Είναι η μέρα, που μόλις έχουν γυρίσει τα παιδιά από τις διακοπές, που έκαναν με τον μπαμπά τους. Είμαστε και οι τρεις ενθουσιασμένοι, ανανεωμένοι, μια χαρούμενη, αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα.
Η Δωροθέα μου ζητά να παίξουμε, να γαργαληθούμε, να μιλήσουμε, αλλά όλα στο κρεβάτι μου. Που σημαίνει άπειρες αγκαλιές, φιλιά και…ατάκες! 🙂
Πρώτα, «έπιασε» τα κομπλιμέντα. Πολλά όμως! Σε ύποπτο βαθμό. 😀 Εκτός ότι έμαθα πως , σύμφωνα με εκείνη (αντικειμενικός κριτής! :P) είμαι γυναικάρα και το σώμα μου είναι φρούριο! (έτσι ακριβώς το είπε, ναι ναι…άλλη φορά η εξήγηση), ξεκίνησε μια συζήτηση από αυτές που λατρεύω και δεν θέλω να ξεχάσω.
via https://hillergoodspeed.tumblr.com/post/183249477140/okay-this-one-is-about-being-carried-away-by
-«Μαμά, έχεις αναμνήσεις που δεν θες να ξεχάσεις;»
-«Φυσικά! Πρόσφατες και παλιές. Πάρα πολλές!»
-«Περίμενε τότε!» (κάνει κινήσεις με τα χεράκια της) «Τσακ! Κατέβασα κάτι μπαλόνια για τις αναμνήσεις.»
-«Δηλαδή; Θα τις βάλω εκεί μέσα;»
-«Ναι, μία σε κάθε μπαλόνι.»
-«Κοίτα, κοίτα!» Σειρά μου για κάτι κινήσεις με τα χέρια. «Κρατάω ήδη μερικές! Κι αν σπάσουν, τι θα κάνω κοριτσάκι μου;»
-«Είναι μικρό μαμά και δεν σπάει. Εσύ τα βάζεις στο μυαλό σου κι αν πάει να φύγει κάποιο, το τραβάς ξανά κάτω.»
-«Μου αρέσει πολύ η σκέψη σου! Τι ωραία! Γέμισε το μυαλό μου μπαλόνια που μου θυμίζουν, ό,τι και όποιον με κάνει να νιώθω ό,τι θέλω να μείνει αξέχαστο!»
-«Πώς το σκέφτηκες βρε Δωροθεάκι μου;»
-«Μμ… δεν ξέρω. Αλλά θυμάμαι κιόλας, που μου είχες μάθει για τις στενοχώριες. Κάθε μία που έχω, να την βάζω σε μια σακουλίτσα και να την πετάω στα σκουπίδια. Έτσι, αδειάζει το μυαλουδάκι από αυτή και γλιτώνουμε τα περιττά.»
-«Ναι, καρδιά μου! Έτσι σου είχα πει. Έχουμε περιττές, μικρές στενοχώριες και αν τις κρατάμε μαζί μας, βαραίνουμε πολύ. Πού να βρεθεί τόσος χώρος; Αν όμως τις πετάμε στα σκουπίδια, ξεχωρίζουμε ποιες στενοχώριες έχουν σημασία. Αν λοιπόν, έχει μείνει κάποια εκεί, χωρίς να είναι ακόμη η ώρα της να πεταχτεί, την κρατάμε για να τη γνωρίσουμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μαζί της. Μέχρι να φύγει και αυτή ή να γίνει κάτι άλλο.»
–«Είδες; Έτσι θα το σκέφτηκα.»
-«Εσύ μικρή μου, είδες τι σπουδαίο μου έμαθες σήμερα;»
-«Τώρα ξέρεις τι να κάνεις με τις αναμνήσεις σου μανούλα μου γλυκιά.»
via https://society6.com/
Θα σου έλεγα περισσότερα, όπως συνηθίζω άλλωστε η πολυγραφού (από το πολυλογού βγαίνει :P), αλλά στο ένα χέρι κρατάω κάτι…μπαλόνια και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο γράψιμο.
Το οποίο γράψιμο, βάζω αυτή τη στιγμή που μιλάμε, σε ένα νέο μπαλονάκι και θα το προσέχω ιδιαίτερα. Από τη μια, γιατί είναι κάτι νέο και σπουδαίο που έμαθα από τα παιδιά μου. Από την άλλη, γιατί «έτυχε» να είναι το νούμερο 17 αυτής της στήλης. Και τι μας νοιάζει θα μου πεις. Εσένα όχι. Για μένα όμως το 17 δεν είναι τυχαίο, έχει συμβολισμό, οπότε…θα του αφοσιωθώ ♥Να περνάς καλά, να προσέχεις εσένα και τρέχα, να γεμίσεις μπαλονάκια ξεχωριστών αναμνήσεων! ♥
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει (έλεγε πια) ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την άκουγα τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και την έλεγε με πάθος ? Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
