Τσα! 🙂 Ήρθα! Στην εκπνοή του Αυγούστου! Έφυγα, γύρισα, ασχολήθηκα και λίγο με το σπίτι μου και να’μαι πάλι εδώ παρεάκι μου!
Θέλω όμως επειγόντως (κι) άλλες διακοπές. Αχ, αχ, αχ!
Φέτος, που λες, όλα ξεκίνησαν από το Γύθειο. Επιλογή του Δημήτρη. Για να κάνεις λίγο εικόνα… όταν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε, πού θα πάμε, εκείνος έψαχνε Πελοπόννησο κυρίως, εγώ νησιά. Μόνο. #islandloverπανάθεμάμε. Τελικά, επικράτησε η λογική “γιατί να ξεκινήσουμε με έξοδο ένα σκασμό λεφτά στα ακτοπλοϊκά;” και κάπως έτσι, ξεκίνησε το road trip (που μου κάνατε μόδα το “φεύγω με το αυτοκίνητο”! :p) για γνώριμα μέρη.
Λέω γνώριμα, διότι με τον Δημήτρη είχαμε ξαναπάει Γύθειο πριν κάποια χρόνια. Ως εκδρομή από το Ναύπλιο (είμαστε παλαβοί, άι νόου), χωρίς διαμονή και χωρίς παιδιά στη ζωή μας. Πολλάαααα χρόνια νωρίτερα, είχα πάει και με τους γονείς μου. Κάμπινγκ φυσικά. Ήταν οι μάστερ του είδους και εκεί είναι top προορισμός για κάμπινγκ ακόμη και σήμερα.
Γνωρίζαμε λοιπόν το όμορφο λιμάνι του Γυθείου και ξέραμε ότι η παραλία του Μαυροβουνίου, ήταν απλά υπέροχη. Δεν είναι τυχαία η δημοφιλέστερη της περιοχής. Καθαρά νερά, αμμώδης και τα 6 χλμ. της την κάνουν να φαντάζει ατελείωτη!
Όταν λοιπόν ο Δημήτρης βρήκε στο internet το ξενοδοχείο που τελικά κλείσαμε, ήξερε ότι ήταν το “κλειδί” του, για να με πείσει να αφήσω στην άκρη άλλες αναζητήσεις. Καλαίσθητο και πάνω στη θάλασσα! Δηλαδή έβγαινες από την πόρτα του ξενοδοχείου, έκανες 4-5 βήματα για να περάσεις το δρομάκι και πατούσες άμμο. Για μένα αυτό είναι μέεεεεγα προσόν. Επειδή στο Ναύπλιο (που κυρίως εκεί διακοπάρουμε) το σπίτι είναι λίγο μακριά από τη θάλασσα, θέλω όταν πηγαίνω αλλού να είμαι μπροστά της. Στα συν ότι είχε και πισίνα που τρελαίνεται ο Στέφανος. Πάντα αυτό μας λέει. “Θέλω πισίνα αν γίνεται!”. 🙂 Η απόφαση είχε παρθεί. Διακοπές στο Γύθειο!
Φτιάχνουμε λοιπόν βαλίτσες και έτοιμοι να φύγουμε. Το πρωί της αναχώρησης, όλα ξεκίνησαν στραβά. Πολλά στραβά. Από απώλειες, καθυστερήσεις, εκνευρισμό από το τίποτα…μια αρνητική ενέργεια χωρίς προηγούμενο. Ειδικά όταν διαπίστωσα κάτι σημαντικό που είχε χαθεί, το ένιωσα ρε παιδί μου…κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ούτε την αναμνηστική φωτογραφία που είχα σκεφτεί να βγάλουμε στην έναρξη του ταξιδιού, δεν τιμήσαμε. Προσπαθήσαμε σε όλο το ταξίδι, να αλλάξει το κλίμα, αλλά είχαμε όλο αναποδιές. Μικρές και μεγαλύτερες. Εξ’ ου και η φωτό με το…ιδιαίτερο auto stop 🙂
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο και βλέποντας ότι είναι όντως πανέμορφο, σκέφτομαι ότι ή που μας λυπήθηκε ο Θεός ή που πηγαίνοντας στη ρεσεψιόν θα μας ανακοίνωναν ότι κάποιο λάθος έγινε και το δωμάτιό μας έχει δοθεί αλλού. :p Μα, με τόσα στραβά! Ευτυχώς, έπεσα έξω και μια μικρή ανάσα την πήραμε. Όλο, μα όλο το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο!
Πετρόχτιστο, όπως ταιριάζει στη Λακωνική αρχιτεκτονική. Βασικά, έχει πετρόχτιστα σπιτάκια και το καθένα από αυτά δωμάτια που σου “κλέβουν” την καρδιά. Την ομορφιά τους τη βλέπεις κι εσύ στις φωτογραφίες. Τις παροχές του, θα τις βρεις και στο internet. Δε χρειάζεται να πω πολλά πολλά. Αυτά όμως που δεν φαίνονται, είναι και αυτά που θα σου πω.
Ήταν πεντακάθαρο το δωμάτιο (παντού βασικά). Πεντακάθαρο όμως! Επιπλέον, ήταν η πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια που κοιμόμουν συνεχόμενα, εννοώ χωρίς διακοπές ή αϋπνίες, μεσημέρι/ βράδυ για 5 μέρες. Ακόμη και τα παιδιά μου που δεν κοιμούνται μεσημέρι, εκεί κοιμήθηκαν τις περισσότερες μέρες. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, αλλά ξέρω σίγουρα ότι το στρώμα και τα μαξιλάρια ήταν πραγματικά άνετα, βολικά…ιδανική αγκαλιά! Παρ’ όλο που δεν είχαμε τρελή άνεση χώρου, αφού στο ίδιο δωμάτιο ήταν ένα διπλό κρεβάτι, ένα άνετο μονό και ένα εξτρά που μπήκε για να κοιμάται η Δωροθέα, δε δυσφορήσαμε καθόλου. Τα είχε όλα! Κι ένα μεγάλο μπάνιο, με μια πραγματικά μεγάλη μπανιέρα και ένα μπαλκόνι με θέα μπροστά στην παραλία.
Οι κοινόχρηστοι χώροι του ξενοδοχείου ήταν επίσης μια γλύκα. Βασικά, ξέρεις τι μου άρεσε; Δεν είναι το ξενοδοχείο που προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει. Έχει μια ήρεμη δύναμη. Σε κάνει να μην θες να φύγεις από εκεί στο τέλος των διακοπών σου. Όχι από το Γύθειο, από το ξενοδοχείο! Είναι μεγάλη επιτυχία αυτό.
Κι αυτό οφείλεται κυρίως στη φιλοσοφία τους. Φαίνεται στα πάντα τους ότι έχουν επενδύσει σε 3-4 πράγματα. Καλαισθησία εναρμονισμένη με την περιοχή, καθαριότητα, πολύ καλή κουζίνα και στο προσωπικό τους. Αυτό το τελευταίο είναι το μεγάλο τους ατού. Ήταν εκεί να μας βοηθήσουν, εξυπηρετήσουν, να μας προσφέρουν ακόμη και χωρίς να το ζητήσουμε. Όχι όσο χρειάζεται για να πούμε ότι έχουν καλή εξυπηρέτηση. Μα, ακόμη παραπάνω. Χωρίς να αισθανθούμε στιγμή ότι έκαναν κάτι επειδή έπρεπε. Ή επειδή είναι η δουλειά τους. Έχω μείνει και σε άλλα πολύ καλά ξενοδοχεία. Αυτή την εξυπηρέτηση, δεν την έχω ξαναδεί που θε νά. Ακόμη και όταν έσπασε η μικρή ένα ποτήρι, όχι μόνο βρέθηκε άνθρωπος δίπλα μας να μαζέψει τα γυαλιά πριν καλά καλά καταλάβουμε τι είχε συμβεί, αλλά ασχολήθηκε με τη Δωροθέα, να μη στενοχωρηθεί, να τη φροντίσει και την κέρασαν και ένα χυμό, ακόμη πιο περιποιημένο από τον προηγούμενο! Σαν να είμασταν σε οικογένεια. Αφού όταν φεύγαμε, ήθελα να τους χαιρετήσω έναν προς έναν, να τους πάρω αγκαλιά, να τους φιλήσω. Ά ψο γοι !
Για το φαγητό τι να πω! Έτρωγα πρωινό παραπάνω από όσο άντεχα, όλοι μας δηλαδή, για τη νοστιμιά του! Το πόσο μου έχει λείψει το ρυζόγαλό τους- όχι μόνο αλλά αυτό πραγματικά μου λείπει!-, δε λέγεται! 🙂 Και δεν είναι ότι γενικά θα επιλέξω ρυζόγαλο σε ένα μπουφέ! Ευτυχώς, την πρώτη μέρα επιλέξαμε να φάμε στο εστιατόριό τους και τελικά μας έγινε συνήθεια. Ήταν τόσο, μα τόσο καταπληκτικά όλα τα φαγητά τους…μιαααμ! I miss them!
Στην παραλία, περάσαμε καταπληκτικά! Κι εμείς και κάποιοι “τυχεροί” που έβλεπαν τα παιδιά μου να τσιρίζουν κάθε φορά που εγώ, ολόκληρη-αξιολάτρευτη όμως!- γαϊδούρα, προσπαθούσα να κάνω κατακόρυφο στη θάλασσα… Μέγα θέαμα! 😀 Γιατί προσπαθούσα σαν θηλυκός Mr. Bean να πω; Σαν επεισόδιο του Μπένι Χιλ; Δεν ξέρω. Πάντως γελάσαμε :p Δεν τα κατάφερα (εκεί, τονίζω!), αλλά έκανα θεαματικές κωλοτούμπες στην αμμουδιά. Πραγματικά, μόλις σκέφτομαι τις διακοπές στο Γύθειο, πρώτα θυμάμαι εκείνο το σούρουπο με τις κωλοτούμπες. Τι γέλιο Θεέ μου! Το χρειαζόμουν! Ούρλιαζαν τα παιδιά από χαρά, με προκαλούσαν για άλλη μια κι εγώ είχα πάρει φόρα και δεν έλεγα να σταματήσω. Και κάθε φορά που έσκαγα κάτω στην άμμο και μου κοβόταν η ανάσα από το γέλιο, ερχόταν ο Δημήτρης από πάνω μου και με ρωτούσε αν ήμουν σίγουρα καλά. Το τρομαγμένο βλέμμα του, ενώ πριν γελούσε…μάλλον δε θα το ξεχάσω! 🙂 Είχε νυχτώσει και δεν σταματούσα. Highlight στα σίγουρα! Είχαν πια φύγει όλοι από την παραλία όταν τα μαζέψαμε κι εμείς.
Εξάλλου, στην παραλία αυτή υπάρχουν φωλιές για τις χελώνες καρέτα καρέτα. Θέλουν την ησυχία τους. Είναι μέρος αναπαραγωγής για εκείνες. Δεν έτυχε να βρεθούμε σε κάποια γέννα ή καμιά “βόλτα” νεογέννητης χελωνίτσας προς τη θάλασσα, αλλά φωλιά είδαμε.
Τα βράδια πηγαίναμε στο λιμάνι του Γυθείου. Εννοείται ότι κάναμε βόλτα μέχρι τον φάρο. Ήταν όμως πολύ σκοτεινά, οπότε αν πας, προτίμησε κάποια ώρα που να υπάρχει φως.
Ο όμορφος φάρος βρίσκεται στη νησίδα Κρανάη (aka Μαραθονήσι). Ε, πώς να μην είναι δηλαδή όμορφος; Με πέτρα και μάρμαρο, οκτάγωνος, με πέντε πατώματα και γεωγραφικά “σημαδεμένος” με THN ιστορία αγάπης. 🙂 Τέτοια θέλω εγώ! Ο Πάρης που λες, είχε διανυκτερεύσει με την ωραία Ελένη στη νησίδα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την Τροία! Και μετά έγινε ο χαμός και με αυτή την σοβαρή προσέγγιση, εννοώ τον Τρωικό πόλεμο! Κατάλαβες παρεάκι; Την πήγε σε καταπράσινο νησάκι, ρομαντικό το προσωρινό καταφύγιο και τη διεκδίκησε κιόλας ηρωικά! Πού είναι ωρέ τέτοιοι άντρες σήμερα; 😀
Εκεί στο νησάκι, υπάρχει και ο Πύργος Τζανετάκη, που παλιότερα ήταν ανοιχτός για το κοινό, αφού έχει γίνει μουσείο, τώρα όμως είναι κλειστό. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για το γιατί ή πότε θα ανοίξει πάλι. Επίσης, στη νησίδα Κρανάη (που βασικά νησάκι ήταν και έχει ενωθεί τεχνητά με τη στεριά) θα δεις και το εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου.
Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις μια αμφιθεατρικά χτισμένη και χρωματιστή κωμόπολη και το γραφικό λιμάνι της. Σίγουρα θα την αγαπήσεις, όταν την πρωτοεπισκεφθείς.
Απογοητεύτηκα όμως, επειδή υπέθετα ότι θα υπήρχαν περισσότερες επιλογές στις βραδυνές εξόδους. Τι εννοώ με αυτό; Ουσιαστικά ο κεντρικός δρόμος στο λιμάνι είναι αυτός που φιλοξενεί τα μαγαζιά της περιοχής. Που σημαίνει ότι αν θέλαμε να κάτσουμε σε ένα μαγαζί για φαγητό ή ποτό, στο τραπέζι είχαμε από τη μια το δρόμο και από την άλλη τη θάλασσα. Κυριολεκτικά πάνω στο δρόμο. Δηλαδή έπρεπε να κάτσουν τα παιδιά στην καρέκλα τους και να μην σηκωθούν. Άντε, ο Στέφανος 8 χρονών παιδί να κάτσει, θα βαρεθεί αλλά θα κάτσει … η Δωροθέα 3 χρονών παιδάκι; Με τίποτα! Το κάναμε 2 φορές. Τη μία γιατί κοιμήθηκε στην καρέκλα ψόφια από την κούραση και την άλλη με τρομερό δικό μου άγχος να βρω τρόπο να την κρατήσω στο κάθισμα.
Γενικά, μου δόθηκε η εντύπωση ότι οι κάτοικοι δεν έχουν τόση ανάγκη να επενδύσουν στον τουρισμό περισσότερο από αυτό που ήδη δίνουν στον επισκέπτη τους. Χωρίς αυτό να είναι κακό. Ενδεχομένως, η ομορφιά του τόπου τους να διατηρείται εκεί που είναι, επειδή δεν το πάνε παραπέρα. Η φιλοξενία τους υπέροχη! Όλοι ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικότατοι!
Κατά τη διάρκεια της ημέρας και ίσως ιδανικά λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, είναι πολύ καλή ιδέα μια βόλτα στα σκαλάκια της αμφιθεατρικής περιοχής. Λένε πως αν ανέβεις μέχρι πάνω, εκεί που βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων, η θέα είναι πανέμορφη. Εμείς, δεν πήγαμε τόσο ψηλά (δεν συντονίζονταν τα θέλω μας), αλλά τη βόλτα μας ανάμεσα στα πολύ παλιά σπιτάκια την κάναμε.
Επιλέξαμε, κυρίως να ξεκουραστούμε στην παραλία και να κάνουμε και μια εκδρομή όνειρο- στην επόμενη ανάρτηση οι λεπτομέρειες- εκείνες τις 5 μέρες. Υπάρχουν όμως πολύ ενδιαφέροντα αξιοθέατα στην περιοχή, όπως το αρχαίο Γύθειο ή το Αρχαιολογικό μουσείο εκεί που είναι το δημαρχείο κι ακόμη περισσότερα. Εννοείται, ότι λόγω γεωγραφικής θέσης, μπρείς να συνδυάσεις πολλές πανέμορφες εκδρομές.
Διακοπές χωρίς καλές γευστικές απολαύσεις, δε λένε, οπότε μην παραλείψεις:
♥να φας σουβλάκι στο “Μπιφτέκι της Πολυτίμης”. Το μαγαζί βρίσκεται πάνω στην πλατεία. Δηλαδή, δεν επιλέγω μπιφτέκι στο σουβλάκι μου και έφαγα δύο φορές εκεί. Τη δεύτερη, όχι γιατί είχαμε σκοπό να φάμε σουβλάκι, αλλά επειδή θέλαμε πριν φύγουμε να το ξαναφάμε. 🙂
♥να φας θαλασσινά στο εστιατόριο “90 Μοίρες Γύθειο”. Είναι εξαιρετική η τοποθεσία του στο λιμάνι , θα το δεις οπωσδήποτε και έχει ωραίους μεζέδες.
♥να αγοράσεις παστέλια και άλλα παραδοσιακά προϊόντα από το “Παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο Μανωλάκος” από το 1902! Καλά, μη τυχόν και το ξεχάσεις! Εμείς ξέραμε ήδη πόσο κορυφαίο παστέλι έχουν, από τη βάφτιση της Δωροθέας, οπότε θα πηγαίναμε και υπνωτισμένοι. Είναι σε πολύ κεντρικό σημείο, παραδίπλα από την Alpha bank, θα το δεις οπωσδήποτε.
♥ Αν θες να μάθεις πού να μείνεις, φυσικά εκεί που μείναμε κι εμείς. Στο Thirides Beach Resort.
Τι άλλο θέλω να θυμάμαι από τη διαμονή μας εκεί;
♥Στο πλάι του μπαλκονιού λίγο πιο πέρα, υπάρχει ένα ξενοδοχείο με το όνομα Sofia. Το οποίο τα βράδια είχε τη φωτεινή επιγραφή και έκανα πλάκα ότι κάτι μας λέει το σύμπαν. Δε γινόταν να γυρίσω να κοιτάξω προς τον Δημήτρη όταν είμασταν έξω και να μην διαβάσω το όνομά μου. Αλλά είχε συνέχεια…
♥Το επόμενο βράδυ, χαζεύω τον ουρανό, αλλά δε μου φτάνουν τα άστρα και το φεγγάρι. Παίζω με μια εφαρμογή στο κινητό (skyview) και λίγο αργότερα, τι να δω! Κάτι να “πέφτει” από τον ουρανό, όχι αστέρι όπως το ξέρουμε, πολύ πολύ μεγαλύτερο με μια πύρινη ουρά… είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό! Κυριολεκτικά! Να μην τα πολυλογώ, το έψαξα και φαίνεται ότι ήταν βολίδα (ή κάτι σχετικό). Η ημερομηνία ταίριαζε στο διάστημα που διαρκούν οι Περσείδες, δηλαδή η βροχή διαττόντων. Και πού την είδα να πέφτει; Πίσω (και αρκετά πιο μακριά προφανώς) από το ξενοδοχείο Sofia. Όχι, πες μου! Δε θέλει κάτι να μου πει το σύμπαν; 😀
♥ Λίγο πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο, ο Στέφανος με ήθελε για μοντέλο. Ό, τι βλέπεις, είναι αποτέλεσμα των οδηγιών του. Με θέλει άβουλο μοντέλο παιδιά. Με θέλει μόνο για την ομορφιά μου. :p
♥Κυκλοφορούσε η μικρή σχεδόν μόνιμα με αυτή την στέκα στο κεφάλι. Τη ρωτούσε ο κόσμος “Είσαι πριγκίπισσα;” και η απάντηση ερχόταν χωρίς σκέψη και με κάποια ενόχληση “Όχι! Είμαι η Δωροθέα!” Όλο το ονοματεπώνυμο. 🙂
♥Το τιραμισού που παρήγγειλα για μένα στο ξενοδοχείο και μου έφαγαν τα παιδιά. Ήταν θεϊκό, να το ομολογήσω. Την επόμενη πήραν δικό τους τιραμισού και όταν είπα να πάρω μια κουταλιά με αγριοκοίταξαν. Ο καθένας εξ ιδίων κρίνει, λένε! Βρωμόπαιδα! 😀 😀 😀
♥ Η Δωροθέα κοιμήθηκε όρθια. Ναι, όρθια! Χαχα. Ακούμπησε το κεφάλι της στο κάθισμα της καρέκλας, ενώ γυρνούσε γύρω από το τραπέζι κι έπαιζε με ένα καραβάκι και αυτό ήταν. Κοιμήθηκε! 😀
Διακοπές στο Γύθειο! Θα ξαναπήγαινα; Σίγουρα. Όχι όμως για τις βασικές καλοκαιρινές μου διακοπές. Είναι απλά τι ταιριάζει στον καθένα. Θα το επέλεγα όμως για ένα τριήμερο, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου.
Βέβαια, οι διακοπές μας περιλάμβαναν κι άλλα μέρη. Είχαν και μια εκδρομή στην Ελαφόνησο στο ενδιάμεσο. Συνεχίζεται… 😉
Υ.Γ. Μη μου πεις ακόμη καλό χειμώνα…αχ, μην μου το πεις…:p
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
