#8
Ετοιμάζω τη Δωροθέα για να φύγει. Είμαστε οι δυο μας. Έχω ξυπνήσει κάπως. Καλά και άσχημα. Άσχημα και καλά. Όσο περνά η ώρα «βαραίνει» μέσα μου η… ζυγαριά. Λερώνει τα ρούχα της λίγο πριν φύγει, αδειάζει την τσάντα της, χαλάει αντικείμενα… την μαλώνω. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές. Εκείνη μου χαμογελάει και μου στέλνει φιλιά. Αρχίζω το αυτομαστίγωμα. Τι μάνα είμαι, που σε εκείνη ξεσπάω. Βγαίνουμε από το σπίτι και εκεί που καθόμαστε, κατεβαίνω στο ύψος της και της λέω: «Δωροθέα μου, με συγχωρείς αγάπη μου για το ξέσπασμά μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η καλύτερή μου μέρα.». Εκείνη μου χαμογελά και πάλι και κουνάει γλυκά, καταφατικά το κεφαλάκι της. Σαν να μου λέει «καταλαβαίνω, δεκτή η συγνώμη». Μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Βγάζει τα γυαλιά μου και τα φοράει ανάποδα. Το μπρος πίσω, το πάνω κάτω. Με κοιτά και τη χαϊδεύω και της χαμογελάω. Τη φιλάω και μου γυρνάει το κεφάλι εντελώς στην ευθεία της. Βγάζει τα γυαλιά και τα ξαναφορά με τον ίδιο τρόπο. Μου κρατά με το ένα χέρι το σαγόνι για να την κοιτάω ευθέως. Χαμογελάει και επιμένει να με καρφώνει με τα μάτια της. Σαν να περιμένει. Σκέφτομαι για λίγα δευτερόλεπτα και τη ρωτάω διστακτικά: «Να τα δω όλα ανάποδα;». Μου λέει «ναι».
«Είσαι σίγουρη;» «Ναι». «Μικρό μου κοριτσάκι, μαζί σου κι εγώ. Σ’αγαπώ.» ♥ «Θα βγούμε φωτογραφία Δωροθεάκι. Να έχω τη στιγμή σε εικόνα». 
Το ψέμα το δικό μας ή των γύρω μας, υπάρχουν φορές που δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια ανάποδη αλήθεια. Έτσι, για να μπερδεύουμε και να μπερδευόμαστε. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν ξέρουμε με σιγουριά… οι πράξεις και αποφάσεις μας, ανήκουν στη σφαίρα του σωστού ή του λάθους; Χαρίζουν μεγαλύτερο χώρο στο καλό ή το κακό; Ποτέ δεν είμαστε σίγουροι. Φεύγει η μικρή κι εγώ μένω να αναρωτιέμαι. Μικρό θαύμα ή μεγάλη σύμπτωση όλο αυτό; Είναι τα παιδιά ενστικτωδώς τόσο σοφά ή εμείς κλέβουμε τις απαντήσεις που έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να πάρουμε; Food for thought παρεάκι μου.♥
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥ Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
