Θυμάμαι που κάποια στιγμή, μια μαμά που γνωρίζω, έγραψε στα social media, πως δεν δέχεται ως μητέρα να ακούσει από τα παιδιά της ότι βαριούνται.
Η πρώτη αυθόρμητη κατάσταση του μυαλού μου βρέθηκε χωρίς υπερβολή σε σημείο σοκ. Θεωρώ τόσο σπουδαίες και παραγωγικές τις φάσεις που ως παιδί ένιωσα βαρεμάρα, που αλήθεια δεν μπορούσε να χωρέσει στο κεφάλι μου, ότι υπάρχουν άνθρωποι, που δεν το βλέπουν έτσι. Και εννοείται είναι δικαίωμά τους. Αυτή ήταν η δεύτερη κατάσταση του μυαλού μου. 🙂 Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούσε αυτή η μαμά και κάθε άνθρωπος που έχει ίδια ή παρόμοια άποψη.
Μου έκανε τόση εντύπωση όμως όλο αυτό. Άρχισα να σκέφτομαι, πως έχουμε “καταφέρει”, να ανήκουμε σε μια γενιά γονιών που δεν αφήνει κανένα χρόνο “χαμένο”. Ούτε για εμάς, ούτε για τα παιδιά μας.
Το φοβερό είναι ότι τελικά, αυτός ο χρόνος, όταν δεν χωράει πουθενά την βαρεμάρα, γίνεται στα αλήθεια σε ένα βαθμό χαμένος!
Δεν μιλάω ως ειδικός. Έχω υπάρξει όμως παιδί, όπως όλοι μας και έχω δει τα αποτελέσματα των βιωμάτων μου, είμαι όμως και μαμά και βλέπω την επίδραση της βαρεμάρας στα δικά μου παιδιά.
Αλλά, αν το ψάξεις, θα δεις ότι πλέον και οι επιστήμονες χτυπάνε καμπανάκια. Η βαρεμάρα είναι αναφαίρετο δικαίωμα μικρών και μεγάλων, αλλά και τεράστια ευκαιρία εξέλιξης.
Να πω καταρχάς, ότι είναι σημαντικό ως γονείς να παίζουμε με τα παιδιά μας, να τους δώσουμε ερεθίσματα, να βρούμε κάτι νέο να κάνουμε μαζί τους. Εγώ είμαι αυτή που έγραψε, 71 τρόπους να περάσουμε καλά μαζι τους, άρα μέσα είμαι, συμφωνώ. Αλλά δεν τρελαίνομαι να τα κάνω όλα μαζί, ούτε καν 1 κάθε μέρα πολλές φορές. Είμαι μαμά, όχι ανιματέρ! Δεν νιώθω ότι προσφέρω στα παιδιά μου το καλύτερο, όταν εγώ έχω φροντίσει κάθε φορά από πριν τι θα κάνουν και με τι θα ασχοληθούν. Χρειάζονται χώρο, να ανακαλύψουν μόνα τους, τι θέλουν να κάνουν και ποια ασχολία θα είναι αυτή η νέα, που θα τους ανανεώσει το ενδιαφέρον. Μόνα τους. Βοηθά στην αυτοπεποίθηση, στο να γνωρίσουν τις προτιμήσεις τους και βοηθά στο να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και ευθύνες. Είναι δική τους ευθύνη να περάσουν καλά. Τα ίδια πρέπει να έχουν την δύναμη να καθορίσουν τη ζωή τους και όχι κάποιος άλλος. Ναι, από τη χαζοασχολία θα ξεκινήσει αυτή η εκπαίδευση, για να μπορούν μεγαλώνοντας, να εφαρμόσουν αυτόν τον τρόπο δράσης και στα σημαντικά και δύσκολα.
Photo by Toa Heftiba on Unsplash
Αν υπάρχουν δύο στοιχεία που καθόρισαν στην παιδική μου ηλικία την γέννηση της δημιουργικής πλευράς του χαρακτήρα μου και της εφευρετικότητάς μου, είναι η βαρεμάρα και η έλλειψη πολλών πραγμάτων και μέσων, που θα μου διευκόλυναν τη ζωή. Η πίεση δηλαδή που ασκεί το “βρες τώρα τι θα κάνεις” στην πρώτη περίπτωση και η πίεση του “βρες πώς θα το κάνεις” στη δεύτερη. Αυτά μου έδωσαν απίστευτα πολλά εφόδια, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με καλλιτεχνικές ασχολίες και ενδιαφέροντα, αλλά στις επιχειρήσεις που έχω εργαστεί, στα προβλήματα της ζωής μου, στις σχέσεις μου με τους άλλους, στον τρόπο που εκφράζομαι…παντού!
Όταν ήμουν παιδάκι, τα παιχνίδια στο δωμάτιό μου ήταν πραγματικά ελάχιστα. Είχα το καλοκαίρι, αν και όχι μόνο τότε, άπλετο χρόνο να βαρεθώ. Παίζαμε τα απογεύματα κάτω στη γειτονιά με τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά οι υπόλοιπες ώρες, δεν γέμιζαν εύκολα. Άσε που τότε, δεν ήθελα με τίποτα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία. Αυτή η αγάπη ήρθε για μένα πολύ αργότερα.
Σε εκείνες τις κενές ώρες, άρχισα να γνωρίζω εκείνο το μικρό κοριτσάκι. Τότε ήταν που έγινα, daydreamer που λέμε. Το μυαλό μου δεν ήταν απασχολημένο με κάτι. Ήταν ελεύθερο να πάει, όπου νομίζει. Όσο είμαστε ζωντανοί, είναι προγραμματισμένο να ψάχνει μια σύνδεση με κάτι. Είναι λογικότατο, η σύνδεση που θα κάνει, να είναι με κάτι που έχουμε μέσα μας.
Με το να “ονειρεύεσαι” και να ” ταξιδεύεις”, κοιτώντας το ταβάνι, καταφέρνεις να ανακαλύψεις πολλά πράγματα.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Για παράδειγμα, τα συναισθήματά σου. Τα ανακαλύπτεις εκεί στην ησυχία σου, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Κάνουν ένα “τσουπ!” και να’ τα μπροστά σου. Τα επεξεργάζεσαι, σε προκαλούν να κάνεις κάτι. Αυτή είναι καλύτερη γνωριμία με τον εαυτό μας, παραγωγική και δημιουργική διαδικασία και τελικά σε οδηγεί στη δράση και στην έκφραση. Απίστευτο κέρδος!
Δημιουργικότητα στον τρόπο που σκέφτεσαι. Όταν το μυαλό περιπλανιέται, κάνει αυθεντικές σκέψεις. Η αυθεντικότητα είναι το πρώτο βήμα για οποιαδήποτε δημιουργική διαδικασία. Κάπου είχα διαβάσει για μια έρευνα που είχε γίνει από ψυχολόγους. Είχαν δώσει σε ομάδες ατόμων κάποιες βαρετές ασχολίες, κάθε ομάδα είχε άλλη. Εκείνη με την πιο βαρετή, ήταν αυτή που σκέφτηκε όταν της ζητήθηκε, τις πιο δημιουργικές ιδέες για τα ποτήρια μιας χρήσης.
Τις προτιμήσεις σου και τις επιθυμίες σου. Η αγάπη μου για τη διακόσμηση, οι ιδέες για καλύτερη οργάνωση στο χώρο, η τάση μου να βρίσκω νέα χρήση σε κάτι που ήδη έχω ή η τάση να βρίσκω πώς θα φτιάξω αυτό που χρειάζομαι ή θέλω, χωρίς να το έχω έτοιμο ή χωρίς budget, τότε γεννήθηκε. Αναφέρομαι πρώτα σε μένα, αντί στα παιδιά μου,επειδή ξέρω πώς η παιδική βαρεμάρα επηρέασε τελικά την μετέπειτα ζωή μου. Όλοι ως παιδιά προφανώς έχουμε ανάλογες ιστορίες, αν το καλοσκεφτούμε.
Το πατρικό μου ήταν ένα πολύ μικρό σπίτι, που δεν είχε καν ξεχωριστό παιδικό δωμάτιο. Ήταν ψιλοενιαίος χώρος με το σαλόνι. Σε αυτό το δωμάτιο ζούσαμε ήδη 3 παιδιά. Αργότερα ήρθε και 4ο. Η κουζίνα ήταν προφανώς μια πολύ μικρή κουζίνα, τι να πρωτοχωρέσει και πώς να εξυπηρετήσει τη μαμά μου.
Ε, εγώ “τρωγόμουν” μέσα μου. Κάθε φορά που είχα χρόνο στο σπίτι, με θυμάμαι να ψάχνω να βρω τρόπο να αξιοποιήσει η μαμά κάθε χώρο της κουζίνας, να αλλάξω διακόσμηση, να γίνει πιο παιδικό το δωμάτιο ή αργότερα πιο εφηβικό, αλλά να ταιριάζει και με το σαλόνι που ήταν συνέχεια του χώρου, αλλά να είναι καλό και για κορίτσια και για αγόρια, αλλά να βοηθάει και τη μαμά να χωρέσει κάπου τα πράγματά μας, γιατί είχαμε μόνο μία ντουλάπα στο σπίτι…Δύσκολο το projectάκι. Ε, όλο αυτό ήταν ίσως, ό,τι καλύτερο μου συνέβη στην παιδική μου ηλικία.
Ξεπετάχτηκε μια προφανώς έμφυτη τάση και κλίση, αλλά οι δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω για την εφαρμογή της, με έσπρωξαν πιο πέρα. Με έκαναν εφευρετική. Το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται τα πιο κουλά πράγματα, για να πετύχει το στόχο του. Ούτε περιοδικά για έμπνευση είχαμε, ούτε κάποιο pinterest της εποχής, ούτε καν ψυχαγωγικές τηλεοπτικές εκπομπές που να βοηθούν, να κλέψουμε καμιά ιδέα από τα πλατό. 😀 Ήταν λευκό χαρτί το μυαλό. Επειδή έλεγα όλα τα ανορθόδοξα για τότε στη μαμά, συχνά άκουγα ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Να σημειωθεί ότι όλα τα κουλά που έλεγα, κάποια χρόνια μετά έγιναν ΟΙ τάσεις. Άρα, χωρίς να το γνωρίζω τότε, είχα όχι μόνο καινοτομία στη σκέψη μου, αλλά και διορατικότητα. Αυτά τα στοιχεία, είναι σημαντικό να κάνουν την εμφάνισή τους στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, για να μπορούν αργότερα να καλλιεργηθούν. Ακόμη και αν δεν είναι αρχικά συνειδητή απόφαση. Επειδή λοιπόν, δεν ήταν τότε αποδεκτές οι ιδέες μου, δεν σταματούσα να αναζητώ κάτι καλύτερο. Πόση δημιουργική τροφή μπορεί να κρύβει όλο αυτό λοιπόν για ένα παιδί;
Photo by Kristin Brown on Unsplash
Τότε, άρχισα να γράφω! Παρ’ όλο που δεν άνοιγα βιβλία όπως σου είπα, είχα ανάγκη να ζήσω κάτι έξω από μένα. Το έκανα με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν ο γραπτός. Ξεκίνησα μια ιστορία μυστηρίου για παιδιά, μια άλλη ιστορία που μου τη θύμισε η μαμά μου τελευταία, ημερολόγιο και λίγο αργότερα, παρέα με μια φίλη θεατρικό έργο. Το οποίο ανεβάσαμε κιόλας στην ταράτσα του σπιτιού μου!
Ο δεύτερος τρόπος ήταν κάνοντας την ηθοποιό. Όποια ωραία ταινία έβλεπα, ξαναπαιζόταν μπροστά από τον καθρέφτη. Στα κρυφά πάντα. Άρα, εξασκούσα μνήμη, μάθαινα να μπαίνω στη θέση κάποιου άλλου, να εκφράζομαι.
Ακόμη και η αγάπη μου για τα πικ νικ, πάνω στη βαρεμάρα γεννήθηκε! Δεν καθόρισε τίποτα θα μου πεις. Ναι, οκ… Αλλά και όχι. Το ” αχ, βαριέμαι”, οδηγεί με ένα τρόπο και στο τι μου λείπει τώρα. Στο ανικανοποίητο. Εγώ ήθελα ως μαθήτρια δημοτικού, να πάρω τις φίλες μου να οργανώσω κάτι ωραίο, χωρίς ούτε έναν γονιό στο χώρο. Τα σπίτια μας δεν μου έκαναν. Ούτε η παιδική χαρά, ούτε τίποτα οικείο. Ήθελα κάτι πιο ανεξάρτητο και κοντά στη φύση. Ε, σκέφτηκα να ετοιμάσω φαγητά, γλυκά, ωραία τσαντάκια, σαν αυτά του πικ νικ, και μουσική και κάτι ωραίο διακοσμητικό….δεν ήξερα τι. Πού θα τα κάναμε όλα αυτά, χωρίς τη συνοδεία γονιού; Α, ήθελα και γκαζόν ή τέλος πάντων κάτι πράσινο. Την “έστειλα” τη μαμά. Ήταν πολύ λογικό στο κεφάλι μου, να πάμε σε διαχωριστική νησίδα τα 7χρονα. Άσχετα που δεν έγινε, -είχα θυμώσει πάρα πολύ όμως που δεν θα καθόμασταν στη διαχωριστική νησίδα της λεωφόρου, no comments- ήταν μάλλον η πρώτη φορά που βγήκε από μέσα μου η επιθυμία να διοργανώνω events, καλέσματα και όλα τα σχετικά. Αλλά και η επιθυμία μου να βρίσκομαι στη φύση. Γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε μόνες μας πιο μακριά και το λίγο πράσινο το έκανα φύση στο παιδικό μυαλό μου. Το συμπέρασμα. Μου έλειπε να γίνω ανεξάρτητη, να κοινωνικοποιηθώ, αλλά με τρόπο που θα πρόσφερα στις φίλες μου φιλοξενία, κεράσματα, δωράκια και χαρά τελικά στα πρόσωπά τους. Μου έλειπε να αναλάβω κάτι που θα το φτιάξω από το Α ως το Ω.
Αν δεις όλα τα προηγούμενα, είναι ξεκάθαρο ότι με το να κοιτάει ένα παιδί το ταβάνι, δημιουργεί όνειρα και βάζει στόχους.
Η βαρεμάρα με οδήγησε στο να παρακαλάω τη μαμά μου να της πλένω τα πιάτα και να σιδερώνω. Το δεύτερο, ανεξήγητο αν με ρωτάς σήμερα. 😀 😀 Άρα, έγινα πιο συμμετοχική μέσα στο σπίτι και τις υποχρεώσεις του, έγινα εθελόντρια της μαμάς. Με δική μου θέληση. 😉
Στα παιδιά μου, βλέπω επίσης το αποτέλεσμα της βαρεμάρας. Τα οποία, θα ήθελα να βαριούνται περισσότερο, εδώ που τα λέμε. Είναι πιο δύσκολο να βιώσει ατελείωτη βαρεμάρα σήμερα ένα παιδί. Ανοίγει τηλεόραση, βλέπει tablet, παίζει video games, έχει του κόσμου τα παιχνίδια, περιορισμένη ελευθερία σκέψης. Το βρίσκω τρομακτικό.
Η Δωροθέα έχει φτιάξει άπειρες φορές ατελείωτα χειροποίητα δωράκια για τις δασκάλες της και τους συμμαθητές της ή τους συγγενείς. Απλά επειδή βαριόταν και ένιωσε ότι θέλει να προσφέρει κάτι σε αυτούς που αγαπά! Δεν έχω επέμβει καμία φορά. Μπορεί να είναι ό,τι να’ναι, ακόμη και να μη βγαίνει νόημα τι έχει φτιάξει. Πραγματικά. Αλλά στο τέλος λάμπουν τα μάτια της, μιλάει με ενθουσιασμό, καμαρώνει, ασχολείται με τη συσκευασία και ανυπομονεί να το προσφέρει.
Ο Στέφανος πολύ συχνά όταν βαριέται, σκέφτεται τι γλυκό να φτιάξει. Αυτοσχεδιάζει στο μυαλό του. Μας ετοιμάζει διάφορα και πειραματίζεται. Προσφέρει και αυτός, για να δώσει χαρά.
Τώρα που το θυμάμαι, λίγο μικρότερος, ήθελε να διαβάσει ένα κόμικ αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε. Τελικά έφτιαξε το δικό του. Δίπλωσε Α4 χαρτιά στη μέση και με ένα μολύβι σχεδίασε, πρόσθεσε κείμενα…όλα κανονικά!
Τα παιχνίδια με τα τουβλάκια, έχουν βγάλει στη Δωροθέα μια τάση να δημιουργεί φανταστικά και πρωτότυπα σπίτια, ενώ στον Στέφανο εγώ βλέπω κυρίως την δυνατή του μνήμη και την υπομονή να ασχοληθεί με το πιο μικροσκοπικό κομματάκι, αλλά και την επιθυμία να φτιάξει κάτι δύσκολο.
Η Δωροθέα από μωρό έως και τώρα, δημιουργεί στο σπίτι ένα χάος. Πραγματικό χάος. Αν αφήσω στην άκρη την τρέλα και την απόγνωση που νιώθω η καημένη μάνα, βλέπω ότι τελικά για το παιδί όλο αυτό είναι δημιουργική διαδικασία. Τα καπάκια της κατσαρόλας μπορούν να βρεθούν στην κρεβατοκάμαρα και τα χρωματιστά λαστιχάκια που είχα στο γραφείο, διάσπαρτα κάπου, αλλά για εκείνη αυτό το χάος έχει μια λογική στο κεφάλι της και το ονομάζει παιχνίδι.
Προφανώς μπορώ να συνεχίσω να γράφω για ώρες και προφανώς έχω ξεχάσει σπουδαία πράγματα που έκαναν μέσα από το “βαριέμαι”. Έτσι γεννιόμαστε όλοι μας. Έτοιμοι να δημιουργήσουμε. Αρκεί να υπάρχει ελεύθερος χώρος!
Αφήστε τα παιδιά σας να βαρεθούν κι άλλο! Προτρέψτε τα! Είναι αναγκαίο εφόδιο για αυτά. Μη φοβάστε, ότι δεν θα μάθουν να δουλεύουν οργανωμένα μεγαλώνοντας ή να αφοσιώνονται στις λίστες με τα to do της ημέρας. Ίσα ίσα. Όταν ο εγκέφαλος μπει σε διαδικασία ελεύθερης, περιπλανώμενης σκέψης, ξεκουράζει, να το πω απλά, τον μηχανισμό που απαιτεί συγκεντρωμένη, αφοσιωμένη και μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια σκέψη. Πόσες φορές “κολλάει” το μυαλό μας και δεν μας έρχεται μια λύση ή μια ιδέα, αλλά αν παρατήσουμε για λίγο το επείγον και απλά ασχοληθούμε με το τίποτα, τότε ξαφνικά ανάβει το λαμπάκι της έμπνευσης!
Θα κλείσω με μία φράση του Όλιβερ Γουέντελ Χολμς. “Το μυαλό του ανθρώπου έτσι και ανοίξει από μια νέα ιδέα ποτέ δε γυρνά στις αρχικές του διαστάσεις.”.
Ζήτω η βαρεμάρα! 😀
Θα πεις στους φίλους σου να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic ♥
