Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας άνθρωπος που πολλοί έλεγαν ότι τον αγαπούσαν, άλλοι ότι τον θαύμαζαν. Κανείς δεν υποψιαζόταν, ότι πολλά βράδια εκείνη τη στιγμή που το σώμα και το μυαλό του ήταν ελάχιστα δευτερόλεπτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, έλεγε σε αυτή που είχε δίπλα του στο κρεβάτι “Θα πεθάνω με το παράπονο, ότι δεν αγαπήθηκα στα αλήθεια.”
Ο Στέφανος τις προάλλες, ήταν στο δωμάτιο του με την αδερφούλα του και της έκανε παράπονα. Ότι τον άφηνε μόνο του, ενώ εκείνος της είχε επανειλλημένα ζητήσει να κάτσει μαζί του. Η Δωροθέα, με την αθωότητα και τον αυθορμητισμό της ηλικίας της, ήταν πιο χαλαρή από εκείνον. Ακουγόταν στον τόνο της φωνής της, φαινόταν στις κινήσεις της (έκλεβα ματιές και τα αυτιά κανονικό ραντάρ, εννοείται!). Το συζητούν λοιπόν και εκείνη του λέει “Μα, σ’αγαπώ Στέφανε!”. Αλλά εκείνος με μια φωνή γλυκιά και γαλήνια και τόσο ήρεμη, ήταν έτοιμος να καταθέσει το πιο μεγάλο ίσως παράπονό του και μια ώριμη αλήθεια. Στα 8 χρόνια του.
“Κορίτσι μου, ξέρω ότι μου δίνεις αγάπη. Αλλά ξέρεις, είναι λίγη. Θέλω από σένα περισσότερη αγάπη. Εγώ σε θέλω παρέα κι εσύ φεύγεις και πας στη μαμά και στον μπαμπά. Με αφήνεις.”
“Μη φοβάσαι Στέφανε!”
“Δεν είναι ότι φοβάμαι. Απλά νιώθω μοναξιά.”
Αντηχούσαν στα αυτιά μου, όλη μέρα τα λόγια του, το συναίσθημά του. Ήταν τόσο ειλικρινής και άμεσος και ευθύς. Διεκδικούσε ευγενικά και ξεκάθαρα την αγάπη της και το χρόνο της.
Και πες μου. Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο, πέρα από την αγάπη του και το χρόνο του.
Μια σημείωση. Όταν ακούς για αγάπη, δε χρειάζεται να τη φαντάζεσαι μόνο θεόρατη και υπερβολική. Αγάπη είναι κάθε θετικό, καθαρό, πεντακάθαρο συναίσθημα που θέλει να χαριστεί απλόχερα. Μπορεί να είναι αγάπη νεογέννητη. Δεν είναι ούτε για να τη φοβηθείς, ούτε για να την αγνοήσεις.
Να σου προτείνω μια “άσκηση”; Αφιέρωσε λίγο χρόνο να σκεφτείς έναν έναν ανθρώπους που νοιάζεσαι ή αγαπάς ή ακόμη απλά συμπαθείς. Βάλε κάθε έναν από αυτούς στη θέση του ανθρώπου της εισαγωγής. Πέφτουν το βράδυ για ύπνο και σκέφτονται “Θα πεθάνω με το παράπονο, ότι δεν αγαπήθηκα στα αλήθεια.”. Το έκανες; Οκ, τώρα μήπως υπάρχει κάτι που θα ήθελες να τους πεις ή να κάνεις με αυτούς; #sharethelove
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος ? Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
