινα -και όχι μόνο-αυγά μας, φάγαμε μαγειρίτσα και ψήσαμε αρνί. Ήπιαμε μπύρες, κρασί και πολλοί από εμάς το γλεντήσαμε αληθινά. Πάει και αυτό το Πάσχα, έτσι;
Πάμε για το επόμενο, πάμε για άλλα, πάμε για καλύτερα. Έτσι δεν λέμε συχνά;
Κι όμως δεν είναι έτσι. Αυτή την αίσθηση έχω. Θα τα βάλω σε μια σειρά, έτσι όπως τα αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα, την βδομάδα των Παθών, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο βιώνουμε την εσωτερικότητα, το συναίσθημα της θλίψης και την προσμονή για την Ανάσταση.
Αντιλαμβανόμαστε όμως όλοι την αναγκαιότητα της περισυλλογής. Νιώθουμε την ανάγκη να προσευχηθούμε, να επισκεφθούμε τους ναούς, να φορτιστούμε συναισθηματικά την ημέρα του Επιταφίου. Μας είναι εύκολο να κατανοήσουμε το ρόλο αυτών των ημερών και αυθόρμητα να το ζήσουμε.
Είναι θα έλεγε κανείς, άξιο απορίας. Πώς γίνεται τόσα εκατομμύρια κόσμου, αυτές ειδικά τις μέρες να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε λίγο πολύ το ίδιο;
Είναι νομίζω το…χειροπιαστό του πράγματος. Τα πάθη δεν μας είναι κάτι ξένο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που είναι άτρωτος. Που δεν έχει υποφέρει. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα, χωρίς έναν μικρό Γολγοθά.
Παρεμπιπτόντως, Γολγοθάς όλοι ξέρουμε ότι είναι η ονομασία του λόφου που ανέβηκε και σταυρώθηκε ο Ιησούς. Όσο ήταν ακόμη ένας από εμάς. Κι ότι βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια, το πιστεύουμε οι άνθρωποι, σωστά;
Ξέρουμε λοιπόν τι σημαίνει πόνος στο σώμα και την ψυχή. Έτσι απαντώ τελικά σε αυτό το ερώτημα. Καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλά η Μεγάλη Βδομάδα, από προσωπική εμπειρία.
Αδιαμφισβήτητα δεν καταλαβαίνουμε τον πόνο Του. Πώς είναι να σταυρωθείς, να έχεις καρφιά στο σώμα…ούτε καν πλησιάζει το μυαλό μας.
Έχει γίνει όμως σκόπιμα αυτό, έτσι; Έχεις δει ποτέ σε εικόνα το θέαμα αυτό ως αποτρόπαιο; Ως τρομακτικό; Όχι. Αν το καλοσκεφτείς, πάντα παρουσιάζεται πολύ ήπια. Επιδερμικά θα έλεγα.
Όπως και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι μετά την Ανάσταση το Πάσχα.
Ξαφνικά όλα είναι μια γιορτή. Κι έτσι πρέπει να είναι. Είναι όμως μια γιορτή γιατί επιτέλους πίνουμε καφεδάκι με αφρόγαλα, τρώμε μαγειρίτσα και αρνιά; Μόνο για αυτό;
Πάσχα δεν σημαίνει πέρασμα; Δεν είναι η νίκη της ζωής έναντι του θανάτου; Αυτό δεν θα περίμενε κανείς ότι θα γιορτάζουμε πάνω απ’ όλα; Ότι θα βλέπαμε αυτή τη μέρα ως αφορμή για μια νέα αρχή στη ζωή μας; Μέχρι το επόμενο Πάσχα. Τι είναι αυτό που μας κάνει την Πρωτοχρονιά να βάζουμε στόχους, αλλά το Πάσχα να περιπλανώνται οι αφηγήσεις και οι μνήμες μας σε δευτερεύοντα θέματα;
Το Πάσχα σημαίνει ότι μπορείς, να κάνεις:
Την απελπισία ελπίδα
Την παραίτηση, απόφαση για καινούργια δράση
Τη θλίψη λύτρωση και χαρά
Την κακή σου στιγμή/σκέψη/συναίσθημα, εκείνη την εμπειρία που σου δίνει την ευκαιρία να αναγεννηθείς
Μην μου πεις δε γίνεται. Το λέω πρώτα σε μένα.
Εκείνος στον σταυρό φαινόταν να βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση, την απόλυτη ήττα. Απέναντι σε εκείνους που δεν Τον πίστεψαν, Τον βασάνισαν, Τον ειρωνεύτηκαν. Απέναντι στους απόλυτους νικητές και εξουσιαστές Του. Έτσι έμοιαζε. Κι όμως. Αυτός ο σταυρός έγινε το “όχημα”, που βοήθησε να συμβεί, αυτό που θα άλλαζε μια για πάντα τον κόσμο και τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Μέσα από το δικό Του θάνατο που Τον έκανε ζωή! Το τέλος, αρχή. Το τίποτα, τα πάντα!
Για εμάς δεν υπέστη όλα αυτά; Τα πιο ηχηρά Του μηνύματα τα έχουμε στα αλήθεια αντιληφθεί; Τα έχουμε κάνει ένα με την οπτική γωνία που βλέπουμε τον κόσμο; Εγώ κι εσύ μήπως είναι η στιγμή να παραδειγματιστούμε; Από τη ζωή και τη συμπεριφορά Του.
Μήπως αυτές τις μέρες να τις κάνουμε ευκαιρία για το νέο;
Να ψάξουμε να βρούμε μέσα μας τα μπλοκαρίσματά μας, τα λάθη και τα πάθη. Να τα κάψουμε να γίνουν φωτιά που θα μας ζεστάνει;
Να απλώσουμε το χέρι σε αυτούς που αποφεύγουμε, επειδή έτσι κάνει κάθε “νοήμων” άνθρωπος! Κι Εκείνος το ίδιο δεν έκανε; Δεν προσέγγιζε και δεν έδινε ευκαιρίες σε αυτούς που τότε όλοι θεωρούσαν ανάξιους, αυτούς που όλοι άφηναν στο περιθώριο;
Να ακούμε προσεκτικά τι μας λέει ο διπλανός μας, ακόμη κι αν ακούγεται τρελός; Η ζωή Του στη γήινη μορφή, είναι τρανό παράδειγμα κάποιου που έλεγε την αλήθεια Του και συναντούσε διαρκώς την απόρριψη και τον χλευασμό. Θεωρούμε συνεχώς τους εαυτούς μας τόσο ισχυρούς γνώστες σε τόσα πολλά θέματα. Ας χαμηλώσουμε λίγο. Όπως κάνουμε στα παιδιά μας και τελικά ανακαλύπτουμε μικρές και μεγάλες σοφίες. Ας ακούσουμε αληθινά, ας παρατηρήσουμε και στη συνέχεια ας αποφασίσουμε αν και τι ασπαζόμαστε.
Να μιλάμε απλά, κατανοητά ανεξαρτήτως ποιον έχουμε απέναντί μας. Είναι χρήσιμο πολλές φορές, να επικοινωνούμε σαν να προσπαθούσαμε, να εξηγήσουμε για παράδειγμα σε μια γιαγιάκα στην άκρη ενός βουνού, τι είναι μια νέα μορφή τεχνολογίας. Έτσι, μπορούμε να μεταδώσουμε τα μηνύματά μας για τη ζωή με σαφήνεια και ουσία. Έτσι, μπορούμε να μιλήσουμε αληθινά με όλους. Για να μπορέσει, να γίνει μια μέρα αυτός ο κόσμος μια μεγάλη αλυσίδα κατανόησης και τελικά αλληλεγγύης.
Να χρησιμοποιούμε αλληγορικές διηγήσεις όταν θέλουμε μέσα από τις λέξεις να δημιουργήσουμε ισχυρότερους δεσμούς με τους συνομιλητές μας; Δημιουργώντας εικόνες που θα ζωντανέψουν τα μηνύματά μας, τις συμβουλές μας και τις παρατηρήσεις μας. Μήπως αυτός δεν είναι ένας τρόπος για να εμπνεύσουμε τους γύρω μας; Οι παραβολές ενέπνευσαν τότε, ακόμη και τους πιο αμόρφωτους.
Να προσπαθήσουμε να συγχωρέσουμε τον έναν ή τους πολλούς που μας πρόδωσαν, πλήγωσαν, πόνεσαν; Ειδικά αυτούς που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε. Απλά, αλλά ειλικρινά να προσπαθήσουμε. Αν τα καταφέρουμε, λένε πως θα νιώσουμε υπέροχα.
Να αγαπήσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Χωρίς εγωισμούς, χωρίς να περιμένουμε σε αντάλλαγμα αγάπη. Να την ελπίζουμε, να την διεκδικήσουμε, αλλά να μην την απαιτούμε. Να αγαπάμε τον άνθρωπο. Τη ζωή. Σε όποια φάση κι αν βρίσκεται αυτή.
Να ελπίσουμε. Να διανύσουμε την όποια διαδρομή μας με συντροφιά την πάντα γοητευτική ελπίδα. Υπήρξε Ανάσταση. Υπάρχει ελπίδα. Για τα πάντα. Κυρίως για αυτά που φοβόμαστε πολύ.
Να παρατηρούμε τα θαύματα! Υπάρχουν κι είναι ανάμεσά μας. Δεν έχουμε οδηγίες πώς να το κάνουμε. Μόνο μία προϋπόθεση. Ανοιχτή καρδιά και παρατήρηση.
Να παραμένουμε πιστοί σε αυτό που είμαστε. Όπως και αφοσιωμένοι σε αυτό που χρειάζεται να γίνουμε.
Για να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση για άλλους. Έτσι θα διαδοθεί, ό,τι έχει νόημα να αποτυπωθεί στον κόσμο αυτό, μια για πάντα. Σκέψου τον καθένα από εμάς που περνά από αυτή τη ζωή, σαν ένα κομμάτι ενός γιγαντιαίου παζλ. Οφείλουμε να συντελέσουμε σε μια αληθινή, αλληλέγγυη, όμορφη, άξια τελική εικόνα.
Να έχουμε πίστη. Πίστη! Πιστεύουμε ό,τι μας λένε για τα αστέρια ή τον ήλιο, αν και κανείς δεν μας κατέβασε ένα από αυτά να τα δούμε και μόνοι μας. Πιστεύουμε στον ηρωισμό του Κολοκοτρώνη και τους αγώνες του, αν και δεν βρεθήκαμε ποτέ εμείς με την παρουσία μας κάπου εκεί κοντά του. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στους εξωγήινους, ακόμη και στην φήμη ότι ο Έλβις ζει. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πιστέψουμε οι άνθρωποι σε Εκείνον που περπάτησε τη γη που πατάμε, που μίλησε με τους προγόνους μας, που ήπιε και έφαγε μαζί τους. Ήταν ανάμεσα σε κανονικούς ανθρώπους άνθρωπος. Δεν είναι μέρος ενός μύθου.
Πίστη επίσης ότι όλα είναι δυνατά. Μπορούμε να καταφέρουμε ως αανθρώπινο είδος σπουδαία πράγματα, πολύ σπουδαιότερα από τα μέχρι σήμερα. Κάπως πρέπει να βοηθηθούμε μεταξύ μας, να αντιληφθούμε τις δυνατότητες που έχουμε. Λένε ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του μυαλού μας. Υπάρχει ωκεανός να τον κολυμπήσουμε κι εμείς στεκόμαστε στην άκρη ενός ποταμού; Το μυαλό μας αν ξεκλειδωθεί, πόσο καλό μπορεί να κάνει; Γιατί εκεί έχει νόημα να εστιάσουμε.
Πάει και αυτό το Πάσχα, λες; Μόλις ξεκίνησε αισθάνομαι. Αληθώς Ανέστη!
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
