Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που σε αγαπώ και με αγαπάς κι εσύ.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες τις άρρωστες. Που σε αγαπώ και μετά πρέπει να βάλω υποχρεωτικά στην πρόταση τελεία.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που γελάς δυνατά.Δεν το κάνεις συχνά κι εγώ χωρίς να το ξέρεις, προσπαθώ να κρατήσω αυτή τη μουσική μέσα μου, κάθε χαρακτηριστικό της, σε κάθε δόνησή της. Να μπορούσα να πατούσα το play όποτε σε θέλω. Μα, πότε δε σε θέλω;
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που κλαίω. Δεν με πειράζει να το ξέρεις. Με πειράζει, να το ξέρεις και να μη μου δώσεις εκείνο το φιλί.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που τα τραγούδια γράφτηκαν για μένα και για σένα και τα χορεύω εκστασιασμένη κι ανεβαίνω κι άλλο και τα δευτερόλεπτα είναι κάθε ένα ξεχωριστά σαν λουλούδια που μόλις άνθισαν. Όχι, άνθισαν… καλύτερα έσκασαν ας πούμε. Σαν πυροτέχνημα που δεν εξαφανίζεται.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που τα τραγούδια γράφτηκαν για μένα και για σένα και δεν μπορώ να κουνηθώ. Δυσκολεύομαι να σύρω τα πόδια μου, κάτι έχω, δεν αναπνέω καλά. Κάτι εμποδίζει την όρασή μου. Τα μάτια χαλάνε, όταν ανοίγει πληγή στην καρδιά. Όλοι το ξέρουν αυτό.
via http://flickriver.com/photos/malabooyah/3766429867/
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που σε βλέπω.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που δε σε βλέπω. Ατελείωτες.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που τις νύχτες τους κοιμάμαι χαμογελαστή.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που δεν κοιμάμαι. Ή που κοιμάμαι και στη μέση της νύχτας, είναι σαν να μου λες “ψιτ, ξύπνα!” και πετάγομαι και δεν είσαι εκεί κι εγώ μένω να παίρνω ανάσες σε άλλο τέμπο.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που είμαι σίγουρη. Ξέρω και ξέρεις. Είμαι δική σου, είσαι δικός μου.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που λέω “Να δεις, όλα λάθος τα βλέπω. Βλάκας, σα βλάκας την πάτησα”.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που κάνεις κάτι που δεν περίμενα και από τη χαρά μου νομίζω ότι το καρδιοχτύπι ταξιδεύει σε όλες τις διαστάσεις του σύμπαντος.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που προσπαθείς να με πείσεις, ότι τίποτα δεν έκανες για μένα.
via https://gr.pinterest.com/pin/445715694351483509/
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που στο κεφάλι μου κάνουν κατάληψη εκατομμύρια μικροσκοπικά ανθρωπάκια, ολόιδια με σένα και δε λένε να φύγουν και δε θέλω κιόλας. Συνήθως δε θέλω. Διαδηλώνουν υπέρ σου, τι ελπίδες έχω;
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που δεν ευθυγραμμίζεται τίποτα στο γεμάτο μυαλό μου. Τίποτα. Η αμφιβολία πάλι. Τη μισώ. Αλήθεια τη μισώ. Και νόμιζα ότι τίποτα δε μισώ.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που ζηλεύεις. Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, αλλά δε θέλω οι μέρες σου να χωρίζονται πιο συχνά σε “εκείνες”. Γι’αυτό πάντα πλέκω λέξεις, κάτι θα σου πω… για να πάψεις να αμφιβάλλεις. Να είσαι ήσυχος. Είσαι ήσυχος;
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που μοιάζεις παγερά αδιάφορος.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που σε κοιτώ και λάμπω. Τις ξέρεις καλύτερα εσύ αυτές τις μέρες. Όταν λάμπουν τα μάτια μου, σε βλέπεις στη σπίθα τους;
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που έχω άλλα μάτια. Πόσο αλλιώτικα! Όχι, δε τα θέλω τέτοια γεννητούρια, κάνε κάτι.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που είσαι στα σχέδιά μου. Εκείνο το ταξίδι, εκείνη η βόλτα, εκείνο το Κυριακάτικο πρωί. Το τηλεφώνημα με τα καλά νέα, το φαγητό που μοιραζόμαστε.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που λέω στον εαυτό μου “Τέλος!”. Θα σε βγάλω από μέσα μου. Θα.
via http://siriusdraws.tumblr.com/tagged/rylen
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που ψάχνεις τρόπο να είμαστε μαζί.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που θες να μου επιβάλλεις, να μην σκέφτομαι. Μα, ποιος σου είπε ότι σκέφτομαι; Νιώθω, ρήμα που στα καταθέτει όλα στα ίσια χωρίς περιστροφές.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που δε φοβάμαι τίποτα. Κι αυτά που δεν έχουν σχέση με σένα, θα τα καταφέρω. Σε λέω καταλύτη θάρρους.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που φοβάμαι, τρέμω, παραλύω. Πού είσαι γαμώτο;
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που είναι ήσυχη η καρδιά μου. Σαν να είσαι ποτάμι και να ρέεις μέσα μου.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που χάνω τον έλεγχο. Ζηλεύω με ένα τρόπο πρωτόγνωρο. Σταμάτα, σβήσε αυτή τη φωτιά. Δεν τα ξέρεις όλα για μένα ακόμη. Με πονάς βαθιά.
via https://mobile.twitter.com/sara_herranz/status/742807390614114304/photo/1
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που ένα ελαφρύ άγγιγμά σου αρκεί να ανατριχιάσω ολόκληρη, σαν να με χτυπάει κεραυνός.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που το σώμα μου σχεδόν πονάει από την απόσταση.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που συναντώ τυχαία στο δρόμο ζευγάρια να φιλιούνται και χαμογελάω πονηρά.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που σκύβω το κεφάλι, καταπίνω και εκείνον τον κόμπο στο λαιμό.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που κοιτώντας με, διαστέλλονται οι κόρες των ματιών σου.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που σε κοιτάει εκείνη και σε διεκδικεί κι εγώ κάνω ένα βήμα πίσω. Γιατί μου είσαι πολύ σημαντικός, για να μπω σε μάχη. Θέλω να νιώθω ασφάλεια, ότι με επέλεξες. Όχι ότι σε έπεισα.
via http://honeychurch.tumblr.com/post/39006844783
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που μιλάς ξεκάθαρα, πράτττεις ξεκάθαρα, με θες ξεκάθαρα, ξεκάθαρα είμαι σημαντική για σένα. Ξεκάθαρα κι απόλυτα, όπως αγαπώ.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που δεν ξέρεις τι θες, δεν ξέρεις τι να πεις και λες μια βλακεία που μετανιώνεις. Δεν ξέρεις τι θες, γιατί δεν είναι όλα ιδανικά όπως τα θες. Μα, δεν κάνει αγάπη μου η ιδανική κορνίζα μια φωτογραφία αγαπημένη σου. Κράτα γερά τη φωτογραφία και άσε τα πλαίσια άδεια. Έτσι πεθαίνουν.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που θέλω να μάθω τα πάντα για σένα. Τα πάντα. Σε ένα τοίχο είχα δει γραμμένο “Θέλω να ξέρω ακόμη και το τίποτα που νιώθεις”. Αυτό θέλω κι εγώ.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που θέλω να μάθω τα πάντα για σένα. Ειδικά σε εκείνες. Τα πάντα. Σε ένα τοίχο είχα δει γραμμένο “θέλω να ξέρω ακόμη και το τίποτα που νιώθεις”. Αυτό θέλω κι εγώ.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε αυτές που ζω από τη στιγμή που βρίσκω μια θέση στη ζωή σου*.
Οι μέρες χωρίζονται.
Σε εκείνες που σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας από τον άλλο*.
Οι μέρες χωρίζονται. Σε αυτές που ο έρωτας είναι ο πιο εύκολος τρόπος να γνωριστούμε. Σε εκείνες που ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος τρόπος να γνωριστούμε*.
Σε ερωτεύτηκα. Στο είπα;
via http://weheartit.com/hyhanzi
*Η έμπνευση του κειμένου ήρθε από το απόσπασμα του Τάσου Λειβαδίτη «…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες».
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
