Αυτή η φάτσα έκλεισε τα 2! Κανονικά. Με τη βούλα.
Δηλαδή τώρα που σου γράφω είναι 2 χρονών και 10 ημερών. Άρχισε το… βάδην για τα 3.
Αλλά ας μείνουμε στα 2. Τα γνωστά terrible twos! Που το κορίτσι μου είναι προχώ και μπήκε σε αυτά πολύ νωρίτερα.
Ωιμέ, τι θα ζήσουμε αυτή τη χρονιά. 🙂
Μα, και τι ζήσαμε μέχρι σήμερα!♥
Θυμάμαι που ήθελα να σου πω για αυτή αλλά το κρατούσα μυστικό. Τι ωραία που ήταν η αποκάλυψη!
Θυμάμαι που κολυμπούσε το γοργονάκι στα δικά μου τα νερά, ένα με το σώμα μου και τη “βάφτισα” γοργονάκι. Τότε που δεν ήξερε σχεδόν κανείς για τι πράγμα μιλούσα.
Σου έγραφε όταν εγώ φοβόμουν, μια μέρα που ήμουν στο γυναικολόγο.
Είπε «φτου και βγήκα»! Όταν για κάποιες μέρες είχα εξαφανιστεί. Ήταν από την αρχή μια κούκλα!
Το γοργονάκι μετά από πολλά, πήγε σε ένα υπέροχο, αξέχαστο πικ νικ και από τότε τη φωνάζουμε Δωροθέα. Γιατί τέτοια είναι.
Αλλά είναι κι άλλα πολλά το ανθρωπάκι μας. Τσαούσα για την οικογένεια, πριγκίπισσα για το Στέφανο, έρωτας για τον μπαμπά της, το κορίτσι μου για μένα. Εκεί μέσα περικλείω τα πάντα.
Αυτή η ανεξάρτητη μικρή, αυτή η τρυφερή φατσούλα, η χαμογελαστή ακόμη κι όταν την μαλώνω, αυτή η πονηρήηηη που λέμε με τον Στέφανο -με ένα φανταστικό, εντελώς για λιώσιμο τρόπο-, αυτή η έξυπνη, αυτή η επικίνδυνα ζωηρή μικρή/μεγάλη κασκαντέρ, αυτή που έχει κάτι από τα πιο όμορφα αστέρια του ουρανού, αυτή που τη λατρεύουμε, έγινε 2 ετών!
Κρατάω σα φυλαχτό τις χαρές που μας δίνει και τα κατορθώματά της. Ξέρουμε εμείς που την περιτριγυρίζουμε και αγαπάμε κι αυτό είναι αρκετό.
Τα φετινά γενέθλια θα ήταν ένα μεγάλο πάρτι. Ανοιχτό, με παιδάκια, με συγγενείς και φίλους. Μετά ήρθε η αλλαγή σχεδίων. Για καλό λόγο. 🙂 Δε λέω, μου «στοίχισε» που δε θα κάναμε πάρτι. Είχα σκεφτεί ένα εκατομμύριο πράγματα (κλασικά) για αυτό το πάρτι.Πάει, άκυρα όλα!
Ξέρεις όμως, πόσο μα πόσο όμορφα τα περάσαμε; Πόσο απλά, δε φαντάζεσαι!
Οι τέσσερις μας, η νονά και ο νονός, ετοιμαστήκαμε και βρεθήκαμε Κυριακή μεσημέρι για φαγητό. Έτσι, απλά. Σε ένα μέρος που μας αρέσει ούτως ή άλλως να πηγαίνουμε με τα παιδιά.
Με την τούρτα μου την σπιτική, με τον ήλιο λαμπερό, με μια χαρά μεγάλη, με ανθρώπους που αδιαπραγμάτευτα αγαπιόμαστε.
Έπαιξε με τον νονό της, ματάκια, κρυφτό, ό,τι ήθελε εκείνος ανταποκρινόταν. Το καλύτερό της! Έκανε γλύκες και χάδια με τη νονά της. Πειράζαμε τον Στέφανο, αλλά του κάναμε κι αγκαλίτσες. Του πήρε η μικρή το άλμπουμ με τις μεταλλικές ποδοσφαιρικές τάπες και το έριξε στη… μελέτη! 🙂
Φάγαμε κιόλας. 😛 Ήπιαμε και τα cocktail μας και τις φραουλένιες λεμονάδες μας, αμέ αμέ. 🙂
Αν δεν είχα το άγχος να μην μείνει η τούρτα εκτός ψυγείου- που μάλλον έμεινε- μη μου λιώσει, θα βρισκόμουν σε μια απόλυτη ηρεμία.
Η Δωροθέα λόγω των καταστάσεων που προηγήθηκαν στη ζωή μας πριν από εκείνη, που όμως όλα αυτά έφεραν εκείνη, μου υπενθυμίζει για ποια πράγματα είμαι ευγνώμων. Μου υπενθυμίζει την ιεραρχία της ζωής.
Ακόμη και μια στιγμή που σκέφτηκα ότι, ήταν κρίμα που δεν είχα ένα υπέροχο σκηνικό με αρκετό κόσμο να φωτογραφήσω, ενώ της λέγαμε το τραγουδάκι γενεθλίων, εκείνη με επανέφερε, με προσγείωσε.
Ήταν η πιο μαγική στιγμή αυτής της μέρας. Η τούρτα πλησιάζει με 3-4 άτομα από το προσωπικό του καταστήματος. Ενημερώνουν δυνατά τον κόσμο ότι η Δωροθέα έχει γενέθλια και εκείνη έχει μια ανυπόμονη, γεμάτη λάμψη φατσούλα! Το τραγουδάκι ξεκινά, εγώ κάνω τη χαζή σκέψη κι εκείνη χαίρεται τρελά.
Χαίρεται με έναν τρόπο που δε μπορώ να στον περιγράψω. Ντρέπεται και τότε νεραϊδολούζεται ο χώρος. Απλώνει το χεράκι της στον ώμο του αδερφού της, τον τραβάει κοντά της, ενώ λάμπει ΤΟΣΟ πολύ!
Γελάει το μαναράκι και για μένα έχει σταματήσει ο χρόνος. Εκείνο το μαγικό δευτερόλεπτο που ντρεπόταν και έκρυψε με το ένα μικρό χεράκι το χαμογελαστό προσωπάκι της, ενώ με το άλλο κρατούσε τον αδερφό της, τότε ήταν που ένιωσα απίστευτα ευλογημένη.
Ποια πάρτι, ποιες κατασκευές, τι μετράει μπροστά σε εκείνη την έκφραση που αντικρίσαμε! Έφτανε και περίσσευε. Εξάλλου, είναι σε μια ηλικία που για εκείνη το πάρτι, έτσι όπως το εννοώ εγώ, δεν έχει σημασία.
Ομολογώ ότι τις επόμενες μέρες αναρωτήθηκα. Αν είχε γύρω της 30-40 άτομα, χαμό από εδέσματα, όμορφα στολίσματα και όλα τα επακόλουθα, αυτή την τέλεια, υπέροχη στιγμή θα την είχα αντιληφθεί τόσο ξεκάθαρα; Θα την είχα χορτάσει έτσι; Μη με παρεξηγείς. Δεν μειώνω την αξία της ανοιχτής, όμορφης γιορτής. Εξάλλου, εγώ ειδικά πώς θα μπορούσα; Αλλά, μήπως κάπου ανάμεσα σε όλα τα πανέμορφα και συγχρονισμένα και και και….μήπως κάπου εκεί, χάνεται λίιιγο από το συναίσθημα; Η λεπτομέρεια που όμως αυτή «πυροδοτεί» όλες , μα όλες τις γωνιές της καρδιάς;
Ο αδερφός της δεν έχασε ευκαιρία να σβήσει το κεράκι πρώτος.
Αλλά κι εκείνη πήρε φόρα αμέσως μετά, επαναλαμβάνοντας ό,τι κάνει και χωρίς να έχει γενέθλια. 🙂
Την αγαπάμε μέχρι το φεγγάρι, τα αστέρια, το άπειρο και ξανά πίσω. Για να την κλείσουμε την αγάπη σε μια αγκαλιά κι ένα φιλί, εδώ στα επίγεια. 😉 Έτσι κι η τούρτα της απλή αλλά ζαχαρένια, ρομαντική, στολίστηκε ανάλογα.
Χαρά και αγάπη. Ξανά και ξανά.♥
Για τη νοστιμιά της τούρτας δεν είπα τίποτα, ε; Νομίζω τα ντοκουμέντα μιλούν από μόνα τους. 😉
Το κοριτσάκι μας μεγάλωσε. Δεν είναι πια μωρό. Τα γενέθλιά της σηματοδότησαν ένα νέο ξεκίνημα για εκείνη. Αλλά θα το αφήσω για επόμενη ανάρτηση.
Όπως βλέπεις, σε αγριοκοιτάει η μικρή. Στα είπαμε όλα, στα δείξαμε όλα, τι άλλο περιμένεις, ε; Ε; 🙂
Να είμαστε καλά όλοι παρεάκι μου, να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας. Τόσο κλισέ και τόσο ουσιαστική ευχή. ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
