Πόσο απλά μας υπενθυμίζουν την ουσία, επιβεβαιώνουν και μας αφυπνίζουν τα παιδιά;
Κυριακή μεσημέρι. Η Δωροθέα από το πρωί έχει στρώσει στο πάτωμα ριχτάρια, κουβερλί και παπλωματάκια, μαζί με ό,τι μαξιλάρι υπάρχει στο σαλόνι. Είχε πλάνα το πλάσμα! 🙂 Μετά το φαγητό θα ξαπλώναμε όλοι εκεί. Δήθεν για να κοιμηθούμε. Τραγικό ψέμα μιας 5χρονης σουσουράδας παιδιά, αφού δεν κοιμάται ποτέ μεσημέρι! 😀
Πολύ βολικό δεν ήταν, για καθαρά πρακτικούς λόγους, αλλά πήρα κοντά μας το παιδικό βιβλίο των εκδόσεων Κόκκινο με τίτλο “Το Γιγάντιο Πραγματάκι”. Το είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του σχολείου της. Ένα τεράστιο διαστάσεων βιβλίο, με μια πολύ προσεγμένη εικονογράφηση, λίγα λόγια, αλλά σπουδαίο, υπέροχο νόημα. Το γιγάντιο πραγματάκι είναι η ευτυχία! Μέσα από λέξεις και εικόνες που δεν μετέφεραν το μήνυμα ως μασημένη τροφή που λέμε. Σκέφτηκα για λίγο, πολύ λίγο και προφανέστατα αφελώς, ότι ίσως η μικρή, είναι αρκετά μικρή για να καταλάβει πίσω από τις λέξεις. Πήρε όμως και εκείνη στα χέρια της το βιβλίο, αυτή τη φορά για να μου το “διαβάσει”. Πόσο απολαμβάνει αυτή τη διαδικασία! Ανυπομονούν και τα δικά σου παιδιά τόσο πολύ; Παρ’όλο, που ανάγνωση ακόμη δεν γνωρίζει, η αφήγησή της δεν άφηνε αμφιβολίες. Είχε καταλάβει και με το παραπάνω το ρόλο των λέξεων και των “ζωγραφιών”, όπως λέει η ίδια.
Την ρώτησα μετά από λίγη ώρα. “Για σένα Δωροθέα τι είναι ευτυχία;”
Χωρίς να διαθέσει χρόνο για να το σκεφτεί, με τη γνωστή αποφασιστικότητα στη φωνή της μου απάντησε “Να αγαπώ τους ανθρώπους! Αυτό είναι ευτυχία”.
Πέντε χρονών παιδάκι και ξέρει ήδη, ότι το να αγαπάς γεμίζει την ψυχή σου. Δεν είπε “να με αγαπούν”. Που αν ρωτήσεις ενήλικες, οι περισσότεροι θα βιαστούν να απαντήσουν, αυτό που μπορούν να πάρουν από την αγάπη, όχι αυτό που μπορούν να δώσουν μέσω αυτής.
Ένιωθα πυροτεχνήματα στην καρδιά μου! Περηφάνια, χαρά και κυρίως ευτυχία 🙂
Αλλά και στη σκέψη του Στέφανου, ανθρωποκεντρικά λειτουργεί το πράγμα. “Οι αναμνήσεις είναι ευτυχία. Α! Και η συντροφιά, ο χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπώ”.
Μεγαλώνει και φυσικά διαφοροποιούνται οι απόψεις του. Όμως, από μικρούλης έδινε σημασία, σε ωραίες στιγμές που έχει ζήσει. Το αγόρι αυτό λέει εν ολίγοις… Να θυμάσαι αυτά που έζησες, αλλά μη σταματάς, να δημιουργείς δεσμούς μαζί με τους σημαντικούς σου σε κάθε ευκαιρία.
Αλλά ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν μόνος ή μαζί με άλλους, δε δημιούργησες μόνο αναμνήσεις που προκαλούν ευτυχία Στεφανάκο. Έμαθες να εκτιμάς, να ξεχωρίζεις, να είσαι ευγνώμων και να επιλέγεις αυτούς που θες κοντά σου σε νέες εμπειρίες.
Καμάρι η μαμά, ευτυχισμένη που σκέφτεται έτσι. Αλλά δημιουργήθηκε και ένα ερωτηματικό μέσα μου. Του έχω προσφέρει αρκετές αναμνήσεις στο “κουτί” του με το όνομα “ευτυχία” απ’ έξω; Έχω χρέος απέναντι σε αυτή την ψυχή που λατρεύω. Χρέος που δεν προσθέτει βάρος. Είναι αυτό το χρέος που γεννιέται μέσα στον καθένα μας, κάθε φορά που αυθεντικά νοιαζόμαστε για κάποιον. Χρέος να είμαστε εκεί με τρόπο που κάνει την καρδιά τους χαρούμενη. Μπορεί όχι πάντα, αλλά οπωσδήποτε με μεγαλύτερη συχνότητα από κάθε δυσάρεστο συναίσθημα.
Να σου πω κι εγώ τι είναι για μένα ευτυχία; Η ευτυχία είναι παντού μπροστά μας και κάθε φορά που την βλέπουμε- γιατί αυτή εμφανίζεται, εμείς έχουμε μια τύφλωση- γεμίζει την ψυχή μας. Μπορώ να γράψω ένα κατεβατό και πάλι δε θα φτάνει.
Θα επιλέξω για σήμερα, να σου πω μια σημαντική για μένα μορφή της. Ευτυχία είναι η αληθινή σύνδεση με τους ανθρώπους.
Μερικές φορές είναι με έναν άγνωστο, που δε θα συναντήσω πιθανότατα ποτέ ξανά. Μερικές φορές νιώθω ευτυχία, για κάτι που συμβαίνει ουσιαστικά έξω από μένα.
Όπως τις προάλλες, που περπατούσα στην Αθήνα, ανάμεσα σε αρχαία και σύγχρονα κομμάτια της. Ήταν ένας ψηλός, αδύνατος, γοητευτικός άντρας. Φορούσε μπλε παλτό νομίζω. Όρθιος, μπροστά από τα κάγκελα της αυλής ενός νεοκλασικού κτιρίου, πολύ κοντά στο μουσείο της Ακρόπολης. Μιλούσε στο κινητό, κρατώντας το με το δεξί χέρι, αλλά στο αριστερό κρατούσε ένα φαγωμένο μήλο. Προφανώς εκείνη την ώρα έκανε το διάλειμμά του και μου έδωσε την εντύπωση ότι ίσως προσέχει την υγεία του. Λόγω μήλου 🙂 Σκέφτηκα, ότι ίσως είναι αριστερόχειρας, αφού με αυτό κρατούσε το γεύμα του. Αν πάρουμε αυτή την εκδοχή, εξελισσόταν η συνομιλία, με το ανάποδό του για αυτόν χέρι. Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένος και γαλήνιος έδειχνε. Όταν τον συνάντησα, πλησίαζε στο τέλος του το τηλεφώνημά του. Δεν άκουσα τη φωνή του, είχε φασαρία, αλλά αυτό που είδα στο πρόσωπό του και στις κινήσεις του, ήταν σχεδόν μαγικό. Ένας ερωτευμένος, ευτυχισμένος άντρας. Κι όπως έκλεινε το τηλέφωνο, του χαμογέλασα συνωμοτικά και ανταπέδωσε με ένα ύφος, σαν να μου έλεγε “Ναι, είναι μοναδικό αυτό που νιώθω. Είμαι ευτυχισμένος. Με κατάλαβες”. Δεν ανταλλάξαμε προφορικά λέξη, αλλά για εκείνα τα λιγοστά δευτερόλεπτα συνδεθήκαμε απόλυτα. Για κάτι όμορφο που συνέβαινε σε εκείνον. Σε μια μέρα που στη δική μου ζωή, σημείωσε ότι τα γκρίζα σύννεφα είχαν πληθύνει. Δεν τα έβλεπα “ροζ”. Αλλά ένιωσα ευτυχία. Σκεφτόμουν όλη μέρα αυτό που δήλωνε το πρόσωπό του, τα μάτια του, οι γραμμές γύρω από τα χείλη του. Κι ελπίζω μόνο, να νιώθει κι εκείνη της καρδιάς του, το ίδιο όμορφα. Έπρεπε να μπορούσε να τον δει, να καμαρώσει. Ήταν υπέροχος. Και ούτε μια στιγμή δε φάνηκε να τον κούρασε, που κρατούσε το τηλέφωνο με το ανάποδο χέρι. 🙂 Αλλά έτσι πάνε αυτά. Όταν “κάνει” ευτυχία, αποκτάς περισσότερη δύναμη και στα αδύναμα σημεία σου. 😉
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει (έλεγε πια) ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος ? Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥
