Μερικές φορές με ρωτάνε “Πες ένα τίποτα, που μπορεί να γίνει κάτι!” κι εγώ νιώθω σαν να είμαι μπροστά σε ξαφνικό διαγώνισμα και άλλες φορές απαντώ αμέσως κι άλλες σαστίζω. 🙂
Αλλά η καθημερινότητα και η ζωή και καμιά φορά ακόμη και η ανάγκη, σε κάνουν να σκέφτεσαι έτσι ακριβώς. Με εκείνο το μαγικό ραβδάκι που από το τίποτα, κάτι κάνεις. Η φιλοσοφία της ζωής μας δεν είναι για να τεστάρεται σε αιφνιδιαστικές ερωτήσεις, αλλά είναι ο τρόπος που δημιουργούμε μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας. Συμφωνείς, παρεάκι;
Δεν ξέρω για τα δικά σου τα παιδιά, αλλά τα δικά μου συνήθως τα μεσημέρια δεν κοιμούνται. Πράγμα που σημαίνει ότι τρέχω σαν τον Βέγγο να προλάβω σε ένα μεσημέρι, να χωρέσω την ώρα του φαγητού, το μάζεμα του τραπεζιού και του πατώματος και του καναπέ και όπου αλλού έχει φτάσει η χάρη του φαγητού μας -θενκς του Δωροθέα φυσικά! Η νοικοκυρά! Η! – να βάλω τελικά σκούπα (2η φορά μέσα στην ημέρα), να διαβάσουμε με τον Στέφανο, να παίξουν, εγώ να κάνω τον διαιτητή ή τον τροχονόμο που μεσημεριάτικα θυμούνται όλα τα φασαριόζικα παιχνίδια και τα λοιπά και τα λοιπά… φτάνει το μικρό δείγμα. Με νιώθεις και σε νιώθω, αν έχεις δυο παιδιά minimum. 🙂 Επειδή τις προάλλες, οσφρίστηκα ένα καβγά να έρχεται, σε φάση που εγώ είχα ανάγκη να απλώσω τις σκέψεις μου σε ένα συννεφάκι αφράτο και ήσυχο, ενεργοποίησα το δημιουργικό alert.
“Παιδιά, έχω μια ιδέα!” τους είπα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Πήραμε ένα λευκό Α4 χαρτί, λίγο πιο βαρύ, όχι το απλό. Θέλαμε να είναι σαν χαρτονάκι.
Μαζί και ένα μπουκαλάκι μπουρμπουλήθρες. Ή σαπουνόφουσκες ή φυσαλίδες. Το παιχνίδι με τα χίλια ονόματα. 😛 Συνεννοηθήκαμε πάντως, έτσι; 🙂
Αρχικά, σε μια δοκιμαστική εφαρμογή, ανακάτεψα λίγο από το υγρό αυτό με ακρυλικό χρώμα, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα καλό. Όχι τόσο, όσο όταν ανακάτεψα με χρώμα ζαχαροπλαστικής. Αυτά ήταν τελικά τα χρώματά μας. Η ανάμιξη του υγρού για σαπουνόφουσκες με χρώμα ζαχαροπλαστικής.
Τα παιδιά μόλις είδαν τι τους πρότεινα, τρελάθηκαν. Έμειναν με ανοιχτό το στόμα! Δεν έχασαν δευτερόλεπτο. Ξεκίνησαν τα δικά τους, εξάλλου έχει πλήρη ελευθερία κινήσεων το παιχνίδι.
Αρκεί να έχεις βάλει ένα προστατευτικό κάτω από το χαρτί τους, γιατί αλλιώς όλα θα γίνουν χρώμα! 😀 Δες πώς έγινε η δική μου επιφάνεια. Πολύ αρτιστίκ, δε μπορείς να πεις! 🙂
Πότε ο ένας, πότε ο άλλος– διότι δε βρίσκαμε δεύτερο μπουκαλάκι. Πετύχαμε τη μέρα! 🙂 – βγήκε ένα έργο τέχνης. Αφηρημένης, αλαφροΐσκιωτης, χαρούμενης και πολύ διασκεδαστικής τελικά!
Μοιράσαμε σε 3 μέρη το διαθέσιμο υγρό και ανακατέψαμε με μπλε, κόκκινο και πράσινο αντίστοιχα. Όμως οι φυσαλίδες αποτυπώνονται με τέτοιο τρόπο στο χαρτί που δημιουργούνται διάφορες διαβαθμίσεις στην ένταση του χρώματος και αυτό φαίνεται ιδιαίτερο στα μάτια των παιδιών. 😉
Μπορούσαν να παίζουν ώρες! Διέκοψα τους καλλιτέχνες μου, πριν λιώσει το χαρτί από τις πολλές φυσαλίδες. 😛
Το γλίτωσα σου λέω και δεν είμαι σίγουρη ότι εκτιμήθηκε, αλλά τώρα που πήραν φόρα, μάλλον το σπίτι μας θα μετατρέπεται συχνά σε ένα τοπίο από διάφανες φυσαλίδες.
Αγαπημένο παιχνίδι της δικής μου παιδικής ηλικίας και αγαπημένο κάθε παιδιού! Και πώς αλλιώς δηλαδή! Μέσα σε αυτές τις αιωρούμενες μπάλες, πόσα γέλια έχουμε κάνει και πόσα επιφωνήματα χαράς και θαυμασμού! ♥
Παίξτε όλοι μαζί παρεάκι! Ζωγραφίστε χωρίς πινέλα και η μαγεία θα είναι εκεί μαζί σας. Το καλύτερο; Θα την κρατήσετε σε ένα χαρτί. 😉
Καλή άνοιξη να έχεις! Σμουτς!
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
