Το 20ήμερο Project Της Ζωής. #20DaysLifeProject

27 Μαΐου 2015

ΓΙΑ ΖΩΗΕΜΠΝΕΥΣΗΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ4 Σχόλια

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ένστικτο που εντυπωσίαζε και έβλεπα όνειρα που μου έλεγαν πολλά.

Σαν παιδί βέβαια, δεν αντιλαμβανόμουν την ερμηνεία πολλών από αυτά. Σιγά σιγά κατάλαβα τι σημαίνει για μένα κάθε συμβολισμός. Είναι αρκετές οι φορές όμως, που με τα όνειρα έχω μια έξτρα ιδιαίτερη σχέση. Παραπάνω από αυτό που εννοούμε συνήθως. Δεν υπάρχει τώρα λόγος να το εξηγήσω.

image via http://introvertdear.com/2014/12/03/secrets-of-the-infj/

Λίγο πριν το τέλος του περασμένου Οκτώβρη, ήταν ένα βράδυ από αυτά που πέφτεις για ύπνο και ξυπνάς με την ψυχή σου αλλιώς. Εντελώς ασυνήθιστο δηλαδή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είχε καν ξημερώσει. Ήταν στη μέση της νύχτας κι έκλαιγα πολύ. Πάρα πολύ. Είχα να κλάψω τόσο, από τότε που έχασα το δεύτερο παιδάκι μου.

Έτρεμα σαν το ψάρι από φόβο. Έκλαιγα για όσα τόσο ξεκάθαρα συνειδητοποίησα, για όλα αυτά που κατάλαβα ότι ίσως δε ζήσω ποτέ, αν δεν κάνω κάτι. Ακόμη κι αν κάνω κάτι, ίσως να μην τα ζήσω ποτέ. Σκατά! Έκλαιγα για όλα αυτά που δεν με ένοιαζαν, όσο θα “έπρεπε”. Έκλαιγα γιατί ξαφνικά το είδα. Το “εγώ” μου όφειλα από καιρό να είναι πρωτεύον, αλλά μέσα σε μια κοινωνία εγωιστική, τοποθετημένο σε εντελώς λανθασμένα μονοπάτια, μοιάζει με αμαρτία. Πρόσεξε. Δεν εννοώ να γίνουμε παρτάκηδες. Όχι, αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι. Αλλά ο καθένας από εμάς, είναι στη ζωή του ο σημαντικότερος άνθρωπος. Χωρίς αυτό να σημαίνει λιγότερη προσφορά στην οικογένεια, στους φίλους, στον κόσμο ολόκληρο.

image via http://dirtylittlelustfulgirl.tumblr.com/post/107671243254/very-aware

Αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο όνειρο κι ας φανεί ότι τέτοιο είναι. Εγώ το ξέρω.Ήμουν μαζί με τον Δημήτρη και περίμενα υποτίθεται τα αποτελέσματα κάποιων ιατρικών εξετάσεων. Θα πηγαίναμε να τις πάρουμε μαζί και του είπα με μεγάλη σιγουριά, χωρίς ίχνος μιζέριας και απαισιοδοξίας. Σαν να ήταν, κάτι που το ξέρω πάρα πολύ καιρό ότι το έχω μέσα μου κι ας μην μου το έχει επιβεβαιώσει κανείς. “Ξέρω, έχω καρκίνο θα μου πει”. Φτάνοντας όμως στο γιατρό, ήμουν μόνη μου. Σαν να μη γινόταν αλλιώς. Κι ο γιατρός, χωρίς ιατρείο, χωρίς κάποιον χώρο, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από το πρόσωπό του, το μαύρο ζιβάγκο του και τη λευκή ποδιά, όλα αυτά μέχρι το θώρακα, μόνο κοιτώντας με σταθερά στα μάτια, μου είπε “Έχεις καρκίνο και σε 20 μέρες θα πεθάνεις”. Ήταν αδιαπραγμάτευτο ότι θα πεθάνω. Όπως και τόσο, μα τόσο ζωντανό, τόσο ισχυρό όλο αυτό που βίωνα. Το σοκ ήταν ότι θα πεθάνω και μάλιστα τόσο γρήγορα. Άρχισα να μετράω στο μυαλό μου, μισοξύπνια κάπως, αν προλαβαίνω τα 2α γενέθλια της Δωροθέας. Έκλαιγα ήδη και θυμάμαι που μετρούσα με τα δάχτυλα, γιατί από τον πανικό μου μπερδευόμουν. Άρχισε η άρνηση και ένα πείσμα τόσο ισχυρό ότι δε γίνεται να πεθάνω!

image via https://www.pinterest.com/pin/1477812354895159/

Πρώτον γιατί έχω να μάθω πολλά στα παιδιά μου για τη ζωή κι αποκλείεται αυτό να γίνει χωρίς εμένα. Γιατί αυτά τα σποράκια που θέλω να τους ρίχνω στην ψυχή κι ας τα κάνουν ό,τι νομίζουν μεγαλώνοντας, δε μπορεί κανένας άλλος, να τους τα σπείρει. Όχι με τον τρόπο μου, όχι από τη δική μου οπτική γωνία. Ίσως κανείς δεν είναι σε θέση να τους τα σπείρει κάποια, έτσι κι αλλιώς. Και δεν υπάρχει τρόπος σκεφτόμουν, να τους τα μεταφέρω όλα αυτά μέσα σε 20 μέρες, ακόμη κι αν έγραφα σε βίντεο όποια σοφία έχω στα κύτταρά μου και όση αγάπη έχω για εκείνα για τις υπόλοιπες 480 ώρες που μου έμεναν.

480 ώρες γενικά είναι τόσο λίγες. Πολλαπλασιάζεις το 20 με το 24 και λες δε γίνεται, λάθος είναι το αποτέλεσμα. Αν σου φαίνεται ότι υπερβάλλω, είναι γιατί ποτέ -ευτυχώς- δεν αισθάνθηκες ότι η κλεψύδρα για σένα γύρισε και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Τι να προλάβεις να κάνεις όταν μιλάμε για τα παιδιά σου; Σκεφτόμουν ότι, η Δωροθέα μετά από λίγο καιρό δε θα με θυμάται καθόλου. Ότι ο Στέφανος θα είχε κάποιες αχνές αναμνήσεις από εμένα σε μια φάση της ζωής του. Τη στιγμή που έναν περαστικό που θα συναντήσει κάποια μέρα, ίσως το ενήλικο μυαλό του να τον κρατήσει, χωρίς λόγο στο μυαλό του. Αυτόν τον περαστικό που δε θα παίζει ρόλο στη ζωή του, θα τον θυμάται περισσότερο απο εμένα, που είμαστε 2 μέρη από το ίδιο σώμα. Σοκ, σοκ, σοκ.

image via https://www.flickr.com/photos/niklasphotography/4545114991/in/faves-43441357@N06/

Δεύτερον. Είχε γίνει λάθος. Δεν ήμουν έτοιμη να πεθάνω, ήταν λάθος του σύμπαντος, κάτι είχε πάει πολύ στραβά. Δε γινόταν να πεθάνω έτσι. Έτσι. Μια λεξούλα (υπεκφυγής στην πραγματικότητα) που γράφω και φαίνεται αδιάφορη, απλή, τιποτένια, αλλά περικλείει….πφφφ… τι περικλείει. Το σκέφτομαι και δεν βρίσκω τις λέξεις, που θα περιγράψουν με σαφήνεια όλα αυτά που για εμένα είναι το “έτσι”. Ρε παιδί μου, ας το παρομοιάσω με ένα ηφαίστειο.

Το βίντεο δίνει έμπνευση 🙂 https://www.youtube.com/watch?t=22&v=q2DdtkDK7w0

Από τη μια σου προκαλεί δέος και κάτι που δεν έχεις ξανααισθανθεί, μια ομορφιά που κανείς (ίσως σχεδόν κανείς) δε βλέπει εκτός από εσένα κι ας είναι μπροστά τους. Κι από την άλλη το φοβάσαι κιόλας, λες “κάτσε, μην την πατήσω χοντρά εδώ που κάθομαι, όλοι αυτό θα μου έλεγαν” και το βάζεις σε μια άκρη. Λες στον εαυτό σου με πειθώ ότι είναι ανενεργό, αν και το ακούς που βράζει. Είναι μέσα στο κεφάλι σου το ηφαίστειο, το βλέπεις μπροστά σου συνέχεια, ακόμη και με γυρισμένη την πλάτη. Και το ηφαίστειο εκεί απτόητο, δουλεύει με τον τρόπο του. Το περίεργο είναι, ότι όλος ο πλανήτης ξέρει, πως τα ηφαίστεια δεν είναι παίξε γέλασε και πως ο άνθρωπος δεν επιζεί από αυτά. Αλλά εσύ έχεις μια βεβαιότητα που τσακίζει κόκκαλα, ότι αυτό το δικό σου ηφαίστειο, δε λειτουργεί ακριβώς έτσι. Να πάλι αυτή η λέξη. Βγαίνει αυθόρμητα τη πιο σωστή στιγμή.

“Living isn’t only breathing, it also has to be breathless.” image via https://www.pinterest.com/pin/1477812354964813/

Ξέρω ότι σε μπερδεύω, ότι ενδεχομένως ό,τι γράφω είναι 2πλης και 3πλης ανάγνωσης, αλλά για κάτσε και σκέψου. Μήπως και στη δική σου ζωή υπάρχει ένα ή περισσότερα θέματα που ταιριάζουν στην παραπάνω περιγραφή; Στην πραγματικότητα κανείς δε θέλει ηφαίστεια επειδή συνδέονται στο μυαλό μας με κινδύνους, αλλά εγώ θα χαρώ αν έχεις ένα τέτοιο.

Ένα τέτοιο ηφαίστειο, είναι κίνητρο, είναι δώρο και έχει κανόνες που δε σε βάζουν σε καλούπι. Απλά εξυπηρετούν ένα κοινό σκοπό. Χρειάζεται να του μιλήσεις και να σου μιλήσει, χρειάζεται να του δώσεις και να σου δώσει. Χρειάζεται να το φοβηθείς και να σε φοβηθεί, χρειάζεται να αψηφήσεις τους κινδύνους του και αυτό τους δικούς σου και οι δυο μαζί του κόσμου όλου, όχι από ανοησία αλλά από αναγκαία επιλογή. Να ιεραρχηθούν οι προτεραιότητες. Και όλα αυτά δε θα γίνουν σαν μια συναλλαγή, αλλά σαν φυσική αντίδραση σε κάθε δράση για να σταματήσει να είναι όλο αυτό ένα παρακινδυνευμένο ή έστω ένα απλό, δήθεν παρατημένο ηφαίστειο. Είναι το ηφαίστειο σου, σου ανήκει και του ανήκεις. Όταν γίνουν όμως όλα τα παραπάνω, θα είναι ένα ηφαίστειο κήπος. Θα έχει γεμίσει λουλούδια και θα είναι τότε ακόμη πιο ξεχωριστό. Τότε θα τη δουν όλοι την ομορφιά που έβλεπες. Είχε εξ’αρχής παντού ρίζες. Αλλά δε σε νοιάζει απλά να τη δουν οι άλλοι. Γιατί θα είναι δικό σου και δικό του κατόρθωμα αυτός ο κήπος με φωτιές στις ρίζες, αυτό το ηφαίστειο που πάνω του επιτέλους, θα φυτρώνουν λουλούδια.

Λουλούδια πάνω σε βράχο λάβας. Στη Χαβάη. 🙂 image via ‘http://franslanting.photoshelter.com/image?&_bqG=14&_bqH=eJwrd_OPSsv08EkLzqjM9o0KcPawdDZ28irwDHW0MjK0MjQwAGEg6RnvEuxs65NYlqgdlJ.crQbmxzv6udiWANmhwa5B8Z4utqEgtcVJuWWRxi5VxpmeavGOziG2xamJRckZAMJaIHI-&GI_ID=

Έκλαιγα πολύ, έκλαιγα χωρίς σταματημό για ώρες. Γιατί θα πέθαινα και δε θα ήξερα στην πραγματικότητα πόσο έχω αγαπηθεί. Γιατί θα πέθαινα και δε θα ήξεραν όσοι πρέπει, πόσο τους έχω αγαπήσει. Οπωσδήποτε υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που τα έχουμε πει όλα αυτά που μας ενώνουν. Υπάρχουν όμως σε όλων τις ζωές και άνθρωποι που δεν ξέρουν. Δεν τους είπαμε, δεν μας είπαν. Θα πέθαινα και τι κληρονομιά θα άφηνα πίσω μου; Πόσο ίχνος θα έμενε, για πόσο καιρό να επηρεάζει αυτούς που θα συνέχιζαν να αναπνέουν εδώ; Γιατί έχω ένα σκοπό στη ζωή και πάνω σε αυτόν δουλεύω. Που δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία του πέρα από έμπνευση για αγάπη. Απλά με τον δικό μου τρόπο, κάθε μέρα “δουλεύω” για αυτό. Έτσι όπως μου ταιριάζει, έτσι όπως αισθάνομαι ότι μπορώ να προσφέρω στον κόσμο.

image via http://dirtylittlelustfulgirl.tumblr.com/post/109171719584

Σταμάτησα να κλαίω απότομα, όταν θυμήθηκα. Αυτός ο γιατρός, αυτός με το μαύρο ζιβάγκο, ήταν για δεύτερη φορά μπροστά μου. Τον είχα ξαναδεί, σε ένα άλλο πολύ ιδιαίτερο όνειρο. Πολλά χρόνια πριν. Βάζω στοίχημα ότι και ως γιατρός, τζιν παντελόνι φορούσε. Όπως την πρώτη φορά. Με μαύρο ζιβάγκο και τότε. Με το ίδιο χρώμα στα μαλλιά, το ίδιο δέρμα. Τότε μου έκανε μια ερώτηση. Χωρίς να ξέρω ποιος είναι, από πού ήρθε και γιατί. Ήταν κάτι του τύπου “τώρα σου βάζω τα δύσκολα. Για να σε δω”. Είμαι σίγουρη ότι με έβλεπε καιρό. Ομολογώ, ότι δεν είχα καταλάβει τότε το όνειρο, αλλά πολύ αργότερα έγινε 100% ξεκάθαρο. Στο ενδιάμεσο είχα περάσει την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, την πιο σκοτεινή και ταυτόχρονα εσωτερικά παραγωγική. Με άλλαξε εκείνη η εποχή. Έγινα πολύ καλύτερη, με αγάπησα πολύ περισσότερο, έμαθα τόσα πολλά για μένα και τη ζωή, κατάλαβα, έμαθα, άφησα, βρήκα… Άνθισα!

image via http://dirtylittlelustfulgirl.tumblr.com/post/114686511394/and-once-you-do-watch-the-fuck-out-because-you

Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα ότι είδα τον ίδιο, μπερδεύτηκα. Αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα απλό όνειρο. Αυτός κάτι σημαίνει. Δεν ήξερα αν πρέπει η παρουσία του να με κάνει να πιστέψω ότι στα αλήθεια πεθαίνω, ή αν ο καρκίνος είναι ένας συμβολισμός και ο θάνατος ένας δεύτερος. Θάνατος για να ξαναγεννηθώ ή θάνατος κι ας μείνω ζωντανή; Δεύτερος κύκλος σκέψεων, προβληματισμών. Άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Αυτό έγινε. Και πολλά άλλα που δεν έχουν μέσα μου ολοκληρωθεί. Όταν πέρασαν οι 20 μέρες και δεν πέθανα (αλλιώς γράφει το φάντασμά μου :P), κατάλαβα ότι όλα λοιπόν ήταν συμβολισμοί.

Είμαι 7 μήνες μετά να γράφω γι’αυτό και θα μου πεις γιατί όλο αυτό το μοίρασμα; Θα σου πω.

Μέσα σε όλα αυτά που κάνω, σκέφτομαι, θέλω, απορρίπτω, αποφασίζω, τελειώνω…μέσα σε όλα αυτά ξεπετάγονται τόσα πολλά μικρά και μεγάλα πράγματα που θέλω να ζήσω. Ή να ξαναζήσω. Αυτά τα δεύτερα, όχι σαν επανάληψη της ίδιας ταινίας, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο συνειδητότητας ότι αυτή τώρα τη στιγμούλα που μπορεί να την έχω ξαναζήσει άλλες 100 φορές, τώρα θα τη ζήσω σαν να την αφιερώνω σε εκείνες τις 20 μέρες, εκείνες τις 480 ώρες που νόμιζα ότι είχα.

Το ίδιο και για κάποια από εκείνα τα αστεία ίσως ή υπερβολικά ή αδιάφορα για τους άλλους ή ασήμαντα και συνηθισμένα που δεν έχω ζήσει και για κάποιο λόγο έχουν σημασία για μένα.

Για παράδειγμα, έχω λυσσάξει εδώ και μήνες να κάνω skydiving και παραπέντε και bungee jumping. Αυτό το τελευταίο ούτε με σφαίρες δεν το φανταζόμουν ότι θα έρθει μέρα που θα το επιθυμώ. Χιόνιζε έξω κι εγώ έψαχνα στο internet τιμές, προϋποθέσεις, τοποθεσίες και όλα τα σχετικά. Γενικά, θέλω να πετάξω. 🙂 Ή μερικά είναι τόσο απλά. Μια εικόνα που έχω σε μια παραλία, απλή δε φαντάζεσαι πόσο. Ή μια άλλη εικόνα, ένα άλλο συναίσθημα σε ένα σινεμά.

Χθες το βράδυ, χαζεύοντας στο Facebook, δεν ξέρω τι πυροδότησε το μυαλό μου, διάβαζα quotes και πήρα μια απόφαση. Από σήμερα καθιερώνω το “20ήμερο Project Της Ζωής”.

Για κάθε 20ήμερο θα υπάρχει 1 πράγμα, έστω 1, που θα το ζω με τη σκέψη ότι το αφιερώνω σε εκείνες τις 20 μέρες. Ένα τηλεφώνημα, μια εξομολόγηση, ένα extreme sport, μία νέα εμπειρία, μια χειροποίητη δημιουργία, ένα φαγητό, κάτι τολμηρό που όλο διστάζω να κάνω, μια γιορτή, ένα φιλί, ένα όνειρο που είχα απραγματοποίητο από καιρό, μία εθελοντική δράση που γεμίζει την καρδιά μου. Οτιδήποτε! Όχι όμως τυχαίο. Τυχερό και συνειδητά επιλεγμένο. 🙂 #20DaysLifeProject

Γιατί η πίεση ότι ο χρόνος μας, πάει αυτό ήταν…τελειώνει, αυτή η πίεση είναι που ακόμη και αν σου κόψει τα γόνατα για λίγο, κυρίως σε κινητοποιεί. Είναι αυτή που σου υπενθυμίζει τα σημαντικά. Τα δικά σου σημαντικά. #20DaysLifeProject

Είναι σαν να έχεις μπροστά σου έναν μαυροπίνακα γεμάτο με λέξεις και σύμβολα και αριθμούς, με μουτζούρες και σημάδια από σβησίματα με το σφουγγάρι και υπολείμματα κιμωλίας. Εκεί που μέσα σε όλο το χαμό, το μάτι εστιάζει σε κάποια, για άλλα αδιαφορεί, άλλα δεν τα βλέπει καθαρά, εκεί έρχεται ο κύριος με το μαύρο ζιβάγκο και με το σφουγγάρι το δικό σου, καθαρίζει τα θολά σημεία και τις μουτζούρες. Όχι όλες, κάποιο λόγο θα έχει. Αλλά έχει επιλέξει πού και τι θα καθαρίσει και εσύ ξαφνιάζεσαι. Για καλό τελικά, είμαι σίγουρη. #20DaysLifeProject

image via http://dirtylittlelustfulgirl.tumblr.com/post/108517506014

Γι’αυτό όλο αυτό το μοίρασμα σήμερα. Γιατί μαζί με το δικό μου 20ήμερο Project Της Ζωής, μπορεί να θες κι εσύ να ξεκινήσεις το δικό σου! Να έχεις κι εσύ ένα ηφαίστειο που θες να γίνει κήπος με λουλούδια και ενώ θα είναι κομμάτι του σύμπαντος, θα είναι το ολόδικό σου ηφαίστειο-κήπος. Μπορεί κι εσύ να έχεις ένα τηλεφώνημα, μια εξομολόγηση, ένα extreme sport, μία νέα εμπειρία, μια χειροποίητη δημιουργία, ένα φαγητό, κάτι τολμηρό που όλο διστάζεις να κάνεις, μια γιορτή, ένα φιλί, ένα όνειρο που είχες απραγματοποίητο από καιρό, μία εθελοντική δράση που γεμίζει την καρδιά σου. Οτιδήποτε! Όχι όμως τυχαίο. Τυχερό και συνειδητά επιλεγμένο. Που θες να το ζήσεις εξαιρετικά αφιερωμένο. #20DaysLifeProject

Κι αν κάτι σε αγγίζει σε όλα αυτά που μοιράζομαι μαζί σου, δες μια γιαγιά, 86 ετών παρακαλώ. Τη στιγμή που άλλη στη θέση της θα περίμενε απλά και το δικό της τέλος, εκείνη ξεκίνησε να ζει το όνειρό της και γι’αυτό ζει ευτυχισμένη, εντελώς αλλιώτικα από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο σε αυτό τον κόσμο. Ξύπνησα σήμερα πολύ νωρίς και όταν έπιασα το κινητό μου έπεσα πάνω σε αυτό το θέμα για εκείνη. Σκέφτηκα ότι δεν το είδα τυχαία. Την πρώτη μέρα του 20ήμερου Project Της Ζωής. 😉 #20DaysLifeProject