Έφτασε κιόλας (τώρα που σου γράφω) 17 Δεκέμβρη κι εγώ έχω μείνει κάτι λίγο πίσω! Αυτή τη χρονιά έχω ασχοληθεί ελάχιστα με τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές, τις προετοιμασίες, τα σχέδια για τις γιορτινές μέρες.
Δεν είμαι η μόνη και το ξέρω. Να δεις παρεάκι, που κάποιο καλικαντζαράκι την κάνει τη δουλειά. 😛
Την υποψία μου δεν την άφησα έτσι περιπλανώμενη. Έβαλα ντετέκτιβ και κοίτα τι ανακάλυψα! Μυστήρια γεγονότα! 😛
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό ατακτούλι, έτσι ακριβώς όπως ορίζει η φύση του, πλασματάκι.
Οργάνωνε το σχέδιο του από καιρό, όταν εγώ ακόμη κοιμόμουν. Μεταφορικά. Αλλά μία νύχτα που εγώ κοιμόμουν, κυριολεκτικά, αυτό άρχισε την υλοποίηση του plan A.
Αρχικά, τρύπωσε στο αριστερό αυτί. Φόρεσε στο κούτελο έναν από εκείνους τους μεγάλους φακούς. Πήγε η καρδιά του στη θέση της, όταν διαπίστωσε ότι, δεν υπήρχε κανένας εκκωφαντικός θόρυβος. Μα, τι εννοείς τι εννοώ; Από κανένα ροχαλητό μου ντε! Μπορείς να φανταστείς πώς θα ακουγόταν εκεί μέσα;! Τύχη βουνό συνόδευε τον καλικάντζαρο, σου λέω. Με ένα ειδικό καλικαντζαρίστικο λεπτεπίλεπτο εργαλείο άρχισε το σκάψιμο. Μετά από μπόλικη δουλειά, “γεννήθηκε” κάτι που θύμιζε τούνελ. Στο κεφάλι μου! Στο κεφάλι μου. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να ήταν εκείνο το βράδυ, που ανάμεσα σε ένα κατά τ’ άλλα αδιάφορο όνειρο, άρχισα να γελάω σα να γαργαλιέμαι. Το δυνατό σημείο στο βιογραφικό αυτού του καλικάντζαρου ήταν ότι, είχε συγκατοικήσει πριν λίγα χρόνια με ένα τύπο τον Μετροπόντικα. 😛 Εκεί έμαθε αυτά τα κόλπα με τα τούνελς. Ε, σκάψε σκάψε, έφτασε στον προορισμό. Ενημερωτικά σου λέω, ότι ήταν πλέον στο δεξί μέρος του εγκεφάλου. Χτύπησε εκείνα τα κύτταρα του εγκεφάλου που αναβόσβηναν κόκκινα και πράσινα λαμπάκια. Είχε βρεθεί στο τμήμα των Χριστουγεννιάτικων σκέψεων. Ευτυχώς δεν κατέστρεψε τη μεσοτοιχία με το τμήμα του έρωτα! Κάποιες ζημιές τις έκανε και ομολογώ ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να τις αποφύγει. Όοοοχι, δεν ήταν προβληματικό το τμήμα από κατασκευής. Αλλά να, είναι που δε θέλω να σου αποκαλύψω την ιδιαιτερότητα αυτού του τμήματος. Κεφάλι μου είναι, ό,τι θέλω μαρτυράω. 😀
Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Στο τμήμα με τα χριστουγεννιάτικα. Μου άναψε τα λαμπάκια, για να βλέπει καλύτερα ο πονηρός και ξεκίνησε τα πειράγματα. Άντρας παιδί μου! Έπαιρνε ιδέες τις έκανε τεμπελίαση, μετακινούσε συνταγές για μελομακάρονα και τις έβαζε χαμηλά, σε ράφι που το μάτι δεν “πιάνει”! Αχ, αν σε πιάσω μικρό καθαρματάκι! Ζημιές, ζημιές! Κάθε σκέψη που θύμιζε Jingle bells, Έλκηθρο και Σία, τη μεταμόρφωνε σε ό,τι ήθελε. Σταμάτησε για λίγο να ξαποστάσει, να πιει μια γουλιά σαμπάνια για να το γιορτάσει. Απλές, μικρές μεγάλες στιγμές ενός καλικάντζαρου. Έλα όμως, που κάτι διαισθανόταν ότι του είχε ξεφύγει. Πετάχτηκε σαν ελατήριο όρθιος. Είχε βρει το λάθος. Θα τον έπαιρνα χαμπάρι! Όλα λαμπόγυαλο;! Μα, φυσικά και θα τον καταλάβαινα. όχι, όχι! Έπρεπε να επανορθώσει. Κατέβασε στα γρήγορα την τελευταία γουλιά της νικητήριας σαμπάνιας και επέστρεψε στην εργασία. Πήρε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και το σήκωσε όρθιο. Θα με άφηνε να το στολίσω. Εκείνα τα υλικά για τα στεφάνια, κάποια σκόρπια διακοσμητικά, ένα φρεσκοαγορασμένο βαζάκι, λίγα κεριά…ε, ναι. Θα μου επέτρεπε από το επόμενο πρωί, να ψιλομπώ στο γιορτινό κλίμα των ημερών. Αυτή τη φορά ήταν οπωσδήποτε, περισσότερο ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Ήταν χάος το xmas dpt. Αλλά συγκαλυμμένο χάος. Αυτός ο manager εκεί μέσα. Eίχε πάρει προαγωγή και αύξηση. Χωρίς να με ρωτήσει και σου θυμίζω είμαι η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης “Εγκέφαλος στο κρανίο της Σοφίας”. 😛 Υπέθεσε ότι όταν ξυπνούσα θα πίστευα το πολύ απλό. Ότι τη νύχτα χτύπησα το κεφάλι μου στο κομοδίνο και τέλος. Εκεί θα απέδιδα την ακαταστασία στις σκέψεις και τη δυσκολία συγκέντρωσης.
Αυτό που είχε παραλείψει ο καλικάντζαρος, ήταν ότι τον Μετροπόντικα, τον παλιό του φίλο τον ήξερα κι εγώ. Μάλιστα, είχαμε ξανασυναντηθεί παλιότερα οι τρεις μας. Τότε, που αυτοί οι δυο βρέθηκαν τυχαία, αν και κάποιοι μικροί Θεοί το είχαν ορίσει, σε εκείνο το πρώτο τούνελ. Δεν ήταν διόλου παράξενο που όταν στις 07:17 άνοιξα τα μάτια μου, τέντωσα τα μακριά μου χέρια, ανακάτεψα κι άλλο τα ανακατεμένα μου μαλλιά, ξανατεντώθηκα χαμογελώντας πονηρά, χασμουρήθηκα για τα καλά, αναστέναξα βαθιά και είπα ψιθυριστά «καλώς τοοοον!». 😉
Πήρα ένα χαρτί, αν και αυτό το βρήκα μέσα σε μια οθόνη, ακούμπησα τα δάχτυλά μου στο στυλό που έχει πλήκτρα και του έγραψα ένα γράμμα. Έλεγε:
“Σε περίμενα φανταστικέ μου καλικάντζαρε. Μου είχες κάνει εντύπωση στην πρώτη μας συνάντηση και θέλω να σου μαρτυρήσω κάτι. Όσο εσύ κοιμόσουν, εγώ προετοιμαζόμουν.
Έφτιαχνα άνετους διαδρόμους στο κεφάλι μου, τμήματα με μεγάλες επιγραφές που λαμπυρίζουν ακόμη και στο σκοτάδι, διόρθωσα κάτι παλιά ηλεκτρολογικά και υδραυλικά που ενώνουν μυαλό και καρδιά και αφού εργάστηκα για πολύ καιρό, πολύ σκληρά, έκατσα να ξαποστάσω. Μια νύχτα που είδα ένα όνειρο πολύ ενδιαφέρον κατά τ’ άλλα (σε αντίθεση με αυτό το πρόσφατο που λέγαμε νωρίτερα), έβαλα τα κλάματα. Γιατί φοβήθηκα μήπως δε σε ξανάβλεπα και αυτό δεν το ήθελα καθόλου. Έψαχνα από καιρό το δικό μου plan B. Το A είχε τυλιχτεί σε κάτι κύματα, σωστή θάλασσα. Αυτό το B είναι καλοδουλεμένο. Απόδειξη ότι όσο εσύ κοιμόσουν- μεταφορικά-, εγώ έκανα όλα τα προαναφερθέντα. Όσο εσύ κοιμόσουν ένα βράδυ, κυριολεκτικά αυτή τη φορά, εγώ ήρθα στο κεφάλι σου και άνοιξα το δικό μου τούνελ στο δικό σου κρανίο. Για να μη σε κουράζω, θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο. Δεν έκανα τίποτα μπάχαλο, γιατί είμαι γυναίκα. Σου «φύτεψα» όμως την ιδέα, να περάσεις μια βόλτα από μένα και να μπεις στον πειρασμό να χαλάσεις το χριστουγεννιάτικο τμήμα του εγκεφάλου μου. Όπως κι έκανες, σωστά; Καλοδουλεμένο το plan B, το είπαμε. 😉
Κι αν σε ξαφνιάζουν όλα αυτά, φανταστικέ μου καλικάντζαρε, κράτα αυτό. Σε ήθελα για συντροφιά και μου είχες λείψει. Αλλά να… μπορείς να σταματήσεις να διαλύεις τα πάντα; Με έπιασε πονοκέφαλος και δε φταίει το κομοδίνο. Βάλε όσα περισσότερα μπορείς στη θέση τους, άσε τα υπόλοιπα να τα συμμαζέψω εγώ. Καθαρά και τακτοποιημένα όπως θα είναι όλα, κάτσε δίπλα μου κι έλα να γίνουμε συγκάτοικοι. Είμαι, όπως φαντάζομαι έχεις ήδη αντιληφθεί, ένα καλικαντζαράκι κι εγώ. Γι’ αυτό δε σου χρειάστηκε ένα plan B. 😛
Φαντάζεσαι πόσες καλικαντζαρίστικες δράσεις μπορούμε να κάνουμε μαζί; Είμαστε δύο, που το δυνατό μας σημείο είναι να παίρνουμε το τίποτα και να το κάνουμε κάτι! ♥»
Χμ… αυτό το παραμύθι δεν έχει το κλισέ «… και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.». Με συγχωρείς παρεάκι, αλλά δεν είναι ότι σνομπάρω τα παραμύθια. Αλλά ποτέ δε μάθαμε τι απέγιναν όλοι αυτοί οι ήρωες τους και έγινα καχύποπτη. Άσε, ας το αφήσουμε έτσι αυτό το μικροσκοπικό not παραμυθάκι. Μπορεί μια μέρα να γίνω γιαγιά και να έρθω με τον επίλογο και τρεμάμενα δάχτυλα να γράψω. Δε μπορώ καν να σου υποσχεθώ, ότι το χαρτί θα είναι ηλεκτρονικό και το στυλό με πλήκτρα. 😉
Θα σε ανταμείψω όμως με όμορφες ιδέες για δωρεάν εκτυπώσιμες ετικέτες και καρτούλες που μπορούν να στολίσουν τα δωράκια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Σε κάθε φωτογραφία που σε ενδιαφέρει, απλά κλικάρεις πάνω της και μεταφέρεσαι στο πρωτότυπο link , όπου έχει και το download. ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is hohohomagic!♥
