#10
Κυριακή πρωί, στην κουζίνα με τα παιδιά. Ανέμελη στιγμή, όμως δε θυμάμαι πώς προέκυψε, αλλά ξεκίνησα να μιλάω για αγάπη. Τι πρωτότυπο θα μου πεις! 🙂 Ok, το συνηθίζω, αυτή είμαι εγώ.
Εγώ: «Όταν μεγαλώσεις και αγαπήσεις ένα κορίτσι, να το αγαπήσεις με όοοολη σου την καρδιά. Χωρίς να φοβηθείς τίποτα!
Και σου εύχομαι να είναι κι εκείνη ένα κορίτσι που θα σε αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο.
Και να μην την παιδεύεις, αφού θα την αγαπάς. Ούτε όμως, αυτή εσένα.». Λίγο μόνο σκέφτομαι, αλλά πού να το εξηγώ. Ας το αφήσω αυτό προς το παρόν.
Στέφανος: «Ωχ! Πώς θα το κάνω αυτό; Είναι πολύ δύσκολο!»
Εγώ: «Ποιο είναι καρδούλα μου δύσκολο; Να την αγαπάς με όλη σου την καρδιά χωρίς φόβο ή να μην την παιδεύεις;»
Στέφανος: «Το πρώτο!!» (φ υ σ ι κ ά ! ! !)
Εγώ: «Δεν είναι και τόσο δύσκολο, αν σκεφτείς αυτό που θα σου πω.»
Ό,τι του έλεγα, το έκανα όσο μπορούσα εικόνα με τις κινήσεις μου.
«Σκέψου ότι η καρδούλα σου είναι ένα ένα κλειστό τριανταφυλλάκι, που όταν αγαπάς, αποφασίζεις να το αφήσεις να ανοίξει όμορφα όλα του φύλλα. Και τότε συμβαίνει κάτι φανταστικό! Μέσα από το τριανταφυλλάκι, ξεπηδούν όλα αυτά που κάνουν την καρδιά σου να ομορφαίνει, επειδή την αγαπά. Απελευθερώνονται και πηγαίνουν προς το μέρος της. Είναι σαν να παίρνεις στα χέρια σου την καρδούλα σου και να την δίνεις.»
Τοποθετεί σταυρωτά τα χεράκια του στο θώρακά του και χαμογελαστά, αλλά σα να λέει κάπως τρομαγμένα «τι έγινε ρε παιδιά;» μου απαντά «Όχι, καλύτερα να μην το κάνω αυτό».
Εγώ: «Γιατί αγάπη μου. Φοβάσαι;»
Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και εγώ αναρωτιέμαι στιγμιαία αν φοβούνται σχεδόν όλοι οι άνθρωποι ή ειδικά οι άντρες από τη γέννησή τους. Δε θυμάμαι, να φοβόμουν ως παιδί αυτό το συναίσθημα. [Επιπλέον, κανονικά ο δικός μου ο γιος ρε φίλε, δεν έπρεπε να φοβάται με τόσα που του λέω για την αγάπη. Χιχι. Το έχω «the very big project» να μεγαλώσουν τα παιδιά μου, νιώθοντας το μεγαλείο της αγάπης. Όσο μπορώ να τα βοηθήσω να την ανακαλύψουν και να την εμπνεύσουν στον κόσμο, ορκίζομαι θα το κάνω.] Εκτός κι αν είναι πολύ τρομακτικά, ίσως η ένταση της ενέργειας με την οποία τα λέω, όχι τόσο αυτά που λέω και δεν το αντιλαμβάνομαι.
Μου έδωσε τροφή για σκέψη ο μικρός. Μου υπενθύμισε παλιότερες καταστάσεις δικές μου, τι φοβήθηκα εγώ κάποτε, τι έβλεπα να φοβούνται οι γύρω μου. Πώς από τη μια χαίρονται κάποιοι για το πώς σκέφτομαι για το πιο όμορφο συναίσθημα, αλλά παρατηρώ και πώς μένουν αρκετοί ένα «βήμα» πίσω από αυτό.
https://www.pinterest.com/pin/1477812354219593/
Συνεχίζω όμως, να του συζητάω.
«Δε χρειάζεται να φοβάσαι, γιατί το πιθανότερο είναι, έτσι όπως θα πηγαίνουν κοντά της όλα όσα της προσφέρεις, να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο πόσο μοναδικός και ξεχωριστός άνθρωπος είσαι. Θα δεις που μάλλον κι εκείνη θα σου δώσει την δική της την καρδιά. Θα έχει και εκείνη ένα κλειστό τριανταφυλλάκι, που θα θέλει να ανοίξει, για να ταξιδέψει κοντά σου όλη η αγάπη. Θα γίνεται από μόνο του.»
Το σκεφτόταν και δεν είπε το «ναι», αλλά κοίτα που τα χέρια του, δεν ήταν πια σταυρωμένα και στα ματάκια του η χαμογελαστή εικόνα είχε «καβαλήσει» την φοβισμένη. «Καλά πάμε», σκέφτηκα. Εξάλλου, είναι μόνο 6.5 χρονών. ♥
Η άνοιξη έρχεται παρεάκι. Το έχεις παρατηρήσει ή σε παρασύρει το κρύο, το χιόνι κι η βροχή; Προσωρινά είναι αυτά τα ζόρια. 😉
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
