Λατρεύω τα βιβλία, τα λατρεύω! Δεν είμαι στην κατηγορία των ανθρώπων που διαβάζουν καθημερινά έστω για λίγο, δεν μπορώ έτσι. Είμαι σε εκείνη την κατηγορία που τα “ρουφάει” και γι’ αυτό, 10 λεπτάκια το βράδυ πριν τον ύπνο, δεν πιάνει το συστηματάκι. Εκτός αν μιλάμε για ένα βιβλίο, μη μυθιστορηματικό, με μικρά κείμενα που εύκολα χωρίζονται αναγνωστικά.
Σαν μαμά, επίσης δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο η ανάγνωση των παιδικών βιβλίων το βράδυ, για να κοιμηθούν ο Στέφανος και η Δωροθέα. Με πιάνει χασμουρητό τρελό, τόσο που αναρωτιέμαι πώς ευχαριστιούνται τη διαδικασία τα παιδιά μου. Εκτός αν με κοροϊδεύουν μετά και δεν έχω πάρει χαμπάρι, ότι αυτός είναι ο λόγος που με φωνάζουν για διάβασμα! 😀
Έχουν ένα σωρό βιβλία, αλλά τα βράδια προτιμώ να τους λέω αυτοσχέδιες ιστορίες! Ξέρεις πόσα παραμύθια θα μπορούσα να έχω γράψει; Ουουουουουουου!!! Δεν φαντάζεσαι!
Τις υπόλοιπες ώρες της μέρας όμως, απολαμβάνω στα αλήθεια την ανάγνωση ενός καλού παιδικού βιβλίου μαζί τους. Και έχουμε τόσα πολλά στο σπίτι μας, που πλέον είναι στοίβες στο πάτωμα, γιατί δεν χωράνε αλλού! Βιβλία που τους έχω διαλέξει εγώ, μόνα τους, αλλά και δώρα. Κάποια από αυτά, τα αγαπώ πολύ. Πολύ όμως!
Σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σου μερικά από αυτά που με κάνουν να νιώθω αυτό το κάτι, όταν τα διαβάζω.
Υπέθεσα ότι θα ήταν εύκολο να ξεχωρίσω 5 από αυτά, κάτι που θα μου ήταν αδύνατον να κάνω αν μιλούσαμε για βιβλία ενηλίκων. Φαντάζεσαι τι συνέβη την ώρα της επιλογής; Κόλλησα. Κόλλησα άσχημα! Μου ήταν τελικά ζόρικο, το να καταλήξω μόνο σε 5. Άρχισα να νιώθω ενοχές για όσα δεν θα αναφέρω, θα αδικήσω, θα αφήσω εκτός…όχι, δεν το περίμενα.
Αποφάσισα να διπλασιάσω τον αριθμό τους και με βαριά καρδιά να αφήσω έξω όσα ξεχνάω, όσα θυμάμαι ,αλλά δεν γινόταν να τα βάλω όλα!
Κάποια από αυτά είναι πασίγνωστα, αλλά κάποια άλλα ίσως και να μην τα γνωρίζεις εσύ και το παιδί σου καθόλου.
Δεν είναι απαραίτητα τα 10 αγαπημένα μου, αλλά είναι 10 αγαπημένα για μένα βιβλία που στα αλήθεια, θα λατρεύεις να διαβάζεις και εσύ μαμά! Για μένα, δεν έχουν κατάλληλη ηλικία ανάγνωσης, είναι για όλους. 🙂
Ο Μικρός Πρίγκιπας. Εκδόσεις Πατάκη
Ξεκινάω με το απόλυτο, γιατί θα ήταν υποκρισία οτιδήποτε άλλο. 🙂 Είναι ιδέα, είναι φιλοσοφία ζωής, είναι βαθύτατο πιστεύω, είναι πυξίδα και σύντροφός μας, είναι… και τι δεν είναι! Ο χαρακτηρισμός “βιβλίο” είναι πλέον πολύ λίγος. Από εκεί ξεκίνησαν όλα όμως και ξέρεις, πες ότι είμαι χαζοσυννεφούλα, αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι ότι ο Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ δεν ήταν ποτέ κοινός θνητός. Νομίζω ότι είναι ένας άγγελος, θεός, κάτι μεγαλύτερο από εμάς που ήρθε ως κοινός θνητός, για να “φυτέψει” τον μικρό πρίγκιπα στην ψυχή και στο μυαλό κάθε ανθρώπου.
Εκτός από την κλασική έκδοση του βιβλίου, έχω και αυτή που την υπερλατρεύω και θυμάμαι την είχα προπαραγγείλει τότε που ετοιμαζόταν η έκδοσή της και την περίμενα σαν τρελή!
Η Χρυσούλα. Εκδόσεις Κάστωρ
Τι να πω για αυτό το βιβλίο…με ανατριχιάζει, αλήθεια σου λέω. Η ταπεινή μου άποψη είναι, ότι θα ήταν όμορφο να υπάρχει σε κάθε σπίτι αυτό το βιβλίο, έχει, δεν έχει παιδιά.
Η Χρυσούλα είναι μια καμήλα που χωρίς γνώσεις και εφόδια, σχεδόν χωρίς υποστηρικτές και βοήθεια, ξεκινά να ζήσει το όνειρό της. Ακολουθεί μόνο τη σπίθα στην ψυχή της, το ένστικτό της και το θέλω της. Αντιλαμβάνεται ότι η ζωή που έχει δεν είναι για αυτή, αν και κανείς σε όλο τον κόσμο δεν μπορεί να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να έχει άλλη ζωή η Χρυσούλα. Φαίνεται τρελή, στην καρακοσμάρα της και επιπόλαιη. Την χλευάζουν και εκείνη κάποια στιγμή αμφισβητεί τον εαυτό της. Γιατί; Γιατί ονειρεύεται να ζήσει σε ένα χιονισμένο, κάτασπρο, κρύο τοπίο. Αρκούσε να γευτεί από έναν Σουηδό παγωτό βανίλια, για να βρει τον σκοπό της ζωής της. Όμως, κανείς, ούτε η ίδια ίσως, δεν έχει αντιληφθεί τη δύναμη της θέλησής της, την υπομονή και την επιμονή, που τελικά αποδεικνύει ότι διαθέτει. Κανείς δεν ξέρει ότι εκείνη τη μικρή φωνούλα που ακόμη και χαμηλόφωνα ακούγεται από τα βάθη της ψυχής μας, δεν επιτρέπεται να την υποτιμάμε.
Προσωπικά, βρήκα πολλά κοινά στοιχεία με την Χρυσούλα. Η ιστορία της Λίλας Πατρόκλου ξεκινάει με τη λέξη “Κάποτε” και από εκεί και πέρα με πήρε μαζί της, ταυτίστηκα. Plus: Υπέροχη εικονογράφηση. Το έχουμε σπίτι μας χρόνια αυτό το βιβλίο, νομίζω 11, αλλά κάθε φορά που το διαβάζω, τόσο περισσότερο το αγαπώ. Αυτό και τη Χρυσούλα που είχε μια καμπούρα, ήταν αστεία και χαριτωμένη, με χρυσή καρδιά και καθόλου, μα καθόλου εκδικητική.
Η διαφορετικότητα έχει πολλά πρόσωπα και αυτό που σε άλλους φαίνεται παράδοξο, μπορεί για μένα ή για σένα, για το παιδί σου ή τον διπλανό σου να είναι το πεπρωμένο του. Αποδοχή, επιμονή, προσήλωση στο όνειρο. Να το διαβάσεις πολλές φορές στο παιδί σου αυτό το βιβλίο.
ΟΥΠΣ. Εκδόσεις Ίκαρος
Πιθανότατα να το γνωρίζεις αυτό το βιβλίου, του πολύ πετυχημένου παγκοσμίως και αγαπημένου Oliver Jeffers.
Μα είναι υπέροχος! Και αυτό το βιβλίο μου έκλεψε την καρδιά! Από τον τίτλο ακόμα! Αλλά και την λατρεμένη εικονογράφηση.
Κατάλαβα αμέσως ότι η ιστορία “κρύβει” μια σκανταλιά και χιούμορ. Ο Φλόιντ ο ήρωας, παίζει με τον χαρταετό του μέχρι που ξαφνικά σκαλώνει σε ένα δέντρο. Στην προσπάθειά του να κατεβάσει τον χαρταετό, ξεδιπλώνεται η προσωπικότητά του, αλλά και μας θυμίζει λίγο πολύ, αυτό που πολλές φορές συμβαίνει και στη ζωή. Όλα σκαλώνουν κάπου. Είναι λίγο αυτό που λέμε, ενός κακού μύρια έπονται. Κάθε φορά που ο Φλόιντ κάνει κάτι για να πετύχει τον στόχο του, προκύπτει άλλη μια αναποδιά, ένα σκάλωμα και όλο γιγαντώνεται αυτό. Ο Φλόιντ όμως μέσα σε όλο αυτό φαίνεται ότι σκέφτεται δημιουργικά, ότι προσπαθεί και δεν τα παρατάει, ότι για κάθε πρόβλημα βρίσκει μια λύση, αν και αποτυχημένη. 🙂 Αυτός εκεί, συνεχίζει ακάθεκτος, αυτό που όλοι οι άλλοι θα είχαν λογικά εγκαταλείψει. Ένας χαρταετός ήταν, σιγά! Ας τον παρατούσε, δεν έβλεπε τι γκάφες έκανε; Ευρηματικός, ξεροκέφαλος, αποφασιστικός, ασταμάτητος. Ξέρεις τι μου θύμισε; Εκείνες τις ιστορίες που καμιά φορά μαθαίνουμε για πολύ πετυχημένους ανθρώπους και ίσως άλλαξαν τον κόσμο, αλλά πρώτα είχαν αποτύχει άπειρες φορές. Άπειρες. Κανείς δεν τους πίστευε, μέχρι να τα καταφέρουν.
Ξέρεις τι άλλο λάτρεψα στον Φλόιντ; Ότι δεν αλλοιώθηκε η παιδικότητά του, ο αυθορμητισμός του και ότι όταν τελείωσαν όλα, δεν στάθηκε στο τι πέρασε, αλλά στο τώρα του, στη χαρά του. Ο Φλόιντ είναι κολλητός μου φίλος, στο λέω. Τόσο κολλητός που τον νιώθω σε μια άκρη στην καρδιά μου να με ξύνει 🙂
Αυτό το ελάφι είναι δικό μου. Εκδόσεις Ίκαρος
Oliver Jeffers και πάλι. Είναι αγαπημένος μου συγγραφέας παιδικών βιβλίων, γιατί με αμεσότητα, χιούμορ, μια δόση περιπέτειας και παιχνιδίσματος, εφευρίσκει εφευρετικούς, διακσεδαστικούς, πεισματάρηδες και ονειροπόλους ήρωες, που φαίνεται να του μοιάζουν. Έτσι νομίζω. 🙂
Αυτή η ιστορία όμως, μιλάει για την κτητικότητα. Για τη δύναμή μας, που την διοχετεύουμε συχνά οι άνθρωποι στην επιβολή μας και στην εξουσία, αφού μας δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Ο Γουίλι συναντιέται με ένα ελάφι και το κάνει κατοικίδιό του. Δικό ΤΟΥ. Αρκετά εφευρετικός, ώστε να δημιουργήσει δεκάδες κανόνες συμπεριφοράς, που σύμφωνα με τη δική του λογική, οφείλει να τηρεί πιστά το ελάφι του. Τον συμπαθώ τον Γουίλι, τον καταλαβαίνω. Έχει ανάγκη να νιώθει, ότι κάποιος είναι τόσο πολύ εκεί για εκείνον! Ποιος θα ήθελε να διακινδυνεύει να χάσει, κάτι που έχει και θέλει; Οπότε, χτίζει όρους και κανόνες, σαν σε παλάτι. Στα παλάτια όλοι νιώθουν άνετα, πλουσιοπάροχα και είναι ασφαλείς. Βέβαια, στην πορεία και όσο έκανε αυθαίρετα σχέδια για το μέλλον, ο Γουίλι διαπιστώνει, ότι δεν μπορεί να ελέγχει κανέναν και τίποτα. Το ελάφι απολάμβανε τη συντροφιά και άλλου “ιδιοκτήτη”. Αυτό τον έκανε έξαλλο, έχασε την ψυχραιμία του και φυσικά μπήκε σε μπελάδες. Από τους οποίους τον έβγαλε το ελάφι του. Μόνο που πια, ο Γουίλι κατάλαβε ότι οι κτητικές αντωνυμίες, δεν είναι για να αφαιρούν από αυτούς που θέλει κοντά του, την ελευθερία τους και το δικαίωμα επιλογής. Το ελάφι του, μπορούσε να είναι δικό του, επειδή το είχε στην καρδιά του. Εκεί μπορεί να είναι δικό του. Το ελάφι όμως, χρειάζεται μόνο έναν κανόνα. Να ακολουθεί τους κανόνες, μόνο όταν αυτοί είναι ίδιοι με τις επιθυμίες του. Αβίαστα και ελεύθερα. Για όσο θέλει να είναι κοντά του.
Μια τρυφερή υπενθύμιση για τους γονείς, που οφείλουμε να θυμόμαστε το ποίημα του Γκιμπράν, που λέει ότι τα παιδιά μας δεν είναι παιδιά μας, δηλαδή ότι δεν μας ανήκουν. Για τη θέση μας στις συντροφικές, ερωτικές σχέσεις που θέλουμε να κλειδώσουμε στη ζωή μας, γενικά για τους ανθρώπους που “πνίγουμε” από φόβο μην τους χάσουμε.
Φυσικά σ’ αγαπώ. Εκδόσεις Κέδρος
Είναι ένα βιβλίο με οικολογική συνείδηση και δεν ξέρω γιατί μου αρέσει να το διαβάζω και μόνη μου, αλλά ναι, το έχω στα αγαπημένα μου. Ίσως, απλά μου θυμίζει πόσο εξαγριωμένη ήμουν στην εφηβεία μου με την απουσία της οικολογικής συνείδησης. Ήταν μια εποχή που πρωτοακούσαμε για την κλιματική αλλαγή και για πρώτη φορά υπήρχε στο σούπερ μάρκετ μια σειρά απορρυπαντικών που απευθυνόταν σε ανθρώπους με τέτοιους προβληματισμούς. Η μαμά μου να σας πει, πώς έκανα, πώς επέμενα να τα αγοράζει, πόσο με θύμωνε οτιδήποτε κατέστρεφε το περιβάλλον. Μέχρι που σε μια σχολική γιορτή, έτσι όπως τους έβλεπα όλους μαζεμένους στο μεγάλο κλειστό γυμναστήριο που είχαμε, οραματίστηκα να ενημερώνω και να παρασύρω τους πάντες στη δράση, με στόχο να σώσουμε τον πλανήτη. Έπιασα έναν καθηγητή που πίστευα ότι θα με στηρίξει και του είπα την ιδέα μου, εγώ που ήμουν η πιο ντροπαλή και ήσυχη του σχολείου. Με κοίταξε σαν να είμαι ούφο θυμάμαι. Φέηλ το όραμα. Η Σοφία Ζαραμπούκα όμως, ενημερώνει τα παιδιά και τα παρασύρει θεωρώ στη δράση. Μάλλον γι’ αυτό μου αρέσει το βιβλίο. Σε μορφή κόμικ, αλλά τέχνη κόμικ, παρουσιάζεται ένας τύπος εντελώς αντιπαθής και καταστροφικός, ύπουλος και επικίνδυνος. Καταστρέφει το περιβάλλον, χωρίζει οικογένειες και δεν του καίγεται καρφί για τα ζώα. Βασικά, δεν φαίνεται να έχει ίχνος ανθρωπιάς και καλοσύνης μέσα του. Όμως τα παιδιά και τα ζώα, αυτά που υπέφεραν από εκείνον, του έδωσαν το πρώτο του φιλί, τον έμαθαν τι σημαίνει φροντίδα στην πράξη, καλοσύνη, αλληλεγγύη, οικογένεια, φιλία, αγάπη. Μόλις κατάλαβα γιατί μου αρέσει να το διαβάζω. Η ιστορία είναι η πραγματοποίηση του εφηβικού μου οράματος. 🙂
Πέφτει πολύ μαυρίλα που λέμε, στις σελίδες του βιβλίου, δεν θυμίζει και πολύ παιδική έκδοση. Αλλά πίστεψέ με, τα μηνύματα που θα μεταδοθούν στο παιδί είναι ισχυρά, αλλά κυρίως απαραίτητα! Η Ζαραμπούκα εικονογραφεί η ίδια τα βιβλία της, είναι βραβευμένη, ήξερε πολύ καλά τι έκανε… 😉
Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Εκδόσεις Ψυχογιός
Αν σε πιάνει πού και πού απογοήτευση και μελαγχολία, αυτό το βιβλίο με το κίτρινο εξώφυλλο, προτείνω να είναι το 5λεπτο σωτήριο διάλειμμά σου.
Μπορεί να τελειώνει η μαρμελάδα, να τελειώνουν τα λεφτά, η ενέργεια και τα καθαρά ρούχα, μπορούν να τελειώνουν όλα, αλλά όχι η αγάπη που κρύβεις μέσα σου.
Δεν είσαι ποτέ μόνος και άδειος, όσο έχεις αγάπη μέσα σου. Είναι η απάντηση στο ερώτημα “να αγαπάς ή να σε αγαπούν;”. Είναι η αντίσταση σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο αποφεύγει να δείξει ότι αγαπά. Όχι πριν του δείξουν ότι τον αγαπούν. Είναι η απόδειξη ότι το μότο μου είναι σωστό. Πάρε το τίποτα και κάν’το κάτι. Γιατί στην πραγματικότητα έχεις ήδη κάτι και είναι μέσα σου. Αγάπη. Για ζωή, για συνέχεια, για σένα, για κάποιον ή κάτι….πάντως μπορείς να το πάρεις αυτό και με αυτό να φτιάξεις κάτι! 😉
Φρικαντέλα. Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. Εκδόσεις Καλέντης
Γελάω τόσο πολύ! Πάντα! Ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που το ανοίγω οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και ευχαριστιέμαι να διαβάζω δυνατά! Μου αρέσει πολύ ο Τριβιζάς, το πόσο έξυπνα τα παιδιά κατανοούν την ελληνική γλώσσα, πόσο έντεχνα τα εκπαιδεύει στη δημιουργία λογοπαιγνίων, πόσο ευρηματικό γίνεται ένα παραμύθι και πόσο ισχυρή φαίνεται να είναι για άλλη μια φορά η καλοσύνη. Αρκεί να μην πτοηθούμε όσοι πιστεύουμε σε αυτή, ώστε να είμαστε αυτοί που θα βοηθήσουμε και τους κάκιστους αυτού το κόσμου να την βρουν μέσα τους και να την αγκαλιάσουν.
Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο. Εκδόσεις Δωρικός
Πασίγνωστο. Ακόμη και να μην έχεις πιάσει ποτέ το βιβλίο στα χέρια σου, την ξέρεις την ιστορία είτε από βίντεο που την αναπαριστούν είτε από διαδικτυακά κείμενα.
Δεν νομίζω ότι τα παιδιά αρχικά καταλαβαίνουν πραγματικά το νόημά του. Διότι δεν έχουν βρεθεί ακόμη στο σημείο που έχουν ανάγκη να ολοκληρωθούν. Όμως, μέσα τους το σποράκι του νοήματος έχει βρει μια θέση και ελπίζουμε ότι θα κάνει τη δουλειά του σε βάθος χρόνου.
Διακριτικό και μεγαλεπήβολο το έβρισκα πάντα. Πώς να εξηγήσεις στον άνθρωπο ανεξαρτήτως ηλικίας, ότι την αγάπη και την πληρότητα την βρίσκουμε πρώτα μέσα μας, προχωρώντας, όσο διαμορφώνεται ξανά και ξανά αυτό που είμαστε και που γινόμαστε; Κι όμως ο Σελ Σιλβερστάιν φαίνεται να το καταφέρνει με ένα μολύβι και λίγες λέξεις. Άσχετα που χρειαζόμαστε τακτικά υπενθύμιση πολλοί από εμάς.
Ανακαλύπτω τις πόλεις του κόσμου. Εκδόσεις Ψυχογιός
Αυτό είναι ένα νέο βιβλίο που μόλις αποκτήσαμε, αλλά με κέρδισε με τη μία. Δεν είναι τυχαίο μάλλον, που υπερ υπερ λατρεύω και το παλιότερο Ο γύρος του κόσμου του ΜΟΥΚ, με ποδήλατο και αυτοκόλλητα των εκδόσεων Κόκκινο. Και τα δύο, παρουσιάζουν μέρη από όλο τον κόσμο, με αναφορές σε ήθη, έθιμα, αξιοθέατα και φημισμένα φαγητά, ζώα και στοιχεία της φύσης.
Είναι σαν να ετοιμάζω βαλίτσες για άλλη γη και μέρη! Με ταξιδεύει ένα βιβλίο σαν αυτό. Αλλά πάνω από όλα με εμπνέει. Κάθε φορά που αποκτώ ερεθίσματα από άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες, νιώθω τη δημιουργικότητά μου να ανανεώνεται. Μου κατεβαίνουν ιδέες που μπορεί να μην είχαν προκύψει μέχρι τότε, διάθεση για περισσότερους πειραματισμούς, για εξερεύνηση, για ό,τι μπορείς να φανταστείς! Με ξεκουράζει και με βουτάει σε μια…πισίνα γεμάτη ευκαιρίες για δημιουργία! Γι’ αυτό το αγαπώ! Οι μαμάδες την χρειαζόμαστε αυτή την δημιουργικότητα. Ακόμη κι αν κάποιες μαμάδες δεν ασχολούνται για δική τους ευχαρίστηση, την χρειάζονται για το παιχνίδι με τα παιδιά τους. Τα οποία όλο και θέλουν κάτι νέο και ενδιαφέρον. 🙂
Η ανησυχία της Ρούμπι. Εκδόσεις Ψυχογιός
Έχεις παρατηρήσει ότι κοντεύουν να γίνουν ποινικό αδίκημα τα δύσκολα συναισθήματα; Είπαμε. Να είμαστε αισιόδοξοι και θετικοί, αλλά επέτρεψέ μου να πω, ότι δεν έχει ιδέα από αισιοδοξία και θετικότητα κάποιος, αν δεν ξέρει και την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η Ρούμπι είναι μια χαρά, κεφάτη και ανέμελη, μέχρι που δίπλα της αρχίζει να ζει κάτι περίεργο, που λέγεται Ανησυχία. Κι όσο ανησυχεί για την Ανησυχία η μικρή μας, τόσο αυτή γιγαντώνεται. Στο τέλος, μαθαίνει ότι μικραίνει τόσο που εξαφανίζεται, αρκεί να της φερθείς, όπως της…αξίζει. 🙂 Αποδοχή συναισθημάτων χωρίς εξαιρέσεις, παιδιά. Αυτή είναι η αρχή της λύσης, απ’ ό,τι φαίνεται.
Ξέρω, ότι απουσιάζουν πολλά σπουδαία βιβλία, θυμόμουν συνέχεια κι άλλα όσο έγραφα. 🙂 Σίγουρα όμως, αυτή η λίστα, έχει βιβλία που με κάνουν να θέλω να τα διαβάζω ξανά και ξανά. Κάτι μου δίνουν, μου θυμίζουν, μου τσιγκλάνε. Έχουν και αυτή τη μαγεία της αμεσότητας και της απλότητας οι παιδικές εκδόσεις. Υπάρχει τρόπος να μιλήσεις για όλα σε όλους. Αρκεί να έχεις ευαισθησίες και λεπτότητα και ευγένεια ψυχής και να μπορείς να ντύνεις με λέξεις, όσα σου λέει εκείνη.
Εντάξει, “έκλεψα”. Σου ανέφερα 11 βιβλία. 🙂 Σου είπα. Ήταν δύσκολη η επιλογή.
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
