#7

Καθημερινή μεσημέρι και γελάνε ασταμάτητα. Χοροπηδάνε πάνω στο διπλό κρεβάτι κι εγώ εκεί κοντά από τη μια να γελάω κι από την άλλη να τρέμω, γιατί η Δωροθέα αγαπά τον κίνδυνο. Χοροπηδά στην άκρη και γελά πιο δυνατά.

Πλησιάζει ο Στέφανος, με αγκαλιάζει, κάτι θέλει να μου πει. Η μικρή βρίσκεται αστραπιαία στα πόδια μου. Με σφίγγει με τα μικροσκοπικά χεράκια της, κτητικά. Με αγκαλιάζει κι αυτή, τυχερό μου πόδι! Με πλακώνει στα φιλιά. Ακούω τον μεγάλο της αδερφό να μου ψιθυρίζει: «Μαμά, πες μου ένα μυστικό τρόπο, να την κάνω να γελάσει».

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που νιώθω τον χρόνο να σταματά. Τι ευτυχία Θεέ μου! Τι ευλογία τα χέρια, οι λέξεις, οι ματιές να είναι όλα αγάπη! Αγαπόσκονη στον αέρα να τα καθορίζει όλα! Να μην μετρά καθόλου που είμαι αναμαλλιασμένη, κουρασμένη, μέχρι πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα σχεδόν εκνευρισμένη.

Δεν του φτάνουν τα γέλια της, αυτά που σταματάνε μόνο για να πάρει μια ανάσα.

Η απίστευτη ευτυχία που λαμποκοπά στο πρόσωπό της όταν είναι μαζί του.

Το αγόρι είναι τρυφερό. Προστατευτικό. Γίνεται ο νούμερο ένα διασκεδαστής για εκείνη. Κοκκινίζουν τα μάγουλά του, τα αυτάκια του από την προσπάθεια. Την εντυπωσιάζει με τις συνεχόμενες κωλοτούμπες, που δήθεν κάνει τυχαία. Αλλά πώς τυχαίνει πάντα να την έχει δίπλα του να τον θαυμάζει;

Λένε πως ο πρώτος «έρωτας» των κοριτσιών είναι ο μπαμπάς τους. Όταν όμως τα κορίτσια έχουν μεγαλύτερο αδερφό, ο «έρωτας» κάνει παιχνίδι αλλιώτικο και όμορφο.

Λένε πως ο πρώτος «έρωτας» των αγοριών είναι η μαμά τους. Όταν όμως τα αγόρια κρατήσουν αγκαλιά για πρώτη φορά την μικρή τους αδερφούλα, ο «έρωτας» αποκτά μια φρεσκάδα που όμοιά της δεν έχουν ξανασυναντήσει. Είναι η στιγμή τους. Να φανούν έτοιμοι να προσφέρουν και να δώσουν. Να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν.

Στεφανάκο, μπορείς να ξαποστάσεις. Η Δωροθέα δε θα σταματήσει να γελάει. Είναι η αγάπη σας που της δίνει τόση χαρά. Διακρίνω κουκίδες μαγικής αύρας. Να σχηματίζουν μια ♥.

♥♥♥

Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα.

Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους.

Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής.

Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉  Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα.

Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥