Ξεκίνησε που λες ένα blogοπαίχνιδο, που περνά από blogger σε blogger και έχει τον τίτλο που μόλις διάβασες σε αυτή την ανάρτηση!
Ξεκίνησε από τη Μαρίνα, η τελευταία που διάβασα είναι η Μαρία μου και στο ενδιάμεσο πολλά αγαπημένα κορίτσια άνοιξαν την καρδιά τους και μας συστήθηκαν αναλυτικότερα. 🙂 Δεν είχα σκοπό να συμμετάσχω, αλλά όταν έμαθα τόσα πολλά για εκείνες και γέλασα και τις θαύμασα και ταυτίστηκα, αναθεώρησα και να’μαι! Θα μου πεις, καλά δε με έφτανε το about me;! Πού ξέρεις! Κάτι από όλα αυτά, μπορεί να μας φέρει πιο κοντά! Τα έγραψα αυθόρμητα χωρίς να το πολυσκεφτώ, οπότε σίγουρα αργότερα θα σκεφτώ “φτουυυυυ, κι αυτό έπρεπε να γράψω!”. 🙂
- Ακούω τα τραγούδια που μου αρέσουν συνεχόμενα, αμέτρητες φορές !
- O πρώτος μου δίσκος ήταν δώρο από τη γιαγιά μου στα 9 ή 10 μου χρόνια. Η γιαγιά από το χωριό, πήγε και είπε στον υπάλληλο “Παιδάκι μου, ποιον να της πάρω, εγώ δεν ξέρω” και της έδωσαν Madonna. Like a virgin
- Εκείνο το καλοκαίρι το τραγουδούσα στη θάλασσα με τη φίλη μου (είμασταν οικογενειακώς μαζί διακοπές σε κάμπινγκ). Μας άκουσαν κάτι Ιταλοί, πολύ μεγαλύτεροί μας αναλογικά, ήρθαν και μας έπιασαν την κουβέντα στα αγγλικά και με ρωτάει το ένα ζώον “are you virgin?”. Εγώ το αθώο πλάσμα που δεν είχα ιδέα τι τραγουδούσα κι αφού ήμουν αντιδραστική τότε με τα αγόρια, σκέφτηκα πολύ αστραπιαιία ότι ΦΥΣΙΚΑ και δε θα του το πω ναι. Ακούς εκεί! Και το ξεστόμισα παιδιά…“Of course i’m not!!”…έκανα 2 μέρες να ξανακατέβω παραλία και όταν κατέβηκα κοιτούσα μόνο την αμμουδιά
- Στην εφηβεία μου κάτι καλοκαίρια στη Βόρεια Εύβοια, έκανα τους δικούς μου να κλαίνε από τα γέλια και φαντάζομαι τους κατοίκους του χωριού να ψάχνουν το τηλέφωνο του παπά. Ανέβαινα κάθε απόγευμα σε μια καρέκλα, έξω στο μπαλκονάκι κι έλεγα δυνατά, αυτοσχέδια ποιήματα. Εντελώς γελοία όμως και με γελοίο τρόπο. Γέλιο μέχρι δακρύων από το κοινό μου. Εγώ πάντα πιστή κι αφοσιωμένη στο έργο μου
- Από 8 χρονών θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν το έχω βγάλει εντελώς από το μυαλό μου μέχρι και σήμερα. Με φανταζόμουν να παίζω κυρίως στην Επίδαυρο και στο Χόλιγουντ. Απλά, βατά πράγματα για κάθε ηθοποιό. Οι γονείς μου είχαν φρικάρει και η μαμά μου για να με πείσει να μην το κάνω, μου τόνισε ότι θα με κοιτάνε όλοι (ήμουν απίστευτα ντροπαλή) και ότι θα είμαι υποχρεωμένη (μη μου πεις είσαι υποχρεωμένη, με πέθανες), να χαμογελάω σε αυτούς που δεν συμπαθώ (σκέφτηκα σκότωσέ με καλύτερα). Επίσης, μου είπε ότι θα πεθάνω στη ψάθα (σε μένα που ήθελα να νιώθω ασφαλής). Παρ’όλα αυτά κάποια στιγμή, αποφάσισα να δώσω κρυφά στο Εθνικό, αλλά μόλις είδα ότι θα έπρεπε να τραγουδήσω, φοβήθηκα (τραγουδάω απαίσια) και κλαίγοντας τα παράτησα.
- Αυτό που δεν ήξερε κανείς στον κόσμο, ήταν ότι από τα 8 μου και κάθε φορά που έβλεπα μια ταινία μέχρι σχεδόν την ενηλικίωσή μου, έκλεινα διακριτικά την πόρτα του δωματίου και έπαιζα όλους τους ρόλους, έλεγα όλες τις ατάκες, μπροστά σε ένα πολύ μεγάλο καθρέφτη που είχε το σπίτι, χωρίς να αφήνω να ακουστεί η φωνή μου, γιατί ντρεπόμουν ότι θα ρεζιλευτώ.
- Χορεύω μόνη μου -σχεδόν καθημερινά- εντελώς αλλιώτικα από το πώς χορεύω, όταν είμαι τουλάχιστον με ένα άτομο. Δεν με έχει δει ποτέ κανείς τόσο ελεύθερη στην κίνησή μου.
- Προστάτευα πάντα τους μικρότερους και τους αδύναμους. Πριν λίγα χρόνια μάλιστα, ένας παλιός γείτονας που όταν είμασταν παιδιά ήταν για μένα το μικρό της παρέας, είδε τη μαμά μου και της είπε οτι ήμουν ο Ρομπέν των δασών για εκείνον και τα υπόλοιπα παιδιά. Με συγκίνησε τόοοοσο πολύ, το είχα σχεδόν ξεχάσει
- Έχω παίξει μπάσκετ με φούστα και γόβες επειδή τα αγόρια μου είπαν “δε μπορείς”. Σε γλέντι γάμου. Με επιτυχία.
- Στο δημοτικό ήμουν, όταν τα είχα πάρει τρελά με τη μάνα μου, γιατί παντρεύτηκε άντρα που δεν είχε πράσινα ή μπλε μάτια. Έξαλλη! Γιατί έτσι δεν είχα ούτε εγώ μπλε μάτια! Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό στα παιδιά μου! Έτσι δήλωσα κι εύχομαι να μην με κράξει η κόρη μου σε λίγα χρόνια 😛
- Δε θυμάμαι συνήθως τις συνταγές απ’ έξω, ακόμη κι αν έχω μαγειρέψει παρα πολλές φορές το ίδιο φαγητό ή γλυκό
- Γενικά η μνήμη μου χωρίζεται πια σε 2 κατηγορίες. Ό,τι σχετίζεται με γνώση με δυσκολεύει πολύ να το θυμάμαι. Αλλά θυμάμαι μια έκφραση προσώπου, ένα βλέμμα, μια συζήτηση με κ ά θ ε λεπτομέρεια ακόμη κ αν εχουν περάσει 30 χρόνια!
- Έχω ένα κόκκαλο παραπάνω στον αστράγαλό μου. Το έμαθα γύρω στα 25 κι ο ορθοπεδικός μου έλεγε ότι ακόμη κ αυτό έδειχνε πόσο ξεχωριστή είμαι. Παλιοπωλητής 😀
- Στα 14 μου βρέθηκα σε χειρουργείο ετοιμοθάνατη, αλλά ακόμη κι οι γιατροί το διαπίστωσαν τη στιγμή της επέμβασης. Είχα μόνο λίγες ώρες ζωής και με “έσωσε” μια σκωληκοειδίτιδα. Έγινε η αφορμή να με ανοίξουν και να δουν ότι για άλλο λόγο πονούσα τόσο πολύ. Οι γιατροί ζήτησαν την άδεια μου για να έβαζαν σε βιβλίο ιατρικής το περιστατικό μου, αλλά αρνήθηκα.
- Μετά από αυτό δεν καταλάβαινα, γιατί απλά δεν πέθανα. Σιγά. Μία λιγότερη σκέφτηκα. Κράτησε εσωτερικά μια διαμάχη για κάποια χρόνια, μέχρι να καταλάβω ότι έκανα μεγάλο λάθος και να αποφασίσω να βρω το λόγο ύπαρξής μου γενικά.
- Δε φοβάμαι καθόλου το θάνατο μετά από την απώλεια του μωρού. Καθόλου όμως. Φοβάμαι όμως τον τρόπο.
- Δεν έχω κάνει ποτέ μου δίαιτα. Μου ανοίγει η όρεξη κ μόνο στη σκέψη
- Απο όσα ραντεβού είχα βγει πριν γνωρίσω τον Δημήτρη, υπάρχει ένα που ξεχωρίζει από όλα τα άλλα.Με τον Γιώργο (αν δεν κάνω λάθος το όνομα). Δε θυμάμαι καν πώς γνωριστήκαμε. Θυμάμαι όμως ότι πήγαμε στο Θησείο πολύ νωρίς το απόγευμα. Είμασταν αρχικά, σχεδόν μόνοι μας στο μαγαζί. Με το που κάτσαμε, ξεχάσαμε τι γινόταν γύρω μας. Σχεδόν σαν να μην υπήρχε κανείς και τίποτα. Ήταν εντελώς διαφορετικός από οποιονδήποτε αλλο είχα γνωρίσει. Του άρεσε το θέατρο, η αρχιτεκτονική, η μουσική, η ζωγραφική… Κάποια στιγμή προσέξαμε, ότι είχε γεμίσει το μαγαζί κι αυτό επειδή ζητήσαμε από τον σερβιτόρο ένα στυλό. Άρχισε να ζωγραφίζει το πορτρέτο μια κυρίας στο χώρο, ενώ μου έλεγε “άλλη φορά θα ζωγραφίσω εσένα”. Ίσως έχω ακόμη την χαρτοπετσέτα. Μιλούσαμε ασταμάτητα, χαμένοι στον κόσμο μας μέχρι που μας διέκοψε ένας υπάλληλος. Τότε σηκώσαμε τα βλέμματα μας κι είδαμε ένα άδειο μαγαζί, μαζεμένες ακόμη κι οι καρέκλες και ακούσαμε να λέει “Μας συγχωρείτε αλλά περιμένουμε να κλείσουμε”. Δεν είχαμε πεινάσει, διψάσει, βαρεθεί, δεν είχαμε καταλάβει τί πο τα. Φεύγοντας, σταθήκαμε έξω και μετά απο κάποιες κουβέντες που έδειχναν πόσο τέλεια είχαμε περάσει, θυμάμαι ότι κοιταχτήκαμε και τότε συνέβη κάτι ακόμη πιο περίεργο. Όπως τον κοιτούσα, σκέφτηκα ότι αν ξαναβγώ μαζί του, θα έρθουν έτσι τα πράγματα που θα παντρευτούμε-αλλά έτσι δε θα γνώριζα αυτόν που έπρεπε- και με “είδα” μέσα σε ένα σπίτι που δεν μου ταίριαζε καθόλου και ένιωσα οτι κι αυτός πρέπει να σκεφτόταν ότι αν ξαναβγεί μαζί μου θα παντρευτούμε, αλλά ακόμη δεν είχε ξεπεράσει την πρώην (δεν ήξερα αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο).Πριν καταλάβουμε κι οι δυο τι κουλά περνούσαν από το μυαλό μας, χαιρετήθηκαμε απλά, γλυκά, ωραία και χαθήκαμε για πάντα.Δεν ερωτευτήκαμε ποτέ. Κινητά δεν υπήρχαν τότε, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ, γιατί μετά δεν μπορούσαμε να βρεθούμε τηλεφωνικά. Όχι ότι θα το επιδιώκαμε. Είμαι σίγουρη. Ήταν τόσο αλλόκοτο!!!!
- Λίγες μέρες πριν το γάμο μου, πήρα ταξί από μια πιάτσα. Στην αρχή όλα ήσυχα. Λίγα μέτρα πιο πέρα, μιλάει ο οδηγός με συνάδελφο που τον καλεί στην ενδοεπικοινωνία που έχουν τα ράδιο ταξί. Τον ακούω που λέει “Ρε πας καλά; Άστο. Είναι σοβαρή η κοπέλα. Ρε αλήθεια τώρα; Πού είσαι; (Γυρνάει αριστερά το κεφάλι του) Είσαι τρελός ρε!” Μου λέει εμένα “Συγνώμη δεσποινίς μου, μη με παρεξηγήσετε, αλλά ο συνάδελφος θέλει να σας μιλήσει”. Με είδε που μπήκα στο ταξί και μας ακολουθούσε, για να μου ζητήσει ραντεβού. Οδηγούσε δίπλα μας παράλληλα, εγώ από το πίσω κάθισμα να έχω μείνει, να γελάω, ο οδηγός μου να λέει “δεν το πιστεύω!”, ο άλλος να επιμένει να βγούμε κι εγώ να λέω “Παντρεύομαι σε 3 μέρες!” . Προσπάθησε, προσπάθησε πολύ. Ήταν τόσο, μα τόσο ωραίος ο τρόπος του, που αλήθεια δε θα τον ξεχάσω ποτέ! Κι εύχομαι να είναι καλά κι έτσι ωραίος τρελός μέχρι σήμερα. Επίσης, μεταξύ μας παρεάκι, απορώ γιατί το σύμπαν τον έστειλε τόσο κοντά στο γάμο. Χάθηκε να γινόταν πιο νωρίς;;;;; Πόσα τεστ με πέρασε η ζωή πια! Χαχα
- Δεν μου αρέσει καθόλου το ουίσκι
- Πολύ, μα πολύ συχνά ψάχνω εισιτήρια στις αεροπορικές με αναζήτηση πιο συχνά για ταξίδι αστραπή, 24ωρο και ούτε
- Κλαίω σε κάθε πρόταση γάμου. Χωρίς εξαιρέσεις. Ακόμη και σε αυτές των διαφημίσεων
- Αν και μου το έφερναν απ’ έξω απ’ έξω για γάμο, ποτέ κανείς δεν μου έκανε κανονική πρόταση γάμου. Ούτε καν ο Δημήτρης. Δε θα του το συγχωρήσω ποτέ και το ξέρει! Παρόλο που έκανε κάτι πολύ όμορφο και ρομαντικό πριν λίγα χρόνια, αλλά μετά από τόσα “Εγώ δεν το άξιζα δηλαδήηηη;” που έχει ακούσει γι’αυτό, έπρεπε να είναι έστω καθυστερημένα πιο οργανωμένος!
- Έχω χιλιάδες αδιάβαστα e-mails. Δε μαζεύεται το πράγμα
- Αν επιδιώξεις να με χειραγωγήσεις, μπορώ να σε “πεθάνω”
- Αν απλά αφεθείς μαζί μου με ανοιχτή καρδιά που λέω εγώ και κάνω το ίδιο κι εγώ, νιώθω ότι ζούμε παρέα στιγμές σε άλλη διάσταση
- Κοκκινίζω για 1002 λόγους. Όχι απαραίτητα για το λόγο που νομίζουν οι γύρω μου
- Αγαπώ πολύ τα καπέλα κι αφορμή στάθηκε στην εφηβεία μου η μεγάλη μου αγάπη για την Debbie Gibson!
- Έχω συναντήσει τον Νηλ Άρμστρονγκ. Ήταν καλεσμένος σε μια εκδήλωση που είχε γίνει πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα, με διοργανώτρια αρχή την εταιρία που τότε δούλευα
- Όταν ήμουν μικρή έλεγα στη μάνα μου, ότι νιώθω πως είμαι από την Ιταλία. Ακόμη και σήμερα νιώθω ότι κάτι με ενώνει με την Ιταλία
- Κάτι νιώθω ότι με ενώνει και με την Κρήτη, στην οποία δεν έχω πάει ποτέ. Κι όμως, πιστεύω ότι με ένα τρόπο, θα παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή μου
- Η μάνα μου με έλεγε πάντα ανάποδο παιδί, επειδή έβγαζα μια αντί συμβατικότητα κι αντίδραση. Κάθε φορά που άκουγα αυτή τη φράση γινόμουν έξαλλη! Ήταν κόκκινο πανί για μένα. Σήμερα πραγματικά είμαι ευγνώμων, που ήμουν πάντα έτσι και που μου το υπενθύμιζε συνέχεια η μανούλα μου. Με βοήθησε στα αλήθεια
- Πιστεύω απόλυτα, ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι ότι οι πάντες και τα πάντα στη ζωή μας συνδέονται με αόρατες κλωστές
- Όταν προσπαθώ πολύ για κάτι που το θέλω τρελά και δε γίνεται, ακόμη κι αν μου είναι τόσο σημαντικό που να υποφέρω, καταλαβαίνω ότι ή δεν είναι ακόμη η ώρα του ή δεν είναι αυτή η πόρτα για μένα
- Κλαίω πολύ και οι περισσότεροι δυσκολεύονται να το πιστέψουν ή να το καταλάβουν. Το ότι είμαι αισιόδοξη και με πίστη και χαμογελαστή όμως, δεν αναιρεί τα προβλήματά μου και τον πόνο που μπορεί να αισθάνομαι
- Επίσης κανείς που με γνώρισε μετά τα 20 μου δεν πιστεύει ότι εγώ ήμουν τρελά λιγομίλητη. Κι όμως…
- Φέτος πήγα μετά απο κάποια χρόνια στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (όχι για παράσταση) και με το που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή, άρχισαν να τρέχουν δάκρυα ασταμάτητα. Ξαφνιάστηκα κι εγώ η ίδια ομολογώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που αισθάνομαι στο χώρο, αλλά είναι πολύ ισχυρό.
- Έχω πολύ, μα πολύ ιδιαίτερη σχέση με τα όνειρα. Αυτό σίγουρα το έχω ξαναπεί
- Και ισχυρό ένστικτο! Μπορεί κάτι να μην εξηγείται με τη λογική, αλλά ξέρω για μερικά πράγματα τι θα γίνει ή τι ισχύει και δεν πέφτω έξω
- Στο γυμνάσιο μετά το φροντιστήριο αγγλικών χτυπούσαμε με την παρέα τα κουδούνια και τρέχαμε
- Εκείνη την εποχή και στο Λύκειο πολύ συχνά κάναμε περπατώντας βόλτα, με την τότε κολλητή φίλη μου Βάσω. Για πλάκα κάναμε κανονικό καμάκι παρακαλώ, σε όποιον περνούσε και μας ψιλοάρεσε ή και όχι. Ποτέ εξάλλου δε βγαίναμε ραντεβού μαζί τους, ήταν συμφωνία. Ξαφνιάζονταν όλοι φυσικά και πριν προλάβουν καλά καλά να αντιδράσουν, εμείς χαζογελούσαμε και φεύγαμε. Μέχρι που μια μέρα παρεξηγήθηκε ένας και φοβηθήκαμε τόσο πολύ, που κόψαμε άδοξα την μέχρι τότε πετυχημένη καριέρα μας στο Greek kamaki. Χαχαχα σαΐνια σου λέω!
- Ακόμη αναρωτιέμαι πώς δεν είχαν καταλάβει οι γονείς μου την κλίση μου στη διακόσμηση. Με θυμάμαι πολλες φορές να εχω εκνευρισμό κ μια αναστάτωση, γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να αλλάξουμε χρώματα, διαρρύθμιση κ γενικά οι προτάσεις που έκανα ήταν μη συνηθισμένες. Πράγματα που τότε δε γινόντουσαν.
- Έφτιαχνα friendship βραχιολάκια στο δημοτικό πριν γίνουν μόδα ή τα δω κάπου. Στη δουλειά του μπαμπά μου, υπήρχαν πάαααρα πολλά νήματα κι εγώ έπαιρνα όλα εκείνα που είχαν περισσέψει κ ένα καλοκαίρι άρχισα τις πλέξεις! Μετά είχα την ιδέα να τα πουλήσω στις συμμαθήτριες, αλλά δε με άφησαν 😀
- Αν μου έλεγαν, ότι δεν πρέπει με τίποτα να ξαναφάω ζυμαρικά, πατάτες και ντομάτα, απλά θα τους αγνοούσα
- Μου λείπει πάρα πολύ μια εγκυμοσύνη και ειδικά η κλωτσιά του εμβρύου… μερικές φορές κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να αισθανθώ πώς ήταν. Αλλά για να έπαιρνα απόφαση για άλλο ένα παιδί, θα έπρεπε να είναι εντελώς άλλες, κάποιες συνθήκες της τωρινής ζωής μου
- Είμαι “δολοφόνος” φυτών. Δεν το κάνω επίτηδες
- Στα τραγούδια αγαπώ τον στίχο περισσότερο από τη μουσική
- Έχω πάρα πολλά όνειρα! Πάρα πολλά!
- Με φαντάζομαι πολύ συχνά γιαγιά και τι θα μου έλεγα για τη ζωή που αυτή έζησε ή δεν έζησε. Κάπως έτσι, παίρνω κάποιες αποφάσεις ή μπαίνω σε πιο βαθιά χωράφια μου και με ψάχνω, αν κάτι από τα λεγόμενά της δεν είναι αυτό που θα ήθελα.
- Δε μπορώ με τίποτα να με φανταστώ ακόμη και 97 χρονών να μην είμαι ερωτευμένη και να μην ερωτοτροπώ. Δεν παίζει αυτό με τίποτα στο μυαλό μου! 😀
- Ό,τι έχω μετανιώσει στη ζωή μου, είναι μόνο ό,τι δεν έκανα από φόβο ή ντροπή. Τώρα πια θυμίζω στον εαυτό μου πόσα χρόνια έχασα έτσι και τολμάω πολύ περισσότερο
- Ανεβαίνουν τρελά στα μάτια μου οι άνθρωποι που βλέπω να διεκδικούν το ταίρι που θέλουν. Αν το κάνουν και κατά τη διάρκεια της σχέσης, η ψυχή μου τους δίνει το χρυσό!
- Το χτύπημα των δαχτύλων το κάνω ανάποδα απο εσάς :p Δε μπορώ αλλιώς
- Είμαι περήφανη για μένα, αλλά κυρίως αγαπώ τον τρόπο που σκέφτομαι και τον τρόπο που αγαπάω
- Τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, όταν δυσκολεύομαι να βρω απαντήσεις στο πώς είναι καλύτερο να δράσω σε καταστάσεις και με ανθρώπους, με βοηθάει να φαντάζομαι πως καλούμαι να δώσω συμβουλή για το θέμα σε κάποιο από τα παιδιά μου. Ε, πολύ συχνά βρίσκω την απάντηση που δεν έβλεπα. Όταν δεν τη βρίσκω, ξέρω ότι έχω κάποιο δρόμο ακόμη, μέχρι να δω καθαρά το καλύτερο
- Υποφέρω από αϋπνίες. Υπήρξαν κάποια χρόνια της ζωής μου που είχαν σταματήσει, αλλά με ταλαιπωρούν ξανά εδώ και πολύ καιρό
- Το πιο αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα λέω ότι είναι η Σαντορίνη, ενώ στην πραγματικότητα το πιο βαθιά στην καρδιά μου χαραγμένο μέρος είναι η Ζαχλωρού
- Όταν άρεσα σε ένα αγόρι, του γνώριζα πάντα την αδερφή μου. Είμαστε τόσο διαφορετικές και πάντα ήταν η ωραία. Αν έβλεπα έστω στιγμιαία ότι την κοίταζε κάπως, δεν προχωρούσα σε επόμενο ραντεβού μαζί του. Δεν το ήξερε ούτε η αδερφή μου, ούτε ποτέ κανείς από αυτούς το έμαθε. Τον Δημήτρη άργησα να της τον γνωρίσω, γιατί φοβόμουν
- Είμαι πολύ παρατηρητική με τους ανθρώπους. Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος που κοιτάζουν, που κινούνται μένουν στη μνήμη μου σε αντίθεση με πράγματα που βλέπουν όλοι κι εγώ σα χάνος λέω “Α, δεν το πρόσεξα”.
+1 τελευταίο. Είμαι πολύ αμελής όταν πρέπει να ασχοληθώ με δημόσιες υπηρεσίες και διάφορα γραφειοκρατικά. Ούτε για αστείο δεν έχω θελήσει να κρατήσω εγώ τα οικονομικά του σπιτιού, ενώ αποφεύγω να μιλήσω εγώ με τον λογιστή, τον δικηγόρο και όλα τα συναφή. Σκέφτομαι συνέχεια ότι θα τα κάνω θάλασσα. Βέβαια στη δουλειά μου, μιλούσα καθημερινά με νομικό και οικονομικό τμήμα και ήμουν υπεύθυνη για προϋπολογισμούς και τα λοιπά και μια χαρά υπέροχα τα κατάφερνα. Δεν έχω καταλάβει πώς κάνω τον διαχωρισμό.
via http://inspirationalquotesgazette.com/dont-be-ashamed-of-your-story-it-will-inspire-others/
Στην αρχή μου φάνηκαν πάρα πολλά τα 60 πράγματα που έπρεπε να γράψω για μένα, αλλά μετά διαπίστωσα ότι έβγαιναν χαλαρά. Ποιος θέλει άλλα 60 να γράψω τώρα που είμαι ζεστή; 😛
Τα περισσότερα πρέπει να σου πω ότι τα σημείωσα χθες το βράδυ στις σημειώσεις του κινητού μου, αφού δεν μου “κόλλαγε” ύπνος.
Για πες! Έχουμε κοινά εγώ κι εσύ; 🙂
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
