Μια στιγμούλα τυχαία και δε χρειάζεται πάνω από ένα δευτερόλεπτο, για να ανατριχιάσεις ολόκληρη, να έρθουν αναμνήσεις μπροστά σου και ένα νοσταλγικό ποταμάκι κρυμμένο κάτω από τα βλέφαρα των ματιών.
Ήταν ένα απόγευμα, όταν ήμουν μόνο 16. Καθόμουν στο θρανίο μου, στο φροντιστήριο αγγλικών και έγραφα σαν υπνωτισμένη. Ήταν διάλειμμα, δεν ήταν καμία λέξη στα γραπτά μου, αγγλική. Το χαρτί δεν ήταν του τετραδίου, είχε ξεκάθαρο σχήμα. Μια καρδιά. Είχε μια καρδιά κι ένα λουλούδι. Έγραφε LOVE. Τα αγγλικά που επέτρεπε η περίσταση. 🙂
Μια φίλη, μου είπε αυστηρά. «Σοφία, αυτό το έφερα μόνο για σένα. Γράψ’το γρήγορα και πρόσεχε! Θα το φυλάξεις, δε θα το δείξεις πουθενά, θα το φυλάξεις για εκείνον τον Ένα! Μην κάνεις λάθος και το δώσεις αλλού. Μόνο σε εκείνον τον Ένα!». Δίπλα μου ακριβώς καθόταν το αγόρι μου, αυτό των 16. 🙂 Τη ρώτησα τι ήταν και άρχισε να μου διαβάζει. Σαν να μεταφέρθηκα κάπου αλλού. Ξεκίνησε να υπαγορεύει κι εγώ έγραφα σίγουρη ότι όλα αυτά ισχύουν, έγραφα σαν υπνωτισμένη. Έλεγα ότι ήμουν ερωτευμένη, αλλά ούτε μια στιγμούλα στο κείμενο, δεν σκέφτηκα το κορίτσι των δεκάξι, ότι ήθελα να δώσω σε εκείνο το ξανθό αγόρι αυτό το χαρτί. Σίγουρα, δεν ήταν ο ένας.
«Μπορεί κάποτε, σ’ έναν κόσμο που δε θα υπάρχει ψευτιά κι υποκρισία, που το χαμόγελο του ανθρώπου, θα είναι πιο λαμπερό κι απ’τον ήλιο, τότε που όλοι οι άνθρωποι, φτωχοί και πλούσιοι, μαύροι κι άσπροι, ανατολικοί και δυτικοί γίνουν ένα και η γη έρθει σε μια συμμετρία τόσο απόλυτη, όπως και το σχήμα του Εντελβάις, που ανθίζει στις κορυφές των πιο ψηλών βουνών, τόσο τέλεια όπως εσύ, ίσως τότε, μόνο τότε η αγάπη θα φτάσει στο απόγειό της, στο πιο ψηλό σημείο, σ’ένα ζενίθ που μόνο η αγνότητα μπορεί να δει, αξίες που μπορούν να κατοχυρωθούν από ανθρώπους μόνο σαν εσένα, που θα κυριαρχήσουν σε στεριά και θάλασσα επ’άπειρο. Μα, τι τέλος πάντων μπορεί να σταματήσει την ορμή της αγάπης, που έχει αντίκτυπο πάνω σ’ όλους και σε όλα; Τίποτα και κανένας! Μονάχα η τελειότητα μπορεί να υψώσει την αγάπη στην ιδανική ιεράρχηση των αξιών. Τα πάντα, από ένα αθώο μικροσκοπικό λουλούδι, έως το απαισιότετο τερατώδες ον, θα δοξάζουν τον έρωτα με έναν εντελώς πρωτοφανή και υπέροχο τρόπο, αφήνοντάς τον ελεύθερο να δράσει στο δικό του πεδίο, με το δικό του παιχνίδι, σ’ένα παιχνίδι στο οποίο είμαστε κι εμείς οι δυο μπλεγμένοι, υπνωτισμένοι με τη βροχή του πάθους που ποτίζει κάθε ερωτευμένο, δυναμώνοντας έτσι αυτή την άσβηστη φλόγα μες στις καρδιές, να εκφραστεί μ’ έναν τρελό ρυθμό.-».
Υπογράμμισα αυθόρμητα και έβαλα τελεία και παύλα στο τέλος. Έτσι τα καταλάβαινα τα απόλυτα. Με τελεία και παύλα.
Δεν μου είπε ποτέ ξεκάθαρα, ποιος το είχε γράψει. Κάτι θυμάμαι, ότι της το έδωσε η μεγαλύτερη αδερφή της ή κάτι τέτοιο. Αλλά δεν έχω ιδέα ποιος/α το πρωτοέγραψε.
Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και με ψιλοπείραζε που δεν το είχα γράψει εγώ. Γιατί το καταλάβαινα όλο, σαν να το ήξερα. Πήγα σπίτι όμως και ρωτούσα πώς μοιάζει ένα εντελβάις. Δεν είχα ιδέα. Αν και το φανταζόμουν με τον δικό μου τρόπο.
Δεν μπορούσα να το googlάρω εξάλλου τότε. 🙂 Ενώ τώρα, το wikipedia στα λέει όλα:
«Το εντελβάις ονομάζεται και Βασίλισσα των Πάγων ή Αιώνιο Λουλούδι των Άλπεων. Έχει γίνει σύμβολο των βουνοκορφών και της προστασίας της φύσης. Στη γλώσσα των φυτών συμβολίζει τη δύναμη. Είναι γνωστό επίσης ως αστέρι των Άλπεων. Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με την προέλευσή του. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, το αστέρι που οδηγούσε τους Τρεις Μάγους διαλύθηκε σε αμέτρητα μικρότερα πεφταστέρια που σκορπίστηκαν στις πλαγιές των Άλπεων, όπου φυτρώνουν τώρα τα «Αστέρια των Πάγων». Ένας άλλος μύθος ισχυρίζεται ότι τα φύτρωσαν από τα δάκρυα της Βασίλισσας του Χιονιού, την πρώτη φορά που ένιωσε οίκτο. Το εντελβάις είναι κοινό στοιχείο ιστοριών αγάπης και τραγωδίας, ως σύμβολο αληθινής αγάπης και αξιών. Η λαϊκή παράδοση εξηγεί ότι ένας νέος άντρας θα σκαρφαλώσει στους απότομους γκρεμούς, θα αποσπάσει ένα εντελβάις και θα το φέρει στην πολυαγαπημένη του. Σύμφωνα με λαϊκές παραδόσεις της περιοχής λέγεται ότι “μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν το εντελβάις”. Αυτό υπονοεί ότι μόνο οι έμπειροι ορειβάτες (οι εκλεκτοί) έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις απόκρημνες περιοχές που φυτρώνει αυτό το λουλούδι.».
Το φύλαξα, δεν το έδινα, δεν το έδωσα ποτέ και πουθενά. Κράτησα την υπόσχεσή μου, κατά το ήμισυ δηλαδή. Αλλά κατά καιρούς, πότε τυχαία και πότε όχι, ερχόταν στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια το βρήκα, συγκινήθηκα και πάλι. Το ξαναφύλαξα και μετά… δε θυμόμουν πού ήταν. Εδώ και καιρό, το έφερνα και το ξανάφερνα στο μυαλό μου, ήθελα να το διαβάσω όλο, να μην το θυμάμαι στο περίπου. Τίποτα. Πουθενά.
Πριν 10-15 μέρες λύσσαξα. Το σκεφτόμουν κάθε μέρα. Πού το είχα βάλει επιτέλους; Γαμώτο! Ήθελα να το διαβάσω.
Την προηγούμενη βδομάδα, άρχισα να πετάω πράγματα. Πολλά χαρτιά ανάμεσα σε όλα. Πολλά που έφευγαν για τα σκουπίδια. Σε ένα κουτί που άνοιξα, σε σταθερό σημείο, γλίστησε μια παλιά ευχετήρια κάρτα κι ένα φακελάκι όλο χαρτάκια μέσα. Απόρησα, πώς έφυγαν έτσι, στα καλά καθούμενα; Έσκυψα να τα μαζέψω κι αρχικά είδα το μήνυμα της κάρτας. Ήταν από τα 18 μου και θυμήθηκα τόσα πολλά! Κι όπως ανοίγω το φακελάκι, να δω τι κρύβει, βλέπω διπλωμένη την χάρτινη καρδιά. Τρελάθηκα. Βρέθηκε μπροστά μου, χωρίς να το ψάξω. 🙂 Αλλά τρελάθηκα, χωρίς να βγάλω άχνα. Γιατί ξανά υπνωτίστηκα, όπως τότε που το άκουγα στην υπαγόρευση για πρώτη φορά. ♥
Το Εντελβάις σύμφωνα με τους μύθους και τις παραδόσεις έχει κάτι από νεραϊδόσκονη που λέω εγώ, είναι η σκόνη από τα αστέρια, έχει μοναδική δύναμη, δάκρυα και συμβολίζει την αληθινή αγάπη και τις αξίες. Προορίζεται μόνο για τους έμπειρους και εκλεκτούς.
image before editing: via https://gr.pinterest.com/pin/337840409522045054/
Γι’ αυτό κοίτα να μην το σπαταλήσεις, αυτό το γράμμα. Είτε είσαι 16, είτε 36, είτε 56. Κράτα το μέσα σου, αν σου φάνηκε ότι το ξέρεις από παλιά. Κι αν το ψιθυρίσεις, να είναι μόνο εκεί που προοριζόταν εξ αρχής. Είναι ο ύμνος της αληθινής αγάπης.♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
