#12
Σου έχει τύχει, είμαι βέβαιη, να κλαις και να γελάς μαζί.
Η μικρή λουλουδένια, το γοργονάκι το αγαπημένο, κατέγραψε ήδη για τη νέα σχολική χρονιά την πρώτη της ασθένεια. Λαιμός ταλαιπωρημένος, πυρετός, εμετοί, απ’ όλα είχε το πρόγραμμα.
Τώρα είναι καλά κι έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά της. Όμως, μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό μια γλυκιά, μικρή στιγμή.
Είναι το μικρό νεραϊδάκι ξαπλωμένο στο μεγάλο, διπλό κρεβάτι. Αδύναμο, χωρίς ιδιαίτερη ενέργεια. Σπάνιο φαινόμενο για εκείνη, ακόμη κι όταν αρρωσταίνει. Νυστάζει, έχει μαζευτεί σα σαλιγκαράκι, τα χεράκια της τα έχει ενωμένα κάτω από το ένα μαγουλάκι και σιγοκλαψουρίζει.Είναι ζεστούλα, το μαγουλάκι της το γεμίζω με φιλάκια. Απαλά, μαζί με χαδάκια πότε στα μπρατσάκια, πότε να της φτιάχνω τα μαλλάκια ή να της «ζωγραφίζω» το προσωπάκι. Της λέω γλυκόλογα, της μιλάω με τρυφερή φωνή. Το απολαμβάνει το μικρό μου.
«Ψυχή μου… είσαι η ζωή μου κοριτσάκι μου» ακούγεται, για να έρθει η απόλυτα αυθόρμητη απάντηση, γεμάτη από φυσικότητα και πάνω απ’ όλα βεβαιότητα…
«Νιαιι…είμαι». Με το «νιαι» έτσι παχύ όπως της αρέσει να το λέει κι όπως «λιώνω» να το ακούω, όχι για πολύ ακόμη. Ξαφνιάστηκα. Ο εγκέφαλος είχε πάρει διπλή εντολή ήδη. Έκλαιγα και γέλαγα μαζί.
«Τι είσαι κοριτσάκι μου;»
«Γιωή σουυυυ» συρτά, γιατί έτσι μας αρέσει.
«Είσαι αγάπη μου. Είσαι το δωράκι μου, Δωροθεάκι μου.»
Γελούσα. Γιατί, αυτό το παιδί δείχνει να έχει μια αυτοπεποίθηση στα πράγματα, που την καμαρώνω. Ποιος λέει στα σοβαρά, ανεξαρτήτως ηλικίας «ναι, είμαι η ζωή σου»; Έφερνε κατευθείαν χαμόγελο η διαπίστωση, ότι έσπευσε να επιβεβαιώσει τη σπουδαιότητά της στη ζωή μου.
Έκλαιγα από συγκίνηση παράλληλα. Γιατί είναι τόσο, μα τόσο σπάνια αυτή η καθαρότητα σχέσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Για πόσους ανθρώπους μπορούμε να πούμε αυθεντικά και ακατέργαστα «είσαι η ζωή μου»; Ας μην περιοριστούμε σε κάτι τόσο δύσκολο να ειπωθεί. Για πόσους ανθρώπους στη ζωή μας, μπορούμε να πούμε λόγια αγάπης με τρόπο αυθεντικό και ακατέργαστο ; Με τον όρο «ακατέργαστο» εννοώ εκείνη την κατάσταση, όπου το συναίσθημα είναι τόσο αδιαμφισβήτητο που δεν έχει χώρο για δεύτερες σκέψεις, για εγωισμούς, για ανασφάλειες, για διλήμματα. Σκέψου τους συγγενείς σου, το/η σύντροφό σου, τους φίλους σου.
Από πόσους ανθρώπους δεχόμαστε αντίστοιχα, λόγια αγάπης με τρόπο αυθεντικό και ακατέργαστο; Να είμαστε σίγουροι, βέβαιοι ότι «ναι, εννοεί ό,τι μου λέει». Ξανά, χωρίς χώρο για δεύτερες σκέψεις, για εγωισμούς, για ανασφάλειες, για διλήμματα.
Πόσο αλλιώτικες θα ήταν οι σχέσεις, αν από αυτό εδώ το δευτερόλεπτο, ό,τι λέγαμε ήταν δεδομένο ότι το εννοούσαμε; Εμείς και όλοι. Αν μπορούσαμε να «ακουμπήσουμε» τις ψυχές μας χωρίς το φόβο της απόρριψης, της προδοσίας, της έκθεσης, της παρεξήγησης, του λάθους. Αν δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος, να αμφισβητούμε την αλήθεια των συναισθημάτων. Όχι μόνο των άλλων, ακόμη και των δικών μας σε κάποιες περιπτώσεις.
Αν σταματούσαμε να αναρωτιόμαστε, γιατί μας είπε κάτι που έμοιαζε με μπηχτή ο/η Χ, Ψ. Αν παύαμε να αναρωτιόμαστε, γιατί αισθανθήκαμε ότι τη στιγμή που εμπιστευτήκαμε ένα φιλικό πρόσωπο, εκείνο ήταν σαν να βρήκε την ευκαιρία, να μας βάλει τρικλοποδιά. Αν σταματούσαμε να ανησυχούμε, ότι μόνο εμείς τον/ην αγαπήσαμε. Αν απλά νιώθαμε ασφάλεια.
Δε γίνονται αυτά τα πράγματα, έτσι όπως τα περιγράφω, θα μου πεις. Είναι πιο περίπλοκες οι σχέσεις. Το γνωρίζω. Όμως, αν ο καθένας μας παρακινηθεί από αυτά τα μικρά πλασματάκια, μπορούμε να επηρεάσουμε την ενέργεια αυτού του κόσμου. Αν αυτό το «ναι, είμαι η ζωή σου» το πω σποράκι, που φύτεψα εκείνη τη μέρα στο μυαλό μου και στην ψυχή μου, θα μεγαλώσω ένα δεντράκι. Έστω, ένα λουλουδάκι. Εμένα αυτό με συγκίνησε πολύ. Ακόμη και τώρα που το γράφω, ξανασυγκινούμαι.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από συναισθηματική ασφάλεια. Αν θυμόμαστε στη συναναστροφή μας με το περιβάλλον μας, ότι όλοι δικαιούνται να είναι βέβαιοι για ό,τι τους λέμε, μόνο καλό θα κάνουμε. Καλημέρα παρεάκι!
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
