Για Την Αδερφή Μου.

21 Ιουλίου 2014

Στην οικογένεια είμαστε 4 αδέρφια. Πρόσφατα, μια φίλη μου είπε ότι δεν τα αναφέρω στο blog. Δεν έχει τύχει, παρά ελάχιστες φορές είναι η αλήθεια. Εξάλλου, αν και μοιράζομαι και προσωπικές στιγμές σε αυτό το blog, δεν είναι η βασική του ιδιότητα. Ή η μοναδική του τέλος πάντων.

Αυτή η ανάρτηση είναι γεμάτη αναμνήσεις και ευχές.

Θα φεύγουν οι λέξεις στο πληκτρολόγιο και θα είναι όλες αφιερωμένες σε εκείνη. Τη συνάντησα για πρώτη φορά όταν ήμουν 2 ετών και από τότε την κουβαλώ μαζί μου. Στο μυαλό και στην καρδιά. Η μικρή και μοναδική αδερφή μου.

Οι διαφορές μας εμφανείς. Έχουμε κάτι κοινό, αλλά είμαστε τόοοσο αλλιώτικες.

Εκείνη μελαχρινή, εγώ καστανή.

Εκείνη να μαυρίζει σα σοκολάτα το καλοκαίρι κι εγώ να παραμένω πάντα παγωτό βανίλια. Άντε καραμέλα 😛

Εκείνη κυκλοφορεί με ίσια μακριά μαλλιά, λεπτή τρίχα, λιπαρά.

Εγώ με σπαστό, προς το κοντό συνήθως μαλλί. Χοντρή τρίχα, σίγουρα όχι λιπαρή.

Αν απαριθμήσω τις διαφορές μας σε όλα τα επίπεδα, θα χαθώ 🙂

Αλλά αυτή η ανάρτηση, είναι εδώ για άλλο λόγο. Ξέρεις, σαν ενήλικη στους κύκλους γνωριμιών μου, όποτε κάποιος μάθαινε ότι έχω μια αδερφή η πρώτη φράση που άκουγα ήταν «Φαντάζομαι πόσο δεμένες είστε!». Αμέσως, πάντα σκεφτόμουν ότι, αν με αυτό εννοούσαν δυο κορίτσια που λένε όλα τα μυστικά τους, που είναι οι καλύτερες φίλες, που συμφωνούν σχεδόν πάντα, που έχουν κοινές παρέες, που περνάνε χρόνο μαζί με κάθε ευκαιρία, που ταιριάζουν τα γούστα τους, που συμπεριφέρονται παρόμοια…τότε όχι. Είμαστε κατά τύχη μαζί.

Αν όμως αυτή η φράση κλείνει ανάμεσα στα γράμματα, αυτά που θυμάμαι ισχυρότερα και τη σημασία τους, τότε ναι, είμαστε απόλυτα δεμένες.

Θυμάμαι να είμαστε μικρά παιδιά, Τετάρτη στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς με τη μαμά. Έχουμε τσακωθεί και ένας κύριος πίσω από ένα πάγκο, χωρίς να ξέρει ρωτάει αν αγαπιόμαστε. Λέω «φυσικά!» σχεδόν πειραγμένη. Δεν θυμάμαι αν σχολίασε κάτι η μαμά μου για τον καυγά ή τι ακριβώς ειπώθηκε, αλλά θυμάμαι σαν τώρα που έκπληκτη και θυμωμένη σχολίασα «Μα, τσακωνόμαστε και κρατάει πάντα ένα λεπτό! Φυσικά και αγαπιόμαστε!! Δεν μπορώ να μην την αγαπάω».

Θυμάμαι ότι εγώ που ήμουν το καλύτερο παιδί, μόνο εκείνη χτύπησα κάποια κωλομέρα που με κάνει να ντρέπομαι.

Θυμάμαι ότι αυτή η ανάμνηση ξεπήδησε στα καλά καθούμενα πριν κάποια χρόνια στο κεφάλι μου. Ήμουν ολόκληρη γυναίκα, παντρεμένη και κλαίγοντας την πήρα τηλέφωνο να της ζητήσω συγνώμη.

Θυμάμαι που με φώναξε η δασκάλα της όταν εκείνη πήγαινε Γ’ Δημοτικού να μου εκμυστηρευτεί όχι ένα ψέμα της αδερφής μου, αλλά ολόκληρο φωσκολικό σήριαλ. Της το πούλαγε για καιρό πριν την πάρει είδηση. Το κόνσεπτ ήταν ότι η μάνα μου η άκαρδη δεν την άφηνε δήθεν να διαβάσει. Τύπου την έβαζε να σιδερώνει και άλλα τέτοια. 😀 Με προειδοποίησε να την συμμορφώσω, για να μη φωνάξει τη μαμά μας στο σχολείο. Στο δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, η αδερφούλα μου μαζί με την κολλητή της με είπαν με λίγα λόγια ξενέρωτη, καθόλου μοντέρνα και μου έβαλαν το ηθικό δίλημμα…κακή αδερφή για το χατήρι μιας δασκάλας και μιας μαμάς ή καλή αδερφή για να θεωρηθώ μοντέρνα με τη βούλα των 2 κριτών φίλων του Πινόκιο; Ε, ε; 😛

Θυμάμαι που το έσκαγε με ένα φίλο της και πήγαιναν να συναντήσουν την Ευρυδίκη, τον Αλκαίο και τον Δάντη τότε που ήταν νούμερο ένα οι επιτυχίες τους. Αυτό το “Good girls go to heaven, bad girls go everywhere.” για εκείνη έχει ειπωθεί. 🙂 Μάντεψε ποια διάβαζε στο σπίτι. Τι χαζή που ήμουν sis!

Θυμάμαι που φλερτάραμε καλοκαίρι σε κάμπινγκ με κάτι Ιταλούς. Μπορεί να μας περνούσαν και εκατό παιδικά χρόνια. Γιατί, ακόμη και αν ήταν 7-8, για την ηλικία μας αυτές οι διαφορές ήταν γιγάντιες.

Θυμάμαι που ήμουν στη Β δημοτικού και πιο ντροπαλό/φοβισμένο παιδί από μένα δεν υπήρχε. Στην ουσία ήμουν θύμα bullying. Όμως, στο κτίριο συστεγάζονταν τα νηπιάκια. Ήρθε η αδερφή μου στο σχολείο. Το “μυρμηγκάκι” έγινε “λιοντάρι” σε ένα δευτερόλεπτο. Μάζεψα όλη την τάξη μου σε ένα διάλειμμα, μαζί και τους πιο φοβερούς νταήδες του σχολείου, από άλλες τάξεις. Εκείνη δεν είχε ιδέα και ήταν πιο πέρα με τα μικρότερα της αυλής. Τους είπα «Την βλέπετε αυτή; Είναι η αδερφή μου και δεν θα τολμήσει να την ενοχλήσει ποτέ κανείς!». Άρχισαν να με κοροϊδεύουν κάποιοι. Ήμουν μυρμηγκάκι εξάλλου. Αν και ήδη κάποιοι με κοιτούσαν διαφορετικά…σαν να έχω αλλάξει. Απτόητη, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος τους είπα «Ακούσατε τι σας είπα; Αν τολμήσετε να την ενοχλήσετε, θα έχετε να κάνετε μαζί μου!». Το εννούσα τόσο πολύ που όχι δεν ακούστηκε το κιχ, αλλά σε λίγα λεπτά έπαιζαν κυνηγητό μαζί της. Δεν την πείραξαν ποτέ.

Θυμάμαι ένα μεσημέρι καλοκαιριού, που είμασταν όλη η οικογένεια χαλαρή, μικρά κοριτσάκια γελούσαμε με τον μπαμπά, να μου κόβονται τα γόνατα, αλλά κυρίως η ανάσα. Γιατί την πείραξε και δεν της άρεσε και εκείνη αποκρίθηκε με απίστευτη φυσικότητα «Κωλόπαιδο!». Χαχα. Σκέψου ότι το «ρε» ήταν απαγορευμένη λέξη 😛 Περιέργως, το αντιμετώπισε ψύχραιμα ο μπαμπάς. Δεν του το’χα. Ακόμη γελάω όταν το σκέφτομαι.

Θυμάμαι αυτή την αγκαλιά κάτω από το πιο αγαπημένο δέντρο στο πιο αγαπημένο μέρος των παιδικών μου χρόνων. Εκεί ανάμεσα στις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις μου. Σε όλες εκείνες τις μνήμες είναι και εκείνη.

Θυμάμαι τους ηρωικούς καυγάδες μας για τα ρούχα πρωί πρωί. Ω, Θεέ μου γελούσες ή τράβαγες τα μαλλιά σου;

Θυμάμαι κάτι φανταστικά καλοκαίρια στην Εύβοια και ότι όλοι νόμιζαν πως είμασταν πολύ φίλες και μια τρίτη κοπέλα της παρέας την έκαναν για αδερφή της. Τελικά είχε μια πολύ θετική πλευρά αυτό το μπέρδεμα. Τι γέλιο που είχαμε ρίξει τότε!

Θυμάμαι που οι δυο μας και δυο αδερφές συνομήλικές μας, διπλανές μας στο διαμέρισμα αλλά και στο θρανίο δίναμε eurovision show στη γειτονιά κάθε βράδυ. «Και γω σου λέω στοπ! Μη! Ξεκινάμε απ’την αρχή» κόντρα με το «Άσπρο μαύρο όνειρα κάνω» 😀 Άμοιροι γείτονες!

Θυμάμαι που έκανε κάτι που δεν έπρεπε και είπα ψέματα στη μαμά μας ότι το έκανα εγώ. Ενώ ήξερα ότι ακολουθεί τιμωρία. Αν και τελικά η «γάτα» μαμά ήξερε ποια ήταν η ένοχη. Ουφ 😉

Θυμάμαι που ήθελε όλα τα ζωάκια σπίτι μας και εγώ σχεδόν πάντα δεν ήθελα.

Θυμάμαι ένα γατάκι που είχε βρει. Το χαζούλι πήδηξε από την ταράτσα και εκείνη ήθελε να του κάνουμε κηδεία. Έκλαιγε τόσο πολύ! Ήθελα να γελάσω, μου φαινόταν κουλό να κάνουμε κηδεία στη γάτα. Της έκανα το χατήρι και δε γέλασα καθόλου.

Θυμάμαι που περάσαμε για λίγο από το γραφείο που εργαζόμουν, Σάββατο και έτυχε να είναι εκεί δυο συνάδελφοι μου. Τους σύστησα και φεύγοντας μου λέει για τον έναν «Πώς τον είπαμε; Εσύ με αυτόν θα μπορούσες να παντρευτείς». Η απάντησή μου απόλυτα ξεκάθαρη «Τι λες βρε ηλίθια;! Πού το κατάλαβες σε 2′ που τον είδες; Καμία απολύτως σχέση! Αφού μάλιστα προσπαθώ να του τα φτιάξω με μια φίλη μου!» Α!Δεν σου είπα. Μιλούσε για τον Δημήτρη. Χα χα…ποια ήταν η ηλίθια τελικά; Καλά! Μη βιάζεσαι να δείξεις. 😛

Θυμάμαι που με πλήγωσε μια μέρα τόσο που δεν το χώραγε το μυαλό μου και δεν νομίζω να μου είπε συγνώμη. Αλλά διέκρινα πολύ εύκολα τον μοναδικό άνθρωπο στη ζωή μου μέχρι σήμερα, που εξέφρασε τη συγνώμη του με την υπέρτατη -για μένα- πράξη. Ήταν πράξη αληθινής αγάπης.

Θυμάμαι το βλέμμα της όταν έγινα για πρώτη φορά μαμά και με πήγαν να δω τους δικούς μου μαζί με τον νεογέννητο γιο μου. Αυτό το βλέμμα, ήταν 3.000.000 βουβές λέξεις που ούρλιαζαν. Αυτές μου είπαν τα πάντα.

Θυμάμαι πόσο τυχερή ένιωθα όταν έβαζε λάδι στο παιδί μου, στο πρώτο της ανήψι. Βασικά έβλεπα την αγάπη σε ml να απλώνεται στον Στέφανο που έκλαιγε γοερά. Αν και ήταν σε καλά χέρια ο άτιμος. 🙂

Θυμάμαι πώς ούρλιαζα πριν λίγους μήνες όταν πλησίαζε με την πιο όμορφη ανακοίνωση. «Πλάκα μου κάνεις!» και η ιστορία την έκανε στην καρδιά μου μία από τις πιο ανατριχιαστικές φράσεις που έλεγα ουρλιάζοντας ξανά και ξανά. Βλέπεις, θα γίνω για πρώτη φορά θεία. Εκείνη μανούλα!♥

Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να της ετοιμάσω ένα bachelorette party και πώς με γείωσε «Ωχ, δεν θέλω τίποτα. Να μείνουμε στο σπίτι τα κορίτσια πάρα πολύ απλά να βάψουμε νύχια και τέτοια». Μα, να μη μου μοιάσει καθόλου σε κάτι τέτοια! Θα έρθει η στιγμή μου όμως. Χε, χε! 😉

Θυμάμαι πώς συγκινήθηκα πριν λίγες μέρες μόλις την είδα νυφούλα. Λένε πως τον πολιτικό γάμο δεν τον καταλαβαίνεις. Εγώ πάντως τον ένιωσα στο πετσί μου από την πρώτη στιγμή που την είδα. ♥