Κανονικά σήμερα θα είχε γενέθλια το δεύτερο παιδάκι μου. Θα τον έλεγαν Μανώλη και θα ήταν 6 χρονών.
Στην πραγματικότητα όμως, σήμερα και κάθε μέρα έχω έναν άγγελο, ένα δέντρο και μια πεταλούδα.
image via https://500px.com/photo/39151830/sunrise-by-christian-rey
Κάπως έτσι πήρα το μεγαλύτερο παράδειγμα και μάθημα ευγνωμοσύνης. Ανάμεσα σε τόσα πολλά άλλα μαθήματα ζωής.
Και λέω αλήθεια. Μέσα από αυτή την απώλεια, έμαθα όταν μου συμβαίνει κάτι που είναι άσχημο, εκείνη τη στιγμή της κρίσης να λέω από μέσα μου “ευχαριστώ” για κάτι που έχω και σχετίζεται με εκείνη την κρίση.
Χτύπησε το παιδί; Ευχαριστώ που έχω το παιδί κι έχω μπροστά μου τον γιατρό που θα το κάνει καλά.
Πήγα μια βόλτα στη θάλασσα μια ηλιόλουστη μέρα και τελικά τσακώνομαι για κάτι σοβαρό; Ευχαριστώ που τουλάχιστον ο ήλιος που λάμπει, μου θυμίζει οτι όλα αυτά που τώρα με φορτίζουν, θα περάσουν. Έτσι είναι η ζωή, φως και σκοτάδι εναλλάσσονται. Κι η θάλασσα μπροστά μου είναι σαν τη ροή της ζωής. Και στο κάτω κάτω της γραφής έχω κάποιον να τσακωθώ. Κάποιοι δεν έχουν κανέναν.
http://s270.photobucket.com/user/ladyerisa666/media/seasons/tumblr_luw029zEfY1qacmz1o1_500_large.jpg.html
Θα ήθελα να τα έχω μάθει όλα αυτά, χωρίς να χρειαστεί να χάσω το παιδί μου. Ευχαριστώ όμως, που τελικά έμαθα να είμαι πραγματικά ευγνώμων ακόμη και τη στιγμή που θυμώνω ή κλαίω ή πονάω. Ευχαριστώ που έχω την ευκαιρία όσο ζω, να μοιράζομαι τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα με άλλους ανθρώπους. Έστω ένας θα το πάρει το μήνυμα, χωρίς να χρειαστεί να χάσει κάτι πολύ μεγάλο.
Σου μοιάζει τρελό; Δεν είναι. Είναι πέρα για πέρα λογικό. Όταν λέμε τίποτα δεν είναι δεδομένο, να το πιστεύουμε απόλυτα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Click restart.
Αυτό Το Blog Έχει Μια Ιστορία. Θα την Πω «Ο Ήλιος Βγαίνει Πάντα».
Πέτα ψηλά αγάπη μου! ?
Υ.Γ. Σε αυτή τη στήλη γράφω πάντα για τον Στέφανο και τη Δωροθέα. Για όσα (ξανα)μαθαίνω από τα δυο παιδάκια μου. Σκέφτηκα όμως σήμερα, ότι ήταν μια καλή στιγμή, να γράψω εδώ και για τον μικρό μου πρίγκιπα. Είμαι πάντα μαμά του, όπου κι αν είναι. Που κάπου εδώ είναι, έτσι κι αλλιώς. ♥
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος ? Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
