Λένε, πως έτσι όπως ξυπνήσεις το πρωί της Πρωτοχρονιάς, έτσι θα πάει όλο το έτος. Αυτή θα είναι η αύρα που θα το συνοδεύσει μέχρι τέλους.
Αν είναι έτσι, το περιμένω μεστό το 2015.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι συνειδητοποιημένη ότι με περιμένουν (και) νέοι δρόμοι. Όχι ότι μαντεύω το μέλλον, θα έβγαζα τρελά λεφτά :P, αλλά είμαι σε εκείνο το σημείο της ζωής που με το σακίδιο στην πλάτη, έχω σταματήσει μπροστά σε σταυροδρόμι. Είμαι κάπως λαχανιασμένη και αισιόδοξη και κουρασμένη και ενθουσιασμένη και έτοιμη και φοβισμένη. Αυτό το τελευταίο εκεί που πάει να με σταματήσει, εκεί είναι που με ιντριγκάρει πολύ. Γιατί μου άρεσαν πάντα τα κουτάκια, η τάξη στη ζωή, η ασφάλεια, η σιγουριά. Ή προγραμματίστηκα, έμαθα να μου αρέσουν. Δεν ξέρω. Αλλά τα τελευταία χρόνια, οι εξελίξεις που ερχόντουσαν στη ζωή μου χωρίς τη συναίνεσή μου η μία μετά την άλλη, ήταν ποικίλες και είχαν ένταση. Μου πήραν δεδομένα, συνήθειες, ασφάλεια, ρουτίνα και ένα σωρό άλλα. Εκεί λοιπόν που στο μυαλό μου όλα αυτά ισοδυναμούσαν με καταστροφή, εγώ βρήκα φως. Βρήκα ευκαιρίες, βρήκα μια Σοφία που όλο και παραπάνω έβρισκε τον εαυτό της, που ξεπερνούσε φόβους, που άρχισε να τους προκαλεί καμιά φορά κι από μόνη της και όλα καλά. Όχι απαραίτητα ιδανικά, αλλά καλά. Αυτή η Σοφία, ο εξελιγμένος εαυτός μου, είναι αλλιώς πια. Είμαι αλλιώς πια. Απέκτησα περισσότερη δύναμη, θάρρος, τόλμη, αυτογνωσία πολλή περισσότερη από όση είχα για παράδειγμα πριν μια δεκαετία.
Το τέλος του 2014 με άφησε με την καρδιά και το μυαλό στα χέρια. Να τα κοιτώ πιο ξεκάθαρα από ποτέ, να βλέπω τι τους έχει μείνει ίδιο και τι αλλιώτικο στο πέρασμα των χρόνων. Να τα γυρνώ γύρω γύρω, να τα επεξεργάζομαι με δύο ιδιότητες. Από τη μια αυτή της ιδιοκτησίας και από την άλλη του παρατηρητή. Ξεροκαταπίνω κάθε φορά που το σκέφτομαι… όνειρα, ελπίδες, θέλω, πρέπει, θα μπορούσε, δε θα μπορούσε, θα κάνω, δε θα κάνω, θα πω, δε θα πω, σχέδια, φιλοδοξίες, πληγές, όπλα ψυχής, μαθήματα, παθήματα, ερωτηματικά, ό,τι επιβάλλεται, ό,τι απαγορεύεται… όλα μπροστά. Είναι τρομακτικό. Όχι γιατί όπως θα περίμενα, θα ήταν όλα μπερδεμένα, αλλά επειδή κάποια από αυτά μοιάζουν πολύ ξεκάθαρα. Και απαραίτητα, σχεδόν απαιτητά. Από ποιον; Από εμένα. Για ποιον; Για μένα. Εγώ σε προτεραιότητα. Καιρός είναι.
Βιώνω αδιαμφισβήτητα μια δυσκολούτσικη κατάσταση. Κομμάτι του παλιού μου εαυτού βρίσκεται «στα μαχαίρια» με κομμάτι του νέου. Ξέρεις πώς το εννοώ. Δεν έγινα άλλος άνθρωπος. Η ψυχή ίδια είναι. Αλλά το «ταξίδι» της αν είσαι ανήσυχο και παρατηρητικό πνεύμα, αναδεικνύει περισσότερες γωνιές της. Κι αυτό μπορεί αν είσαι τυχερός (;), να τα αλλάζει όλα.
Αν το κοιτάξει όμως κανείς για λίγο, μόνο από τη θετική και αισιόδοξη πλευρά του, μοιάζει λίγο με μαγεία, ξέρεις. Υπάρχει πάντα λογική εξήγηση για το τρικ, αλλά τη γνωρίζει μόνο ο μάγος και μόνο μετά από πολλή δική του δουλειά γεμάτη επιμονή και προσπάθεια.
Είναι και αυτά τα 39…τα 9άρια των δεκαετιών της ζωής μου, πάντα κάνουν ανακαινίσεις, εργασίες, μετακομίσεις. 😉
Είχα και τον καλικάντζαρο τον ιδιαίτερο… φίλο μου και οι γιορτές άργησαν να με «ντύσουν» με την ατμόσφαιρα τους. Πώς κυλούσαν για μένα οι μέρες; Πολλά γέλια, πολλά κλάματα, πολλές συναντήσεις, πολλές μοναξιές. Πολλά λόγια, καμία λέξη. Πολλά βλέμματα, αλλού γυρισμένα βλέμματα. Διάθεση και ψυχολογία μία πάνω, μία κάτω.
Όλα αυτά μέχρι λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Μετά, άλλαξε το σκηνικό. Δυο τρεις φορές πάνω η διάθεση, μία κάτω. 🙂 Άρχισε να με κατακλύζει μια σιγουριά ότι όσο κι αν δυσκολεύομαι τώρα, όλα μόνο σε καλό θα μου βγουν. Τώρα τι θα μεσολαβήσει στο ενδιάμεσο, τι μάχες θα χάσω και ποιο θα είναι το τίμημα της τελικής νίκης, δε μπορώ να το ξέρω. Καλύτερα. Αν μπορούσα να γνωρίζω, θα έχανα την ευκαιρία να εκτιμήσω κάθε σημάδι του αγώνα. Τι πολεμίστρια θα ήμουν τότε, ε; 😉
Μέσα σε όλο αυτό τον κατακλυσμό συναισθημάτων, υπήρχαν και όλα αυτά τα κανονικά, τα προβλέψιμα και εντελώς απαραίτητα. Αγκαλιές και φιλιά, καβγάδες και ερωτήσεις, εμπιστοσύνη και ευκαιρίες, φίλοι, συγγενείς, αγαπημένοι άνθρωποι που κάτι μοιράστηκα μαζί τους. Πολλά χριστουγεννιάτικα τραγούδια και χορός. 🙂 Υπήρχε η καθημερινότητά μου, η οικογένειά μου, το σπίτι μου.
Στολίσαμε παρέα μικροί μεγάλοι, για να ξεστολίζει η μικρή πότε μόνη της, πότε συντροφιά με το αρχηγόπουλο, τον αδερφό της. Αυτό το μούτρο! 🙂
Θελήσαμε χωρίς υπερβολές, να δημιουργήσουμε μια ζεστή, εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι με μικρούλες λεπτομέρειες, όλες Χριστουγεννιάτικες.
Δεν έφτιαξα μελομακάρονα και κουραμπιέδες ή gingerbread σπιτάκια, γιατί έτσι. Αλλά, δεν έχασα την ευκαιρία να φτιάξω τη βασιλόπιτά μου.
Δε βγήκαμε αρκετά έξω, αφού η μισή οικογένεια ήταν για μέρες άρρωστη, αλλά σε κάθε ευκαιρία είχαμε κόσμο στο σπίτι! Μαγείρευα και ξανά μαγείρευα και «σκάσαμε» από το φαγητό!
Χορτάσαμε λαμπάκια και το τρενάκι του πολικού εξπρές να κάνει κύκλους ξανά και ξανά γύρω από το δέντρο. Ο Στέφανος ήταν σίγουρος ότι θα το ευχαριστιόταν κι ο Άγιος Βασίλης, αφού αυτός ήταν πριν λίγα χρόνια ο αποστολέας του καλύτερου δώρου! 🙂
Την Παραμονή των Χριστουγέννων κοιμηθήκαμε στο σαλόνι στρωματσάδα όλη η οικογένεια. Πόσο μας αρέσει αυτό! Ξυπνάς αλλιώς το επόμενο πρωί και δεν εννοώ από το πιάσιμο!:P
O Άγιος Βασίλης, πήρε το καθιερωμένο γράμμα από τον Στέφανο, αλλά για πρώτη φορά πήρε και αυτό της Δωροθέας! Το οποίο που λες, δεν έλεγε και πολλά. Επικεντρώθηκε στο να συστηθεί, να του πει ότι τον αγαπά και να κάνει μερικές μουτζούρες. Συγνώμη, ένα έργο τέχνης ήθελα να πω! 😛
Το ρίξαμε στο γραμματοκιβώτιο με απίστευτη σιγουριά, τόση που το ένα μας το χέρι το είχαμε- για άγνωστο λόγο- στη μέση! 🙂
Φτιάξαμε γλυκά, παιχνιδιάρικα δωράκια για τα παιδάκια που θα μας έλεγαν τα κάλαντα.
Ώσπου, έφτασε η περιβόητη αλλαγή του χρόνου! Μια ήσυχη βραδιά στην εξέλιξή της, ηφαίστειο όμως στο μυαλό. Κάθε πυροτέχνημα που έβλεπα, ήταν και μια επιθυμία, μια προσδοκία, ένα ερωτηματικό, μια απόφαση. Και βλέπω πολλά πυροτεχνήματα από το παράθυρό μου. 😀
Τη φοβάμαι αυτή τη χρονιά, το ξαναείπα. Αλλά, είμαι και προκλητική μαζί της. Προσπαθώ να την κάνω σύμμαχο, έστω και με την λογική «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Να της αποδείξω ότι, όλα αυτά που θέλω να κάνω, να προσπαθήσω, να δοκιμάσω, είναι η στιγμή μου να τα ζήσω. Όχι άλλες φιλοδοξίες κρυμμένες σε σημειώσεις, κουβέντες και «θα». Όχι άλλες υποθέσεις για ό,τι θέλουν και αισθάνονται οι αγαπημένοι μου άνθρωποι από και για μένα. Όχι άλλα «άστο καλύτερα, μην προκαλείς την τύχη σου». Όχι άλλες μετριότητες, όχι άλλα «θα’θελα, αλλά…». Έχω πολλά «όχι», «φτάνει», «μέχρι εδώ» να πω στον εαυτό μου και μετά στους υπόλοιπους. Ξέρω, μοιάζουν αρνητικά όλα αυτά. Τόσα «όχι» σε τρεις αράδες! Οι παρατηρητικοί όμως και αυτοί που λίγο ή πολύ το έχετε περάσει αυτό το στάδιο, ξέρετε ότι όλα αυτά, είναι η απόφαση ενός τεράστιου «ναι». Στη ζωή γενικά και στην ύπαρξή μας ειδικά.
Από την άλλη ίσως δεν πρέπει να το φοβάμαι καθόλου αυτό το ιδιαίτερο 2015. Επειδή αγαπώ τις ιδιαιτερότητες, επειδή αν μη τι άλλο, το βλέπω, στάσιμη δε θα μείνω. Άρα, θα εξελιχθώ περισσότερο. Καλό είναι αυτό.
Ας επιστρέψω στο ξεκίνημα αυτής της ανάρτησης. Η πρώτη μέρα του χρόνου ήταν πανέμορφη. Αυτό είναι καλό σημάδι. Να δίνεις σημασία στα σημάδια παρεάκι. 😉
Ήταν πανέμορφη, γιατί έμπαινε τόσο όμορφα το φως του ήλιου από τα παράθυρα…και αυτό το προσέχω, το ξέρεις.
Ήταν πανέμορφη, γιατί υπήρχε όμορφη διάθεση και στους τέσσερις της οικογένειας.
Ήταν πανέμορφη, γιατί ενώ το προηγούμενο βράδυ ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω από την κούραση, εκείνο το πρωί ήταν λες μου έκαναν τονωτική ένεση. Ήμουν αναζωογονημένη. Συνειδητοποιημένη για όλα αυτά που σου είπα παραπάνω. Γιατί είπα, λίγο φωναχτά“Οκ, ήρθες (2015). Καιρός να γνωριστούμε πολύ, μα πολύ καλά εμείς οι δυο.”.
Αλλά πάνω από όλα ήταν πανέμορφη, γιατί στο σπίτι μας περιμέναμε πανέμορφους ανθρώπους. Αγαπημένους, δικούς μας ανθρώπους. Μια οικογένεια που κάθε φορά που βρισκόμαστε, περνάμε υπέροχα. Όχι γιατί κάναμε κάτι φοβερό και τρομερό, όχι δεν είναι αυτό. Είναι η ατμόσφαιρα που «γεννιέται» μαζί τους. Είμαστε ένα σύνολο θετικής αύρας, καλής διάθεσης, γλυκύτητας και αγάπης. Είναι η νεραϊδόσκονη, που συχνά στην αναφέρω. Αυτό είναι!
Αναρωτιέσαι τι μας είναι; Σου είπα. Δικοί μας άνθρωποι. Πιο πολύ από αυτό, έχει; Για μένα δεν έχει. 🙂
Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες και δεν ξέρω τι έπαθε η βασική φωτογράφος (δεν την ξέρεις, μια φίλη μου, μπουχαχα) εκείνη τη μέρα, αλλά πολλές κουνημένες βρήκα! 😛 Πες παρεάκι ότι έχω σταθερό χέρι, να αποκατασταθεί η φήμη μου. 😀
Αλλά αυτή την θολή που είμαστε όλοι παρέα, μόλις την είδα τη «φωτογράφισα» εγκεφαλικά και την αποθήκευσα με συνοπτικές διαδικασίες στον αντίστοιχο εγκεφαλικό σκληρό δίσκο. 🙂
Α, τι σου έλεγα για τα σημάδια;
Κόψαμε τη βασιλόπιτα -που εγώ είπαμε είχα φτιάξει- και τι πάθαμε λες! Δε βρίσκαμε το φλουρί.
Αφού είπα με σιγουριά σε όλους ότι εγώ δεν το έχω και αφού κανείς δεν το έβρισκε, τρελάθηκα! Μα, το είχα βάλει εγώ η ίδια, πού είχε πάει!
Μετά από λίγο, τι να διαπιστώσω! Ότι κέρδισα το φλουρί! Μου έκανε ντροπές, κατάλαβες; Είχε πάει εκεί σε μια ακρούλα και δεν το έβλεπα. Ε, φέτος θέλω να πιστέψω ότι θα κάνει τη δουλειά του και αυτό! Ακόμη και αν με παιδέψει, κάτι τυχερό θα μου φέρει, ε; 😛
Παρεάκι, σου εύχομαι καλή χρονιά! Από τα βάθη της καρδιάς μου.
Να είναι τυχερή, να είναι λαμπερή, αγαπησιάρικη, ταξιδιάρικη, ευχάριστα μη προβλέψιμη, αναζωογονητική, λίγο παλαβή, λίγο ήρεμη. Να έχει ατελείωτο έρωτα, υπερβολική αγάπη. Γιατί όλες οι υπερβολές είναι κούκλες, όταν βρίσκονται σε αυτή. Να έχει υγεία, χαχανητά που θα παρασύρουν το διπλανό σου, νέες ευκαιρίες και προκλήσεις. Να έχει νεραϊδόσκονη, έτσι όπως την έχω στο μυαλό μου,γιατί να ξέρεις εκεί στη φαντασία μου, έτσι όπως είναι αυτή η νεραϊδόσκονη, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί.
Extra bonus ευχή, για όποιον με νιώθει λίγο παραπάνω ίσως από άλλους.
Να είναι η χρονιά που θα φανερώσει τις πιο βαθιές αλήθειες. Να αισθανθούμε φίλοι με αυτές. Σχεδόν… σχέση ερωτική. Για να μπορεί κάθε βήμα μας, να αποπνέει ερωτισμό στα πράγματα. Σε όλα, δε μιλώ μόνο για σχέσεις. Έτσι, θα γίνουμε απόλυτα δημιουργικά όντα. Θα θυμίσει η ζωή μας κάτι από Tέχνη. 😉 Αλήθεια, έρωτας, δημιουργία. Οι τρεις λέξεις οδηγοί (μου)! ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is hohohomagic!♥
