Γιατί Μάχεσαι Το Παλιό; Οικοδόμησε Το Καινούργιο!

2 Ιουλίου 2015

ΓΙΑ ΖΩΗΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ / ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΕΜΠΝΕΥΣΗΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ3 Σχόλια

Καλημέρα, καλό Ιούλιο να έχουμε παρεάκι!

Με έχουν νιώθω, κατασπαράξει τις τελευταίες μέρες το διάβασμα, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Όλα σχετικά με τις πολιτικές κι οικονομικές εξελίξεις φυσικά. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ αποφάσισα να συνεχίσω να ζω κανονικά. Κι όταν λέω κανονικά, δεν εννοώ με απάθεια και αδιαφορία απέναντι στα πράγματα. Αλλά η ζωή υφίσταται με λεφτά και χωρίς λεφτά. Δεν είναι τυχαίο το μότο μου και δεν θα το αφήσω να σκονιστεί, επειδή έκλεισαν οι τράπεζες. Όσο κι αν αυτό με δυσκολεύει, όσο κι αν αυτό με τρομάζει.

“Πάρε το τίποτα και κάν’ το κάτι” είναι η φράση που κουβαλάω μέσα μου και το ίδιο λέω σε όλους μας. Είναι έτσι απλό; Όχι. Αλλά από ποτέ πιστεύουμε μόνο τα εύκολα; Από πότε υπάρχουμε για να μην προσπαθούμε;

“Ο Ήλιος Βγαίνει Πάντα” είχα γράψει σε εκείνη την ανάρτηση πριν λίγα χρόνια όταν μοιράστηκα την εμπειρία της απώλειας του μωρού μου και είναι πεποίθηση, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου. Κι όταν κλαίω κι όταν νιώθω μόνη κι όταν νιώθω απελπισία κι όταν νιώθω αβοήθητη κι όταν νιώθω μικρή κι όταν νιώθω αδύναμη κι όταν νιώθω ότι το μέσα μου θα σκάσει από πόνο… σταθερά κι ακλόνητα το πιστεύω ότι μια μέρα θα τελειώσει αυτό που νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Κάπου θα με οδηγήσει, κάτι θα μάθω, ίσως πάρα πολλά.

Ανησυχώ, αναζητώ αλήθειες στο χάος και δεν είμαι βέβαιη ότι ο λαός είναι σοφός όταν έχει μαχαίρι στο λαιμό και πιστόλι στον κρόταφο. Αλλά, that’s it και κανείς δε μας είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη. Στα παιδιά μου δε θέλω να μάθω να κλαίνε περισσότερο και πιο πετυχημένα μπροστά στο κακό. Θέλω να τα μάθω η οργή, η αδικία, το αδιέξοδο να γίνονται ενέργεια και χώρος για μια νέα εξέλιξη. Θέλω να παίρνουν αυτό που τους δίνεται (το όποιο!) και με αυτό να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Για να είναι μετά σε θέση, να πάρουν εκείνο το όποιο καλύτερο και να το βελτιώσουν. Και μετά ξανά και ξανά…να μην τα παρατάνε. Να μην τους λυγίζει κανείς τη ψυχή και την πίστη στον εαυτό τους. Αυτό δε μπαίνει σε κανένα, μα σε κανένα τραπέζι διαπραγμάτευσης.

Να μείνουμε ενωμένοι και να επικεντρωθούμε στη διαχείριση της κρίσης και τις λύσεις της. Έστω τις κακές λύσεις. Αυτές έχουμε και η αποδοχή είναι αναγκαία και μάλιστα άμεσα. Είναι ακραία βίαιο αυτό που ζούμε. Δεν έχουμε τις επιλογές που δικαιούμαστε, αλλά δε θα βοηθήσει εμάς, τους γονείς μας και τα παιδιά μας η απώλεια της ψυχραιμίας, ούτε η ανακύκλωση συζητήσεων που αναφέρονται στο πόσο πολύ μας κατέστρεψαν οι χ και οι ψ. Οι διαπιστώσεις έχουν γίνει. Τώρα όλοι μαζί ας προσπαθήσουμε να βρούμε την απάντηση στο αίνιγμα.

Ο αγαπημένος από τα σχολικά μου χρόνια Σωκράτης είχε πει “Το μυστικό της αλλαγής είναι να επικεντρώνεις όλη σου την ενέργεια, όχι στο να μάχεσαι το παλιό, αλλά στο να οικοδομείς το καινούργιο”. Ποια είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω, όταν όλη μου η ζωή αυτό μου αποδεικνύει μέρα με τη μέρα;

Φυσικά, το καινούργιο δε σημαίνει ότι απαρνείσαι το παλιό, αλλά ότι το αξιοποιείς αλλιώτικα. Με τωρινά δεδομένα και γνώση. Είναι μέρος της εξέλιξής μας το παλιό. Όχι θρόνος να αράξουμε ή να καταστρέψουμε. Υπάρχει ένα quote που κυκλοφορεί και λέει “Οι παλιοί τρόποι, δε θα σου ανοίξουν νέες πόρτες”.

Ψυχραιμία παρεάκι. Η φράση που λέω με όσους μιλάω αυτές τις μέρες για το θέμα είναι “ανησυχώ υπεύθυνα”. Ενημερώνομαι από παντού για απόψεις και γνώμες, αλλά έφτιαξα κρέπες με τα παιδιά σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πήγαμε χθες και πήραμε σουβλάκια, έτσι για την αλητεία. 🙂 Με κοιτούσαν παραξενεμένοι οι άνθρωποι. Ήμουν η πρώτη πελάτισσα. Μετά ήρθαν κι άλλοι. Ενέργεια θετική ρε παιδιά! Όχι συννεφιασμένη…ούτε σε γκρι, ούτε σε ροζ το συννεφάκι. Διώξτε το! Ήμουν προχθές σε μια μεγάλη διαδρομή στην Αθήνα και παίζει να ήμουν η πιο χαμογελαστή. Αν σταματήσω να χαμογελάω, μήπως θα βοηθήσω αυτόν τον κόσμο περισσότερο; Εξήγησα στον Στέφανο όσα μπορώ να εξηγήσω σε ένα 7χρονο παιδί, αλλά μετά από λίγο λέγαμε, τι θα του φέρει ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα. Γιατί ευτυχώς τα παιδιά υπάρχουν, για να μας θυμίζουν αυτό που έλεγα στην αρχή. Η ζωή συνεχίζεται με όποιον τρόπο.

Είναι δώρο η ζωή και δεν μας επιτρέπεται να την κοιτάμε υποτιμητικά όταν δεν βγαίνουν 61 ευρώ, έστω κι αν είναι αυτά που δουλέψαμε. Όποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι δε μιλάω από τη μεριά των βολεμένων. Ανετράπη η ζωή μου τα τελευταία χρόνια και μου έμοιαζε με σκέτη καταστροφή, πριν αυτό συμβεί. Δεν καταστράφηκα κι ας έχασα κάτι δεκάδες χιλιάδες ευρώ που δούλεψα. Με ό,τι επακόλουθο αυτό είχε βέβαια. Αλλά ζω εγώ και οι δικοί μου, έχουμε υγεία και κατά τ’άλλα δεν έχουμε ό, τι είχαμε, ή ό,τι θέλουμε ή ό,τι χρειαζόμαστε σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν πεθάναμε. Ούτε είμασταν περισσότερο ευτυχισμένοι πριν. Το ίδιο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έχει συμβεί στις περισσότερες οικογένειες. Ξέρετε για τι μιλάω.

Την αλήθεια να βλέπουμε. Ψύχραιμα. Με λογική και συναίσθημα. Γιατί χρειάζονται και τα δυο. Δεν ξέρω με σιγουριά τι να ψηφίσω την Κυριακή. Γιατί δεν είναι η αλήθεια μπροστά μου. Οκ. Ας κάνω τον Πουαρό εδώ που είμαστε. Πάντως με σταυρωμένα χέρια δε θα κάτσω. Ακόμη και αν ψηφίσω ΝΑΙ ή ΟΧΙ ή επιλέξω την αποχή από ένα ερώτημα που δεν είναι ξεκάθαρο. Γιατί δε δέχομαι ότι μιλάμε για Δημοκρατία, όταν με ρωτάς κάτι που δεν μου εξηγείς με σαφήνεια τι είναι και προσπαθείς μάλιστα να μου υποδείξεις τι θα απαντήσω. Αυτό με ντροπιάζει και με ταπεινώνει τη στιγμή που έχω το μαχαίρι στο λαιμό και το πιστόλι στον κρόταφο. Να νομίζει ο συνάνθρωπος μου, από όποια θέση κι αν βρίσκεται, ότι μπορεί εντέχνως να αλλάξει στα κύτταρά μου την έννοια της Δημοκρατίας. Αυτό δεν αφορά κομματικές πεποιθήσεις, οικονομικές και πολιτικές γνώσεις. Γιατί το ενέκριναν στη Βουλή, δεν είναι ένας που το όρισε. Αυτό είναι πολύ παραπάνω για μένα από κάθε οικονομικό μέτρο, πάνω ακόμη κι από κάθε εθνική κυριαρχία. Πρώτα με ανησυχεί η ατομική μας κυριαρχία. Οφείλω όποια κι αν είναι η εθνικότητά μου, όπου κι αν ζω, ό,τι κι αν πιστεύω και υποστηρίζω, να ξέρω τι είναι Δημοκρατία και να μην επιτρέπω σε κανέναν να την αλλοιώσει.

Σκοπίμως, δεν μπαίνω στη διαδικασία να μιλήσω για Ευρώπη, για ευρώ και δραχμή, για αντιλήψεις προσωπικές σε όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν έχω ορίσει ποτέ θεούς σε κόμματα και πολιτική, δεν μου αρέσουν οι αρχηγοί αλλά οι αληθινοί ηγέτες. Παρεξηγημένη έννοια κι αυτή. Μην ξεγελιέσαι, δεν υπάρχουν σε επίπεδο εξουσίας. Ανάμεσά μας ναι. Γιατί ο ηγέτης μέσα σε πολλά άλλα εμπνέει. Δεν καθοδηγεί γνώμες και απόψεις. Δεν υπάρχει τέτοιος ούτε σε ευρώ ούτε σε άλλο εθνικό νόμισμα νομίζω. Δε θα κάνω εδώ μέσα λοιπόν debate, προπαγάνδες και οτιδήποτε άλλο. Γράφω όμως μερικές σκέψεις, γιατί δεν αντέχω να βλέπω να τσακωνόμαστε επειδή ο ένας πιστεύει ΝΑΙ κι ο άλλος ΟΧΙ. Ό,τι γίνει παρέα θα το λουστούμε, το ξέρουμε όλοι έτσι; Δεν αντέχω να ακούω ότι έχουμε ζήσει το χειρότερο και δεν υπάρχει τίποτα να μας τρομάξει, είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση. Είναι αφελές να μην φοβάσαι. Είναι επικίνδυνο όμως να αποφασίσουμε βασισμένοι στον φόβο. Δεν αντέχω να βλέπω και να ακούω κριτική, για όποιον αυτές τις μέρες επιλέγει να ζει. Αυτό μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Να κλαίνε τη μοίρα τους ή απλά να κατηγορούν όλους τους άλλους για αυτήν;

Η ζωή τρέχει. Για όλους. Ό,τι κι αν συμβεί. Κοίτα μην τη χάσεις.