Αυτό το blog έχει μια ιστορία…θα σου φανούν ασύνδετα αυτά που θα σου πω, αλλά στο τέλος θα καταλάβεις.
Αυτή τη στιγμή που γράφω, δεν ήμουν καν προετοιμασμένη να το κάνω. Είμαι όρθια στην κουζίνα και μια ασήμαντη αφορμή με έκανε να θέλω να στα πω όλα. Όχι ότι δεν το έχω ξανασκεφτεί, αλλά δεν ήξερα αν θέλω τελικά να το κάνω. Μάλλον όμως ναι…
3 Δεκεμβρίου 2010
Είναι η πιο άσχημη μέρα της ζωής μου…αυτή και η χθεσινή…εκείνη όμως διατηρούσα μια μικρή ελπίδα. Θα σου πω παρακάτω τι εννοώ.
Ξυπνάω με δυσκολία…12.00 ακριβώς…μπορεί να είμαι από νάρκωση, αλλά η γνώση της κατάστασης είναι πάνω από κάθε φάρμακο…πονάω πολύ, εκεί που δε μπορεί κανείς να με γιατρέψει…πονάει η καρδιά μου, η ψυχή μου…νιώθω άδεια…πρώτη φορά ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό…άδεια…και μόνο που γράφω τη λέξη, τρέμω ολόκληρη. Αρχίζω να μιλάω αλλά κανείς δεν με ακούει “θέλω το παιδί μου, θέλω το παιδί μου, θέλω τον άντρα μου, θέλω το γιατρό μου” αυτό ψέλλιζα συνέχεια…δεν είχα κουράγιο να μιλήσω αλλά προσπαθούσα να ακουστώ…ήταν τόσος ο πόνος της ψυχής, έπρεπε να ακουστώ. Στο χειρουργείο ο κόσμος πολύς, ακούω μωρό να κλαίει. Σκέφτομαι …λες να είναι το δικό μου; Λες να ζωντάνεψε; Μπορεί να έγινε θαύμα. Όχι δε γίνεται, αν είχε γίνει θαύμα δε θα πονούσα, θα το είχα καταλάβει. Κάποια νοσοκόμα αφήνει λίγο μπροστά μου ένα πυρεξάκι…με ένα κοριτσάκι μέσα.Εγώ είχα αγοράκι, δεν είναι δικό μου. Πονάω, κλαίω, φεύγουν δάκρυα πολλά, αλλά χαμογελάω με όση δύναμη έχω, που ζει ένα άλλο παιδάκι. Αλήθεια. Το βλέπω όμως και ζηλεύω…να μου το έδιναν να το κρατήσω…Κάποιος αντιλαμβάνεται ότι κοιτάω, μιλάει σιγά, απαντάει η άλλη “δεν το’ξερα” και το μωρό φεύγει από το χώρο.
Συνεχίζω να ζητάω το παιδί μου “θέλω το παιδί μου, φέρτε μου το παιδί μου, θέλω το παιδί μου, θέλω τον άντρα μου…σας ικετεύω…θέλω το παιδί μου, θέλω τον άντρα μου, θέλω το γιατρό μου”. Περνά κάποιος από δίπλα μου και δεν έχω δύναμη, αλλά τη βρίσκω, απλώνω το χέρι μου…λέω τι θέλω και δεν ξέρει τι να μου πει…κλαίει μάλλον, βλέπω θολά ακόμη…λέει “ζητάει το παιδί της”…τα έχουν καταλαβαίνω όλοι χαμένα…δεν με ακούνε ή με αποφεύγουν; Δεν ξέρω. Μιλάω πιο δυνατά…πρέπει κάτι να γίνει…ζω ένα μαρτύριο απερίγραπτο…χρειάζομαι τον άντρα μου και τον γιατρό μου! Αυτός κράτησε στα χέρια του το αγγελούδι μου…είναι για μένα ευλογημένος ο γιατρός…σκέφτομαι πώς είναι να κρατάς στα χέρια σου ένα νεογέννητο νεκρό μωρό; Πώς είναι να κρατάς στα χέρια σου έναν άγγελο; Δεν τον ρώτησα ποτέ, ακόμη την έχω την απορία.
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει, αλλά επιτέλους τα κατάφερα. Φώναξαν το γιατρό μου. Με πηγαίνουν στον άντρα μου…όλοι οι διάδρομοι που περνάμε έχουν μωρά. Βλέπω το γιατρό μου, είναι κι αυτός χάλια. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Τα μάτια του, η έκφρασή του…δεν μπορώ να ξεχάσω το πρόσωπό του εκείνη τη μέρα. Ανυπομονώ να φτάσω στον άντρα μου, αλλά είμαι απελπισμένη…πάει τέλειωσε…η κοιλιά μου είναι άδεια. Τουλάχιστον πριν το χειρουργείο το είχα ακόμη μέσα μου…είμασταν ακόμη μαζί…τώρα; Τώρα είμαι άδεια και απελπισμένη, τα έχω χαμένα. Βλέπω τον άντρα μου…κι εκείνος είναι χειρότερα από χθες, τον βλέπω που αγωνιά. Εδώ έχω ένα κενό…θυμάμαι ότι μιλούσα, τι έλεγα δε θυμάμαι. Μόνο την απελπισία που ένιωθα θυμάμαι και εκείνο τον πόνο στα σωθικά που λένε…ένιωθα την κοιλιά άδεια. Είχα μπροστά μου τους 2 ανθρώπους που χρειαζόμουν και τους έβλεπα κομματιασμένους. Καταλαβαίνω ότι ο άντρας μου έχει τρομάξει για το πώς είμαι…πώς είμαι; Τι βλέπει και τρομάζει; Τι τον τρομάζει; Τι του λέω;
Με ενημερώνει ο γιατρός μου. Ο οργανισμός μας παράγει μια ουσία σαν ζελέ η οποία εξωτερικά του ομφάλιου λώρου δημιουργεί ένα προστατευτικό τοίχωμα. Έτσι όταν ο λώρος κάνει κόμπο αυτή λειτουργεί σαν τριχιά. Δεν σφίγγει τόσο ώστε να γίνει το κακό. Αυτή η ουσία έλειπε…τρελό. Δεν υπάρχει εξέταση να επιβεβαιώνει ή να απορρίπτει την ύπαρξή της. Το μωρό μου είχε κάνει 3 κόμπους στον ομφάλιο λώρο. Το μωρό μου δεν μπορούσε να σωθεί, ακόμη κι αν ήμουν στο μαιευτήριο την κρίσιμη στιγμή. Το μωρό μου έφυγε πολύ γρήγορα. Ο σάκος ήταν πεντακάθαρος.
Θέλω να τον ρωτήσω πώς ήταν το παιδί μου. Ήταν όμορφο; Έμοιαζε στον αδερφό του; Δεν τον ρώτησα ποτέ.Να μπορούσα να το δω για λίγο…να το κρατούσα…αλλά τα είπαμε αυτά.
2 Δεκεμβρίου 2010…μια μέρα πριν
Σήμερα ξυπνήσαμε με τον πρώτο μου γιο πιο αργά από το συνηθισμένο…περίεργο, δε με ξύπνησε ο μικρούλης στην κοιλιά, αυτός ο τόσο μα τόσο ζωηρούλης, αλλά χαμογελάω…μικρέ μου από σήμερα σε περιμένουμε στη ζωή. 2 Δεκεμβρίου έμπαινα στον μήνα μου…ο πιο ωραίος Δεκέμβρης! Αυτός που μαζί με τον Άγιο Βασίλη θα έφερνε στον πρώτο μου γιο δωράκι το αδερφάκι του…έτσι ήξερε τόσο καιρό!
Σηκωνόμαστε…σήμερα δεν πονάει η μέση, νιώθω μια χαρά. Επιτέλους λέω. Χτυπάει το τηλέφωνο…είναι από τη δουλειά. Με έχει κουράσει αυτή η κατάσταση, ουσιαστικά δουλεύω από το σπίτι, το ίδιο και περισσότερο από όσο ήμουν στο γραφείο. Τις τελευταίες μέρες έχω πάρει απόφαση να αρνούμαι να ασχολoύμαι τόσο πολύ με όσα μου φορτώθηκαν τη στιγμή που δε θα έπρεπε να έχω τέτοιες έννοιες…δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Όμως ακούγοντας μια συνεργάτιδα να ζητάει τη βοήθειά μου σκέφτομαι “έλα, δεν πειράζει, τι φταίει η κοπέλα, την “στρίμωξαν” και δεν ξέρει, αφού σήμερα είσαι καλύτερα” και ανοίγω τον υπολογιστή. Ο γιος μου γκρινιάζει που τον έχω αφήσει μόνο του και όταν επιτέλους με αφήνουν στην ησυχία μου, αφοσιώνομαι 100% σε εκείνον. Μεσημεριάζει, τρώει, ξαπλώνουμε, κοιμάται τελικά πολύ αργά.
Επιτέλους, λίγη ηρεμία να τα πω με το φασολάκι μου. Πιάνω την κοιλιά μου και λέω “μικρούλη μου, κοιμάσαι; Πολύ ήσυχος είσαι σήμερα βρε ζωηρούλη!”. Αυτό ήταν! Παθαίνω σοκ…δεν τον έχω ακούσει, δεν κουνιέται. (Μιλάμε για πάρα πολύ ζωηρό έμβρυο…το προηγούμενο βράδυ έκανε κωλοτούμπα και έλεγα στον μπαμπά του…“πώς γίνεται να μπαίνω αύριο στον μήνα μου και να έχει χώρο για κωλοτούμπα; Φοβάμαι μην μπλεχτεί με τον λώρο και έχουμε άλλα. Φτάνουν οι αγωνίες που έχουμε περάσει”. Είχαμε περάσει πολλά, αλλά ήταν πλέον όλα καλά.). Κοιτάω δίπλα μου τον γιο μου που κοιμάται, δεν πρέπει να τον τρομάξω…αρχίζω να κουνάω την κοιλιά μου…“ξύπνα ξύπνα, ξύπνα σου λέω, μη μου κάνεις τέτοια τώρα, γιατί δεν ξυπνάς;”. Τρέχω, τρώω ένα κομμάτι σοκολάτας, τίποτα, κλαίω…το ήξερα ότι δε θα πάνε όλα καλά…σκέφτομαι “αυτό ήταν, πάει το παιδί σου”. Είμαι σε πανικό γιατί για πρώτη φορά στην εγκυμοσύνη αυτή νιώθω τέτοια σιγουριά για κάτι…πέθανε. Αρνούμαι όμως. Παίρνω τον γιατρό μου τηλέφωνο, μου λέει να πάω γρήγορα σε ένα ιατρικό κέντρο κοντά μου να μη χάσω χρόνο. Να δούμε αν είναι όλα καλά. Τηλεφωνώ στον άντρα μου, μιλάει συνέχεια. Έχω τρελαθεί, τι θα κάνω, πού θα αφήσω το παιδί που κοιμάται; Τρέχω να ντυθώ και κλαίω συνέχεια. Μπαίνει ο άντρας μου σπίτι, αρχικά δεν του εξηγώ τι έχει γίνει, μόνο κλαίω, φωνάζω που δεν τον έβρισκα…παίρνουμε με τις πυτζάμες τον μικρό και τρέχουμε για το αυτοκίνητο…δεν παίρνει μπροστά! Μόλις πριν 3′ το πάρκαρε και τώρα δεν ξεκινά…σκέφτομαι ότι είναι σημάδι πως το παιδί δε ζει. Παίρνουμε ταξί, το παιδί έχει βεβαίως ξυπνήσει κι είναι αναστατωμένο, μας κοιτά χωρίς να καταλαβαίνει…φτάνουμε στο πιο κοντικό ιατρικό. Εκεί μου λένε ότι ο γιατρός λείπει και δε μπορούν να με εξετάσουν. Δεν το πιστεύω, κλαίω. Βρίσκω το τηλέφωνο από ένα άλλο κέντρο, μου λένε να πάω. Ξανά ταξί…φτάνουμε. Με έχουν σε αναμονή τους εξηγώ ότι είναι επείγον…με βάζουν στην αίθουσα και ο “έξυπνος” γιατρός βάζει το παιδί μέσα στην αίθουσα εξέτασης…θέλω να τον σκοτώσω. Πρέπει λοιπόν να παραμείνω ψύχραιμη γιατί με ρωτάει ο μικρός “μαμά τι σου κάνουν στην κοιλιά;” Δεν ακούμε καρδιά…ο γιατρός λέει “φταίει που είναι και ανάποδα το μωρό και δε μπορώ να καταλάβω”. Απορώ αν είναι τόσο ηλίθιος ή αν απλά δε θέλει να μου πει. Τηλεφωνώ στο γιατρό μου, γρήγορα στο μαιευτήριο. Λέω, δε ζει το μωρό, πάει.
Το μωρό μας το επιβεβαίωσαν…δε ζει. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, πώς έγινε. Μόλις το ανακοινώνει ο γιατρός που με εξέτασε του λέω “τι είπατε; Δε σας άκουσα”. Είχα ακούσει, αλλά αναρωτιόμουν αν άκουσα λάθος. Φεύγει και είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που αναρωτήθηκα “γιατί”.
Με πηγαίνουν μόνη μου σε ένα δωμάτιο είναι βράδυ πια. Αύριο θα γίνει καισαρική. Παρακάλεσα να μη γεννήσω φυσιολογικά, αυτό δεν θα το άντεχα. Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά πιο πολύ από την ίδια την απώλεια, με πέθαινε η ιδέα να προσπαθώ να γεννήσω φυσιολογικά. Αυτό σκεφτόμουν θα είναι και το τέλος μου. Δεν πρέπει να το κάνω. Κανονίσαμε να μην δω το παιδί μου…προσπαθούσαν να με πείσουν. Ο άντρας μου κυρίως. Φοβόταν ότι δε θα με πείσει, το έβλεπα πόσο φοβόταν. Ξέρει ότι πάω για μετωπική σύγκρουση στα δύσκολα. Μέσα στην απελπισία μου ευτυχώς μπορούσα να σκεφτώ “καθαρά”…αν το έβλεπα, που πέθαινα να το δω, το ήθελα απεγνωσμένα, δε θα το ξεπερνούσα ποτέ. Δε θα το επέτρεπα αυτό στον εαυτό μου. Έχω έναν άντρα και ένα παιδί που με χρειάζονται. Σκέφτομαι “Σύνελθε! Δε θα το δεις”. Νιώθω ότι το προδίδω, αλλά πρέπει να βάλω προτεραιότητες. Εγώ ζω. Εκείνο όχι. Έχω άντρα και παιδί. Με χρειάζονται και πρέπει να είμαι εκεί. Θέλω να είμαι εκεί. Απορώ εκείνη τη στιγμή. Πώς μπορώ να σκέφτομαι λογικά; Τι μου συμβαίνει; Πού τη βρίσκω τη δύναμη;
Στο δωμάτιο εγώ και ο άντρας μου…τώρα είναι η στιγμή να μαζέψουμε τα κομμάτια μας σκέφτομαι. Κλαίμε μαζί, νιώθουμε πιο κοντά από ποτέ. Πάντα κοντά είμαστε, αλλά τώρα είναι αλλιώς. Φυσικά δε μπορούμε να κοιμηθούμε. Ακούω από τον όροφο τα μωρά που κλαίνε. Ένιωθα γαλήνη που τα άκουγα,ναι γαλήνη, αλλά σκιζόταν ταυτόχρονα η καρδιά μου. Αντιφατικό; Αληθινό.
Τύψεις. Άπειρες τύψεις. Δεν ήξερα από πότε δεν είχα ακούσει το μωρό. Αυτό το θυμήθηκα μήνες(!) μετά. Κι αν μπορούσα να το σώσω και εγώ δεν πήρα είδηση; Ασχολήθηκα με τη δουλειά και δεν πήρα χαμπάρι ότι δεν άκουγα το παιδί. Μου το είπε εξάλλου και μια νοσοκόμα. “Καλά κι εσύ βρε παιδί μου είδηση δεν πήρες; Θα το είχες σώσει”. Χρειαζόταν το μωρό μου τη βοήθειά μου κι εγώ άραγε τι έκανα εκείνη τη στιγμή; Δεν ξέρω πότε με χρειάστηκε. Δε μπορώ να θυμηθώ πότε το άκουσα τελευταία φορά.
Έπιανα την κοιλιά μου. Σκεφτόμουν, μακάρι να μου το άφηναν στην κοιλιά…τώρα είμαστε ακόμη μαζί. Δεν το ξεστομίζω. Κάποια στιγμή γυρνάω και λέω “κλωτσάει το μωρό”. Βλέπω τον άντρα μου πώς με κοιτάζει. Θα νομίζει ότι τα χάνω. Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου. Γεμίζω ελπίδα. Θυμάμαι μια είδηση που άκουσα πριν λίγους μήνες. Μια μανούλα κάπου στο εξωτερικό γέννησε το παιδάκι της, πέθανε αυτό μετά από λίγο και εκείνη το ζήτησε στην αγκαλιά της να το αποχαιρετήσει. Του μιλούσε και έκλαιγε και μετά από 6 ώρες, αυτό αναστήθηκε! Αυτό ήταν! Τελικά θα το έπαιρνα στην αγκαλιά μου. Μπορεί να γινόταν το ίδιο θαύμα και σε μένα! Το λέω στον άντρα μου…το βλέμμα του…οι λέξεις του…κλαίω. Τον τρομάζω με αυτά που λέω. Φοβάμαι μήπως τρελαθώ…κι έχω ήδη ένα παιδί. Το ξανασκέφτομαι…του λέω μόνο “άστο, το δικό της παιδί είχε γεννηθεί πρώτα και μετά πέθανε. Εμάς είναι αλλιώς”. Εξακολουθώ να το σκέφτομαι. Μήπως να πω στο γιατρό μου να μου το δώσει να το κρατήσω;
Οι ώρες περνούν, μιλάμε πολύ, κλαίμε περισσότερο…αρχίζει να ξημερώνει.
Σκέφτομαι, “κοίτα, εγώ έχασα το παιδί μου και ο ήλιος βγαίνει. Πώς γίνεται;”. ΄Εχω “κολλήσει”. “Ο ήλιος βγαίνει! Την πιο τραγική στιγμή, άρα όντως η ζωή συνεχίζεται”. Υπάρχει μαζί με την απόγνωσή μου και τη θλίψη, η ελπίδα και η βεβαιότητα ότι θέλω να ζω. Το οφείλω σε μένα και στο παιδί που είναι σπίτι. Υπάρχουν όμως και τύψεις. Πώς σκέφτομαι έτσι τη στιγμή αυτή; Υπάρχει και ένας “θαυμασμός”. Μπράβο μου που σκέφτομαι έτσι! Πού τη βρίσκω αυτή τη δύναμη;
Από το Θεό. Δεν είναι παρηγοριά, είναι αλήθεια. Όσοι από εσάς έχουν βιώσει ανάλογα συναισθήματα, με καταλαβαίνετε.
Αυτή η “διαπίστωση” ότι ο ήλιος βγαίνει πάντα, άρα η ζωή συνεχίζεται, είναι αυτή που με κράτησε ζωντανή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτή και το πιο δυνατό κίνητρο που λέγεται “παιδί στο σπίτι”.
Οι επόμενες μέρες
Ακούω τα μωράκια από την αίθουσα νεογνών του ορόφου που κλαίνε…κλαίω κι εγώ. Ξαναχαίρομαι που άλλες μανούλες και μπαμπάδες είναι ευτυχισμένοι. Που τα ατιμούλικα τα νεογέννητα έχουν τόσο δυνατή φωνούλα. Ψυχούλες μου! Να με άφηναν να τα κρατήσω για λίγο στην αγκαλιά μου…να τους πω να με αφήσουν να πάω να τα δω; όχι, θα περάσουν για τρελή. Ξέρω ότι δεν είμαι. Αλλά φαντάζομαι τι θα νόμιζαν όλοι οι άλλοι και δεν τα ζητάω ποτέ. Αλλά το έχω τόσο μεγάλη ανάγκη. Το δικό μου δεν το είχα ποτέ. Δεν είχα έστω μια στιγμή!
Πρέπει να ετοιμαστώ για την επιστροφή στο σπίτι. Με κοιτάζω για πρώτη φορά στον καθρέφτη. Πώς θα πάω έτσι στο παιδί μου;;
Έχει έρθει η μέρα να πάω σπίτι και δε θέλω. Νιώθω καλά εκεί. Σκέψου. Προτιμούσα να μείνω στο μαιευτήριο, παρά να πάω στο χώρο μου, στο παιδί μου, στη ζωή μου…Α, ναι. Γι’αυτό δεν ήθελα. Πώς θα τη συνέχιζα εκεί; Ενώ στο μαιευτήριο το περιβάλλον είναι προστατευμένο. Όχι μόνο επειδή όλο το προσωπικό με αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλά γιατί εκεί μπορούσα μόνο να κλαίω. Μόνο να πενθώ.
Ο άντρας μου έρχεται ξανά κομμάτια. Έπρεπε να κανονίσει για την ταφή. Αποφασίσαμε να μην πάμε. Έτσι μας συμβούλεψαν. Έτσι προτιμούσε κι εκείνος και είπαμε ότι θα είμαστε μαζί σε όλα. Αλλά εγώ ήθελα απεγνωσμένα να παρευρεθώ. Ήξερα ότι δε θα συνερχόμουν μετά. Δεν πήγα, αν και προσπάθησα πολλές φορές να τον μεταπείσω. Κατά βάθος ήξερα ότι κάναμε καλά. Είχε δίκιο.
Οι επόμενοι μήνες
Εννοείται πως ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μας. Εννοείται ότι ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Για τον γιο μας πρωτίστως αλλά και για εμάς. Τα σκαμπανεβάσματα ατελείωτα, απρόσκλητα. Η μοναξιά…το κάτι άλλο. Όχι ότι δεν είχαμε ανθρώπους κοντά μας. Αλλά δεν είχαμε τόσους όσους χρειαζόμασταν. Στο βαθμό που τους χρειαζόμασταν.Όχι γιατί δε μας αγαπούν ή δε μας σκεφτόντουσαν. Αλλά γιατί όλοι έλεγαν το ίδιο. Δεν ξέρω τι να πω. Πόσο λάθος! Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν μέχρι τότε όταν κάποιος άλλος είχε κάτι τόσο σοβαρό να αντιμετωπίσει. Τώρα ξέρω πώς είναι.
Ζητάω από συνεργάτη, το διάστημα που θα λείπω από το γραφείο να μην επικοινωνήσει κανείς μαζί μου για δουλειά. Για να μιλήσουμε ανθρώπινα ναι, το θέλω, αλλά όχι για δουλειά. Δεν μου τηλεφωνεί σχεδόν κανείς. “Κοίτα” σκέφτομαι. Δεν υπάρχει μέρα τα τελευταία 5 1/2 χρόνια που να είμαι εκτός γραφείου έστω για λίγο και να μην έχει χτυπήσει το εταιρικό τηλέφωνο. Τώρα κιχ. Εγώ τους καταλαβαίνω πώς νιώθουν και λέω “δεν πειράζει”. Εκείνοι εμένα;
Μοναξιά λοιπόν. Ακόμη και αν είχα κόσμο κοντά μου. Κάποια στιγμή άρχισα να μπαίνω στο facebook και σε forums για γονείς. Έτσι, είχα όσο κόσμο ήθελα για να επικοινωνώ. Όσο ήθελα, μέχρι εκεί που άντεχα. Εκεί δεν ήξεραν απαραίτητα τι είχα περάσει. Οπότε είχα πολλή παρέα…όποτε ήθελα κρυβόμουν, είχα επικοινωνία τόσο όσο. Πολύ βολικό τελικά.
Εκείνους τους μήνες “γνώρισα” κόσμο, ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους που μέχρι τότε δεν είχε τύχει, άρχισα να βοηθιέμαι από κάτι που κατηγορούμε όλοι ότι δεν είναι αληθινός κόσμος. Κι όμως…αυτό το μέσο μου έδινε ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Ψυχοθεραπεία χωρίς όρους και κανόνες. Οι “ψυχολόγοι” μου συνήθως δεν ήξεραν καν το ρόλο τους. Πολύ βολικό και αυτό. Ένιωθα ελευθερία. Ήταν πολύ διαφορετικά από την πραγματική επίσκεψη στη ψυχολόγο. Με βοηθούσε κι εκείνη, αλλά αλλιώς.
Σταματάω για απόψε να γράφω…είναι επίπονο όλο αυτό. (3/10. 00:51)
3/11/2011
Πέρασε ακριβώς 1 μήνας από τότε που ξεκίνησα να γράφω. Ήθελα φαίνεται το χρόνο μου για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να σου εξιστορήσω τα γεγονότα από κει που σταμάτησα να γράφω και πέρα. Έχει σημασία όμως να σου πω κάποιες σκέψεις. Που γεννήθηκαν τότε και ζουν ακόμη μαζί μου.
Σε λίγους ανθρώπους, πολύ λίγους μετά από όλο αυτό είπα κάτι και το πιστεύω. Δεν ξέρω αν στο έγραψα παραπάνω. Όλοι σκεφτόντουσαν και έλεγαν πόσο άτυχοι σταθήκαμε. Διαφωνούσα από την πρώτη στιγμή και διαφωνώ ακόμη. Δε σταθήκαμε άτυχοι. “Μεσάζοντες” είμασταν.
Θυμάμαι μου το είπε ο άντρας μου την ημέρα που φεύγαμε από το μαιευτήριο… και θυμάμαι έκλαιγα τόσο πολύ. Του έλεγα…“μα είχε ευκαιρίες να μας το πάρει νωρίτερα κοντά Του, γιατί έπρεπε τώρα;”. Τώρα που είχαμε φτάσει στην πηγή.
Είχα μείνει κάποιο διάστημα στο κρεβάτι στην εγκυμοσύνη, είχαμε περάσει αγωνίες, υπήρχε από την αρχή ο κίνδυνος να το χάσουμε το μωρό. Αλλά όχι. Τα καταφέραμε κι εμείς και κείνο. “Γιατί μου είχε ζητήσει να το βγάλω Μανώλη; Εγώ το υποσχέθηκα, το έταξα “ (είχα δει ένα όνειρο στην εγκυμοσύνη, όπου μου ζητούσε ο Χριστός αν ήταν αγόρι να το πούμε Μανώλη, αν ήταν κορίτσι Εμμανουέλα.). Μου απαντά “Δεν ξέρω κορίτσι μου γιατί τώρα, αλλά κατάλαβα ότι εμείς είμαστε μεσάζοντες. Ήθελε ακόμη έναν άγγελο μαζί Του και τώρα τον έχει. Ήθελε να γίνει από σένα και από μένα”. Αυτό το κράτησα. Γιατί είναι γεγονός.
Μεσάζοντες είμαστε ακόμη και αν γεννηθούν και μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Θυμηθείτε το “τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας” και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Όταν ήμουν ακόμη στο μαιευτήριο σκεφτόμουν ότι όσο κι αν πονάει όλο αυτό, δεν έχω “δικαίωμα” να γκρινιάξω. Διότι είχα την τύχη να μου προσφερθεί το δώρο της κύησης 2 φορές. Υπήρξα ξανά μαμά αυτούς τους 9 μήνες. Οι γυναίκες, μανούλες γινόμαστε από τη στιγμή που το τεστ βγαίνει θετικό. Υπάρχουν εκεί έξω εκατομμύρια ανθρώπων που ποτέ τους δεν καταφέρνουν να ζήσουν αυτό το μεγαλείο. Ακόμη και με αυτό το τέλος. Όταν το μοιράστηκα αυτό με έναν άνθρωπο που εκτιμώ πολύ, μου είπε “έχεις δίκιο. Ασχολούμαστε όλοι με το τι γίνεται μετά το θάνατο και όχι με το πριν της γέννησης. Δεν ψάχνουμε καν εάν υπάρχει διάκριση μεταξύ των δύο“ κι έχει τόσο δίκιο! Κρύβει απίστευτη αλήθεια αυτή η φράση.
Την πρώτη φορά μετά από τα γεγονότα που μπήκα στο facebook ένιωσα την ανάγκη να γράψω, όπως και έκανα, αυτό “Το μεγαλείο της ζωής είναι ασύλληπτο. Γι’αυτό δεν έχει νόημα να τα βάλω μαζί της τώρα που πονάω. Δεν ψάχνω το γιατί συνέβη. Κάθε στιγμή είναι ένα κομμάτι από το puzzle της ζωής μου, οπότε πρέπει και θέλω να συνεχίσω να το συμπληρώνω. Στο τέλος θα έχω όλη την εικόνα. Ελπίζω τότε να δω ένα τελικά όμορφο σύνολο”. Πάντα έλεγα ότι η ζωή είναι ένα puzzle. Αυτό το κομμάτι όμως ήθελα να μη το δω. Το είδα, συνεχίζουμε για το υπόλοιπο. Έτσι είναι η ζωή. Αλλιώς πέθανες.
Άκουγα πάντα ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να χάσεις το παιδί σου. Το έζησα στο πετσί μου και ξέρω ακριβώς τι εκπροσωπεί αυτή η φράση. Απλά, τους τελευταίους μήνες, καμιά φορά αναρωτιέμαι…είναι όντως το χειρότερο; Νομίζω ότι βάζω το μυαλό μου σε τέτοια ερωτήματα, γιατί φαντάζει περίεργο να έχεις επιβιώσει μετά το χειρότερο.
Λένε ότι οι άνθρωποι που χάνουν παιδιά είναι ζωντανοί νεκροί. Όχι δεν είναι! Θα σας το γράψω έτσι όπως το μοιράστηκα με κάποιους άλλους ανθρώπους σε έναν άλλο χώρο, γιατί το έγραψα αυθόρμητα και έτσι θέλω να το μοιραστώ κι εδώ. “Όχι, δεν είναι, κυρίως όταν έχουν τουλάχιστον άλλο ένα παιδί. Είναι ζωντανοί, θλιμμένοι, μουδιασμένοι, χαμένοι και πολλά άλλα, αλλά ζωντανοί. Γιατί η καρδιά τους χτυπάει ακόμη,αλλιώς δε θα πονούσαν, γιατί τη στιγμή του πιο μεγάλου πόνου βλέπουν τον ήλιο να ξαναβγαίνει, ακούνε στο μαιευτήριο άλλα μωρά να κλαίνε, ζουν το δικό τους ζωντανό παιδί το οποίο τους αναγκάζει να θελουν να ζήσουν! Ευτυχώς! Και δεν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη περίπτωση…η μάνα που δεν αγκάλιασε ποτέ το παιδί της δεν το ξεπερνάει αυτό και ζητάει από το Θεό και την Παναγία μια στιγμή μόνο! Η μάνα που έχει ζήσει το παιδί της 1 μέρα, 1 χρόνο, 30 χρόνια σκέφτεται ότι έπρεπε πρώτα να φύγει εκείνη…υπάρχει λοιπόν μόνο πόνος, οι γυναίκες είμαστε μαμάδες και εκείνους τους 9 μήνες. Ζούμε μαζί του, το νιώθουμε. Και οι μπαμπάδες πονάνε επίσης πολύ κ πολλοί τους ξεχνούν. Εκείνοι σε περιπτώσεις σαν τη δικη μου έχουν ένα μεγαλο κενό, δεν έζησαν τίποτα μαζί με το μωρό. Περίμεναν την πρώτη αγκαλιά.” Δε μπορεί να έχεις τον πόνο σου ο οποίος είναι αβάσταχτος και να έχει να φορτωθείς και ένα σωρό ταμπέλες συμπεριφοράς.
Έβλεπα πρόσφατα κάποιες φωτογραφίες δικές μου, του άντρα μου, του γιου μου. Φωτογραφίες από τον Γενάρη, το Φλεβάρη…πολύ κοντά στο γεγονός και ξέρω τόσο καλά πόσο χάλια είμασταν και οι φωτογραφίες δεν το μαρτυρούν. Τουλάχιστον δεν το βλέπω εγώ. Δεν το βλέπω τώρα. Αυτό μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνει πόσο τελικά ισχυρό φάρμακο είναι τα παιδιά. Πιστεύω ακράδαντα ότι μας έσωσε ο γιος μας.
Ο γιατρός μου μεταξύ άλλων με συμβούλεψε κάτι που δε θα είχα τολμήσει να το κάνω από μόνη μου. Μου είπε ότι καλό θα ήταν να μιλάω για το γεγονός αυτό πολύ. Όσο πιο πολύ μπορούσα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά “ακόμη και μια άγνωστη κυρία στο δρόμο αν δεις, αν νιώσεις την παραμικρή ανάγκη και έχεις την παραμικρή ευκαιρία, πιάστην και πες της τι σου συνέβη”. Ευτυχώς τον άκουσα. Ακόμα το κάνω όποτε το χρειάζομαι. Αυτό κάνω και τώρα.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Επίσης θυμούνται. Ο γιος μου ήταν 2.5 χρονών όταν χάσαμε το μωρό. Συμβουλευτήκαμε ειδικό για να χειριστούμε το θέμα ότι περίμενε να πάει μωρό στο σπίτι και τελικά στο σπίτι πήγε το πένθος. Η ψυχολόγος μου τότε μας συμβούλευσε κάτι πολύ καλό, όμως πριν από εκείνη είχαμε ρωτήσει άλλους 2 και πραγματικά δε χρειαζόταν να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι θεωρούσαν τα παιδιά χαζά. Σχεδόν 1 χρόνο μετά, ο γιος μου εξακολουθεί να μου μιλάει για το μωρό και να με ρωτάει γι’ αυτό αλλά και για ένα νέο μωρό που θα ήθελε. Τα παιδιά θυμούνται.
Δεν υπάρχουν πολλά λόγια που να απαλύνουν τον πόνο, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν μερικά που σου σκίζουν την καρδιά. Θύμωνα πάρα πολύ όταν άκουγα να μου λένε «για να έγινε έτσι, σημαίνει ότι θα είχε πρόβλημα αν ζούσε, οπότε καλύτερα. Δε θα ήθελες ένα προβληματικό παιδί» …Είναι άτοπο, άσχετο, ψέμα και καθόλου από εκείνα τα ψέματα που σε παρηγορούν. Επίσης, γίνονται εξετάσεις σε αυτά τα παιδάκια. Το δικό μου ήταν υγιέστατο. Όσο για το αν θα ήθελα ένα παιδί που ενδεχομένως θα είχε κάποιο θέμα υγείας, να πω μόνο ότι δε θα…επέλεγα ένα παιδί. Επιλέγω καλές ντομάτες, αλλά όχι παιδί.
Ούτε αυτό που έχασα μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ενδεχομένως επόμενο παιδί. Μπορεί να μου κάνει καλό ο ερχομός ενός νέου παιδιού αλλά όχι να με κάνει να ξεχάσω, να σβήσω ή να μην πονάω. Παρεπιπτόντως, αν κάνω κι άλλο παιδί, θα είναι το 3ο και όχι το 2ο. Λες και δεν υπήρξε ποτέ αυτό που «έφυγε»!
Όταν δεν ξέρεις τι να πεις, που είναι απόλυτα λογικό, αρκεί να κρατάς το χέρι του ανθρώπου που πονάει, ή απλά να αφήνεις να σου πει εκείνος ό,τι θέλει, να κλάψει όσο θέλει. Πιστέψτε με, είναι σπουδαίο αν το κάνετε.
Η πιο σπουδαία εμπειρία
Το Πάσχα και κυρίως το Μεγάλο Σάββατο ήμουν ιδιαίτερα άσχημα ψυχολογικά. Το βράδυ της Κυριακής έζησα κάτι που μου άλλαξε τη ζωή. Είχα πέσει για ύπνο, μετά από κάποια ώρα ξύπνησα για λίγο και ξανάκλεισα τα μάτια. Θυμάμαι ήταν ανοιχτή η τηλεόραση και ο άντρας μου ήταν ξύπνιος. Τα άκουγα όλα. Όμως άρχισα να βλέπω ένα “όνειρο” έχοντας απόλυτη συναίσθηση του τι γίνεται. Δε νιώθω νομίζω έτοιμη να το καταθέσω δημόσια, αλλά θέλω να σας πω ότι οι ψυχές δε χάνονται. Υπάρχουν και υπήρξαν. Ξέρω τώρα πια ότι το παιδί μου είναι καλύτερα εκεί που είναι, βρίσκεται στα καλύτερα χέρια, και με προστατεύει. Αυτό που μου ζήτησε το έκανα και μου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι υπάρχει.Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε για τις ψυχές τους είναι να μαυρίζουμε τη ψυχή μας και να κλαίμε. Δεν αφήνουμε να πάνε εκεί που τους αξίζει. Εγκλωβίζονται στο τίποτα.
via gutenberg.net.au/ebooks03/0300771h-24.jpg
30/11/2011
Θα μπορούσα να σας πω ακόμη πάρα πολλά, υπάρχουν τόσες διαφορετικές πτυχές, διαφορετικά συναισθήματα, αναμνήσεις, σκέψεις…τόσα πολλά. Όμως δε θα συνεχίσω άλλο.
Θέλω όμως να σας πω ότι ο λόγος που ξεκίνησα αυτό το blog είναι η ανάγκη μου να κρατηθώ εκεί που πρέπει. Γιατί ήταν και είναι ακόμη στιγμές, ώρες, μέρες που νιώθω ότι μπορεί να…” ξεφύγω”. Τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό όταν συναντιούνται η θλίψη και η απόγνωση είναι επικίνδυνα. Έπρεπε λοιπόν να κάνω κάτι επιπλέον. Κάτι πέρα από την οικογένειά μου. Κάτι δικό μου που να με “αναγκάζει” να ασχολούμαι καθημερινά και να αποτελεί πηγή θετικής σκέψης. Έτσι ένα βράδυ απλά μπήκα στο internet και πάτησα εκείνο το κουμπί “create your blog”.
Αυτός είναι ο τρόπος, κάθε μέρα όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα γύρω μου, να βρίσκω κάτι θετικό, κάτι όμορφο. Ο κόσμος να καίγεται, εγώ εδώ μέσα, είμαι στον δικό μου. Η λέξη- κλειδί είναι η έμπνευση. Αυτή πάντα τη χρειάζομουν συντροφιά. Το ίδιο και τώρα.
Αυτό το blog είναι ένας τρόπος να μοιράζομαι την έμπνευση με άλλους. Με τους “ψυχολόγους” μου δηλαδή. Εν αγνοία τους κάνουν καταπληκτική δουλειά…και τους ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ δηλαδή.
Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς εχετε βιώσει μια παρόμοια ιστορία. Ή κάποιος στο περιβάλλον σας. Κάποιοι θα με καταλάβετε απόλυτα, κάποιοι άλλοι θα απορήσετε ίσως με κάποιες σκέψεις ή συμπεριφορές μου ή με τα πιστεύω μου.
Το πολύ σπουδαίο για μένα είναι ότι κάποιοι σήμερα θα μάθετε πως η συμμετοχή σας εδώ μέσα με τον όποιο τρόπο, με έκανε να νιώσω καλύτερα αυτούς τους μήνες.
Ακόμη όμως σπουδαιότερο είναι ότι μπορεί έστω και ένας άνθρωπος από όσους διαβάσουν αυτή την κατάθεση να με “νιώθει” αφάνταστα πολύ όταν μιλώ για θλίψη, αλλά καθόλου όταν μιλώ για ζωή και να χρειάζεται μια μικρή σπίθα για να συνειδητοποιήσει ότι ο ήλιος βγαίνει πάντα…ό,τι κι αν μας έχει συμβεί! ♥
Αφιερωμένο στον δικό μου διαφορετικό αληθινό μικρό πρίγκηπα. Πέτα ψηλά αγάπη μου!
” Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας….
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής
Για τον εαυτό τους!
Δημιουργούνται μέσω, αλλά όχι από εσάς
Και αν και βρίσκονται μαζί σας δεν ανήκουν ωστόσο σε σας!
Ίσως τους δίνετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί αυτά έχουν τις δικές τους σκέψεις!
Μπορεί να στεγάζετε τα σώματά τους, αλλά όχι τις ψυχές τους.
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε ακόμα στα όνειρά σας!
Ίσως να παλεύετε να τους μοιάσετε, αλλά μην αναζητήσετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν!
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε χρονοτριβεί με το χθες!
Είσαι το τόξο από το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια σου κρατάς να σημαίνει χαρά. ”
Χαλίλ Γκιμπράν- Ο Προφήτης
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!♥
