Φαντάζομαι ότι, έχω μια υπερδύναμη κι εγώ. Απλά, καθημερινά πράγματα δηλαδή 😛 και δεν είναι ότι είμαι αόρατη ή ότι πετάω.
Αλλά ότι, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω σε ένα σκοτεινό, μακρόστενο δωμάτιο. Εκεί βρίσκονται οι άνθρωποι, να κοιτούν προς τον τοίχο, δίπλα ο ένας στον άλλο. Και κάθε φορά που πλησιάζω κάποιον, με ένα άγγιγμά μου στον ώμο τους, ανάβει μπροστά τους στον τοίχο μια νέον προβολή.
Αυτή, απαντάει για εκείνους, χωρίς περιθώριο λάθους, ποια είναι η αλήθεια της ψυχής τους και ποια τα πιο βαθιά τους θέλω.
Για να μην μπορέσουν να πουν ξανά ότι δεν γνωρίζουν, για να μη διστάσουν ξανά στιγμή απέναντι στις αλήθειες τους τους, για να μην μπορούν να πουν για αυτές λιγότερα ή περισσότερα, ομορφότερα ή άδικα και σκληρότερα λόγια.
Αλλά επειδή με τους ανθρώπους ποτέ δεν ξέρεις -μπορεί και πάλι να μείνουν παράλυτοι θεατές-, θα μπορούσα να απλώσω το χέρι μου, να τραβήξω την αποτυπωμένη αλήθεια και να την ακουμπήσω στο κεφάλι τους.
Και θα μου πεις, γιατί όχι στην καρδιά; Γιατί αν υπηρετούσαν αυτή κυρίως, δε θα τους ήταν χρήσιμη η υπερδύναμή μου.
Πριν 3 περίπου χρόνια, ένα δύσκολο για μένα βράδυ, ανέβασα αυτή την σκέψη μου στο facebook. Την Κυριακή που μας πέρασε, βρέθηκα για πρώτη φορά στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Να πας. Βρήκα αρκετά έργα τουλάχιστον ενδιαφέροντα.
Ανάμεσά τους, υπήρξε και ένα έργο που προσωπικά με συγκίνησε πάρα πολύ.
Ο καλλιτέχνης είναι ο γλύπτης Θόδωρος και ο τίτλος του έργου είναι Χειρισμοί-Αντιθεαματικά.
Πέντε παρατεταγμένες οθόνες, που θυμίζουν τηλεόραση.
Πάνω στα τούλινα υφάσματα, υπάρχουν γραμμένες φράσεις. Τυχαία, στάθηκα μπροστά στη μία, που λέει «Μην κοιτάζετε-Προβάλλετε τα οράματά σας.». Να σου πω κάτι; Δεν κατάφερα να δω τις υπόλοιπες. Σταμάτησαν τα πάντα γύρω μου. Όπως διάβασα, με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης μας καλεί, από δέκτες μηνυμάτων να γίνουμε πομποί- παραγωγοί οραμάτων, ενεργοποιώντας τη φαντασία μας πέρα από επιβαλλόμενα πλαίσια.
Πριν προλάβω να επεξεργαστώ την πληροφορία, είχα βουρκώσει. Πράγμα, που πολύ μα πολύ σπάνια θα μου συμβεί σε ένα μουσείο. Βούρκωσα, γιατί ήταν σαν να είχα βρεθεί εγώ, σε εκείνη την σκοτεινή αίθουσα, κοιτώντας στον τοίχο την δική μου νέον προβολή. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα. Απλά, μου ήρθε ακαριαία στο μυαλό εκείνο το fb post. Ένιωσα μπροστά στο έργο, απίστευτη επιβεβαίωση και σιγουριά για τη δική μου αλήθεια και τις δικές μου βαθύτερες επιθυμίες.
Κάτι που γνωρίζω εδώ και λίγα χρόνια και ελπίζω και εύχομαι, να είμαι τυχερή και να θέλει η ζωή να τις απολαύσω. Έχω κάτι όνειρα, τόσο παιδιάστικα και χαζά ίσως για κάποιους. Αλλά για μένα, αυτά έχουν πολλή πληροφορία σε δεύτερη ανάγνωση και όλη την ουσία της ζωής από πίσω. Μια ωραία τρέλα και ένα μεγάλο μοίρασμα προς πολύ κόσμο.
Μου έκανε και κάτι σαν σημάδι για μένα, γιατί οι σκέψεις των τελευταίων βδομάδων είχαν συσχετισμό με όλα αυτά. Επιπλέον, θυμήθηκα ότι στην αρχή αυτής της χρονιάς, έκανα ένα life coaching workshop που κάνω κάθε χρόνο εκείνη την εποχή. Είναι κάτι σαν στοχοθεσία, χωρίς να είναι αυτό. Είναι μια πυξίδα. Όσοι με παρακολουθούν και στα social media, ξέρουν. Η αγαπημένη Νικόλ λοιπόν, η coach δηλαδή, λίγες μέρες πριν το workshop έστειλε στο email μια ερώτηση, ξεχωριστή και τυχαία σε κάθε συμμετέχουσα. Είναι ας πούμε η εισαγωγή και η αρχή της μεθοδολογίας, ώστε να βρεθεί η προσωπική ετήσια πυξίδα. Η ερώτηση που έπρεπε να απαντήσω εγώ, ποια λες ότι ήταν. Τίποτα τυχαίο βρε παρεάκι. “Αν ξυπνούσες αύριο με μια υπερδύναμη, ποια θα ήθελες να είναι αυτή?”.
Ίσως φέτος έχει ξεκινήσει το ταξίδι της εκπλήρωσης. Η ροή των πραγμάτων θα το δείξει. Πάντως κάτι γίνεται με αυτό.
Ένα απόφθεγμα που έχω διαβάσει λέει «Η τέχνη και η αγάπη είναι το ίδιο πράγμα. Είναι η διαδικασία του να βλέπεις τον εαυτό σου σε πράγματα που δεν είναι εσύ.» Το έχει πει ο Chuck Klosterman. Μάλλον, γι’ αυτό κάποιοι νιώθουμε και τα δύο σαν καταφύγιο και σαν απελευθέρωση. Εγώ ας πούμε, γιατί βρίσκω την ευκαιρία, να ενεργοποιήσω και να υπηρετήσω κάποια από αυτά τα 1.000 πράγματα που λέω ότι είμαστε όλοι μέσα μας.
Θα μου πεις, ο Pablo Picasso δεν το έθεσε εύστοχα με το «Ο σκοπός της τέχνης είναι να ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινότητας από τις ψυχές μας.»; Αμέεε! Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω.
Εσύ; Αν είχες μια υπερδύναμη, ποια θα ήθελες να είναι; Και αν σε έβρισκα σε εκείνη την σκοτεινή αίθουσα δωματίου, τι νιώθεις ότι θα έδειχνε η δική σου νέον προβολή;
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
