Πρώτα φτιάξε καφέ. Είμαι πληθωρική blogger, τι να κάνουμε! 🙂
Σου είπα ότι πήγα Πάρο φέτος. Την Πάρο την αγαπώ με έναν αλλιώτικο τρόπο, από άλλους προορισμούς. Δεν είναι καν το αγαπημένο μου νησί.
Είναι όμως το μοναδικό (εξαιρώντας Αίγινα, Πόρο, Σπέτσες, Ύδρα…τα κοντινά δηλαδή) που έχω επισκεφθεί 3 φορές.
Είναι το μοναδικό που όταν πρωτοπήγα με μισή καρδιά καλοκαιριάτικα σε ορεινό χωριό, άφησα μεμιάς το μικρό κατσούφιασμα στην άκρη, γυάλισαν τα μάτια μου και είπα ενθουσιασμένη τότε “εδώ θέλω να αγοράσω σπίτι, αν είναι να πάρω ένα στην Πάρο”. (Ασχολίαστο ότι θέλω καμιά 10αριά σπίτια, να ξέρεις παρεάκι. Αν είχα πολλά λεφτά, θα αγόραζα σπίτια.) Λεύκες και πάλι Λεύκες! Εγώ που λατρεύω θάλασσα, είπα ότι σε νησί θα πήγαινα να πάρω σπίτι στα ορεινά…Καταλαβαίνεις για τι έρωτα μιλάμε!
Είναι το νησί που από όταν το πρωτοείδα, σκέφτηκα ότι είναι τέλειο για ζευγάρια, για φίλους, για οικογένειες, για όλες τις ηλικίες, σε όλες τις φάσεις. Τα έχει όλα. Ήσυχία και φασαρία, πολυκοσμία και ερημιά, ξεσάλωμα και παράδοση, παραλίες πολλές για όλα τα γούστα. Πραγματικά, δεν του λείπει τίποτα. Εντάξει…λίγο πράσινο, αλλά στις Κυκλάδες ανήκει!
Δεν είχαμε σκοπό να πάμε φέτος Πάρο. Αντιθέτως, η αναζήτηση τελευταία στιγμή η αλήθεια είναι, ξεκίνησε με το “Όχι Πάρος, Νάξος”. Όλα τα άλλα έπαιζαν! Κι όμως…κοίτα που πάλι εκεί βρέθηκα.
Όχι ότι μου κακόπεσε φυσικά. 🙂 Είχα σχέδια και διάθεση να περάσουμε όλοι καλά! Ε, και το ξεκίνησα όλο αυτό με μια φωτογραφία στο λιμάνι πρωινιάτικα. Περιττό να σου πω παρεάκι ότι με κοιτούσαν παραξενεμένοι οι άνθρωποι γύρω μου. Έτσι, μου ερχόταν να φωνάξω δυνατά με ενθουσιασμό που απολογείται “Είμαι τρελοblogger, εντάξειιιι;” 😀
Όσο είμασταν στο καράβι, σκεφτόμουν πόσο αλλιώτικα είναι να ταξιδεύεις για Κυκλάδες με παιδιά. Η πρώτη τους φορά ήταν αυτή.
Τελευταία φορά που λες, είχα βρεθεί στην Πάρο το καλοκαίρι του 2007. Θυμάμαι να χαλαρώνουμε με τον Δημήτρη στις ξαπλώστρες, στην παραλία Μοναστήρι και εκεί δίπλα μας ήταν ένα μωράκι…τόσο δα μικρό. Αγοράκι. Πολύ αυθόρμητα, χωρίς να έχουμε ακόμη αποφασίσει ότι τότε θα κάναμε παιδί, του είπα “Φαντάζεσαι του χρόνου να είμαστε εδώ κι εμείς με μωράκι;” και του χρόνου είμασταν κι εμείς με τον Στεφανάκο πολύ μικρό μωράκι αγκαλιά. Αλλά όχι στην Πάρο. 🙂
Πώς να μην την αγαπήσω αυτή την παραλία, μου λες; Έφυγα από κει και ούτε 2 μήνες μετά ήμουν έγκυος για πρώτη φορά.Τώρα επιστρέψαμε στον τόπο του εγκλήματος με 2 παιδιά. Η πρώτη παραλία που πήγαμε όταν φτάσαμε στο νησί. Η Δωροθέα να παίζει και να πειραματίζεται μόνη στο νερό, χωρίς φόβο με τόσο ρηχή θάλασσα. Μόνο το μακαρόνι καμιά φορά έπαιρνε και τότε κολυμπούσε το μικρό τόσο άνετα που έπαιρνε θάρρος και πήγαινε και πιο μέσα. Εντελώς ρηχά και πάλι, οπότε τον καφέ μου τον ήπια. Χωρίς έννοια από εμάς, ακόμη και για τον αέρα που λυσομανούσε, αφού εκεί χάρη στους βράχουν που την περιβάλλουν, δεν την πιάνει κανένα μποφόρ. 🙂 Και ο Στέφανος; Ο Στέφανος αφού κολύμπησε για λίγο και έπαιξε, έπεσε για ύπνο στην ξαπλώστρα πρωί και τον ξυπνήσαμε κάτι ώρες μετά που φεύγαμε για μεσημεριανό. 🙂
Με water sports σε σημείο που δεν ενοχλούν καθόλου τους λουόμενους. Με θερινό σινεμαδάκι, αλλά και ένα ανοιχτό θέατρο χτισμένο στα βράχια, είναι ο δημοφιλής χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων του νησιού.
Εκεί πάνω στο όμορφο πέτρινο καφέ εστιατόριο που έχει, φάγαμε και παίξαμε με τα παιδιά, γελάσαμε και δώσαμε φιλιά. Αξέχαστο μάλλον θα μείνει στους διπλανούς μας ότι τραγουδούσα το “μια ωραία πεταλούδα” όλο γλύκα και ναζί. 😀 Θυσιάστηκα(ν) για το παιδί μου. 😛
Μείναμε στον Αμπελά, ένα παραθάλασσιο ήσυχο μέρος με λίγες καλές ταβέρνες μπροστά στη θάλασσα, κοντά στη Νάουσα και πραγματικά είμασταν πολύ τυχεροί. Γιατί από ακύρωση μάλλον βρήκαμε το πέτρινο σπιτάκι και το ευχαριστηθήκαμε πολύ μικροί, μεγάλοι. Ένα περιβάλλον πανέμορφο, χωρίς υπερβολές. Περιποιημένο, πεντακάθαρο, designάτο τουλάχιστον στο δικό μας σπιτάκι. Δίχωρο, πολύ άνετο, με μεγάλα κρεβάτια, γήινα χρώματα. Πισίνα καθαρή, αλλά και παιδική με παιχνίδια για να απασχοληθούν τα μικρά. Με ταβερνούλα και πάνω από όλα ευγενέστατους ανθρώπους, που ένιωθες άνετα να πιάσεις κουβέντα μαζί τους για ένα σωρό θέματα.
Τα παιδιά ξετρελάθηκαν όταν εκτός των άλλων, είδαν ότι κάθε μέρα περνούσαν μπροστά από το σπιτάκι μας άλογα από έναν κοντινό ιππικό όμιλο. Υπέροχη εικόνα! Να ξυπνάς, να βγαίνεις για το πρωινό σου στην αυλή και να βλέπεις όλο αυτό!
Ως γνήσια λάτρης της Νάουσας, δεν έχασα την ευκαιρία να προτείνω στον Δημήτρη να πάμε άμεσα εκεί για φαγητό. Όχι ότι χρειάστηκε προσπάθεια να τον πείσω. Δώσε μου σοκάκια πλακόστρωτα με τα χρώματα των Κυκλάδων και της Ελλάδας και πάρε μου την ψυχή. Βάλε σε όλο αυτό τα μικρά θαύματα που ανακαλύπτουν τον κόσμο μέρα με τη μέρα. Στοιχεία από όλα αυτά που αντικρύζουν, μπορεί να είναι καινούργια στα δικά τους ματάκια.
Έπαιζαν παντού, έτρεχαν, έκαναν καινούργιους φίλους. Ακόμη κι αν αυτοί ήταν τετράποδοι. 🙂
Εγώ να τραβάω συνεχόμενα φωτογραφίες, ο Δημήτρης να σκέφτεται σ ί γ ο υ ρ α “την κάναμε και σε αυτές τις διακοπές με τις αμέτρητες φωτογραφίες”. Εννοείται ότι άρχισα τα δικά μου. “Δημήτρη, θα με τραβήξεις εδώ μια φωτογραφία;” “Δημήτρη, όχι έτσι. Δεν είναι καλή η γωνία λήψης.”, “Δημήτρη, όχι πες μου, σου αρέσει τώρα αυτή η φωτό; Κοίτα και πες μου αντικειμενικά. Δες ρε αγάπη μου, μου έχεις κόψει τα πόδια στους αστραγάλους” Χαχαχα…εντάξει. Κατάλαβες. 🙂 Αλλά, το αγόρι μου φέτος τελικά με φωτο-αποζημίωσε. Θα αποκαταστήσω μελλοντικά τη φωτο-φήμη του.
Η σούπερ ντούπερ στιγμή για μένα πρώτα, αλλά και τους υπόλοιπους της οικογένειας ήταν όταν συναντηθήκαμε με μια αγαπημένη οικογένεια και κυρίως αγαπημένη φίλη μου. Ε, όσοι είστε φίλοι της blogόσφαιρας, κάτι θα είδατε. Συναντηθήκαμε με την Δήμητρα, το κορίτσι μου το λατρεμένο! Βλέπεις, έκαναν ήδη εκεί τις διακοπές τους και αφού μας πρόεκυψε στο πρόγραμμά μας Πάρος, εννοείται ότι θα βλεπόμασταν. Ενθουσιάστηκα τρελά, τι να σου λέω παρεάκι. Περάσαμε τις μέρες μαζί και χώρια, τόσο ταιριαστά, τόσο αβίαστα. Είναι δύσκολο αυτό. Να ταιριάξεις στις διακοπές τόσο πολύ με μια άλλη οικογένεια. Δεν έχει να κάνει μόνο με την αγάπη και τη φιλία που σε ενώνει. Έχει να κάνει και με τη χημεία σε μια φάση που ο καθένας τις διακοπές τις έχει αλλιώς στο κεφάλι του. Ξέρεις τι εννοώ. Παίξαμε, γελάσαμε, φάγαμε, κολυμπήσαμε, τραβήξαμε φωτογραφίες. Δεν ήθελα να τελειώσει όλο αυτό. ♥
Φυσικότατα, μας ξενάγησαν στο περίφημο χωριό Πρόδρομος, που τόσο πολύ συμπαθήσαμε όλοι από τις φωτογραφίες της Δήμητρας στο instagram φέτος αλλά και πέρσι. Μάλιστα, είμασταν τυχεροί γιατί είχαν τη γιορτή του ρεβυθιού και έτσι πετύχαμε κατοίκους και επισκέπτες σε μεγάλα κέφια. Κέφια είχαν και η Δήμητρα με την Αναστασία που έπαιζαν λάστιχο. 🙂 Αν πας στο νησί, αξίζει στα αλήθεια να κάνεις μια βόλτα στο χωριουδάκι αυτό. Είναι τόσο γλυκό και γαλήνιο μέρος με συμπαθητικούς κατοίκους,γήπεδο και παιδική χαρά και τουλάχιστον τον Αύγουστο πολλά παιδιά!
Κολυμπήσαμε στην αγαπημένη μου ξανθιά Χρυσή Ακτή με την υπέροχη θάλασσά της και την ατελείωτη αμμουδιά. Ενώ ήταν γεμάτη με κόσμο, με έκανε να νιώθω 2 αντίθετα πράγματα. Από τη μια όλες αυτές οι αθλητικές δραστηριότητες, με τους πραγματικά πολλούς wind surfers να είναι δίπλα σου ενθουσιασμένοι, αφού οι καιρικές συνθήκες ευνοούσαν, με έκαναν να νιώθω την αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει. Από την άλλη κάτι μου κάνει αυτή η παραλία και νιώθω μια υπέροχη ηρεμία. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη παραλία του νησιού, αν και έχω μεγάλη αδυναμία στην επόμενη.
Κολυμπήθρες. Αχ τι έρωτας αυτές οι Κολυμπήθρες! Έχω χρόνια μια φωτογραφία μου στην κρεβατοκάμαρα με το μαγιό μου μπροστά σε ένα βράχο, σχεδόν λευκό. Εκεί τραβηγμένη. Θέλω να τη βλέπω κάθε μέρα για 2 λόγους. Ο ένας είναι για να θυμάμαι ότι νόμιζα τότε πως δεν είχα ωραίο σώμα κι όταν έπεσε στα χέρια μου τυχαία μετά από λίγα χρόνια, κατάλαβα πόσο πολύ υποτιμώ τον εαυτό μου. Γιατί μόλις την είδα είπα “Ωωωωω, πόσο ωραία ήμουν!” και μου θύμισε ο Δημήτρης πόσο χάλια έλεγα ότι ήμουν τότε που την είχαμε τραβήξει. 😉 Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί έχω συνδεδεμένη την παραλία στο μυαλό μου με την ιδιαίτερη, ανέλπιστη ομορφιά που συναντάμε στη ζωή. Είναι μικρή. Βασικά, είναι αρκετές μικρές παραλίες. Κάποιες χωρούν μόνο 2-3 άτομα. Αλλά εμείς είμασταν στη μεγαλύτερη με τις ξαπλώστρες. Δεν είναι αυτό που λέμε αντικειμενικά τέλεια, ή η καλυτερότερη όπως η Χρυσή Ακτή και δε συναγωνίζεται τη φράση “σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!”. 🙂 Αλλά μου αρέσει τρελά και την αγαπώ. Γιατί έτσι.
Είναι σαν έργο τέχνης στα μάτια μου. Είναι αυτό που λέμε “τέλεια μέσα στις ατέλειές της”. Είχα θαμπωθεί που λένε εξ’αρχής από την ξεχωριστή μορφολογία της, με όλους αυτούς τους λευκούς βράχους που μάλλον παρέα ψάχνουν κι ας μοιάζουν μοναχικοί μέσα και έξω από το νερό. Αλλιώς δε θα ήταν φτιαγμένοι έτσι κάπως σφαιρικοί, ώστε να βρίσκουμε μια κρυψώνα σε αυτούς, ένα χώρο για την πετσέτα μας αντί της αμμουδιάς.
Δε θα ήταν προσβάσιμοι με σαγιονάρα χωρίς να γκρεμοτσακιστεί μια παλαβή blogger που την κοιτούσαν έντρομοι κάποιοι από τις ξαπλώστρες όταν αυτή σκαρφάλωνε με μαγιό, πετσέτα με κρόσι, σαγιονάρα ξαναλέω και καπέλο που κλείνει την ορατότητα, ενώ φυσάει. 😀 Μα, ήθελα να τα δω όλα από ψηλά. Κι επειδή αν έπαιρνα μαζί μου κινητό ή φωτογραφική στα σίγουρα θα τα έτρωγα τα μούτρα μου και το gadget πιθανότατα θα κατέστρεφα στην τούμπα, έκανα το μοντέλο. Χαχα.
Κι αφού όταν κατέβηκα, δεν άφησα σημείο παρθένο από το κλικ της μηχανής μου, άρχισα να παίζω με τον αέρα και έκανα κεντρικό πρωταγωνιστή την φουκαριάρα την πετσέτα μου που με βοηθούσαν τα χρώματά της να βγάλω σούπερ χρωματιστές φωτογραφίες. Κοίτα τι φωτογραφίες τράβηξε το αγόρι μου! (Αποκατάσταση φήμης σε λειτουργία. Χαχα).
Ξαναείδα (όπως είδες) τον κόσμο ανάποδα. Ο λόγος; Πέρσι πετούσα.Αλλά και πατούσα γερά στη γη (αν θυμάσαι). Ε, φέτος πάλι τα ίδια έκανα; 😉
Είναι όπως είπα και στο instagram, τα θαύματα της φύσης υπέροχα. Είτε μιλάμε για βράχους, είτε για παιδιά που νιώθουν φιλικά πάνω τους, τόσο ώστε να παίζουν σχεδόν άφοβα, είτε για το μπλε που συμπληρώνει το μοναδικό, ξεχωριστό κάδρο της καρδιάς μας.
Κολυμπήσαμε και στην _αγαπημένη της οικογένειας της Δήμητρας_ ήσυχη και πολύ μεγάλη παραλία Μώλος! Εκεί θα έχεις την ησυχία σου αν πας. Λείπουν τα οργανωμένα μαγαζιά με ξαπλώστρες και αυτός είναι αρκετός λόγος για να την ευχαριστηθείς! Καφέ εξάλλου μπορείς να πάρεις από τον δρόμο. 😉
Κάποιες παραλίες που τις έχουμε ξαναδεί με τον Δημήτρη, δεν τις επισκεφθήκαμε αυτή τη φορά. Δε θέλαμε τις λίγες μέρες που βρισκόμασταν εκεί να τρέχαμε με τα παιδιά από παραλία σε παραλία. Αποκλείσαμε την Πούντα γα παράδειγμα γιατί με παιδιά δεν είναι η καλύτερη ιδέα. 🙂 Σε άλλες δεν πήγαμε απλά γιατί δεν προλάβαμε.
Όμως πήγαμε για πρώτη φορά στον Φάραγγα. Ο οποίος ήταν εντελώς διαφορετικός από τις υπόλοιπες θάλασσες. Καλέ, είχε πράσινο! 🙂 Πολύ όμορφη παραλία, όχι πολύ μεγάλη. Έχει ένα διαδρομάκι κατηφορικό, με εύκολη πρόσβαση με τα πόδια και μόλις φτάνεις κάτω λες “Αααα!” γιατί απλά είναι αλλιώτικα από τις άλλες Παριανές παραλίες και μοιάζει απομονωμένη. Έχει ένα beach bar, έχει ξαπλώστρες με ομπρέλες, έχει και ξαπλώστρες κάτω από τα δέντρα. Ακόμη και πάνω στο beach bar. Αλλά και κάποια λίγα τραπέζια στριμωγμένα. Τα καλά της παραλίας είναι ότι είναι όμορφη από φυσικού της, είναι καλή η θάλασσα, ακούς όμορφη μουσική από το ωραίο μπαρ και θεωρητικά μπορείς να κάτσεις εκεί αρκετές ώρες. Παρ’ όλα αυτά η όχι και τόσο καλή εξυπηρέτηση του μαγαζιού, αλλά και το στρίμωγμα στο μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε, μας έκαναν να κάτσουμε για λίγο. Σε καλό μας βγήκε, αλλά δεν παίζει ρόλο. Ήταν τόσο κοντά μας οι διπλανοί και οι μπροστινοί και τόσο κολλητά στον τοίχο η πλάτη μας που μας έκανε να πούμε “Πάμε Αντίπαρο;” 🙂 Στην επόμενη ανάρτηση, θα σου πω γι’αυτό. Πάντως, αξίζει να πας Φάραγγα.
Εννοείται, πως δε θα κλείσω την ανάρτηση χωρίς την Παροικιά. Αν και προτιμώ Νάουσα, αυτό δε σημαίνει ότι η Παροικιά μου είναι αδιάφορη ή λίγη. Οι τόσες επιλογές της την κάνουν αμέσως αγαπητή. Ακόμη και ο ανεμόμυλος μόλις φτάνεις στο λιμάνι της είναι σταθερή αξία. Εκεί έφαγα το πιο ωραίο παγωτό, στο Vanilla. Όσο περίμενα το αξέχαστο δίδυμο γεύσεων ρικότα με σύκο και μια μπάλα αμύγδαλο, θαύμαζα τα ωραία ζωγραφισμένα βότσαλα αφιερωμένα στους λάτρεις του παγωτού. 😉
Η μικρή ξεσάλωσε με τις γάτες. Έχει αγάπη στις γάτες και γενικά στα ζώα. Αλλά πραγματικά τα έδωσε όλα αυτή τη φορά. Οι καταστηματάρχες εντυπωσιάστηκαν, μάλιστα έκαναν και ένα δωράκι σε κάθε παιδί, από τη χαρά τους για τη φιλοζωική συμπεριφορά τους. Εντάξει, το παράκανε η Δωροθέα αν σκεφτείς ότι προσπάθησε να φιλήσει μια γάτα στα χείλη και πριν λιποθυμήσω η γάτα ευτυχώς το έβαλε στα πόδια. 😀
Χάζεψα μπροστά από τη βιτρίνα του Yria ceramics, κατάστημα με είδη για το σπίτι που πρωτοσυνάντησα πριν χρόνια, όταν ακόμη είχαν το μαγαζί στις Λεύκες και όχι στην Παροικιά. Τότε είχα ψωνίσει, τώρα όχι, αλλά την επόμενη φορά θα το φροντίσω. Ξαναήπιαμε το ρόφημά μας κάτω από τη σκιά του δέντρου στο Δίστρατο. Μου αρέσει πολύ αυτό το σημείο της Παροικιάς. Αλλά πάνω από όλα την Παροικιά την έχω συνδεδεμένη με την εκκλησία της Εκατονταπυλιανής. Αυτό που αισθάνομαι εκεί είναι ιδιαίτερο, είναι λυτρωτικό και συγκινητικό. Νιώθω μια ξεχωριστή ενέργεια και ένα Φως. Έχω στηθεί μαζί με όλους τους τουρίστες στην ουρά παλιότερα και θυμάμαι που μου ήταν αδιαπραγμάτευτο και ο Δημήτρης μου είχε πει έντρομος “μα, μπορεί να πάρει ώρες και είναι βράδυ”. Αλλά επέμεινα και έμεινα εκεί. Κάτι με τραβάει εκεί. Είναι όμορφη, όχι με την ομορφιά που εννοούμε συνήθως, ακόμη κι αν την πλησιάσεις από την πίσω και πλαϊνή πλευρά της. Πριν καταλάβεις ότι είσαι εκεί. Έτυχε φέτος να φτάσουμε έτσι εκεί, αλλά επειδή με τον προσανατολισμό δεν το έχω, για λίγη ώρα δεν είχα καταλάβει ότι η εκκλησία που φωτογράφιζα και ένιωθα αγαλλίαση ήταν εκείνη. Μόνο απόλυτη αγάπη. Αυτό.
Η Πάρος είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Δε μπορώ να βάλω όλες τις φωτογραφίες και τις σκέψεις. Είναι όλες οι μικρές στιγμές που κάνουν τις μέρες στο νησί μεγάλες. Θα μου πεις παντού έτσι είναι. Ναι, αλλά δεν περνάς παντού πάντα καλά. Έχω τρία στα τρία εκεί. Επιμένω. Δεν είναι το αγαπημένο μου νησί. Αλλά το έχω στην καρδιά μου το άτιμο. Μόνο την επόμενη φορά ας κανονίσει κάποιος να συναντήσω τον Πάριο, να τον ακούσω εκεί δίπλα μου να σιγοτραγουδάει. Αυτό παρακαλώ σύμπαν να μου το “σερβίρεις” την 4η φορά που θα βρεθώ εύχομαι στα ίδια μέρη. 🙂
Παρεάκι, φόρα το καπέλο σου γιατί η επόμενη ανάρτηση (ελπίζω) “ταξιδεύει” Αντίπαρο κι έχω ιστορία να σου πω! 🙂
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
